De hond die heel hoog op mijn lijstje stond was Renzo. Renzo die van zo ver is gekomen. Kaal en vol schurft was hij vorig jaar juni van straat gehaald. Het vertrouwen in de mens was er niet meer. Zijn ogen spraken boekdelen. De droevenis straalde er van af. Van hem hoefde het niet meer. De energie was eruit. Na een lange tijd van herstel kwam hij twee hele lieve mensen op z'n pad tegen. Zij adopteerde hem en lieten hem in november naar Rotterdam over komen. Renzo heet hij niet meer, hij gaat nu door het leven als Snoop (dog). Snoop dog heeft een echt hondenleven. Hij gaat altijd met zijn baasjes, twee hondenvriendjes en de papegaai mee op reis.
Nu was hij ook op reis. Hij was gast op een camping hier redelijk in de buurt. Een mooi moment om hem te bezoeken.
Het baasje kwam mij van de parkeerplaats halen. Ze dacht dat Snoop mij wel zou herkennen, omdat hij regelmatig naar blonde mensen toe rent waarvan zij denkt dat hij dat doet omdat hij mij herkent.
Maar ik heb helaas ook al meerdere keren ervaren dat die herkenning er toch niet is. Of misschien is die er wel, maar kan de hond de link niet leggen waarvan.
In dit geval ging dat ook zo. Snoop kwam snuffelen en kijken, maar was totaal niet enthousiast.
Hij keek eigenlijk niet naar me om en ging weer in het teckelmandje liggen.
Ik werd met argusogen aangekeken. Wat zou hij gedacht hebben? Dat ik hem weer kwam halen?
Nee hoor Snoop, geen haar op mijn hoofd. Je hebt het veel te goed daar.
Veel aandacht, mee op vakantie, spelen met de kinderen. Wat ik heb nog extra te bieden? Niks toch?
Na iedereen inclusief Snoop weer gedag te hebben gezegd zou ik weer terug naar Almere rijden.
Aangekomen op de parkeerplaats zag ik nog heel zachtjes mijn lampen aan staan. Nee he, zou de accu het nog wel doen? Nee dus! Chips. Had er ook helemaal niet bij stil gestaan dat de lampen niet uit zouden gaan als ik de deur met de automatische vergrendeling zou vergrendelen. Bij mij thuis gebeurd dat wel. Ik ben terug gelopen naar de campingplek van Snoop om te vragen of zijn baasjes een startkabel hadden. Gelukkig was dat zo. Scheelde weer wachten op de wegenwacht of op wie dan ook.
Daar stond ik dan, met oma's karretje.
Maar gelukt en een klein half uurtje later dan gepland kon ik alsnog mijn weg vervolgen.
Voor alle nieuwsgierigen onder ons. Ik ga deze vakantie ook Dunya nog bezoeken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten