Bloemetje of twee

Nu we er toch zijn kunnen we ook meteen maar de verjaardag van mijn zus vieren.

Alle andere jaren waren we met Pasen in Nederland. Dit is de eerste keer sinds lange tijd dat we met haar verjaardag in de buurt zijn. 

Al die tijd sinds we op Curacao wonen stuur ik elk jarig familielid een kaartje. Lang leve greetz of Hallmark die er ook nog eens voor zorgt dat de kaart op tijd aankomt. Zelf kan ik dat namelijk niet, met de post op Curacao kan het tussen de twee weken en de twee maanden duren. Nu is het verschil hooguit een dagje doordat bijvoorbeeld de post niet meer op maandag wordt gebracht.

Dit jaar dus geen kaart voor mijn zus maar een live gegeven dikke zoen en een bos bloemen.

En dan ook maar een bos bloemen voor mijn ouders. Die vieren morgen vast met ons dat ze in september 45 jaar getrouwd zijn en 45 jaar geleden op 1 augustus in ondertrouw gingen. Omdat we er in september niet bij zullen zijn doen we morgen een pre viering. En daar hoort ook een bloemetje bij.

Maud had vandaag afgesproken met een vriendin uit Curacao. Zij is hier nu op vakantie dus was het leuk om nog een keer af te spreken voor ze weer terug ging.

De vriendin van Maud woont haar hele leven al op Curacao en had net zo weinig ervaring met het openbaar vervoer als Maud. Ze hadden afgesproken in het centrum van Den Haag.

De vriendin kwam met de trein, Maud werd vanmiddag gebracht maar zou terug komen met de bus. We hadden van te voren uitgelegd waar de bus in het centrum stopten.

Om 16.30 kreeg ik een berichtje met de vraag waar die bussen nou precies stonden. Ik kreeg er een lokatie bepaling bij en een soort 'HELP, wat een gedoe dat openbaar vervoer' oproep.

Gelukkig ben ik geboren in Den Haag en ondanks alle veranderingen in het centrum weet ik nog redelijk waar alles rijdt.

In haar lokatie bepaling heb ik getekent waar ze moest zijn met een geschreven uitleg erbij.

Volg deze weg was de opdracht en als je de bus niet vindt neem je tram 4. 

Maar alles is goed gekomen. Wat is het dan heerlijk dat je op zoveel plekken WiFi hebt of een niet al te duur telefoonabonnement met 4g.

Het is echt wennen voor de kinderen hoe alles werkt wat betreft routes, ov chipkaarten, inloggen uitloggen en poortjes bij ingangen. Voor Maud wordt het vast snel gewoon. Die heeft vanaf 1 september haar studenten ov jaarkaart. Ze was van plan hem veel te gebruiken. Gelijk dat ze heeft. Het is het laatste wat nog vrij aan studenten door de overheid wordt verstrekt.

Niet vergeten

In de stromende regen zijn we vanmiddag richting Den Haag gereden.

Er was de afgelopen 24 uur zo veel water in Almere gevallen, dat viaducten onder water stonden en de brandweer moest komen om het water weg te pompen. Het deed me aan een fikse tropische bui op Curacao denken alleen is het vaak op Curacao daarna qua temperatuur wel weer aangenaam.

Hier niet, tenminste ik vond van niet. Ik heb de hele dag met een vestje aan gelopen. Brrr veel te fris in een shirtje.

Nadat ik bij mijn zus een bakkie thee gedaan had ben ik nog even alleen op stap gegaan.

Vlak bij woont namelijk Chloë. Dat was het pupje dat bij mij was samen met pup meneer groen en meneer zwart. Chloë woont nu bijna vier weekjes in Nederland en heeft het uitstekend naar haar zin.

Morgen gaat ze zelfs met haar baasjes mee op vakantie naar Frankrijk. Dat was dan ook de rede om het bezoek aan haar nog voor vandaag in te plannen.

In tegenstelling tot Renzo was er bij chloë absoluut herkenning. Ik kreeg kusjes, likjes en ze stond tegen me aan. Zo lief! En dat terwijl ze nog niet eens heel lang bij mij gezeten had. Ze kwam natuurlijk bij mijn overbuurman vandaan. Maar ik was zeker niet vergeten.

Ik heb meteen de bench meegenomen waar ze in vervoerd is geweest. Ik neem straks weer wat lege benches mee terug. Dat is het grote voordeel van met TUI vliegen. Daar is qua bagage veel meer mogelijk. 

In de avond kwamen mijn ouders ook op visite naar mijn zus. Zij hadden ons deze week nog niet gezien, dus dat werd hoog tijd. Zo werd het een kleine familie reünie. We blijven nu voor een paar daagjes hier in de omgeving. Genoeg te doen en af te spreken.

Buitenlander

Het is me toch een weer in Nederland! Echt, we hadden vandaag een afspraak om Maud haar spullen op te halen bij vrienden van ons. Zij zijn sinds drie weken weer in Nederland en hebben de container al uitgepakt. We hadden nog overwogen om met de kano te gaan, het is dat we wisten dat dit niet zou passen.

Het was erg leuk om elkaar weer te spreken en de ervaringen te horen van hoe het gaat als je weer deze kant uit komt. Je bent eigenlijk een buitenlander in een Nederlands jasje. Dat Nederlandse jasje maakt dat mensen het niet begrijpen of raar vinden dat je iets niet weet of begrijpt. Je ziet eruit als Nederlander, maar zo voel je je niet. Als je een ander kleurtje hebt of een andere taal spreekt is dit duidelijker.

Je bent snel gewend aan de gewoontes van het land waar je woont. Voor mij is het vrij normaal om mijn pinpas af te geven aan de cassiere die de handelingen verricht. Ze voert niet mijn pincode in maar wel de rest. Elk jaar weer als ik in Nederland ben, ben ik me er op bedacht dat ik die pas hier niet moet geven. Maar ja, het gebeurd me toch elke keer weer. En die gezichten dan van de caissières, die kijken je echt aan of je niet goed bent.

Ik praat over guldens als ik naar de prijzen kijk. De gulden is de helft van de euro waard. Zou ik het over de dollar hebben dan vindt niemand dat raar, maar omdat de gulden toevallig ook weer de oude muntsoort van Nederland is kijken mensen je aan of je niet van deze tijd bent.

Tja, dat is misschien ook wel zo aangezien Curacao op een hoop vlakken hopeloos achter loopt.

Ondanks dat je dus een Nederlander bent en pas een paar jaar weg bent moet je wel weer je draai vinden. 

De kinderen van onze vrienden gingen sinds lange tijd weer fietsen. Op Curacao is het niet gewoon dat je op de fiets naar school gaat. Die kinderen hadden dus vier jaar niet gefietst. Dan is het best eng om op een fiets te stappen en voor de ouders misschien nog wel enger als ze zich met die fiets in het verkeer gaan voegen. En zo hoorden we nog wel meer waar ook smakelijk om gelachen kon worden, want het is natuurlijk ook gewoon een avontuur.

Het was even proppen met de spulletjes die met ons mee zouden gaan, maar na een fijne middag waarbij het erg fijn was elkaar weer gesproken te hebben zijn we met een wagen volgeladen weer vertrokken.

Maud kan weer verder uitpakken. 

Snoop op reis

Als ik in Nederland ben vind ik het altijd erg leuk om tijd in te plannen om ex foster honden te bezoeken.

De hond die heel hoog op mijn lijstje stond was Renzo. Renzo die van zo ver is gekomen. Kaal en vol schurft was hij vorig jaar juni van straat gehaald. Het vertrouwen in de mens was er niet meer. Zijn ogen spraken boekdelen. De droevenis straalde er van af. Van hem hoefde het niet meer. De energie was eruit. Na een lange tijd van herstel kwam hij twee hele lieve mensen op z'n pad tegen. Zij adopteerde hem en lieten hem in november naar Rotterdam over komen. Renzo heet hij niet meer, hij gaat nu door het leven als Snoop (dog). Snoop dog heeft een echt hondenleven. Hij gaat altijd met zijn baasjes, twee hondenvriendjes en de papegaai mee op reis. 

Nu was hij ook op reis. Hij was gast op een camping hier redelijk in de buurt. Een mooi moment om hem te bezoeken. 

Het baasje kwam mij van de parkeerplaats halen. Ze dacht dat Snoop mij wel zou herkennen, omdat hij regelmatig naar blonde mensen toe rent waarvan zij denkt dat hij dat doet omdat hij mij herkent.

Maar ik heb helaas ook al meerdere keren ervaren dat die herkenning er toch niet is. Of misschien is die er wel, maar kan de hond de link niet leggen waarvan.

In dit geval ging dat ook zo. Snoop kwam snuffelen en kijken, maar was totaal niet enthousiast.

Hij keek eigenlijk niet naar me om en ging weer in het teckelmandje liggen.

Ik werd met argusogen aangekeken. Wat zou hij gedacht hebben? Dat ik hem weer kwam halen?

Nee hoor Snoop, geen haar op mijn hoofd. Je hebt het veel te goed daar.

Veel aandacht, mee op vakantie, spelen met de kinderen. Wat ik heb nog extra te bieden? Niks toch?

Na iedereen inclusief Snoop weer gedag te hebben gezegd zou ik weer terug naar Almere rijden.

Aangekomen op de parkeerplaats zag ik nog heel zachtjes mijn lampen aan staan. Nee he, zou de accu het nog wel doen? Nee dus! Chips. Had er ook helemaal niet bij stil gestaan dat de lampen niet uit zouden gaan als ik de deur met de automatische vergrendeling zou vergrendelen. Bij mij thuis gebeurd dat wel. Ik ben terug gelopen naar de campingplek van Snoop om te vragen of zijn baasjes een startkabel hadden. Gelukkig was dat zo. Scheelde weer wachten op de wegenwacht of op wie dan ook.

Daar stond ik dan, met oma's karretje. 

Maar gelukt en een klein half uurtje later dan gepland kon ik alsnog mijn weg vervolgen.

Voor alle nieuwsgierigen onder ons. Ik ga deze vakantie ook Dunya nog bezoeken!

Ikea kat

Bij Youri begon wat onrust te verschijnen. We zijn natuurlijk al vier hele dagen in Nederland en hij was nog helemaal nergens geweest. Het is toch wat he. Je zou bijna medelijden krijgen.

Maar, welkom in Nederland, hier is het openbaar vervoer wel goed geregeld. Alleen is het voor een nep Nederlander als wij best nog wel ingewikkeld. Ik kan me helemaal indenken hoe een toerist zich voelt.

Wij hebben geen ov chip kaart en Youri heeft geen eigen pinpas. Heb je op cur ook niet zo veel aan.

Omdat cash betalen niet overal mogelijk is, is mams maar meegeweest naar het station.

Daar heb ik een retourtje Dronten voor hem gekocht. Dan wil je daarna uitleggen hoe het verder gaat met de sporen enz, maar je komt als moeder zonder kaartje niet eens boven. 

Oke, elke zoon van 15 kan vast alleen met de trein, maar die van mij is op dit vlak niet ingeburgerd.

Op goed geluk en met wat uitleg van beneden af is hij op pad gegaan.

Youri onder de pannen bij vrienden in Dronten en wij keihard aan de klus.

De spullen werden keurig op de afgesproken tijd door Ikea geleverd. 

Per onderdeel hebben we het naar boven gesjouwd en in elkaar gezet. Natuurlijk met hulp.

Van Arno, onze zwager en Tommy, onze Ikea kat.

Hij las voor en wij voerde uit. Ging prima. Hij heeft niet eens schroefjes kwijt geraakt, dat deden we zelf wel. Na een dag schroeven draaien, dikke handleidingen doorspitten en wat scheldwoorden uitkramen staat het. Alleen nog wat meer inrichten en aankleden, maar die spulletjes zitten nog in de doos.

De koffers kunnen uitgepakt worden, er kan in bed geslapen worden en aan het bureau geleerd.

Deze missie is volbracht. 

Aangenaam verrast

Al zeker een maand geleden heb ik via de website van de gemeente Almere een afspraak gemaakt om Maud in te schrijven.

Ik kon zelf een datum en tijd invullen en kreeg dat keurig in een mailtje bevestigd.

Hoe makkelijk is dat. Ik kan knettergek worden van alle structuur en regeltjes hier, maar van dit soort gemak word ik toch wel blij. 

Bij kranshi op Curacao kan je ook via de mail afspraken maken, maar dan heb je geen invloed op dag en tijd. Het is elke keer maar weer te bezien op welke dag en tijd ze je zetten en of dat wel past.

Om Maud ingeschreven te krijgen moest er onder andere toestemming zijn van de hoofdbewoner van het pand waar ze bijgeschreven zou worden. Er werd verwezen naar een officieel formulier, maar dat was op de website onder geen mogelijkheid terug te vinden. Nou ja, als de hoofdbewoner niet thuis kan tekenen, dan moet de hoofdbewoner maar mee. Hop, oma in de auto geladen en gaan met die banaan. We hadden geen idee wat ons te wachten stond. We zijn het curacaose leven gewend dus wachttijden van meer dan een uur zijn ons niet vreemd. Om 13.54 kwamen we ons melden, om 14.00 werd ons nummertje omgeroepen en om 14.12 stonden we weer buiten. Mag ik zeggen dat ik aangenaam verrast was! Zo kan het dus ook, was dat al weer vergeten. Kan wel zeggen als het je niet gewoon is je het extra waardeert.

Daarna ging het verbazen en verwonderen nog even verder. Buiten op het stadhuisplein was de markt.

We liepen ons al te verlekkeren aan al het fruit toen de marktkoopman net riep dat z'n laatste frambozen er uit gingen voor vier dozen voor één euro. Wat! Vier dozen voor een euro. Ik betaal voor één doosje vier euro. En nu we er toch zijn, doe dan ook maar wat aardbeien, kersen en een doosje bramen. 

Die bramen plukten we vroeger gewoon van de struiken in het bos, maar vanmorgen las ik in de krant dat dit niet meer mag. Hooguit een doosje ter grote van een doosje champignons. Pluk je meer dan wordt dit gezien als stroperij. Tuurlijk. We kunnen overal wel een punt van maken toch.

Nou ja, ik heb er nu wel een hele euro voor betaald en ze waren heerlijk! 

Thuis heeft Tommy de wacht gehouden. Hij zou best graag naar buiten willen. Nou had oma speciaal voor Tommy een tuigje met een lijn gekocht. Maud heeft hem dat omgedaan. Tot zo ver vond hij dat nog prima, maar buiten vond hij maar eng. Er vloog een vliegtuig over wat al eng was, maar toen oma het zonnescherm uit draaide was hij er klaar mee. Snel weer naar binnen. Waarschijnlijk duurt het nu wel weer even voor hij weer interesse in buiten heeft.

Ach, binnen is ook nog meer dan genoeg te ontdekken.

You hate it or you love it

Gisteravond was het weer een aardige strijd om wakker te blijven.

Het damesvoetbalelftal heeft geholpen ons bij de les te houden. Het was leuk om dit te kunnen volgen. Op Curacao kunnen we het niet volgen. We hebben geen mogelijkheid om live de NOS te streamen.

Tenminste, mij lukt het niet. Youri was de enige die om 20.00 uur was ingestort. Maud en ik hebben het langer uitgezeten.

Tommy is gisteren enigszins verbaasd uit zijn kooitje gestapt. Wij waren dan wel vertrouwd, maar dat was de omgeving verre van. Het eerste wat we hem hebben laten zien was de kattenbak. Daar maakte hij direct gebruik van en is dat ook blijven doen. Dat is mooi, dat stukje is begrepen.

De rest van de dag heeft hij voornamelijk onder het bed gezeten.

Vandaag was dat totaal anders. Hij was op onderzoek. En hoe doe je dat als kat? Door overal op of in te klimmen. Zo kan je in kastjes, bureaulades, achter gordijnen en onder de bank.

En de trap, die is pas leuk. Die hadden we op Curacao niet. Je kunt daar heel hard van op en af rennen en tussen de spijlen door springen. Tommy heeft niet zo'n last van aanpassingsproblemen, die redt zich wel.

Vanmiddag was ik sinds lange tijd weer eens in de Ikea. Ik weet het, you hate it or you love it, maar ik kan het wel waarderen. Zo veel leuks te zien. Het is dat ik er nu echt niks aan heb, maar anders wist ik het wel.

Maud kon wel haar slag zijn. Ze heeft voor haar nieuwe kamer wat meubels en beddengoed nodig.

Plus een matras. Maar voor je daar een keuze in maakt is het wel fijn te weten wat je koopt.

Even proef liggen dus. 

Dikke pret natuurlijk als je dat samen met je vriendin doet.

De keuze is gemaakt. Niet te hard, niet te zacht, niet te duur. 

Donderdagmorgen wordt alles afgeleverd en gaan we klussen. Tot die tijd leeft ze nog even op een matras op de grond en kleding uit de koffer. Ach, er zijn ergere dingen op de wereld.

 

Hello Goodbye

Nou daar zijn we dan. Aangekomen op Nederlands grondgebied.

We hebben dit keer met TUI gevlogen. Een bewuste keuze vanwege het meenemen van dieren.

Bij TUI vallen dieren onder de bagage kilo's en die mag je bijkopen tot 50 kilo. Dat konden we voor drie personen. Als we het heel gek hadden willen maken konden we dus 150 kilo meenemen. Zo veel hadden we niet nodig, maar we waren een eind op weg. Ik had 110 kilo gereserveerd. Dit kwam door Rover die met zijn bench 35 woog. Daar was Tommy met z'n bench maar niks bij. Die was 6.6 kilo. 

De rest van de kilo's is voornamelijk gebruikt voor de kleding van Maud die mee terug ging. En dan nog een beetje voor Youri en mij. 

De vlucht ging heel voorspoedig. We vertrokken eerder dan gepland en konden ook nog eens in een hogere luchtlaag vliegen waardoor we 1,5 uur eerder arriveerden dan gepland. 

Nederland is een (overdreven) gestructureerd land. Dat is van bovenaf echt wel heel duidelijk. 

Alles netjes in rijtjes en blokken. Hele wijken in dezelfde kleur. Niks spannends aan en eigenlijk ook heel saai. Doe daar dan een beetje regen bij en het beeld over Nederland is weer gezet.

Tommy en Rover hadden de tocht ook goed doorstaan. Ik blijf het elke keer weer spannend vinden hoe en of ze wel aankomen. De diertjes zagen er relaxt uit, dat zat wel goed.

Nadat we de dieren op de kar geladen hadden zijn we snel naar de uitgang gegaan.

Daar stond Maud haar beste vriendin te wachten. Eindelijk zagen ze elkaar weer. Zo leuk dat het contact altijd goed is gebleven en dat het gewoon weer verder gaat zoals het 3,5 jaar geleden is gestopt.

Ze hebben even een mooi 'Hello, Goodbye' momentje gegeven. Als de camera er was geweest was het een echte tranentrekker geworden. Het was in ons geval alleen niet Hello Goodbye, maar Goodbye Hello.

Nadat Rover door zijn baasjes was overgenomen zijn we naar Almere gereden. De dames met Youri met de trein en ik met de broer van Erik met alle koffers, een lege bench en Tommy in de auto. 

En nu dan bijkomen van de jetlag en het daarbij horende slaaptekort. Tommy is onder het bed gekropen om bij te komen van de reis. Ik kruip in hetzelfde bed, maar dan bovenop. 

Morgen wordt een dagje shoppen bij Ikea. Nu al zin in.

Laatste keer

En vandaag was het dan zo ver! Natuurlijk staat dan de hele dag in het teken van de reis.

Gelukkig gaat het met Erik op dit moment prima. Nog wel een wat onbestemd gevoel, dus morgen staat een afspraak huisarts op het programma.

Voor mij was het vandaag inpakken, laatste wasjes draaien, stofzuigen, dweilen. En voor mij als foster nog de mooie taak om de familie onder te brengen. 

Ik kreeg bericht van de foster dat ze het geen probleem vond als de mama ook tijdelijk bij haar zou logeren. Ik heb dan ook besloten om haar mee te nemen en naar haar tijdelijk nieuwe onderkomen te brengen. Deze vrouw fostert ook de pups die we een tijd geleden gevonden hebben bij Veeris. Toen waren ze zwaar ondervoed en onder de teken.

En kijk eens hoe ze er nu uitzien?? Super schattig!

Totaal anders dan een paar weken geleden.

De mama met kids voelde zich al heel snel thuis bij hun nieuwe foster. Ze gingen op onderzoek uit en vonden al snel hun eigen vertrouwde mand die ik meegegeven had.

Hier kon ik ze met een gerust hart achterlaten.

Vanmiddag ben ik met Maud nog één keer een rondje gaan lopen met de honden. Ik had het de honden beloofd aangezien ze het nu drie weken zonder ons moeten doen en Erik niet met ze uit kan gaan.

Voor maud was het wel heel raar! Ze gaat Tico en Luna nu een half jaar missen. 

Daarna snel nog even een hapje eten en op naar het vliegveld.

Tommy hadden we vanmiddag al opgesloten in de kamer van Maud. Die was uit zichzelf in de kennel gaan zitten. Deurtje dicht en go. 

En daar gaan we dan. Maud weg brengen en vakantie vieren.

De spoedeisende hulp

Waar we gehoopt hadden nooit te komen is helaas toch niet gelukt.

We hadden ons zo voorgenomen het curacaose ziekenhuis te vermijden. Dit omdat de zorg hier totaal niet te vergelijken is met die in Nederland. Het is echt alsof je een ziekenhuis van 40 jaar terug in loopt.

Vannacht om 01.45 werd ik wakker door een hele onrustige Erik. Die draaide in bed, stond op, liep rond, ging weer liggen. Hij bleek hele heftige buikpijn te hebben. Zo ineens uit het niets en ook zo heftig dat hij voorstelde een huisarts te bellen. Dan is het zeker heftig, want over het algemeen kijkt hij altijd eerst aan. Terwijl ik in overleg was stond hij voorovergebogen naast me te kreunen. Dit was niet goed. Als de huisarts zelf niet met het idee gekomen was om direct naar het ziekenhuis te rijden, dan had ik dat wel verzonnen. Ik wilde niet wachten op huisartsen die weet ik het waar vandaan moesten komen.

Op naar het Sehos dus. Het ziekenhuis van Curacao wat ongeveer uit elkaar valt van ellende. 

Ze zijn druk bezig met een nieuw gebouw, alleen daar hebben we nu niks aan.

In het donker was slecht te zien waar de eerste hulp zat. We zagen wel een portier en een slagboom. Ja, het was om de hoek maar de auto moest buiten het terrein geparkeerd worden. Achter de slagboom lag een groot parkeerterrein. Geen idee voor welk doeleinde, maar blijkbaar hebben ze liever dat een spoedeisende hulp patiënt eerst de verkorte vierdaagse loopt.

Eenmaal binnen werd er een ponsplaatje gemaakt en mochten we door naar de wachtkamer. 

Daar werden we eigenlijk direct weer opgehaald door? Ja door wie eigenlijk? Een dame in een trui.

Het was mij niet duidelijk of ze nou verpleegkundige was of de schoonmaakster. In ieder geval werd er een stoel gehaald en in een nisje geschoven. Blijkbaar waren de bedden bezet en was dit de enige plek die ze konden bedenken om de eerste controles te doen. Ik lieg niet, maar echt naast de stoel waar Erik op zat stond een groene vuilcontainer. Voor mij was geen stoel. De hartslag en bloeddruk werd gemeten en daarna werd de temperatuur gecontroleerd met een ouderwetse thermometer onder de oksel. En dat terwijl we hier gewoon een DA drogist hebben die onder andere ook oorthermometers verkoopt. Het infuus werd geprikt en er werd bloed afgenomen. Nog steeds alles zittend naast de container. 

Toen werd het wachten op de spoedarts. Na een tijd werden we naar een ander nisje verplaatst en kreeg ik ook een stoel. 

De spoedarts kwam Erik halen voor onderzoek in een kamertje verder. Ik bleef achter. Blijkbaar is het niet gewoon als partners meelopen. Na een tijd werd hij weer terug gebracht en moesten we de bloeduitslagen afwachten. Een heel duidelijke diagnose kon niet gegeven worden, maar de verdenkingen waren een galsteen. Daar kwamen alle klachten mee overeen. Toen alle pijnmedicatie via het infuus doorgelopen was en de bloeduitslagen geen bijzonderheden vertoonden konden we naar huis. Met de mededeling dat zodra de klachten terug kwamen we ons direct weer diende te melden.

Inmiddels was het 05.15 en waren we wel toe aan een bed. Gelukkig geen ziekenhuisbed, maar het bed thuis. Het was vandaag wel even spannend wat de dag zou brengen. Kwam de pijn terug? En dan? Ik vertrek morgen naar Nederland! Gelukkig bleef de pijn weg. Hopelijk blijft dat zo en kan ik zondag met een gerust hart het vliegtuig in.

Vallen en opstaan

Langzaam komt de daar dan toch echt de dag dat Maud het eiland gaat verlaten.

Er is al van heel wat mensen afscheid genomen, maar echt als definitief afscheid voelt het voor haar nog niet. Nou komt dat natuurlijk doordat ze alleen weg gaat. Er wordt geen container ingepakt, geen tijdelijk verblijf en al die repat gerelateerde dingen meer. Plus dat Youri en ik meegaan en het voor ons een vakantie is. Voor Maud voelt het dan ook meer als vakantie. Alleen dan van blijvende aard.

Het valt voor mij niet mee om alles voor de vakantie los te laten. Tot de laatste dag zijn we aan het rennen voor de hondjes. We genieten zo lang mogelijk van de pups en brengen ze pas op het allerlaatste moment weg. Kunnen ze niet blijven dan? Nee, helaas. Erik blijft wel op het eiland, maar is gewoon aan het werk. Dat betekent voor de pups lange dagen in de kennel zitten. Is er namelijk niemand thuis, dan lopen de pups niet los. Ben veel te bang dat ze in het zwembad vallen. Drie weken doordeweeks urenlang in een kennel komt ze niet ten goede. Dan kunnen ze beter naar een foster verhuizen die wel thuis is. Ik ben nu wel heel hard aan het nadenken of ik mama hond met haar kroost mee laat gaan. De pups zijn zondag zeven weken oud. Eigenlijk is tot zeker 8 weken bij de moeder houden het beste.

Maar dan moet mama hond ook weer verhuizen naar een onbekende omgeving met andere honden.

Ze drinken nog wel bij mama en ze liggen graag bij haar. Alleen mama is echt nog steeds geen fan van mensen. Ze is wel happy hoor, maar je kunt haar niet aaien.

Ik heb de vraag aan de foster gesteld hoe ze er tegenover staat om mama erbij te nemen. Ik kan het wel bedenken, maar het moet de foster ook passen. Naar aanleiding van dat antwoord ga ik met anderen eens nadenken wat het beste is. Voor de pups, maar ook voor de mama.

Ondertussen leren de pups niet alleen veel van mama en elkaar, maar ook van de rest van de roedel.

Goofy en Alexa spelen regelmatig met ze. Zelfs Tommy doet mee.

En met oom Tico gaan ze op pad. De weide wereld in. Of weide tuin, ook goed.

Het is en blijft koddig om te zien. Af en toe rolt er nog eentje om die snel weer opstaat en verder rent.

Het opgroeien is met vallen en opstaan. Niet alleen in de mensenwereld, maar bij dieren net zo.

Verkeerde rij

De afgelopen dagen en weken was mijn hoofd niet alleen bij de honden, maar ook bij de terugvlucht van Maud. Dat moet ook wel, want er moet best een hoop gebeuren. Zo staat er al een afspraak bij het gemeentehuis in Almere gepland om ingeschreven te worden en zijn we op afstand bezig met verzekeringen en andere belangrijke zaken. Om in Nederland weer overal gebruik van te kunnen maken moet je eerst hier officieel uitgeschreven worden en in Nederland weer bij een gemeente ingeschreven. Dat uitschrijven hier doe je zo laat mogelijk, want ben je eenmaal uitgeschreven dan ben je statenloos. Dakloos eigenlijk, op papier dan. Je levert de sedula in en krijgt er een bewijs van uitschrijving voor terug. Ik vang nu niet alleen dakloze honden op, maar ook dakloze meisjes van 18.

Het uitschrijven kan even duren. Als je net als wij pech hebt duurt dat dus 2,5 uur voor een handeling van nog geen vijf minuten. Het was weer een bijzondere ervaring om mee te mogen maken. Het duurde en het duurde. Twee bejaarden en een gehandicapte mochten voor en na tien nummertjes waren wij aan de beurt. Alleen het nummertje werd maar niet omgeroepen. Even kijken bij de balie. Niemand! Toen zaten we er inmiddels al 1,5 uur. Ik ben na een tijdje toch maar eens vriendelijk gaan vragen of ze precies nu pauze aan het houden waren. Volgens de security mevrouw niet, maar joehoe waar is iedereen?

Er werd wat boos gebeld en iemand bij gehaald die vervolgens er voor gezorgd heeft dat de balie weer bemand werd. Inmiddels waren we ruim twee uur verder en had ik braaf al m'n parkeermeter bijgevuld. Zou er nog bij komen dat je na dit ellenlange wachten getrakteerd wordt op een wielklem.

Maar het is nu officieel. Geen inwoner meer van Curacao. Als Maud ons in de loop van het jaar bezoekt  mag ze op Hato gewoon weer in de non residents rij gaan staan. Beetje jammer natuurlijk. 

Er is niets zo leuk om uit een Boeing met 400 toeristen te rollen waarvan er maar een handje vol inwoners van Curacao zijn en de rest in die ellenlange rij voor niet inwoners staat te wachten. 

De blikken zijn dan echt leuk. En wat ook leuk is, is dat mensen denken dat ze ook in die rij mogen staan omdat Curacao ooit Nederland was. Als je ze dan vriendelijk verteld dat ze verkeerd staan, maar ze blijven eigenwijs toch voor je staan, dan verkneukel je je al op wat komen gaat. Dan zijn ze eenmaal aan de beurt en hebben hun immigratie formulier niet op orde, kunnen ze weer opnieuw in de rij maar dan die hele lange. Het commentaar wat daar dan bij geleverd wordt! Staan ze alleen echt op het verkeerde vliegveld. Ze lopen hier al niet zo hard, maar reken maar dat je dan helemaal een vervelende aankomst hebt.

Gelukkig weet Maud hoe het werkt. Als zij straks alleen reist zal ze vast met weemoed naar de residents rij kijken, maar zeker niet in de verkeerde rij gaan staan.

Niet schokkend

En daar was er weer één, Don heette hij deze keer. Het gaat natuurlijk op alfabet dus na Charlie kwam de d van Don. Waar hebben we het dan over? Over een tropical wave of tropische storm. 

Ik had er nog maar geen melding van gemaakt, want tot nu toe hebben alle stormen die aangekondigd werden het eiland overgeslagen. Je gaat er langzaam vanuit dat dit met elke storm zo is. Ik had dus wederom niets opgeruimd of binnen gehaald. Vanmorgen was het op Facebook wel een veelbesproken onderwerp. De lucht was goed donker en meteo bracht plaatjes waarbij we toch wel moesten gaan denken aan flink veel wind en regen.

En dat op de dag dat Maud een introductie duik ging doen. Ja, een introductieduik vier dagen voor je vertrekt. Beter laat dan nooit toch! We hebben vanmorgen maar even gebeld of het wel doorging.

Het leek mij geen verstandig plan als het zou gaan onweren om dan in het water te liggen.

Ze vonden het niet nodig om het te cancelen, nou dan zullen ze wel gelijk hebben.

En dat kregen ze ook. Er hingen dreigende luchten en er viel zeker ook een hoop regen, maar niet schokkend.

Terwijl ik wat zat te internetten was Maud vissen van dichtbij aan het bekijken. Ik had eigenlijk gepland om in die tijd op een bedje op het strand te liggen. En na de duik zouden we ook blijven, maar dat plan viel wel in duigen. Het was nat en fris, niet echt strandweer. Het was dan ook behoorlijk uitgestorven.

Maud heeft een prima duik gehad. Regen of niet, voor haar maakte dat onder water niet uit.

Ondertussen zaten in de tijd dat wij weg waren de honden binnen. Het was buiten echt nat, flinke plassen stonden in de tuin.

Zelfs mama hond was uit zichzelf naar binnen gekomen. En dat niet alleen, ze nam het er ook meteen maar van en kroop op de bank. Ze heeft daar echt bijna de hele dag gelegen. Ik snap het wel. Zo'n kans moet je pakken. Nou, van mij mag ze hoor.

Knuffelmomentje

Gisteren was best een drukke dag. Veel regelen en veel aan en in mijn hoofd.

Dan gaat er wel eens iets mis natuurlijk. Ik had zo mooi gepland dat ik de pups ging enten en dan meteen de gezondheidsverklaringen van Rover en Tommy mee zou nemen. Ik had alle info keurig al naar de dierenarts gemaild zodat het klaar zou liggen. Dat lag het ook, alleen dacht ik er niet aan het mee te nemen. Oeps, niet handig. De dagen beginnen langszaam vol te lopen, waardoor ik de veterinaire dienst echt vandaag wilde doen. Dat betekende dat ik een klein rondje eiland heb gedaan wat dan eindigde bij de vet dienst. Gelukkig kreeg ik wel zonder al te veel gedoe de papieren. Ik was er dan ook als eigenaar, maar ja ze kennen me ook als zijnde van de stichting. Ik was op alles voorbereid. Een kleine opgooi naar de nieuwe regel en de daarmee hangende problemen voor stichtingen was geen succes. Er is niet echt oren naar om een oplossing te bedenken. Had ik ook niet verwacht, maar was te proberen. 

Nadat ik voorzien was van alle papieren ben ik doorgereden naar het huis van vrienden van ons.

Daar heb ik hun hond opgehaald en naar Hato gebracht. Voor hun zit het avontuur er op.

Vandaag de definitieve terugreis. Raar hoor! Ik heb meegeholpen met het inchecken van de hond. Ken de procedure op m'n duimpje natuurlijk wat ook fijn is voor de baasjes. Mocht het qua tijd spaak lopen dan kon ik voor de hond zorgen en zij naar boven. Gelukkig ging het allemaal vrij voorspoedig, waardoor we nadat de hond achter was gebracht ook nog even rustig afscheid konden nemen.

Vanmiddag had ik een leuk gezin op visite. Zo grappig eigenlijk hoe sommige verbindingen lopen.

Dit gezin heeft twee jaar geleden tijdens een vakantie een bezoek aan ons gebracht. Ze waren zoekende naar een pup en ik had toen Gino en Roy. Uiteindelijk werd het een ander pupje van de stichting, maar bleven we via Facebook contact houden. Zo kreeg ik er een trouwe bloglezer bij. 

En nu twee jaar later zijn ze hier weer op vakantie en kwamen ze even pups knuffelen. Hoe leuk is dat. De pups waren wel in voor een speelmomentje. En omdat ze na het spelen meestal moe zijn kwam vanzelf ook het knuffelmoment. 

Dit was niet alleen leuk voor de meiden, maar ook heel goed voor de pups. Nou zijn deze helemaal niet bang. Ze komen maar wat graag op je schoot klimmen of aan rennen als je roept.

Ze vonden het best jammer dat hun speelmaatjes weg gingen. Ze werden nog even nagekeken door het zwarte meisje. Die had best langer willen knuffelen.

Jagersskills

Tommy heeft toch wel wat geleerd van zijn uitje. Hij is gisteren en ook vandaag lekker thuis gebleven.

Maar ja, het zijn net kinderen, als ze niks te doen hebben gaan ze zich vervelen en dingen doen die mama niet oke vindt. Tommy vangt dan hagedisjes. Vind ik niet oke. Ik wil namelijk dat hij de hagedisjes laat leven. Ik heb ze nodig tegen de muggen. Ik heb liever dat hij muizen vangt als hij dan zo nodig zijn jagersskills wil laten zien.

Vanmorgen kwam ik de badkamer van Maud binnen en toen zat Tommy daar onder de wastafel. 

Dan weet ik dus al hoe laat het is. Hij neemt altijd zijn buit mee richting badkamer. Dit tot grote ergenis van Maud die van allerlei doods in die ruimte vindt. Ik was op tijd, de hagedis was nog niet dood al deed hij wel alsof. Ik heb hem in de handdoek gevangen en mee naar buiten genomen.

Tommy was heel beledigd dat ik zijn prooi mee nam. 

Ik heb de handdoek in de boom gelegd zodat, als de hagedis er aan toe was, hij de boom in kon.

Gelukkig kreeg ik vandaag geen visite. Je zou minstens denken dat ik een zonnesteek opgelopen heb en bomen versier. Nee hoor, het gaat prima met me, met inderdaad her en der een handdoek in de boom.

Deze hebben we gelukkig kunnen redden. Het is net als met fosterhonden, voor deze hagedis kon ik het verschil maken.

Vanmiddag zijn de pluizenbollen naar de dierenarts geweest. Mama hond was het er niet mee eens. Ik had de pups in de draadkooi klaar staan en mama hond stond er omheen te piepen. Ze is echt heel bezorgd om haar kinders.

De pluizenbollen hebben het goed gedaan. Keurig wachtten ze op hun beurt.

En daarna lieten ze lijdzaam toe wat gebeuren moest. Het was heel spannend, maar wel de eerste grote stap naar het grote honden leven.

Nog een weekje kan ik van ze genieten nu ze zo heerlijk klein zijn. Daarna gaan ze logeren bij een andere foster. Er zijn er inmiddels al twee gereserveerd, de twee dames, dus die zie ik daarna niet meer. En als ze na mijn vakantie terug naar mij komen zijn ze lang zo pluizig niet meer. Nog meer rede om deze week extra te knuffelen. 

Spannend nachtje

Nadat iedereen vannacht onrustig had geslapen door het missen van Tommy, werden we vanmorgen blij verrast met gemiauw voor de deur. Daar stond hij dan om 08.00 uur.

En blij dat hij was! Wij trouwens ook. Man, wat kan je daar een kopzorgen van hebben.

Ik zag het al voor me. Alles in gereedheid gebracht om over precies een week Tommy mee te nemen naar Nederland, Tommy weg. Het zal toch niet. En nee, gelukkig inderdaad niet.

Ik weet niet waar hij gezeten heeft, maar eten hadden ze er in ieder geval niet. Hij had een honger!

Gevreten heeft hij, achter elkaar alles op.

En na de nodige aandacht is hij in een hoekje in slaap gevallen. Het is vast een spannend nachtje voor hem geweest. Ik hoop maar dat hij ervan geleerd heeft.

Tommy weet het nog niet, maar volgende week zondag mag hij niet naar buiten. Het zal me niet gebeuren dat het tijd is om te gaan en de kat nergens te bekennen is. Nee hoor, die krijgt die dag huisarrest, en de twee weken erna ook. Een beetje uitgestelde straf na dit avontuur. Al zou hij hoe dan ook niet meteen in Nederland naar buiten mogen.

Niet alleen Tommy had honger vanmorgen. De kleine pluizenbollen vinden hun maaltijd ook iets om naar uit te kijken. Net als de mama, die staat zelfs te trappelen van ongeduld als je met de bak aankomt.

De pluizenbollen eten op kleur. Zwart met zwart en bruin met bruin. Meestal binnen een minuut zijn ze gewisseld. Dan is er weer één die een ander bakje lekkerder vindt. Of zouden de jongens alleen uit het blauwe bakje willen eten? Ik kan daar nog wel begrip voor opbrengen. Dat roze is ook wel erg roze.

Vanmiddag heb ik ook weer mijn best gedaan om de boca Sami mama te vangen.

De vorige keer met de vangkooi lukte niet. Dit keer had ik gehakt bij me en een slaapmiddel.

Dat middel geef je op gewicht en daar kan je dan bij hele bange honden een kleine marge bovenop geven. Dat had ik maar vast gedaan. Zag de bui al hangen. Helaas was het niet genoeg.

Ze ging wel liggen, maar als ze hoorde of zag dat er ik in de buurt kwam stond ze op en liep ze weg.

Wat frustrerend! Ik wil het voor mijn vakantie geregeld hebben.

Toen ze zelfs weer het huis in aanbouw in liep heb ik het opgegeven. Volgende keer weer proberen en dan nog meer slaapmiddel. Het is niet anders.

Bonnendag

De afgelopen dagen ging er al iets rond, maar vanmorgen werden we verrast door een bijzonder krantenartikel. In dit krantenartikel verteld het hoofd van de veterinaire dienst dat besloten is dat honden alleen nog maar met hun eigenaar naar Nederland mogen vliegen.

Van de week kwam ons dit ook al ter oren en werd het gebracht als zijnde een nieuwe regel vanuit Nederland. Maar dat is dus helemaal niet zo. Nederland heeft z'n regels helemaal niet verandert. 

De Nederlandse voedsel en waren autoriteit gaan over de invoer van dieren. Daar is niets gewijzigd.

Vandaag uit het krantenartikel werd duidelijk dat de beste meneer het allemaal te veel werk vindt.

Ik ga maar niet schrijven wat ik allemaal denk en vind. Zijn uitspraak komt in ieder geval de dieren niet ten goede, terwijl dat vanuit zijn functie wel de bedoeling moet zijn.

Maar deze regel die ineens bedacht wordt en dan ook per direct in gaat levert ontzettend veel problemen op. Er staan al een aantal honden gepland waar in Nederland op gewacht wordt. Er zijn kosten gemaakt om bagage kilo's in te kopen enzovoort. Ik word hier zo moedeloos van. Help ons mee in plaats van ons tegen. Nu maar hopen dat we het tij nog kunnen keren.

Terwijl je dan met je hoofd hiermee rond loopt is het niet eenvoudig om te ontspannen en te genieten.

Toch moest ik het loslaten. We hadden namelijk vandaag bonnendag.

Tijdens ons feestje van twee weken geleden hadden we wat waardebonnen gekregen.

Ons eerste uitstapje was naar een lunchcafé waar we met z'n allen konden eten.

Daarna door naar de bioscoop waar we zijn gaan kijken naar verschrikkelijke ikke.

Voor iedereen die zich dat afvraagd. Alle films zijn hier in het Engels en dan meestal Spaans ondertiteld. 

Alleen van oorsprong Nederlandse films blijven Nederlands gesproken. Er is nooit Nederlands ondertiteld. Wel goed voor je Engels.

Vanavond tijdens het voeren van de honden miste ik Tommy. Normaal zodra hij de bakken hoort springt hij op het aanrecht. Maar nu niks. Eigenlijk hadden we hem ook al niet meer gezien na thuiskomst rond 17.00 uur. Vreemd. Net voor het sluiten van ramen en deuren hebben we weer geroepen, maar geen Tommy. Het verhaal van poes gaat zich toch niet weer herhalen he!

Ik krijg altijd buikpijn van dit soort dingen. Ik hoop maar dat hij op onderzoek uit is en morgen uitgezocht is. Bah, wat een stress.

Vermoeiend

Vandaag was het precies een week geleden dat Maud haar rijbewijs bij het rijbewijskantoor kon ophalen. Weet je nog? De week erop kon ze de echtheidsverklaring ophalen. Vandaag dus.

Maud had er helemaal zin in. Eindelijk alles voor elkaar. Wel een fijn idee als je over 9 dagen vertrekt.

Jullie voelen hem al hangen zeker? Precies, Maud was zelf naar het kantoor gereden. Gesloten.

Het hele zooitje is verhuisd naar Kranshi. Toen we daar vorige week stonden en je wordt verteld dat je het de week erna op kunt halen, dan zeg je er toch bij dat dit vanaf deze week op een andere lokatie is! Of is dat wel heel erg klantvriendelijk?

Omdat Maud beloofd had op de terugweg langs de Albert Heijn te rijden, is ze dat eerst gaan doen.

Wat een heerlijkheid zeg, als de boodschappen voor je gedaan worden!

Eenmaal thuis hebben we eerst geluncht en daarna ben ik met haar meegegaan naar kranshi.

Denk nou niet dat het geregeld is! 

Echt moedeloos wordt je ervan! Maandag wéér op stap voor het rijbewijs, of nou een essentieel onderdeel daarvan. 

Nu we toch in de buurt van Willemstad waren zijn we maar even doorgereden. We wilden nog een bepaalde winkel in die in Punda lag. De pontjesbrug was open, dus zijn we met de ferry over gegaan. 

Lekker toeristisch.

En we zijn deze nutteloze middag geëindigd bij een ijszaak. Dan maar op een andere manier positief afsluiten.

En de puppy's, die vonden het net zo vermoeiend als ik!

Maatje 37

Soms ben ik echt minder blij met de tropen.

Al die vieze en soms ook nare insecten hoeven voor mij niet. Zo zijn de muggen natuurlijk altijd een dingetje. Ze zijn vervelend omdat ze steken en nare ziektes over brengen.

Kakkerlakken vind ik ook vies, maar daar heb je verder niet zo'n last van.

Maribombaas zijn grote wespen die keer op keer een nest bouwen op plekken waar ik dat niet wil. 

Zodra ik het nest verwijdert heb beginnen ze 50 centimeter verder gewoon weer opnieuw. Vermoeiend!

En dat niet alleen, als je ze stoort kan je maar beter hard rennen want ze steken. En ik kan je uit ervaring vertellen dat dit zeer doet. Ik heb het al twee keer mogen ervaren.

En dan hebben we de duizendpoot. Zo'n dikke worm met pootjes die met z'n tentakels gif kan spuiten. Dat wil je ook echt niet meemaken. 

Gisteravond was ik alles in gereedheid aan het brengen voor de nacht. Alle manden en dekbedden weer op de plaats voor de honden. Uit één van die dekens komt een duizendpoot tevoorschijn.

Ik was op dat moment al op blote voeten dus loop snel naar de kast om een schoen te pakken.

Helaas wachtte de duizendpoot daar niet op. Toen ik me omdraaide was hij verdwenen. Waar we ook keken, nergens was hij te vinden. Brrrr wat een naar idee. Ik had voor de nacht maar slippers naast mijn bed gelegd, want ik was als de dood dat ik tijdens mijn nachtelijke uitje naar het toilet op de duizendpoot zou gaan staan. 

Vanavond was ik in de slaapkamer bij Maud en wie zie ik daar lopen? Juist ja, die duizendpoot! Of z'n broertje, dat kan ook. Helaas geen foto, want ik wist zeker dat als ik eerst mijn telefoon ging halen de duizendpoot weer verdwenen zou zijn. Mijn slipper heeft hem vol geraakt. Altijd even voorzichtig dat hij met z'n lange lijf niet alsnog om de slipper kronkelt en steekt. Maar het is gelukt, er is niet zo veel meer van over na maatje 37 die er op heeft gestaan.

Geen before foto dus, maar een after doe ik jullie ook maar niet aan.

Ik heb om toch een beetje beeld te schetsen maar wat van internet geplukt. Niet helemaal dezelfde maar deze lijkt erop. Las net op Wikipedia dat er wel 44 soorten zijn. En dat de grotere soorten in de tropen leven. Ja, dat hadden we inmiddels in de gaten. 

Nou ja, deze doet het niet meer. Hoe nuttig ze volgens Wikipedia dan ook mogen zijn, ik offer daar mijn voeten niet aan op. 

Dik verdiend

Wat een spannende dag was het weer vandaag. Ondanks dat Maud of ze nou wel of niet slaagt naar het hbo gaat, zou het toch wel een bekroning op een jaar bikkelen zijn als ze vandaag de certificaten in ontvangst zou mogen nemen.

Voor het zo ver was moest er eerst nog een mondeling biologie worden gedaan.

En in die tussentijd ging hier ook het leven verder. 

Eerst vanmorgen met Mariska op stap die voor ons de foto's maakt voor de site. Superblij zijn wij daarmee, want een mooie sprekende foto maakt echt het verschil. Dit keer was Luuk aan de beurt.

Luuk is een maand geleden uitgedroogd en mager bij mij gebracht. Na het bezoek aan de dierenarts is hij naar z'n huidige foster gegaan.

Zo was hij op 16 juni. En kijk eens nu!

Wat liefde en verzorging al niet kan doen. Zie hier, vier weken later.

En nu dus klaar voor adoptie, wat hopelijk met deze prachtige foto's weer gaat lukken.

Mijn kleine pluizenbollen verkopen zich zelf. Dat is dan weer het voordeel met het hele kleine grut, dat vind iedereen schattig en aandoenlijk. En als je dan toch zoekende bent naar een pup, dan zijn deze hummeltjes wel ontzettend leuk. Na de fotoshoot stond er een gezin voor mijn deur te popelen van ongeduld. Ze wilde dolgraag de pups bewonderen, want vandaag was de dag! Ze hadden de hele dag ingepland om op te zoek te gaan naar een nieuw gezinslid. Valt niet mee als ook iedereen daar een mening over heeft. En dan is die mening niet altijd gelijk, anders zou het natuurlijk geen probleem zijn.

De keuze werd dan ook nog niet gemaakt, ze gaan ook nog op bezoek bij de panda's. Dat zijn de wit zwarte pups die door Rescue Paws worden opgevangen. 

Maar na het gezin had ik nog een bezichtiging. Dat was van een heel ander kaliber. Geen drukke kinderen, maar een mevrouw alleen. Echt heel veel van de pups heeft ze niet kunnen zien. Een half uur vier kinderen die je van hot naar her slepen maakte zo moe dat ze onder de struik in een diepe slaap vielen. Heel even hebben we ze er weer onder uit gevist om ze te bewonderen, maar ze kropen toch snel weer terug. Maar ondanks dat is er toch een keuze gemaakt! De eerste pup uit het nest is gereserveerd. Het zwarte meisje is de gelukkige. Ze is nog wel te jong om te verhuizen. Pas over een week of drie mag ze naar haar nieuwe baasje. Tot die tijd zullen we het baasje bestoken met foto's en filmpjes. 

En nadat deze mevrouw vertrokken was ging daar dan eindelijk de telefoon. Het was Maud met goed nieuws, geslaagd! Geweldig! Eindelijk kan het afgesloten worden en dan ook nog met een positief resultaat! 

Om 18.30 kwam ze aan op Hato waar we een klein feestje met champagne hebben gevierd.

En dan is het nu eindelijk voor Maud ook vakantie! En die is dik welverdiend.

Succesverhaal

Al weken was ze in mijn hoofd. De mama van de wrakpups op boca Sami.

We hebben natuurlijk haar en haar kinderen wekenlang geholpen en uiteindelijk de pups bij fosters onder gebracht. Maar daarmee was het nog niet klaar. Om het echt netjes af te ronden moest mama ook nog gesteriliseerd worden. Zo niet, dan hebben we over een paar maanden weer pups.

Ik wilde haar eerst even rust gunnen. En dat niet alleen, het was voor haar lichamelijk ook beter als ze eerst bij kon bijkomen na de kraamtijd. Maar nu moest het wel gaan gebeuren.

Alleen mama dacht daar anders over. Die had deze kooi al eens eerder gezien en was niet heel erg medewerkzaam. Haar zoon die ook nog steeds bij haar loopt had wel interesse. Telkens weer at hij het pad op naar de kooi. Lastig.

En als ik hem dan uit de buurt van de kooi had was het niet zo dat mama ging kijken. Die had totaal geen interesse. Wel in het vlees, maar niet wat te dichtbij lag. 

Ze keek me echt aan van wat wil je nou? In die kooi ga ik niet hoor.

Ze ziet er gelukkig wel stukken beter uit dan toen ik haar voor de allereerste keer zag. Wat was ze toen mager. Ze wordt duidelijk elke dag gevoerd. Dat is fijn, op die manier kan ze daar best oud worden.

Ze heeft best een leuk stekkie met een prachtig uitzicht. Daar is menig mens jaloers op.

Na de mislukte vangpoging ben ik nog even langs no name geweest. Wat was ze blij me te zien, maar wat zag ook zij er goed uit!! En ze was happy!

Ze was beste maatjes met haar vriend Marley. Precies waarvoor ze daar was gaan wonen. 

Leuk! Altijd blij met succesverhalen.

Het vangen van mama gaat ook nog wel eindigen als succesverhaal. Niet met de vangkooi, maar met een slaapmiddel. Hoe dan ook ga ik haar laten steriliseren, dat staat vast!