Op het nippertje

Het eerste wat ik vanmorgen deed toen ik wakker werd is het checken van mijn berichten.

Er gaat vrijdag een hondje naar Nederland en daar heb ik een vluchtbegeleider voor gevonden.

Alleen die reist TUI, maar geboekt bij en door Kras. Nou heb ik toch al vele honden aangemeld bij tui en nooit tegen problemen aangelopen, maar dat was deze keer wel anders.

Tui kon niks in de boeking veranderen. En kras kon alleen bereikt worden per 0900 nummer wat je niet vanuit Curacao kon bellen. Gelukkig was iemand in Nederland bereid om voor ons te bellen.

Opgelost denk je? Nee hoor, ze werd van het kastje naar de muur gestuurd door de medewerkers.

Eigenlijk wisten ze niet hoe ze dit op korte termijn moesten regelen.

Maar ondertussen begon de tijd ook nog eens te dringen. De papieren van de veterinaire dienst moesten ook nog opgehaald worden. Omdat daar de naam van de vluchtbegeleider op staat moet het wel in orde zijn. Ik betaal 70 gulden voor dat papiertje. Zonde als ik er nog éen moet halen.

Ik wilde vanmorgen dus wachten tot ik definitief een ja had voor ik vertrok. Maar er kwam geen ja.

Het duurde en het duurde. Mijn hulplijn in Nederland deed haar uiterste best en kwam uiteindelijk om 10.50 met het verlossende antwoord, het is gelukt! Blij, maar net te laat voor de veterinaire dienst.

Dat wordt dus morgen, de dag van vertrek. Ik hou er niet van om zo op de laatste dag te alles te moeten regelen, maar ik heb geen keus. Hopelijk verloopt morgen alles voorspoedig.

Doordat ik nu toch nog thuis was kon ik wat eerder op pad om de laatste wrakpups op te halen.

Er zaten er nog drie van de vier. De vrouw die ze voerde heeft toch tegen de afspraak in een pupje weg gegeven. Ik probeer die gegevens nog te achterhalen om te zorgen dat dit hondje z'n entingen krijgt en straks gesteriliseerd gaat worden.

Ik had gelukkig hulp van Carina, want het was nog een hele klus om de pups onder de auto vandaan te halen. Als ik rechts ging gingen zij links en als ik voor de auto zat kropen zij naar achter.

Met een bezem heb ik ze onder de auto doorgeschoven zodat ze aan de andere kant gepakt konden worden. Ik had bewust oude donkere kleding aan, want ik lag plat op m'n buik deels onder de auto.

Maar het is gelukt. Drie kerngezonde pups in prachtige kleuren. Wel met honderden vlooien, maar daar spuiten we ze tegen in.

In een tuin vlakbij lag een teef aan de ketting. Voor onze ogen werd deze gedekt door een buurthond.

Wij daarheen om te kijken of er iemand thuis was. Nee niks. We lopen wat om de hond heen en zien dat ze geen water heeft. Wel een lege bak. Ik pakte de bak om deze te gaan vullen, maar toen ineens bedacht de hond waarvoor ze aan die ketting lag. Om te waken namelijk. Ik kan met trots vertellen dat ik harder kan rennen dan een logge bulldog. Op het nippertje, dat dan weer wel.

Haar water heb ik gevuld en zo neergezet dat ze er aan de ketting net bij kan. 

Daarna met de pups naar de dierenarts voor de check up. Net als de vorige lichting waren ze gezond en oud genoeg voor de eerste enting. 

Een beetje zielig keken ze nog wel. Het valt ook niet mee om ineens in mensen handen te zijn en weg bij mama.

De foster heeft de drie dames met open armen ontvangen. Ze waren meer dan welkom.

Zelf moesten ze nog wel even aan het idee wennen dat ze liefde zouden gaan krijgen en niet meer onder een auto hoefden te wonen. In plaats van de auto zaten ze maar onder een pallet.

Vanavond kreeg ik al updates en is het beeld al totaal anders. Ze laten zich oppakken en geven zich over. Ze genieten zelfs. Wat een verschil binnen een paar uur. Dit worden hele lieve mooie pups.