Niet meer elke dag met adoptanten op pad om de pups te bezichtigen.
Dat betekent dat er vanmorgen zowaar weer eens tijd was voor een koffiemoment met een vriendin. Helaas vertrekt ze over 1,5 maand terug naar Nederland. Deze koffiemomentjes zijn dan ook waardevol. Nog even en dan is het voorbij.
Vanmiddag ben ik naar de wrakpups geweest. Dit is het wrak waar ze onder zitten.
Zoals je kunt zien is het behoorlijk ingesloten door prikkelplanten. Alleen de achterkant is open.
Vanaf daar kun je de pups zien zitten.
Maar ja, kom er maar eens bij. Hoe dichter ik erbij kwam, hoe verder zij weg kropen. En erom heen kan niet.
Er was er eentje die was nieuwsgierig, die kwam kijken en wist niet wat hem overkwam. Die zat binnen een minuut in de bench.
De tweede dacht te moeten vluchten en rende naar het in aanbouw zijnde huis. Daar kon ik haar in een hoekje drijven en pakken. Alleen daar was ze het niet mee eens. Gillen, schreeuwen, krijsen en proberen te bijten. Zo klein als dat ze zijn, pfff. De commotie die dat gaf maakte dat mama kwam kijken en begon te blaffen. Haar blaf zal wel als een soort van waarschuwing geklonken hebben, want nadat ik de krijserd in de bench had gezet waren alle pups onder de auto verdwenen.
Mmm, waar zouden ze zijn. Terwijl ik nog aan het zoeken was zag ik er ineens één vanaf de zijkant van het huis komen. Ze waren er omheen gerend. De eerste twee die me voorbij rende heb ik in hun kippennekken gegrepen en ook meegenomen. Ze waren te overdonderd om te reageren.
Ik zou er vier meenemen had ik bedacht, maar nu ze nog zo rond rende kon ik nummer vijf ook wel grijpen. Dan zouden er vier overblijven voor de volgende keer. Deze vier kunnen er nu nog voor zorgen dat mama haar melkproductie verder kan afbouwen. Als alle pups weg zijn zullen we mama steriliseren.
Nou, daar zaten ze dan. De krijserd zie je nog net tussen de twee staande pups. De rest vond het wel oke.
Op naar de dierenarts voor de check up en als het kon meteen de enting.
Mijn rijstyle werd opnieuw niet gewaardeerd wat resulteerde in een aantal wagenzieke pups. Er was er zelfs één die op de tafel bij de dierenarts er nog van aan het kwijlen was. Sorry, ik ben nou eenmaal een ruige rijder. Maar het went hoor, kijk maar naar mijn kinderen. Die redden het nu ook zonder te kotsen.
Alle pups zijn geënt en ontwormt. En eigenlijk viel het best wel mee.
Ik bracht ze naar de foster. Hij zou er drie nemen en ik nu twee. De volgende lichting ging dan deels naar een nieuwe foster en de rest naar mij.
Eenmaal aangekomen bij de foster was hij meteen verkocht. Waar er drie konden konden er ook vijf.
Weet je het zeker? Ja hij wist het zeker. En zo ging ik zonder pups naar huis. Nog wel, verwacht niet dat de nieuwe foster er vier gaat nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten