Er was een grote tak van een boom afgebroken. Ja dat gebeurd natuurlijk niet dagelijks.
Daar moet je dan met zn allen om heen drentelen, besnuffelen, tegen aan piesen. Ja dat laatste is echt niet alleen weg gelegd voor Tico hoor, Luna kan dat ook prima.
Maar ja, toen bleek dat er niet eens een leguaan mee naar beneden was gevallen, de tak verder stil bleef liggen en er inmiddels wel genoeg rond omheen gepiest was kon men weer over op de orde van de dag.
Mijn dag bestond voornamelijk aan administratie. Ik moest nog wat contracten versturen, maar ook van alles regelen voor de repat. Denk aan het maken van een afspraak voor het opnieuw vestigen in je gemeente, afspraken maken met de schilder en uitzoeken of er hier op het eiland een afspraak gemaakt kan worden om uit te schrijven. Bij Maud hadden we dit niet gedaan en er ruim twee uur gezeten. Dat gaan we liever niet weer doen.
En terwijl je dan zo bezig bent komt er een bericht binnen op je scherm. Het komt van de adoptant van ratje en start met ‘ik heb vreselijk nieuws’.
Op dat moment zit je hart meteen in je keel. Je hebt nog geen idee wat er aan de hand zal zijn. Allerlei scenario’s gingen door mijn hoofd.
En dan volgt de rest van het bericht. Ratje is vanavond tijdens de laatste wandeling ergens van geschrokken, heeft zich uit haar tuig gewurmd en is hard weg gerend. Het is werkelijk niet te geloven, ik dacht dat we alles nu wel gehad hadden in de drama story ratje, maar het kan nog erger.
Ik was al boos en verdrietig door het nieuws van gisteren. Nu ben ik het nog meer. Hoe is dit mogelijk! Ze loopt er al drie weken in dit tuigje en precies de avond voor ze morgen opgehaald zou worden ontsnapt ze. Heel eerlijk gezegd vind ik het heel lastig om dit zo klakkeloos aan te nemen. Maar wat verander ik eraan? Niks! Het feit is dat ze ergens in Groningen bang en alleen rond rent. Laten we duimen dat ze niet aangereden wordt en zelf naar huis terug komt.
Op zulke momenten stap ik het liefst zelf in het vliegtuig en ga naar haar op zoek. Maar mijn verstand zegt dat dit helemaal niet kan. Ik kan niet weg. Erik is er niet, ik heb twee honden die de aankomende dagen vertrekken en het is ook een hoop geld om zo even een ticket aan te schaffen.
Het is er nu middennacht. Ik heb wat mensen op de hoogte gebracht in de hoop dat ze kunnen helpen. Morgen hoop ik goed nieuws te hebben. Hopelijk gaat dit verhaal zo eindigen als het verhaal van Dunya, maar voor nu heb ik er absoluut geen goed gevoel bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten