Sandra op Curaçao: Wie is wie?

Het is weer zondag wat voor mij inhoud dat ik toch ondanks de drukte een moment van rust probeer te pakken. Doordeweeks staat het leven grotendeels in het teken van de honden. Niet alleen voor de fosterhonden die thuis zitten, maar ook het rijden voor andere fosterhonden, aanwezig zijn op Hato voor het begeleiden van een hond die naar Nederland gaat en alle stappen die voor die vlucht noodzakelijk zijn. Ergens probeer ik een grens te trekken om mezelf niet voorbij te lopen. De kans dat dit wel gebeurd is heel groot. Het houdt nooit op en is nooit klaar. Maar alleen voor zware noodgevallen ga ik rijden, voor de rest blijf ik thuis. Dat boek moet er ook ooit nog komen toch!

Niet dat ik daar vandaag aan gewerkt heb, ik heb gewerkt aan de socialisatie van onze pups.

Waren ze in het begin nog terughoudend, nu totaal niet meer. Zo leuk! Als je aan komt lopen en ze roept komen ze alle vier naar buiten rennen. Dat rennen is heel koddig. Het zijn net van die dressuur paardjes. Ze lopen een beetje met gestrekte pootjes. Als je op de grond gaat zitten klimmen ze bij je op schoot. Dat is ook precies wat we willen, pups die totaal niet mensen schuw zijn.

Mama is dat nog wel. Die vindt het allemaal maar zo zo en bekijkt het vanaf een afstandje. Maar ze vindt het wel goed wat we doen. Ook Goofy en Alexa zijn welkom om met de pups te spelen. Ze jaagt ze niet weg. Het is echt een fijne mama voor haar kinders.

Vorige week had ik om namen gevraagd. Ik had nog geen besluit genomen. Ze zijn nu een weekje ouder en daarmee een week wijzer. Je kunt al een beetje verschil gaan ontdekken. Zo hebben we een knuffelpup, een stoere pup, een wat meer op zich zelf pup en een ik vind alles prima pup.

Uiteindelijk hebben we hier besloten dat de namen van Shamma hiet het best bij passen.

We hadden wel een meisjes naam te veel en dus een jongensnaam te weinig. Aan de lijst Levi, Lizzy, Lara hebben we Liam toegevoegd.

Wie is wie? Nou, hier komen ze. Weer een week ouder en dus ook weer wat groter.