Bingo

Tjonge jonge wat een dag was het weer.

Het begon allemaal vanmorgen vroeg. Om 08.30 ging de bel. Ik sliep nog en het duurde ook even voordat mijn brein mij vertelde waarom de honden toch zo blaften. Snel in de kleren om te kijken wie er aan de deur stond. Niemand. Mmm, dan blijf je je toch afvragen wie of wat er geweest is.

Dat antwoord kwam al snel. Youri kwam thuis van z'n laatste dag school en vertelde dat de ouders van Lindsey, zijn vriendinnetje, een pup hadden gevonden. Wat ze er mee konden doen.

Een tien minuten later stond de moeder van Lindsey alsnog met de pup voor de deur.

Het was een lief teefje van een maand of vijf en zag er niet slecht uit. Je zou toch denken dat ze een baasje moet hebben of anders hebben gehad. Je weet het maar nooit natuurlijk.

Ik heb wat foto's van haar genomen en op Facebook geplaatst. 

Al snel werd de link gelegd met een melding van een paar uur eerder waar een roedel honden uit de tuin ontsnapt was. Er stond bij dat ze inmiddels allemaal weer terug waren, maar op één van die foto's leek het wel of de gevonden pup stond. Ik heb mijn foto met telefoonnummer er maar onder geplaatst in afwachting van een reactie.

Ondertussen had ik ook weer een afspraak bij de dierenarts. Ik kwam er met twee pups en Tommy.

Alle drie hadden ze de rabies enting en de chip nodig voor hun reis naar Nederland.

Tommy deed het voorbeeldig. 

Ondertussen werd ik gebeld. Het was de eigenaar van de pup. Ons gevonden hondje was inderdaad de laatste die nog kwijt was. Hij was heel blij dat ze gevonden was en wilde haar na zijn werk komen halen. Wat goed zeg! Meestal eindigt het vinden van een pup niet zo en blijven we er mee zitten.

Om 16.00 werd inderdaad het pupje opgehaald. De hond was heel blij haar baasje weer te zien.

En toen ging weer de telefoon. Weer drie pups gevonden. Maar ditmaal was wel meteen duidelijk dat deze oude eigenaar ze met opzet 'kwijt geraakt' was.

De vindster had eind vorige week iemand met een boodschappentas zien lopen. Nou is dit een best drukke weg waar je als voetganger niets te zoeken hebt. Het was dus ook raar dat deze persoon daar liep. De vindster die normaal ook voor ons fostert zit zelf vol in een verhuizing, maar het bleef knagen. Eerder deze week is ze op de bewuste plek waar de meneer liep gaan kijken. Niks te zien.

Vandaag was ze er weer en bingo. Ze waren er toch. En al behoorlijk vermagert. 

Als de vindster die man met de tas niet gezien had waren ze nooit gevonden. Ze waren vanaf de weg niet te zien. Drie uitgehongerde pups onder de teken en de vlooien zijn met ons meegegaan.

Meteen maar door naar de dierenarts. Het eerste wat ze gekregen hebben is nexgard. Dit is een tablet dat de teken en vlooien dood. Dat was ook wel hard nodig.

Plukken is gevaarlijk door de karpattenziekte die ze hebben. Elk klein wondje kan dan een bloedbad veroorzaken. Gelukkig dood de nexgard binnen 24 uur alles.

Ze zijn op de karpattenziekte en de teken na gezond, zo ver we dat nu kunnen zien natuurlijk.

We hadden ook nog eens het geluk dat er een foster beschikbaar was, dus de drie musketiers zijn vanaf nu veilig. Wat zullen ze vanavond genieten van hun bakje voer.

Knettergek

De buien die gisteravond vielen hielden ook in de nacht nog aan. Een paar keer werd ik wakker van de herrie van de regen op het dak. Nou ja, echt wakker was het ook niet. Het is een soort van onbewust bewustzijn. Na het aanhoort te hebben gingen de luiken weer dicht en sliepen we weer rustig verder.

Helaas geven zulke buien wel een flink hoge luchtvochtigheid. Toen ik vanmorgen de ramen open draaiende voelde ik de klamme lucht me al tegemoet komen. Dit zou een warme dag worden, geen twijfel over mogelijk. En inderdaad, dat is meer dan uitgekomen.

Omdat regen zo'n bende in huis maakt had ik geen keus om de warmte te omzeilen. Ik moest echt stofzuigen en dweilen. Maar het zweet gutste over mijn rug! Zelfs de honden waren niet vooruit te branden. Goofy lag in de badkamer op de natte douchevloer, zo warm was het. En ik zei de gek stond te dweilen. Zelfs de pups kwamen niet in de dweil hangen, die hielden zich kalm.

Ik was blij dat Youri vanmiddag een kappersafspraak had. Kon ik in de airco van de auto afkoelen en daarna bijkomen in de airco bij de kapper. Boekje erbij, niks mis mee. Jammer dat Youri zo weer klaar was. Na de kapper zijn Youri en ik nog op zoek gegaan naar een kettinkje voor z'n vriendinnetje die dit weekend jarig is. Ik wist drie juweliers te zitten. Ik had de hoop dat je daar wel een simpele zilveren ketting voor niet al te veel kon krijgen. Maar mis gedacht. Simpel was het wel, maar goedkoop zeker niet. En dat terwijl ik binnen kwam met een duidelijke vraag. Bij de ene winkel was de goedkoopste optie waar ze mee kwamen een hanger van Pandora en bij de andere liepen ze met me naar de goedkopere hoek en was de goedkoopste ketting 125 dollar. Je zou bijna denken dat ze geen Nederlands verstaan of dat ze het gewoon proberen. Ik ga een jongen van 15 toch geen ketting van 125 dollar aan zijn vriendin laten geven. Knettergek zeg!

Maar de oplossing kwam via durf te vragen en dan eigenlijk nog niet eens door de aangegeven ideeën, maar door een vriendin die het las en kettingen en halsbanden verkoopt. Zij stuurde wat foto's van haar collectie die ik weer aan Youri liet zien. En jawel, een match. Hij zag er een leuk kettinkje tussen.

Om 21.00 's avonds hebben we het nog opgehaald. Gelukkig woont ze maar twee straten verder.

Dreigend

De soap rond het rijbewijs van Maud is nog niet voorbij.

Nadat wij er maandag voor niks gestaan hadden, ging een klasgenoot dinsdag kijken wat de stand van zaken was. Hij was er om 08.00 uur en toen waren alle nummertjes voor de hele dag al weg gegegeven. Stel je dus voor dat je om 07.30 het veertigste nummertje van die dag hebt.

Hoe lang zit je daar dan in godsnaam! Het kantoor is open tot 15.00 uur. De hele dag er zitten is geen optie. Maar weg gaan en te laat terug komen ook niet. Nou ja, we hoefde er niet eens over na te denken. De nummertjes waren toch al op. Vandaag was er weer een andere klasgenoot die is gaan kijken. Om 07.15 stond er een rij auto's tot buiten de parkeerplaats, allemaal voor een nummertje.

Wat is dit toch? Moet iedereen voor de vakantie ineens z'n rijbewijs aanvragen of vervangen ofzo! 

De keer dat wij binnen waren zagen we dat er vier of vijf loketten waren, maar er was er maar éen bemand. Ja zo duurt alles wel een eeuwigheid. En blijkbaar vindt men dit oke. Ik niet. Maar ja, wat verander ik eraan?

Ondertussen is Tommy zich aan het voorbereiden voor z'n reis. Bij de pups doen we benchtraining.

Tommy hoeft niet te trainen, die leert het zichzelf aan.

Benchtraining voor de baby's hoeft ook nog lang niet. Er is al wel belangstelling voor eentje in Nnederland. Maar voor het zo ver is duurt nog wel even.  Ze gaan nu lekker met elkaar spelen, zo schattig om te zien.

Aan het eind van de middag werd het donker en dreigend. Zou het gaan regenen? De voorspellingen zeiden van wel, maar eerst zien dan geloven. Nou, ik geloof het.

De dreiging werden druppels en na tien minuten waren het emmers. Het koelde behoorlijk af.

Op zo'n moment altijd wel even lekker, maar vaak al vrij snel erna wordt het benauwd. Er ontstaat een hoge luchtvochtigheid waardoor je al zweet als je alleen met je ogen knippert. 

We zijn vanavond lekker snel de airco ingevlucht. Uit de warmte en het klamme. En als ik in de slaapkamer ben zie ik tenminste ook niet de smeerboel in de huiskamer op de grond. 

Regen en honden is voor mij geen goede combinatie al hebben de honden daar zelf een andere mening over.

Klein pluspunt

Vanmorgen vroeg kregen we helaas een minder goed bericht. De hond die ik gisteren bij z'n foster heb gebracht was ontsnapt. Zo over het hek geklommen. En dat terwijl hij er zich gisteren zeer op z'n gemak voelde. 

Ik weet als geen ander hoe vervelend het is als je fosterhond ontsnapt. Bij mij is het floppy geweest die dit dezelfde dag nog deed. Die heb ik pas een week later weer gevonden.

We geven de hoop dan ook niet op. Vandaag hebben we zonder resultaat gezocht, morgen gaan we weer verder. Al is het niet gemakkelijk om te bedenken waar de hond kan zijn. 

Vorige week kreeg ik een berichtje van een studente diergeneeskunde die hier vakantie aan het vieren was. Of ze op wat voor wijze dan ook hulp kon bieden. Nou, dat kon ze wel. Ik heb kleine peuter Chloe die volgende week naar Nederland vertrekt. Nou is ze er al een paar keer uitgeweest, maar socialiseren kan je nooit teveel doen. Ik heb haar dan ook gevraagd of ze chloe een middagje mee wilde nemen.

Maakte niet uit waarheen, als het maar buiten mijn tuin was en er ook geoefend werd met de riem.

Chloe is naar van alles geweest.

De zee, een terrasje, in de auto en lopend langs allerlei nieuwe elementen. 

Ik was wel heel blij met dit aanbod. Voor een buitenstaander is dit natuurlijk een geweldig iets. Met een pup op stap, hoe leuk is dat! Voor mij scheelt het gewoon veel tijd als een ander het doet. Win win situatie dus.

Vanmiddag was ik trouwens bij Thea van Alle Hadoc. Terwijl we staan te kletsen komt er een taxi aangereden. Mmm heel benieuwd wie daar uit zou stappen. Nou alleen de chauffeur. Z'n bijrijders hadden vier poten in plaats van twee. Drie kittens in een doos. Gevonden in de mondi. Per taxi afgeleverd. Het moet niet gekker worden. 

Ook het kattenprobleem houdt nooit op. Drie schreeuwende hongerige kittens. Enig pluspunt in dit verhaal is dat deze meneer met de kittens toch helemaal naar Thea is gereden om ze te brengen. Hij had ze ook kunnen laten liggen. Laten we dan in ieder geval iets positiefs aan dit verhaal plakken.

Wachten

Maud is dan wel geslaagd voor haar rij examen, haar rijbewijs heeft ze nog niet.

Het rij examen wordt afgelegd vanaf het terrein van het rijbewijs kantoor. Ben je geslaagd dan kan je direct met je bewijs van slagen, je ID en je pinpas je melden bij het kantoor. 

Dat hadden we vrijdag dan ook gedaan. Spampvol zat er die morgen. Na 20 minuten hadden we het wel gezien. Er was in die 20 minuten nog niemand geholpen. Dit ging hem voor nu niet worden.

Vandaag zouden we een tweede poging wagen. Ons was verteld dat het in de middag rustiger zou zijn. Wij staan daar om 13.25. Closed hangt er op de deur. En wel naast een poster waar op vermeld wordt dat ze vanaf 1 juni 2017 nieuwe openingstijden hebben. Geopend maandag tot en met vrijdag van 08.00 tot 15.00. Het is toch echt maandag vandaag en zeker nog geen 15.00 uur. 

Ik zag toen ik door de ramen gluurden wel twee beveiligers staan. Ze deden niets anders dan ons weg wuiven. We snapten en niks van. Gelukkig was er dan nog een vriendelijke oudere man die net uit het gebouw kwam. Hij vertelde ons dat de computer al een tijd stuk was en ze die vandaag niet meer gerepareerd zouden krijgen. Daarom werd de boel maar gesloten. Heel fijn dat deze man ons dit vertelde. En belachelijk dat die twee figuren binnen die verantwoordelijk zijn voor het uitdelen van de nummertjes blijkbaar die moeite niet wilden nemen. Echt hoor, het woord klantvriendelijkheid is soms ver te zoeken.

Pech voor Maud, nu mocht ze van mij niet terug rijden. Even wachten nog.

Wie ook lang gewacht heeft is Dizzy. Dizzy is een hond die vorige week werd aangereden. 

Via Facebook werd daar melding van gedaan door een omstander. De dader was zoals zo vaak gevlogen. Pieter de Geus, onze dierenarts was zo vriendelijk om op lokatie te komen en de hond te bekijken. Deze had een gat in z'n kop en een flinke hersenschudding. Daar blijven liggen kon echt niet, maar niemand wist van wie hij was. Dan maar mee naar de praktijk. Daar kon hij rustig bijkomen van z'n hoofdletsel. Ondertussen werd dizzy de kennel zat en moest er een oplossing voor hem gevonden worden. Na een kleine week in de kennel werd het hoognodig tijd voor wat meer bewegingsruimte.

Omdat Pieter altijd voor ons klaar staat wil ik dat andersom ook proberen. Dit lukt natuurlijk niet altijd. Onze fosterplekken zijn schaars. Maar gelukkig voor Dizzy kon ik wat verzinnen.

En dus heb ik hem vanmiddag opgehaald.

Deze mooie man moet een baas gehad hebben. Hij is zo vriendelijk, vond autorijden prima en liep mee aan de riem. Helaas geen chip, anders konden we z'n baas nog traceren.

Morgen ook nog maar even melding doen bij het asiel of daar misschien iemand zich gemeld heeft die z'n hond kwijt is. En zo niet, dan gaan wij op zoek naar een nieuwe baas. Gaat wel lukken voor deze mooie lieve man.

Logeerpartij

Voor sommige situaties of omstandigheden maak je uitzonderingen.

Ik heb altijd gezegd dat ik geen opvang van (ex foster) honden doe. Als iemand eenmaal een hond heeft, dan vind ik het de verantwoording van de nieuwe eigenaar om opvang tijdens vakanties te zoeken. Maar wat eigenlijk nog veel meer meespeelt is dat ik gewoon geen plek heb.

Alle plekken worden ingenomen door fosterhonden die het zo keihard nodig hebben.

Maar toch, voor Rover heb ik een uitzondering gemaakt. Nou kon dat omdat ik over vier weken naar Nederland ga en dan toch al zou zorgen dat het wat minder vol zou zijn. Erik blijft hier en zorgt voor de honden. Dat moeten er dan geen tien zijn terwijl hij hele dagen aan het werk is.

Op dit moment zijn het er wel nog veel, maar dat vloeit nog af voor ik vertrek.

En als we dan vertrekken neem ik rover mee naar nl. Zijn baasjes gaan eerst op vakantie en daarna terug naar nl en wisten even niet hoe ze het op moesten lossen met rover. Dat is nu geregeld. We nemen tig koffers mee, Tommy de kat en rover de hond. Hoop dat ze een aparte balie voor me willen openen als wij komen. Speciaal voor deze gelegenheid vliegen we dan ook tui in plaats van klm. Nu ga ik zelf eens meemaken hoe het is om voor iemand z'n hond mee te nemen en die persoon dan heel blij te maken. Haha. Ik sta natuurlijk normaal alleen aan deze kant alles te regelen en te doen. Nu doe ik beide. Maar voor het zo ver is, komt er nog een logeerpartij van een paar weken aan. Het is net als bij kinderen. Beetje aftastten wie leuk is om mee te spelen en wie niet.

Waar staat de waterbak, waar krijg ik m'n eten, waar kan ik liggen en hoe ga ik slapen.

Het is voor rover nog een beetje onwennig, maar hij doet het keurig.

Gespeeld heeft hij al. Met Alexa. Die speelt met alles en iedereen en dus ook met rover.

De rest heeft hem ook al geleerd dat als de baas in de keuken is jij er ook moet zijn. Je weet nooit waar het goed voor is.

Snelle leerling die rover. Rover moest wel even verwerken dat hij niet in de slaapkamer mocht slapen.

De andere mogen dat wel, maar ik vond vier manden in m'n kamer wel genoeg. Plus dat ik wist dat hij bij z'n baasjes ook niet in de slaapkamer mocht. Het was te proberen natuurlijk.

Het is nu stil. Iedereen heeft z'n plekje gevonden. Deze logeerpartij gaat prima verlopen. Dat weet ik nu al.

Opgehokt

De hele kleine pups van mama uit de kennel komen langzaam meer in beweging.

En ook mama verlaat de kennel meer en langer. We halen de kleintjes nu al regelmatig op om ze vast te houden en gewend te laten worden aan mensen. Dat is geen straf hoor. Ze zijn zo verschrikkelijk schattig dat je eigenlijk elke vijf minuten wel even wilt gaan kijken.

En als ze dan moe zijn en willen slapen is het toch heerlijk als ze dat op je schoot doen. 

Alles is nog zo zacht en teer. De voetzooltjes voelen nog als zijde, heel zacht en zonder verdikkingen.

De vacht is pluizig als teddybeertjes, wij zijn gewoon verliefd!

Helaas hebben we meer activiteiten op een dag. We hebben nog een uur verplicht met al de honden 

binnen gezeten. Onze buren zijn aan het snoeien en een deel van een boom is in onze ruin beland. Nu willen ze die in stukken zagen en verwijderen. Ik wil dan de honden graag binnen hebben. Ze zijn namelijk niet zo secuur met het dichtdoen van de poort en ik ben als de dood dat alle honden er vandoor gaan. En als ze wil binnen blijven vind ik het ook geen prettig idee bij die kettingzaag.

Verplicht opgehokt dus. Kan je zeggen, dat is best warm. En nog erger, met twee pups in huis ook echt niet praktisch. Ik was erg blij met mijn voorraad keukenrol. 

Zoals het op z'n Curaçaose gaat kwamen de mannen uiteraard te laat en is het werk niet klaar. 

Dat betekent morgen of overmorgen weer opgehokt zitten.

We zijn vanavond met z'n vieren sushi wezen eten. We hebben gevierd dat Maud voor haar rijbewijs geslaagd is en Erik zijn presentatie van zijn master opleiding heeft ingeleverd en nu dan klaar is. Wel nog even wachten op de uitslag, maar daar maak ik me niet zo'n zorgen om.

Het was fijn om zo is even met z'n vieren op pad te zijn. Erik is erg veel weg geweest. De momenten dat we er nu nog allemaal zijn moeten we het ervan nemen en dat doen we dan ook.

Pakje boter

Vanmorgen waren we weer vroeg uit de veren. Dit keer niet voor een hond, maar voor m'n kind. 

Nou ja kind, deze dame kan je bijna geen kind meer noemen.

Inmiddels al 18 en nu ook klaar voor haar rij examen. Dat stond voor deze ochtend op het programma.

09.00 uur starten, maar uiterlijk 08.40 er zijn. Met eventuele verkeersopstoppingen meegeteld moesten we om 08.10 weg. Ik heb haar maar even gebracht, al zouden ze hier niet eens gek staan te kijken als Maud in mijn auto aan zou komen rijden. Ze vonden het immers ook maar raar dat ze nog helemaal niet geoefend had toen ze met de lessen begon.

Het examen duurt hier 20 a 30 minuten. In die tijd laten ze je een paar bijzondere handelingen verrichten en dan kan je weer terug. En dan is het wachten op de uitslag. En die was positief! Geslaagd voor het rij examen, dat is toch wel heel geweldig! En is het vooroordeel dat je hier je rijbewijs haalt bij een pakje boter dan echt waar? Nee, je moet er echt wel wat voor doen. Maar vele handelingen die in Nederland heel gewoon zijn kan je hier niet oefenen. De hoogst toegestane snelheid op het eiland is 80km per uur. Snelwegen hebben we niet, dus invoegen met hoge snelheid heeft ze nog nooit gedaan. Om toch goed voorbereid de weg in Nederland te betreden gaat ze eerst een aantal rijlessen in Almere volgen. Gewoon even voor het gevoel. En dan echt los.

Vanavond hebben we een groot afscheidsfeest gehad. Er gaan meerdere collega's van Erik deze zomer terug naar Nederland. Met de mensen die nu gaan hadden we een goede binding en fijn contact. We kennen elkaar toch al 3,5 jaar en hebben de ups en downs met elkaar gedeeld. 

Het is toch wel een gemis dat er nu zoveel weg gaan. We kregen vooral het advies van de vertrekkende gezinnen om te genieten. Ook de laatste periode gaat keihard. Natuurlijk doe je de gewone dagelijkse dingen, maar probeer goed te genieten en te beseffen waar je nu bent en neem het er nog van. Straks landt je weer in het dagelijks leven van Nederland. Deze knopen we goed in ons oren. 

Los laten en los komen

Voor Youri is de toetsweek vandaag begonnen.

Om 7.15 begon z'n eerste toets en om 8.15 was hij alweer klaar en kon hij naar huis. Morgen heeft hij twee toetsen op een dag en is hij om 9.15 klaar. Wat een tijden.

Voor hem dus nog één week en dan is het gedaan met het tweede leerjaar.

Maud weet nog steeds niets over haar examen. Dit doen ze bewust. Omdat je nog mondeling moet doen houden ze je cijfers geheim. Het zou anders je prestaties kunnen beïnvloeden. En dan voornamelijk de negatieve kant uit. Als je laag staat zou je de handdoek al in de ring kunnen gooien terwijl je het cijfer met je mondeling best nog op kunt trekken. Zij vertrekt midden juli voor het laatste deel en dan is ze ook echt klaar. 

Vanmiddag was het ook klaar met surfen. Maud had haar allerlaatste les na drie jaar gesurft te hebben. Drie jaar lang elke donderdagmiddag naar de andere kant van het eiland. En dan ineens is dat klaar. Best gek eigenlijk. Het allereerste stukje loslaten. 

Mama de Jong begint haar pups wat meer los te laten. Ze komt meer uit de kennel en verkent de omgeving. Zo heeft ze kennis gemaakt met de andere honden uit de roedel. Dit was geen enkel probleem, ze was zeer onderdanig. Zelfs naar Desi die zelf altijd de meest onderdanige uit de roedel is.

De pups van mama beginnen een beetje te lopen. De pootjes zijn nog instabiel en ze zakken er ook nog snel doorheen, maar het zal vast niet lang meer duren voor we de kenneldeur moeten gaan blokken.

Dan zetten we een plank voor de deur waar mama overheen kan maar de pups niet. Zo kunnen we nog even wachten voor ze de wijde wereld in gaan en kan mama ze wel blijven voeden.

Terwijl ik de kennel weer aan het boenen was bleef mama op afstand kijken wat er gebeurde.

Ze gaat niet meer van angst in de bench liggen en is duidelijk wat meer op haar gemak.

Ik denk dat het wel goed gaat komen met mama. Ze begint eindelijk een beetje los te komen.

Ik gun haar ook zo graag een huisje. 

Eindelijk bevrijd

Het is weer een maand geleden dat ik met Goofy voor controle bij de dierenarts ben geweest.

Voor vandaag stonden er weer foto's gepland. Elke keer toch weer spannend wat daar uit komt.

Zal het minder zijn geworden? Kunnen we de prednison gaan afbouwen? 

Het antwoord is nee, de prednison blijft op dezelfde dosis staan waar het op stond.

We zagen wel lichte verbetering bij zijn voorpoten, maar achter was nog steeds hetzelfde.

Het kan helaas lang duren, dat was al voorspeld. Wel jammer. Hij kan zo niet doorgeplaatst worden en nog vervelender, vanwege de prednison mag hij niet ingeënt worden. Volgende maand hebben we weer een afspraak en bekijken we het opnieuw. Enig pluspunt is dat Goofy door de prednison nergens last van heeft. Hij heeft absoluut geen pijn, dat was wel anders voordat de diagnose werd gesteld.

Alexa en Goofy zijn dikke maatjes. Het allerliefste zou ik ze samen ergens plaatsen. Maar nu alles toch weer langer gaat duren ga ik Alexa alleen aanbieden op Facebook. Ze wordt vast ook wel weer vrienden met een andere hond. Nu houdt ze een felbegeerde fosterplek in.

Vanmiddag was er dan eindelijk de afspraak waar Maud zo lang voor gespaard heeft. Gespaard voor een afspraak? Ja, niet in geld maar in haar. Ze knipt al twee jaar alleen de puntjes van haar haren om te sparen voor stichting haarwensen. Deze stichting maakt pruiken voor mensen die door chemotherapie hun haar verliezen. Onlangs is de vereiste lengte nog verhoogd van 25 naar 30 centimeter. 

Zou ze genoeg overhouden voor een half lang kapsel met lagen?

De kapster wist al lange tijd dat ze dit ging doen en vond het dan ook een bijzonder moment dat de schaar er in mocht.

Het haar gaat mee naar Nederland waar het opgestuurd zal gaan worden. Vanaf Curacao weten we dat het risico te groot is dat het kwijtraakt en dat is zonde. Ze zullen bij haarwensen nog even geduld moeten hebben, maar het komt eraan. 

32 centimeter blond dik haar. Volgens de kapster is dit haar waar ze heel blij van worden en veel mee kunnen.

Maud was vooral blij dat het er nu af was. Het werd zwaar en warm. Het voelde als een soort bevrijding. Maar ze heeft het er graag voor over gehad. Nu verder met een korter koppie.

Kippenvel niveau

De afgelopen twee dagen hielden we de weersverwachting goed in de gaten.

Tropische storm Bret was nog steeds onderweg en zoals het er vanmorgen naar uitzag zou hij over de ABC eilanden komen.

Tja, toch maar de voorbereidingen treffen dan. Ik heb niet zo groots uitgepakt als vorig jaar in september. Toen zou er echt een orkaan overkomen en die kwam niet. Tjonge, wat had ik er toen een werk van gemaakt om alles vast te binden, op te bergen en binnen te zetten.

Voor vandaag heb ik alleen alleen wat losse elementen weg gezet. De fietsen van de kinderen, de gieter, de bezem en dat soort dingen. Mocht het echt losbarsten dacht ik, dan haal ik de rest ook nog wel weg. De wind trekt toch niet ineens aan van 1 tot 100. 

In de loop van de middag kwam de melding dat de storm meer naar het noorden zou gaan. Misschien zou hij net bovenlangs de eilanden gaan.

Ondertussen waaide het al wel, maar niet heel veel meer dan een goede winderige dag.

Ik ben dan ook gewoon naar tennis gegaan waar het wel een tandje ingewikkelder was om tegen de wind in te spelen. Maar ach, ik speel vooral voor de lol en die hadden we zeker. Het was nog best komisch als je denkt dat de bal rechts komt en je compleet mis slaat doordat de bal nog net een tikje door de wind krijgt. 

Na het tennissen ben ik boodschappen gaan doen. Het was voor een dinsdagmiddag heel druk in de winkel. Voornamelijk op de parkeerplaats eigenlijk. Ik heb drie rondjes gereden voordat ik eens een keer een plekje had. Ik denk dat een hoop mensen toch maar het zekere voor het onzekere namen en wat extra boodschappen haalden.

De wind trok vanavond dan toch echt aan. Fikse vlagen gingen over land. Bij de Fam de Jong voelde ik de wind ook behoorlijk door de kennel vliegen. Ik heb extra dekbedovertrekken rondom de kennel gehangen om de wind er buiten te houden. Zou niet zo best zijn als het kleine grut straks een longontsteking heeft. 

En nu ga ik naar binnen. De wind en de regen maken me koud. Het gebeurd niet vaak, maar vandaag in de tropen tijdens het staartje van de tropische storm is mijn tropisch bloed afgekoeld tot kippenvel niveau. Tijd om ramen en deuren te sluiten. Tot morgen.

Verkocht

Precies twee weken geleden ging ik met een vrouw van een collega op stap om foto's van puppy's te maken. Juist die mooie aandoenlijke foto's doen het goed en zorgen dat adoptie makkelijker gaat.

Dat bleek wel na de vorige sessie. Die werden gemaakt op maandag, bewerkt op dinsdag, geplaatst op vrijdag en de maandag erop waren alle hondjes gereserveerd.

Helaas werd één reservering dan geannuleerd, maar dan nog is alles snel gegaan.

Op naar het volgende nest dat aan de beurt is om geplaatst te worden. We proberen een beetje first in first out te doen, zodat we geen pups overhouden die te oud worden en hierdoor minder snel gekozen worden. Bij dit nest hebben we alle hoop dat ze zichzelf wel verkopen. Ze zijn gewoon te mooi, te lief en te schattig. 

Deze heeft zichzelf al verkocht. Volgende week mag hij naar z'n nieuwe huisje. 

Maar deze nog niet, daar heeft de fotograaf nu een paar mooie foto's van gemaakt. 

Terwijl we bezig waren werd ik gebeld naar aanleiding van het berichtje over de vier bruine broers. Dat is dat nestje waar we de vorige keer foto's van gemaakt hebben. Of we die nog hadden, want de ouders van deze mevrouw hadden interesse. Laten we nou net een annulering hebben waardoor meneer de zwart nog beschikbaar is. In overleg hebben we afgesproken dat ik vanmiddag met meneer de zwart zou komen kennismaken. 

Nou, het was liefde op het eerste gezicht. Nu was dit ook echt wel een droppie hoor.

Een echt chameurtje met z'n lieve karakter. Vanaf vandaag mag hij in de roedel bij Pinky en Nora. Altijd leuk als ze niet alleen lieve mensen vriendjes maar ook dierenvriendjes krijgen.

Meneer de zwart vond het prima. Die voelde zich er al snel thuis.

Ik kon vanmiddag dan ook ontspannen op de tennisbaan staan. Na een goed geslaagde ochtend met mooie foto's en een adoptie was het een mooi moment om eens te genieten van wat ontspanning.

Dat hebben we vanavond nog even doorgezet op het grasveld waar ik met Tico behendigheid had.

Hij vind het weer geweldig! Ik doe hem er zo'n plezier mee dat ondanks ik soms geen zin meer heb er toch speciaal voor hem heen ga. Maar dat wordt dan ook zeer door hem gewaardeerd. En daar doe ik het voor.

Lekker fris

Nu we al weer even in juni zitten is ook het Atlantisch orkaanseizoen weer van start gegaan.

Deze loopt van 1 juni tot en met 30 november. In deze periode worden de meeste tropische cyclonen verwacht. 

Via de nieuwszenders en Facebook worden we op de hoogte gehouden over tropische stormen die zich ontwikkelen tot een orkaan. Meestal treft het Curacao niet. De stormen buigen bijna altijd links af naar boven om via bijvoorbeeld Porto Rico of Haïti richting Florida te trekken.

Vorig jaar was er Matthew, de orkaan die wel heel dicht langs Curacao kwam. Er was zelfs tot op de dag van aankomst onduidelijkheid over zijn route. Uiteindelijk zijn de ABC eilanden toen door het oog van de naald gekropen en is ze alle ellende bespaard gebleven. 

Maar ja, nieuw jaar, nieuw orkaanseizoen. We weten niet wat dit jaar ons gaan brengen.

De eerste tropische storm is alweer onderweg en heeft de naam Brett gekregen. Zoals het er nu naar uit ziet gaat hij over ons heen komen. Niet zo heftig als dat Matthew gekwalificeerd was gelukkig.

We zullen zien, in drie dagen tijd kan het nog zo maar veranderen. En mocht hij wel komen, dan zitten wij en de fosterhonden hier veilig.

Onze Fam. de Jong zat ook veilig, veilig in de bench. Ik wilde vanmorgen echt even de hele kennel goed poetsen met chloor. Daar moesten mama en kids voor uit de kennel. Maar dat was ze overdag nog niet geweest. Het ging eigenlijk veel makkelijker dan ik had gedacht.

Ik had de bench uit de kennel gezet, kids erin gelegd en mama liep zo naar de bench om erbij te gaan liggen. Opgelost.

Na het poetsen heb ik weer een schoon fleecedekentje neergelegd voor de pups. Pups erop en mama volgde weer. Dat gaf mij weer de mogelijkheid om het kussen te verwisselen en een schone in de bench te doen. Zo, alles weer fris.

En weet je wie er nog meer van het frisse waren? De peuters! Die hadden toch een hoop lol met ons kleine badje! Meneertje groen vond het prachtig. Als je die op twee meter afstand zette nam hij een spurt en liet zich zo het badje inglijden. Het programma 'blij dat ik glij' was er niks bij.

Meneer de zwart heeft er zelfs nog even helemaal op z'n buik in gelegen. Dit doet me denken aan Getsie en Derrie (Layla en Lilly), die waren ook zo gek op water. Deze mannen en dame vinden het ook heerlijk.

In de hoek

Als allereerste een update over Luuk. Die is inmiddels zelf gaan eten en drinken en daardoor wat stabieler. Door de uitdroging kan het wel zijn dat vitale organen permanent beschadigd zijn, dat moet nog blijken. Nu hij zich iets beter voelt komt z'n angst toch ook weer om de hoek kijken. Hij heeft de foster geprobeerd te bijten. Dit is absoluut geen vals of agressief gedrag, maar angst. Luuk moet fysiek en mentaal nog behoorlijk aan de bak. 

De Fam de jong die bij mij in de kennel logeert ligt nog steeds in dezelfde hoek. Bij drie van de vier pups zijn de ogen open. Dat betekent dat ze nu rond de 10 dagen zijn. Ook de oortjes gaan los staan van het hoofd. Grappig om die ontwikkelingen te zien.

Mama de Jong vindt het nog steeds heel spannend. Ze komt niet uit haar hoekje.

Soms ligt ze in de bench die naast haar staat, maar meerendeel ligt ze in de hoek met haar pups.

Ze kijkt wel iets relaxter. Eigenlijk wil ik die hoek eens lekker poetsen. De kinderen de Jong kan ik zo weg tillen, maar mama zal in de stress raken. Ik ga morgen maar eens een plan bedenken.

Ik geef nu wel elke keer een ander kleedje wat onder de pups ligt. Mama maakt haar kleintjes zelf nog schoon. Ze likt hun buikjes en stimuleert hiermee hun darmen. Het meeste wordt door mama ook weer opgeruimd. Qua verzorging hoef ik dus zelf weinig te doen. Mama regelt nog alles. En dat neemt ze zo serieus dat ze de kennel niet verlaat. Alleen 's nachts denk ik, als alles rustig is. Ik kom van haar in de kennel geen ontlasting tegen. Ze zal heus op pad gaan, maar laat niks merken.

Vanavond hadden we een barbecue. De peuters moesten in de kennel. Ik durf ze echt niet buiten te laten lopen als er niemand thuis is die een oogje in het zeil kan houden. Nou die kennel vinden ze natuurlijk niet oke. S nachts tot daar aan toe, maar niet vanaf 16.30. Toen ik vanavond om 23.30 thuis kwam stonden ze dan ook recht op tegen de deur te keffen 'laat me eruit, laat me eruit'.

Het liefst was ik de slaapkamer in gegaan om lekker in de airco te gaan, maar dat vond ik niet eerlijk.

Dan zouden ze weer in de kennel moeten. Terwijl iedereen hier al naar bed ging heb ik zeker nog een uur buiten gezeten zodat de peuters konden spelen. En dat hebben ze gedaan hoor! Met takken, peulen uit de boom en de lege keukenrol. Toen ze eindelijk weer gingen liggen heb ik ze weer richting kennel gedirigeerd. En nu liggen ze plat, net als ik. Wel laat, maar ja dat heb je als je de verantwoording hebt over drie drukke peuters.

Zoooo moe

Het kleine peuter gespuis houdt me aardig bezig. Ze zijn nog niet zindelijk en doen dan ook geen moeite om even over die drempel te gaan om te plassen. Dat betekent veel plasjes ruimen, hele keukenrollen vliegen erdoor heen. Die lege rollen vinden zij dan weer erg leuk om mee te spelen. Zouden ze het er om doen? Of zouden ze het doen vanwege die dweil? Die is toch ook wel supergaaf. Een soort van hoofd met haren dat over de grond heen schuift. Geweldig toch! En als het baasje uit gedweild is gaan we zelf nog even verder. Tot we zo moe zijn tot we niet meer kunnen.

Over moe gesproken. Vanmiddag werd ik gebeld. Er was een hondje gevonden op één van de bekende dumpplekken van het eiland. Hij liep er moederziel alleen en zag er slecht uit.

Of ik kon helpen. Mmm, bij mij kan hij in ieder geval niet, ik heb geen hok meer vrij maar breng maar dan zien we wel.

Och och och, wat een hoopje ellende toch weer. Een pupje van een maand of vijf zwaar vermagerd en uitgedroogd. Hij kan nooit alleen op de vindplaats gekomen zijn, hij is daar moedwillig gedumpt.

Hij was erg bang en liet zich door de vinder niet goed pakken. Hij beet zelfs nog van zich af. Dat is voor ons een goed teken, dan zit er nog een beetje energie in.

Omdat ik toch echt eerst Youri moest ophalen van z'n klassenuitje heb ik hem even in de kennel gelegd. Toen kon je pas goed zien hoe mager hij was.

Snel Youri halen en thuis brengen en door naar de dierenarts. 

Die heeft hem aan het infuus gelegd. Hij was helemaal uitgedroogd. En hij is zoooo moe.

Ik had hem op weg naar de dierenarts een snoetje omgedaan omdat hij hapte, maar eenmaal in de praktijk gaf hij zich over. Het is zo bijzonder hoe dat voelt. Eerst nog dat verzet en dan ineens ligt die kop op je schouder. 

Na een uur extra vocht toegediend te hebben gekregen was hij tot zo ver stabiel. 

Op naar de foster. Het was nu toch wel extra fijn dat Estherelle plek had. Zij is zelf dierenarts assistente en met dit soort zwakke broeders is dat een zorg minder. Ik weet zeker dat Estherelle alles er aan zal doen om Luuk er boven op te helpen. 

Vanavond kreeg ik al bericht dat hij zelf at en dronk! Go lucky Luuk. Je bent net op tijd gevonden, rust nu maar lekker uit. Op naar een zorgeloos bestaan.

Wokkellook

Vanmorgen was de eerste ochtend sinds tijden dat ik niet ergens in de loop van de ochtend een afspraak had. Het voelde bijna als een soort van onwennig.

Gelukkig heb ik een stel logees die er voor zorgen dat ik me niet verveel.

In the house heb ik op dit moment meneertje groen, meneer de zwart en mevr Chloe. De namen komen door de bandjes. Ze waren en zijn nog steeds moeilijk van elkaar te onderscheiden. En Chloe is een teefje dat die naam al van haar nieuwe baasje heeft gekregen.

Ze woonden tot gisteren bij mijn overbuurman. Maar omdat hij tegenwoordig ook werkt en twee van deze pups klaargestoomd moeten worden voor verzending heb ik ze opgehaald. Ik heb meer tijd en ben meer thuis. Dat is toch echt beter voor ze. 

Vanmorgen kreeg ik helaas het bericht dat de adoptie van meneer de zwart niet doorging. 

Deze mensen maken er echt een zooitje van. Wel adoptie geen adoptie. Toen een berichtje toch weer wel en vanmorgen toch weer niet. Moe wordt je ervan. Mocht ze nu toch weer willen, dan krijgen ze de hond niet eens meer. Ik ben er klaar mee.

Meneer de zwart is dus weer beschikbaar.

En hij is zo leuk! 

De andere fosterhonden in huis moesten de komst van deze logees even verwerken. Hoezo leuk! Ze waren nog niet overtuigd.

Wordt er normaal de hele dag door Goofy en Alexa gespeeld, nu hebben ze van onder de tafel de peuters gade geslagen. Het duurde echt wel tot ver in de middag tot ze zelf weer actief werden. Maar niet met de peuters. Pubers spelen niet met peuters, daar voelen ze zich echt te groot voor. 

Degene die zich er weinig van aantrekt is Tommy. Baby's in het hok, peuters in the house en pubers die zich te goed voelen, het zal hem allemaal wat. Hij heeft z'n wokkellook aangenomen en is gaan pitten.

Een gesprek met Desi

Al een tijdje volg ik op Facebook behave holistic, animal communicator. De vrouw die dit doet ken ik al langer, omdat we ook regelmatig advies aan haar vragen op het gebied van bijzonder gedrag bij honden. Sinds korte tijd kan ze ook contact leggen met dieren. Klinkt heel zweverig, maar naar mate ik meer van haar las kreeg ik steeds meer het gevoel dat wat ze deed klopte. Ik besloot Desi voor te stellen. Desi heeft een naar verleden, dat is wel duidelijk. Maar wat kan ze me niet vertellen. Misschien dat Esther dat wel kan. Ik moest eerst een aantal controle vragen bedenken. Deze vragen konden mij aantonen dat ze wel degelijk contact met Desi gehad had omdat ze deze antwoorden anders niet kon weten. Voor mij waren deze vragen bedenken nog het allermoeilijkst. Ik schrijf zo ontzettend veel in mijn blog dat vrijwel elke antwoord op een vraag daar wel uit te halen was. Het is me gelukt om drie vragen te bedenken en een foto van Desi te maken waarop duidelijk haar ogen stonden. 

Vandaag kreeg ik haar verhaal. 

Desi is een hondje die een tijd geleden ergens achteraf gedumpt is en op het moment in een opvanggezin woont. Desi heeft moeilijk verklaarbaar gedrag en vele angsten. Ze word panisch van de riem en bij drempels in huis moet ze echt haar angsten overwinnen.  Haar baasje wilde graag weten wat er gebeurd is en hoe ze Desi helpen kan. Ze zou haar zo graag mee willen nemen op de wandeling maar doordat aanlijnen niet lukt kan ze niet mee.

Controlevragen:

1. ze is op Bullenbaai Curacao gevonden, kan jij de precieze plek omschrijven waar ze gevonden is?
2. wat voor voer krijgt ze?
3. en van welke lichamelijke klacht heeft ze lang last gehad

Ik begin met het beschrijven van de vindplek. Zelf ben ik nooit bij bullenbaai geweest, heeft me nooit zo getrokken dus ik heb geen idee hoe het er daar uit ziet en weet alleen van de bekende bullenbaaifotos dat daar oude olieopslagtanks staan, maar daar is ze niet. Ik zie roestige ijzeren balken van een soort gebouw of verlaten fabrieksterrein denk ik want er ligt ook een betonnen vloerplaat als zijnde fundering. Ook liggen er plastic blauwe tonnen in de omgeving.

Terugkoppeling baasje: De dumplaats inderdaad bij een soort van dikke bruine olie buizen. Niet bij de torens, maar een heel eind daarvoor nog. Die zijn helemaal verroest en donkerbruin. De oude fundering was een soort van stuk beton met of oude put oid. Ik weet ook niet precies wat het was, maar dat was in die bosjes en daar lagen de dames op. De blauwe tonnen kan ik me niet herinneren, maar die zouden er best kunnen staan. De dumpplek was namelijk bij een afgang naar een duikplek. Die ben ik nooit afgegaan, maar daar kunnen best blauwe tonnen staan.

Voer: donkerbruine brokken (geen gekleurde) in een stalen bak. Ze laat ook zien dat ze daar een beetje blikvoer bij krijgt maar dat vind ik zo niet haar baasje dat ik het bij alleen de bruine brokken laat. Terugkoppeling baasje: Eten is idd in een stalen bak met donkerbruine brokken, er zit toch echt een lik blikvoer door… (shit.. ik moet echt gedetaileerder durven zijn)

Haar lichamelijke klacht: zere linker schouder, jeuk aan haar buik en na binnenkomst, dus niet op straat, een loopsheid met problemen. Ik denk een langdurige loopheid maar doordat ik het niet zeker weet hou ik het op een loopsheid met problemen. Terugkoppeling baasje: Ze werd idd loops een maand na binnenkomst. Besloten haar toen nog niet te steriliseren, maar een maand of twee te wachten. Maar na een maand werd ze weer loops. Ze werd er zelf ook gek van. Ze had heel veel jeuk aan haar vulva en draaide er rondjes van om er bij te komen. We hebben haar doordat ze zo’n rare cyclus had toch snel na die tweede loopsheid laten steriliseren. Dat zou de jeuk op de buik kunnen verklaren. De linkerschouder zegt me niks

Wat Desi verteld:

Ze is mishandeld op de drempels want ze mocht absoluut niet naar binnen. 1 misstap werd afgestraft met een pak slaag terwijl ze vastgebonden stond. De angst voor drempels zit heel diep! Was heel traumatisch. Ze wil dolgraag mee met de auto met de rest wandelen maar die riem is zo traumatisch dat dat zo niet snel lukken gaat. Persoonlijk denk ik dat als je haar zelf in en uit de auto leert springen thuis dat ze zo de rest achterna springt en gewoon los mee kan. Weglopen geloof ik niet in want ze voelt zich goed bij jullie. Ik heb haar uitgelegd dat riemen hier niet voor dat soort enge dingen gebruikt worden en dat ze hier veilig is. Dat vond ze maar gek, ze wist het wel maar het wil nog niet in haar systeem. Zegt jou trouwens varkens iets? Ze had het over varkens in een varkenshok. Verder vind ik haar een heel lief maar wiebelig meisje. Ze fladdert nog enorm lijkt het. Nog heel erg zoekend in haar doen en laten om stabiel te worden. Ze zegt nog dat haar zus in NL zit, ik antwoord dat ik dat weet. Lijkt haar wel leuk dat Nederland. (wiebelig en fladderig is ze idd, varkens zegt het baasje niks)

Haar baasje en ik praten nog wat na over oplossingen en hoe dan verder te werken. Dan scheelt het als je als communicator ook een goede trainingsbasis hebt. Toch ga ik in haar geval eerst voor een wat onorthodoxe trainingswijze. Die van het los meenemen, even geen nare herinnering maar gewoon even zonder zorgen mee. Oefenen met zelf in en uit de auto samen met de rest van de groep. Ze gaat sowieso aansluiten op de rest, de buitenwereld is te onveilig om alleen op stap te gaan, die verliest haar groep echt niet uit het oog. Eventueel wat ondersteuning tegen alle angsten waar ze mee worstelt om een beetje te helpen. Verder denk ik dat ze absoluut nog stappen gaat maken en hoop dat dit gesprek haar weer een setje in de goede richting heeft gegeven.

Na het lezen van de eerste zinnen die Desi verteld kreeg ik de tranen al in mijn ogen. Elke avond zie ik haar weer worstelen om zich over de angst van de drempel heen te zetten. Ze wil zo graag bij je zijn, maar vindt het ook zo donders zwaar. Het arme dier is verschrikkelijk mishandeld. Het vermoeden was er natuurlijk al, maar wordt nu bevestigd. Met de auto mee naar het uitlaatgebied ga ik proberen. Ik hoop dat ze dat begrijpt. Dat ze graag mee wil is altijd heel duidelijk. Als de rest mee mag en zij zich niet laat aanlijnen en wij dus maar weg gaan, staat ze te piepen en huilen aan de poort. Ik ga weer met haar verder. Ik zou zo graag willen dat ze de wereld weer helemaal vertrouwd. Desi, we gaan ervoor!

Wat nu?

Terwijl wij thuis zo ons ding doen is Maud met Davy vakantie aan het vieren op Bonaire.

Even er tussen uit tussen de examens door. Hun eerste vakantie samen, toch altijd ook wel weer spannend. Ze vermaken zich prima en genieten lekker. Beiden gaan in de zomer terug naar Nederland om daar aan de studie te beginnen. Maar er is nog iemand die onverwachts mee naar Nederland gaat.

Tommy onze lieve rooie kater heeft toestemming aan oma gevraagd of hij ook met Maud mee mocht.

Er kwam een ja, Tommy gaat Maud vergezellen bij haar verblijf bij oma. Tja, zitten wij dan zonder kat.

Nou hoeft hij niet te blijven voor de muizen. Muizen heb ik wel, maar Tommy vangt ze niet.

Onze muizenvallen hebben hun werk gedaan. We zijn inmiddels van vier muizen verlost. Maar ik weet zeker dat we er nog meer hebben. Ik zie het aan de aangebroken producten in de voorraad. Vervelend is het gewoon! Er staan al een tijd twee muizenvallen op scherp, maar ze trappen er niet meer in.

Wat nu? Ingewikkeld hoor. Gif kan ik niet inzetten. Ik ben als de dood dat er een vergiftigde muis door de kat of honden gevonden wordt en wordt opgegeten. 

Andere vallen heb ik ook al geprobeerd. Dan maar andere lokmiddelen. Ik heb nu pindakaas. Ik ga maar eens even googlen wat ze nog meer lekker vinden.

Ondertussen ligt meneer de rode kater hier op bed z'n aandacht te halen. Normaal haalt hij dat bij Maud, maar nu zij niet thuis is haalt hij het bij ons. 

We zullen hem wel missen als Maud hem meeneemt. Ik ga maar eens heel hard nadenken of ik dan een nieuwe kat ga uitzoeken, of twee, of drie haha. Katten genoeg op het eiland die een plekje zoeken.

Wordt nog een hele volksverhuizing als we terug komen. Ik ga maar vast de huisdierenruimte claimen bij TUI. Ze hebben plek voor vijf benches. Eentje voor Tico, eentje voor Luna en... Ik zie mogelijkheden.

Schoolbus

Jaaaa, vanmorgen kreeg ik een likje van de mama hond. Hoe blij kan je zijn met een likje.

Als ik het aan Tico of aan Alexa overlaat word ik de hele dag door afgelebberd.

Dit was een klein bescheiden teken dat ze me gaat herkennen en vertrouwen.

Ze lag vanmorgen trouwens in de bench. Zij wel, haar kids niet. Die lagen verspreid over de fleecedeken. Nou is die fleecedeken lekker warm en zacht, maar heb ik toch ook een aantal oude dekbedovertrekken rondom de kennel gehangen. Op deze manier kon ik de wind een beetje buiten de kennel houden. Tot zo ver mama met kids. Meer dan mama goed te voorzien in voer hoef ik niet, mama doet de rest.

Als ze dan later groot zijn krijgen ze entingen net als de pups waar ik vandaag mee op stap ben geweest. Twee voor hun rabies en chip en de oudste voor de derde enting. 

Geen van deze hondjes zit bij mij, dat betekent dat ik ze dus eerst moest ophalen. Ik voel me net zo'n schoolbus waar bij elke halte iemand in stapt. 

Daarna met een volle bak weer door naar de dierenarts. 

Best leuk hoor dat ritje in de auto. Daarna werd het minder. 

De jongste deelnemers aan dit schoolreisje dachten er zo het zijne van.

Deze lokatie stond niet in de boeken als meest favoriet. Maar met een beetje blikvoer waren ze alles snel weer vergeten. 

Na de tennislessen had ik nog weer iemand voor een adoptie. Ze stond al voor mijn deur te popelen toen ik thuis kwam. Ik heb me even snel omgekleed en ben met haar mee naar de overkant gegaan.

Daar was nog éen pup beschikbaar. Er liepen er wel vier, maar die waren dus op éen na gereserveerd.

En de laatste is nu ook geadopteerd. 

Het hele gedumpte nest van boca Sami met de witte mama is nu geadopteerd. Mama en zes van haar kinderen blijven op het eiland en drie verhuizen er naar Nederland. Weer een hoofdstuk afgesloten en voor de buurman rust. Hij zal er wel aan toe zijn. 

Selikor terriër

Vanmorgen zijn we eerst maar eens bij het gezinnetje gaan kijken. Ze maken het goed.

Mama is nog geen fan van mij, maar dat komt vast nog wel.

Ze weet nog niet zo goed wat ze van me moet denken, maar ik mag wel aan haar kinderen komen.

Onze relatie komt later wel, eerst maar eens verder bijkomen. Ik zie haar veel slapen. Ben zelfs in de kennel geweest om haar lege etensbak te halen zonder dat ze me hoorde. Een hele diepe slaap dus.

Ze heeft het waarschijnlijk hard nodig, op straat kon ze niet lekker rusten. 

Ik had van alles in de kennel gezet en gelegd. Lege bench, lege mand en een fleecedeken. Mama hoeft niks en wil niks. De kleintjes kruipen wel op de warme deken, maar mama heeft hem voor haarzelf opzij geschoven.

Ik had vandaag voor het eerst de kenneldeur open gezet. Ik had gezien dat mama nog niks had gedaan, niet geplast of gepoept. Die moest dus wel op springen staan.

Toen ik Tico hoorde grommen en daarna hard zag weg rennen wist ik dat mama buiten de kennel was geweest. Toen ik snel even poolshoogte kwam nemen zag ik haar nog net de kennel terug in duiken.

Vannacht laat ik de boel ook open. Kan ze op verkenning zonder honden die haar verraden.

Dat de naam wespointer gewoon een mooie naam is voor een vuilnisbakkenras dus rasloos laten ze ons maar al te graag weten. Als er iets in je naam is met vuilnisbak dan ga je er voor!

Met dit resultaat. En opruimen ho maar. Daar wilde Tommy graag mee helpen. Die is van het huishouden.

Alleen zijn manier zet ook geen zoden aan de dijk.

Het is wat met die selikor terriërs. (Voor de lezers in Nederland, Selikor is de vuilophaaldienst)

Misschien is dat grut van een paar dagen oud nog wat manieren bij te brengen. 

Heel klein

Vanmorgen kreeg ik een berichtje van Thea van Alle Hadoc. Ze hadden eergisteren een hond gevangen om te steriliseren, maar kreeg de melding dat die hond pups had.

Meteen is de hond weer terug gezet, maar niemand had de pups gezien.

Vanmorgen belde een mevrouw naar Thea om te vertellen dat ze de pups gevonden had.

Thea vroeg mij in het berichtje of ik plek had of plek wist. Mmm eigenlijk niet echt. Misschien konden we net als de wrakpups de mama op lokatie houden door haar daar te voeren en de pups te monitoren tot ze oud genoeg zijn om naar fosters te gaan.

Thea had geen idee hoeveel pups het er waren en waar ze precies lagen.

Vanmiddag ging de telefoon. Weer Thea. Ze was op lokatie. De pups waren nog heel klein, ze hadden de oogjes nog niet eens open en lagen in het gras langs een drukke weg. Dat was absoluut geen veilige plek. Nu liepen ze nog niet, maar zodra ze aan de wandel zouden gaan is het over en uit.

Wat nu? Alle hersencellen beginnen dan te kraken. Wel bij mij, niet bij mij. Wat komt en gaat er nog? Wie gaat op vakantie binnenkort enz. Hoe dan ook moest het gezin er weg.

Ik kwam er niet uit. Kom dan maar naar mij, ook al ga ik eind juli naar Nederland. Maar dat zien we dan wel weer. 

Ik ben het hok meteen in orde gaan maken voor de komst van de familie.

Het waren vier pups, twee zwarte en twee bruine. En een kleine mama.

Mama is behoorlijk onder de indruk van alles. Ze is in de hoek van het hok gaan liggen en heeft zich niet meer verplaatst.

Wij hebben de pups maar even aangelegd want die hadden honger.

Ze zijn nog heel klein. Ze passen op je hand.

We hebben later een dekentje onder de familie gelegd zodat de pups niet op de koude stenen liggen.

Mama gaat niet in de mand of de bench. Misschien later. Voor nu is het allemaal nog erg spannend.

Eind van de dag hadden we ook nog een leuke afsluiter. Noname is geadopteerd. Ze is met een bejaard stel mee. Die hadden hun 8 jaar oude reu mee voor wie ze een vriendin zochten. Desi was geliefd bij de oudere dame. Maar Desi is niet zo aan een lijn mee te nemen. Noname wel, die vindt alles goed. Noname wilde vooral heel veel aandacht. En bij oudere mensen zonder baan die veel thuis zijn krijgt ze dat wel. Noname is dan ook uiteindelijk mee gegaan. Ik hoop dat ze daar lekker veel geknuffeld zal gaan worden. Ze verdient het, net als onze nieuwe mama die nu nog even niks moet weten van knuffels.

Tien keer nee

Gisteren vertelde ik al over het gedoe rondom de vlucht van een pup naar Nederland.

Vanuit Nederland was er door een lieve lezeres gebeld naar tui en kras.

Zij kreeg gistermorgen via kras de toezegging dat het gelukt was. Ik kreeg een uur later van tui Curacao een telefoontje dat ze er druk mee bezig waren en tijd nodig hadden.

Eh, wat is het nou? Ik was er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Lizzy ging vandaag gewoon mee naar Hato en daar zouden we wel verder zien.

Vanmorgen dus als een speer weer naar de veterinaire dienst om de papieren op te halen die we vanmiddag al nodig hadden.

Daarna weer als een speer terug, want Maud had een afspraak bij de huisarts. Als je hier je theorie examen hebt gehaald is vrij logisch de volgende stap het praktijk examen. Dat is al aangevraagd en is binnenkort. Maar voordat je examen mag doen moet je langs de huisarts om een gezondheidsverklaring te halen. Is weer eens wat anders dan een gezondheidsverklaring van de veterinaire dienst. Maud moest een formulier invullen waarin vragen werden gesteld als heeft u epilepsie? Of bent u ooit in een kliniek behandeld voor overmatig drankgebruik?

Na tien keer nee geantwoord te hebben werd er nog een ogentest gedaan en klaar. 

Zo, met dit formulier en het bewijs dat je de theorie voldoende hebt afgerond kan het praktijkexamen afgenomen worden. 

Vanmiddag ben ik met Lizzy naar Hato gereden. Het was toch wel een beetje spannend of ze straks nou wel of niet mee mocht. Maar jawel, het was verwerkt en ze kon mee. Geen vragen, geen bijzonderheden, ze werd ingecheckt en ik kon haar achter brengen.

Ik heb meteen de baasjes in Nederland ingelicht dat het in orde was. Die vonden het net zo spannend als ik.

Daarna weer door naar estherelle waar het vrijdag adoptie dag was. De eerste adoptant was net geweest om haar pup op te halen. Ik kwam binnen toen adoptant twee er was. Deze mensen kwamen twee volwassen honden halen en besloten ter plekke toch ook nog nummer drie mee te nemen. 

Nummer drie was een pupje. Daar moest nog wel even afscheid van genomen worden, want dit was even onverwachts.

Nu hebben er dus vier een nieuw huisje op het eiland en Lizzy is op weg naar haar nieuwe huisje in Nederland.

Een mooie afsluiter van een drukke week.