Erik is nog steeds op dienstreis. Youri en ik hebben dus nog het rijk alleen.
Youri wilde heel graag met mij lunchen. Op zijn kosten, van zijn zelf verdiende centen, hoe lief is dat.
We zijn naar zijn eigen keuken geweest. We hebben een broodje bij kokomo gegeten. Het is leuk om te zien hoe hij daar gewaardeerd wordt en kan zijn wie hij is. Een gemotiveerde knul die als hij zich gewaardeerd voelt heel hard kan werken en met humor een leuke sfeer kan creëren.
Helaas is dat op school wel anders en voelt hij zich daar regelmatig buitengesloten. Het is onbegrijpelijk hoe de houding van een hoop leerlingen is.
Grote monden, heel brutaal, maken hun werk niet, komen gewoon niet. Doe je daar niet aan mee en ben je wel gemotiveerd dan val je er dus buiten.
Als het nou zo was dat het grootste deel gemotiveerd was, dan was het geen probleem en vindt je de aansluiting wel, maar het is dus juist andersom.
Ik vind het heel zorgelijk dat dit blijkbaar niet gezien wordt door ouders. Er is weinig tot geen controle over wat hun kinderen zouden moeten doen en wat ze werkelijk doen. Nou ja, ik zal niet spreken over anderen, maar ben blij dat ik een zoon heb die wel doet wat hij moet doen ondanks dat dit hem door zijn klasgenoten niet altijd in dank wordt afgenomen.
Eind van de dag hebben we de laatste in rij op pad meegenomen voor een rondje wandelen. Ik had ze allemaal al een keer gehad, behalve sunny.
Dat is ook degene die er nog maar het korts is, dus is het begrijpelijk dat zij als laatste aan de beurt was..
Ze vond het super eng. Ik kwam Thea tegen van Alle Hadoc, die had ook een rondje met haar honden gelopen. Zij zou voor mij een filmpje maken als ik sunny uit de auto zou halen en mee zou nemen. Ehh dat filmpje werd geen succes. Ze wilde niet uit de auto, ik moest er helemaal in klimmen om haar eruit te krijgen. En toen had ik haar eruit, kroop ze onder de auto. Nee dat filmpje laten we maar voor wat het is. Foto’s heb ik wel. Van het eerste moment dat ze een klein beetje begreep wat we gingen doen.
Hier is het nog ontzettend spannend. Ze liet zich niet net als Jenna op de grond vallen, haar tactiek was gewoon blijven staan.
En toch was het snel bekeken.
Het zien dat Tico en Luna los renden en heel blij waren, maakte Sunny ook meer ontspannen.
En eigenlijk nog geen vijf minuten later liep ze voor me in plaats van achter me. Hoe snel kan het gaan!
Nog een paar keer oefenen en ze weet niet beter.
De hele dag was zo best in een positieve flow, maar helaas bleef dat niet zo. Opnieuw kreeg ik slecht nieuws over ratje.
Het is ongelofelijk maar waar, ze mag weer niet blijven. Dit keer niet omdat het gezin vindt dat ze haar niet kunnen bieden wat ze nodig heeft aan beweging. Ze wil spelen, ze wil rennen, ze wil meedoen ook met spel tussen de kinderen, het is immers een jonge hond van 7 maanden, en nu komt men er achter dat ze dit toch niet kunnen bieden. Oja, en ze willen het beste voor haar, dus kan ze beter ergens anders heen. Dat laatste zakt je broek toch van af. Ze weten van haar geschiedenis. Dan is het beste echt niet nog eens een overplaatsing. Wat is dit toch! Een gezin waar onze foster verdorie nog geweest is! Ik kan er echt niet bij hoor. Dit maakt mij zo boos en verdrietig! Het is toch geen paar schoenen wat je terug brengt omdat ze toch te krap zitten.
Is Ratje nou zo’n bijzonder hondje dat het telkens niet gaat? Nee helemaal niet! Ook door de foster in Nederland beaamt, maar ze treft constant verkeerde baasjes. Dit wordt of nee is zo wel een hoofdpijndossier. Vooral voor ratje vind ik het ontzettend vervelend. Hoe nu verder? Ik weet het effe niet. Ik kan dit er eigenlijk helemaal niet bij hebben. Ben al druk genoeg om alles hier op het eiland goed af te kunnen ronden. Dat is ook een emotionele rollercoaster. Kan wel janken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten