Go for it

Vanmorgen kreeg ik via Facebook een herinnering gedeeld. Deze kan ik dan laten voor wat het is of met jullie delen.

Ik deel hem wel, maar dan in mijn blog in plaats van op mijn tijdlijn.

Ik was al een paar dagen aan het bedenken wanneer ik het zou schrijven en wat ik zou schrijven.

Deze herinnering was eigenlijk heel toepasselijk en het feit dat hij vandaag dan voor mij verscheen heeft zo moeten zijn. 

Het gaat om deze post.

Exact vier jaar geleden pakten we onze spullen in. Een spannend avontuur stond ons te wachten. We vierde nog één keer oud en nieuw met familie en stapten daarna het vliegtuig in. In dat vliegtuig schreef ik mijn eerste blog. Dit was nog gericht aan familie en vrienden die het leuk vonden om mee te lezen hoe het ons zou vergaan.

En nu is het einde dus in zicht. Wat misschien niet iedereen wist is dat wij als gezin hier voor het werk van Erik zijn. En dat werk is tijdelijk. 

2018 zal voor ons het jaar worden waarop we ons gaan richten op onze terug keer. Aankomende zomer zullen wij opnieuw weer alles inpakken. Met een enorme rugzak levenservaring zullen wij weer landen. Al hoewel het mentale landen wel wat langer zal duren.

Zeker voor mij. Ik vind het lastig om het eiland te moeten gaan verlaten. Ik ben nog niet klaar, er is nog veel te veel leed op het eiland. Maar ik besef me ook wel dat dit met een extra jaar verlenging ook niet opgelost zal zijn. Er is hier nog een enorm lange weg te gaan. Ik zal me niet meer bezig kunnen houden met het straatwerk en het fosteren, maar Rescue Paws en het eiland zullen altijd een deel van mijn leven blijven. 

Ik ga in Nederland de Westpointer op de kaart zetten. Iedereen zal horen en weten waar mijn honden vandaan komen. Ik zal vertellen over de ellende die ik gezien heb en strijden voor meer financiële middelen om het probleem grootser aan te pakken.

Rescue Paws Nederland is al een feit. De eerste grote stap naar meer naamsbekendheid is gemaakt. 

Maar voor het zo ver is zal ik me uiteraard hier blijven inzetten, blijven fosteren en blijven strijden.

Nog een half jaar te gaan. Go for it!

Kopzorgen

Het vuurwerkgeweld is hier nu toch echt wel losgebarsten. Gelukkig regent het regelmatig waardoor de jeugd naar binnen vlucht en het afsteken even laat voor wat het is.

Maar desondanks heb ik er een paar die het verschrikkelijk vinden. Luna spant de kroon.

Elk jaar weer is het een hel voor haar. Vorig jaar ben ik begonnen met angstremmende medicatie en dat hielp heel goed. Dit jaar help ik haar weer met wat extra medicatie.

Ik kan haar niet tot 2 januari zo bibberend onder de tafel laten liggen.

We zijn van vanmiddag met de eerste dosis gestart. De andere bange honden die wel minder bang dan Luna zijn krijgen vanaf morgenavond of zondag de eerste dosis. 

En dan Sjakie aka Duvel, die gaf ons ook kopzorgen!

Die was vanaf vanmorgen spoorloos verdwenen. Hij verscheen niet bij het eten en ook later op de dag geen Sjaak. Nou wil het dat exact een jaar geleden precies op dezelfde datum poes verdween en nooit meer opdook. Het zou toch niet he! De hele dag en avond was er geen kat te bekennen.

Ondertussen waren wij naar de jaarlijks terug kerende vuurwerkshow geweest. Alle jaren was hij bij de 

bouwmarkt elders op het eiland. Dit jaar werd het vuurwerk bij de nieuwe bouwmarkt afgestoken en dat is hier vlakbij. We konden het lopen. Het was een vuurwerkshow in de achtertuin.

En terwijl we na de show thuis nog even op de bank zaten hoorde ik katten gemauw. Ergens in de verte klonk het klagelijk geluid van een kat.

Met een zaklamp door het hek van de buren schijnen leverde niks op. Erik is nog omgelopen om daar te roepen en bij de buren aan te bellen, maar die waren niet thuis.

Het gemauw hield weer op en een tijd bleef het stil. Tot een half uur erna. Ik hoorde weer gemauw en het leek dichterbij te komen. En ineens stond Sjakie in de tuin. Gelukkig! Iedereen slaakte een zucht van verlichting. Niet weer hetzelfde verdrietige einde als vorig jaar. 

Ik denk dat Sjaak ergens opgesloten gezeten heeft en dat de buren nu pas thuis kwamen.

Hij was in ieder geval blij weer vrij te zijn en behoorlijk uitgehongerd. Hij heeft zich heerlijk tegoed gedaan aan een bakje blikvoer. En wij kunnen nu met een gerust hart gaan slapen.

Onnozel

Vandaag heb ik weer even mijn verwonder momentje gehad hoor. Wat een rare kortzichtige mensen wonen hier toch op deze rots.

Vandaag was het de beurt aan twee teefjes van een lokale dame om gesteriliseerd te worden.

De vorige keer toen de neef van de familie contact zocht vertelde hij al dat de oudste hond eigenlijk weg moest. 

Gisteravond heb ik de honden opgehaald en vast naar de dierenarts gebracht. Natuurlijk werd me weer verteld dat ze konden bijten en werd me ook gezegd dat de oudste hond vieze oren had. Toen ik die in de auto had gezet en even naar de oren had gekeken, zag ik weinig bijzonders. Ja een soort van kale plekken op de oren, maar dat was het. Of ik mijn handen moest wassen werd me wel drie keer gevraagd. Nou nee hoor, dat doe ik straks wel als ik ze bij de dierenarts heb afgeleverd.

Maar het zegt zo veel over hoe ze hier met dieren omgaan. Ze vinden het maar vieze wezens.

Vandaag ze dus terug gebracht en ook weer die neef aan de lijn gehad. Of ik echt geen plek wist voor die oudere hond want die willen ze gaan dumpen. Oei wat was ik boos. 

Toen ik de hond had afgezet heb ik die ouderen dame gezegd dat ze de hond niet mag dumpen! Wat denkt ze nou wel. Ze keek me gewoon heel onnozel aan. Ja maar ze leefde in onderstand en kon geen drie honden voeren. Het is toch te achterlijk voor woorden. Dan gooi je de oudste hond maar op straat! Wat een mentaliteit! 

Je hebt landen met een groot zwerfdieren probleem doordat de dieren op straat zich voortdurend kunnen vermenigvuldigen. Hier houden ze het zwerfdieren probleem zelf in stand door constant nieuwe dieren de straat op te gooien. Niet eens het asiel bellen oid, maar zo hoppakee zoek het maar uit.

Ze wist niet eens antwoord op mijn vragen hoe oud de hond was en hoe lang ze haar al had. Geen idee, ze had het niet bijgehouden. 

Tja, daar zitten ze dan weer. Aan de ketting.

Gelukkig konden we de dag positief afsluiten. 

Toen ik vanmiddag thuis kwam liep er een onbekende hond in een nabije straat. Ik moest niet veel later weer op pad en toen liep de hond bij ons in de straat. He dat is gek. Ik zag dat ze een halsband met naamtag om had. Gelukkig stond daar een telefoonnummer en adres op. Ze bleek dus van de andere kant van het wijk te komen en had al een beste tippel erop zitten. De eigenaren waren heel blij met mijn belletje. Zo kan het gelukkig ook.

Lekker saai

Wat was het heerlijk om even offline te zijn en niet te hoeven na denken over wat ik zou gaan schrijven. Op zulke dagen als kerst hoop je eigenlijk heel saai niks mee te maken. En gelukkig was dit deze kerst ook het geval. 

Kerstavond 23.35 had ik nog wel een gemiste oproep. Later in de berichten zag ik een noodkreet voor vier pups. Tja mensen wat verwachten jullie van ons? Wij zijn ook maar vrijwilligers met een eigen leven en een gezin.

Wat denk je dat wij om 23.35 nog meer kunnen doen dan jij zelf? Iedereen heeft toch wel een badkamer waar ze zo lang of in ieder geval tot de volgende ochtend in zouden kunnen? Uiteindelijk bleek het om pups te gaan die van een zwerver waren. Niet een zwerfhond, maar een zwerver. Hij laat de pups express geboren worden, steelt pups uit tuinen enzovoort puur om te verkopen en daar dan weer drugs van te halen. Door het kopen van zijn pups stimuleer je z'n handel. En nee het heeft echt totaal geen zin hier over aangifte te doen. Is prioriteit 0,0. Beter dus om ,helaas voor de pups, de zwerver en zijn zielige verhaaltjes te negeren. Hoe vervelend dit dan ook voelt.

De kerstdagen waren dus rustig, in hoeverre je over rust kan spreken met m'n hele roedel.

Maar de honden hebben het goed gedaan. Ze hebben het kerstdiner ongeroerd gelaten en ook mijn kerstboom staat nog steeds. Af en toe kletst er een bal uit, maar dat komt niet eens door de honden.

De boom is aan het uitdrogen waardoor de takken gaan hangen en de haakjes van de takjes afglijden.

We hebben elkaar kerstkadootjes gegeven. Maud had een aardige koffer vol. Voor mij had ze onder andere een puzzel. Ik vind vooral de Jan van Haasteren puzzels geweldig. Lekker chaotisch.

Nu we niks moesten en vooral even de tijd hadden ben ik er meteen aan begonnen.

Voor de hondjes hadden we ook wat kerstkadootjes. Een paar nieuwe speeltjes. Ach, hebben ze weer wat te slopen want daar eindigt het over het algemeen mee.

En dan traditie getrouw is de maaltijd voor de dieren altijd met een toefje slagroom. Dit doen we al 25 jaar. Toen we hiermee begonnen hadden we twee katten. Die kregen met kerst een blikjes Whiskas met hele stukken vis. Whiskas was voor ons toen echt een duur merk wat we vrijwel nooit kochten, maar met kerst wel. En dus dat toefje slagroom omdat Quinn, onze kat, daar zo gek op was. En dat zijn we elk jaar blijven doen. Geen Whiskas voor de honden uiteraard. Maar dat toefje slagroom hebben ze gehad.

Nu maken we ons op voor oud en nieuw. Morgen halen we medicatie op voor Luna. Die trekt het anders niet. We zullen zien of de rest ook nog wat nodig heeft of het zo redt. De verkoop van vuurwerk is gestart en daarmee het afsteken ook. Hierdoor weet ik dus ruim op tijd hoe veel moeite de andere honden er mee hebben en kunnen we nog maatregelen nemen. Laten we hopen dat het meevalt.

Even een break

In verband met de feestdagen, de quality time met elkaar en daardoor (hopelijk) ook geen gekke dingen op hondengebied, neem ik even een kleine break wat betreft het blog.

Woensdag 27 december zal ik weer een blog schrijven.

Ik wens al mijn lezers ontzettend fijne kerstdagen! Geniet van elkaar en geniet van het moment.

Wat een gegil

Wat is het heerlijk om iedereen weer thuis te hebben. En het vakantiegevoel is er ook direct.

Niemand heeft wat op de planning en keuvelt lekker aan. Koffers worden uitgepakt, kadootjes op het dressoir geïnstalleerd en de eerste plak kerststol is genuttigd. 

Normaal liggen de kadootjes onder de kerstboom, maar dat durven we met de honden die we nu hebben niet aan. Als ze m'n dekbed, de hoek van m'n stoel en vanmorgen nog een stoelkussens slopen, denk ik niet dat ze onderscheid gaan maken en de kado's er zeker aan zullen moeten geloven.

Dus traditie opgebroken en de kado's op een andere plek.

Vanmorgen werd een ratje opgehaald voor een socialisatie ronde. Oei dat bleek meer nodig dan gedacht. Hier doen ze het uitstekend, maar mee naar een ander huis met andere hond en zelfs kinderen viel nog niet mee. De eerste tijd heeft ze dan ook alleen maar onder de stoel gezeten.

Ze kijkt ook echt van wat heb je me aangedaan, haha.

Toen ze weer thuis gebracht werd liep ze het eerste stukje aan de riem. Daarna pakte Mariska haar op om naar huis te brengen. Ze gilde het uit. Niet Mariska, maar de pup. We dachten allemaal dat er minstens een hond vermoord werd in de straat, of dat er een enorm gevecht was.

Zelfs onze achterbuurvrouw kwam kijken, die hoorde het gegil ook. Maar het enorme lawaai kwam dus uit dit kleine lijf wat het er niet mee eens was. Nou, ze weet het nog niet maar juist door dit gedrag en gegil gaat ze nog vaker opgehaald worden. 

Ondertussen is er met het sociale gedrag van de mama hond en kleine pups niks mis.

Ze komt graag een knuffel halen waar dan meteen een paar pups gebruik van maken. 

De kleine pups gaan steeds verder mee naar binnen. De meest bijdehante staat zelfs Senna al uit te dagen. Ze zijn wel weer om op te vreten. Sorry voor de spam, maar dit is toch te schattig!

Compleet

Vandaag was het eindelijk zo ver. Erik en Maud kwamen vanavond aan. Maud zouden we na 4,5 maand weer zien en Erik is toch ook bijna drie weken weg geweest. Het werd wel weer eens tijd dat we als gezin weer met elkaar zouden zijn. We moesten alleen nog bijna de hele dag wachten. De vlucht landde pas om 17.50. De hele dag ben ik nog bezig geweest. Je kunt ook maar beter druk zijn, des te sneller gaat de tijd voorbij. 

Met alles wat ik doe heb ik pottekijkers. Buiten zijn het vooral de ukjes die me volgen. 

Langzaam aan komen ze ook binnen, maar ze doen vooral nog wat mama doet. En dan bedoel ik niet ik, maar mama hond. Die is overduidelijk gewend dat ze in haar vorige leven niet binnen mocht. Ze blijft voor de drempel naar binnen kijken wat haar pups dan ook maar doen. Maar hang ik buiten de was op of doe ik m'n poep rondje, dan heb ik vele volgers. Zelfs de hele kleintjes.

De regenbuien die zo maar ineens uit het niets naar beneden vallen hebben een slachtoffer geëist.

Nee, er is geen kleintje weg gespoeld. Maar m'n electrische sleutel van de poort heeft de regen niet overleefd. In m'n haast de deur open te doen en snel het alarm er af te halen had ik de sleutels op de buitentafel neergelegd. En daar was ik ze vergeten. Tot ik ze drijfnat vond. M'n autosleutel deed het gelukkig nog, maar de poort sleutel had er geen zin meer in.

Die ligt nu te drogen in de hoop dat hij alsnog weer aan de praat te krijgen is. Ach ja, dat zijn de dingen van hier. Stom natuurlijk en in het ergste geval bestellen we een nieuwe.

Na alvast een deel van de kerst inkopen gedaan te hebben en het huis flink door de wasstraat gehaald te hebben was het tijd voor Hato. Het was opnieuw druk. Het is druk op de wegen, druk in de winkels en ook erg druk op het vliegveld. Een hoop toeristen komen hier de feestdagen doorbrengen. En ook gezinnen worden weer even herrenigd, net als wij. 

Tot en met 2 januari zijn we helemaal compleet. We gaan er van genieten!

Tricky, maar onvermijdelijk

Helaas begon de dag vandaag met minder goed nieuws. Senna haar adoptanten zagen het niet meer zitten en kwamen Senna terug brengen. Senna was vanaf de dag dat ze daar was niet zich zelf.

Ze was angstig, kon niet alleen blijven en wist zich geen raad met de situatie.

Haar verleden van verhuizen naar meerdere (foster)plekken en haar verleden van voor het dumpen gaven haar zo veel onzekerheid dat het niet ging. Heel jammer, want onder deze onzekere Senna schuilt een hele lieve vrolijke Senna. Nu dus terug in de roedel waar ze weer even haar plekje in moest vinden.

Zelfs hier was ze even de weg kwijt. Lelijk doen tegen iedereen en de rest natuurlijk lelijk doen tegen haar. Dat konden ze dan ook niet laten. Iedereen is er zonder kleerscheuren uit gekomen en in de loop van de ochtend was de rust weer wedergekeerd. Er werd vanmiddag zelfs al weer met de andere honden gespeeld. Alleen de langharige moederhond is nog lastig in combinatie met Senna. Haar blaffen is geen uitnodiging tot spel maar een duidelijke waarschuwing uit de buurt van haar pups te blijven. Dat is Senna nog niet helemaal duidelijk. Ik hoop dat het haar wel snel duidelijk wordt, want dat blaffen naar elkaar is behoorlijk hinderlijk. 

Vanmiddag hebben we nog net op tijd een pup van de verdrinkingsdood kunnen redden. Er was er eentje in het zwembad gevallen, gewoon terwijl we thuis waren. Ik was in de kamer van Maud in de weer en liep naar de keuken. Kijkend naar buiten zie ik de moederhond bij de rand van het zwembad staan. En tot mijn grote schrik ligt er een bruin hoopje hond in het water. Nog net met het z'n neus boven water, maar ik had echt geen minuut later de kamer van Maud uit moeten komen.

Het is zo tricky, maar onvermijdelijk. Ik kan moeilijk de hele dag naast die pups gaan zitten.

Ik heb ze snachts wel vast. Er zit een plank voor de deur van het hok. Moeder kan er overheen, maar de pups niet. Overdag lopen ze lekker rond. Is ook belangrijk, je kunt ze echt niet vast houden. Ze moeten kunnen ontdekken en de wereld verkennen. Alleen liever niet m'n zwembad verkennen zonder toezicht.

De hele familie was vanmiddag nat. Niet doordat ze allemaal in het zwembad hadden gelegen, maar doordat ze in de regen hadden gelopen. Het was zo'n stortbui, dat de tafel die ze uitkozen om te schuilen ook niet voldoende beschutting gaf. We hebben ze snel allemaal naar binnen getild. 

En daar lagen ze dan.

Is toch veel beter zo.

Vandaag gingen dan eindelijk Eva en Ezra op reis. Toch nog, nadat gisteren de boel gecanceld was.

Eva is een emmerpup. Ooit hier gestart en door verhuisd naar een andere foster. En nu dus naar Nederland. Ze gaat op stand wonen, aan het Vondelpark in Amsterdam. Mooie Eva heeft het maar goed voor elkaar.

En vanavond nog een keer Hato. Nu om Estherelle weg te brengen. En drie pups, haar eigen fosterpups die allemaal een huisje in nl hebben gevonden. 

Ze deden het keurig op Hato. Wat zijn ze toch allemaal goed opgevoed.

Ze gingen niet

Ken je dat verhaal over Ezra en Eva die op reis gingen? Die gingen niet.

De hele dag er zo op afgestemd dat ik om 15.45 op het vliegveld kon zijn, vloog het toestel vandaag niet terug naar Nederland.

Ik werd vanmorgen al door het baasje geappt. In Nederland was het blijkbaar al bekend. Ze zag bij het intikken van het vluchtnummer dat er stond dat hij pas de 22ste aan zou komen en morgen is het toch echt de 21ste. Vreemd. Het toestel was vanmorgen wel uit Amsterdam deze kant uit vertrokken.

Omdat ze weer aan het klooien zijn met het inzetten van een ander toestel dan de dreamliner dachten we nog dat de vlucht dan misschien een ander nummer vluchtnummer had gekregen.

Daar vanuit gaande zijn we de dag gewoon verder gegaan.

Ik ben onder andere op huisbezoek geweest bij een oudere dame die een hond van ons wil adopteren. Ik had haar vorige week aan de telefoon. Ze was heel verbolgen over het feit dat ze niet vertrouwd werd een goede hondeneigenaar te zijn. Ik heb haar geprobeerd uit te leggen waarom we langs komen en dat dit helaas nodig is. Ze ging er over nadenken zei ze. Twee uur later belde ze terug. Ze had inmiddels ook het asiel gesproken en die hadden haar ook verteld dat alle stichtingen dit deden en dat dit juist goed was. Oke dan, dan mocht ik komen. En dat heb ik dus vandaag gedaan. De oudere dame heeft al een hond van 8 en hoopt met het plaatsen van een tweede hond dat de oudere hond weer een beetje opleeft. Hij is z'n maatje kwijt en is zinsdien erg eenzaam. De tuin was keurig afgesloten, de hond liep lekker los in de tuin en had meer dan genoeg plekken om te schuilen. Ik kon niet anders dan bevestigen dat ze het inderdaad goed voor had. Maar inmiddels begreep ze ook wel dat we voorzichtig zijn met plaatsen. 

Ik ben vandaag ook nog naar die mevrouw met haar 16 pups geweest. Het zijn er geen 16 meer maar 14. Nog een hele boel natuurlijk. Ik heb ze allemaal ontwormt. Om dat goed te kunnen doen moest ik weten hoeveel ze wogen. 

1,3 kilo schoon aan de haak. We hebben ze meteen allemaal behandeld tegen vlooien en ook de twee mama's hebben ontworming gehad.

Inmiddels was het tijd voor Hato. Ik heb een bench in orde gemaakt en ben die kant uit gegaan.

Het was er heel druk. Het gekke was dat er op de plek waar normaal tui zijn balies heeft nu een andere maatschappij aan het inchecken was. Dat had al een belletje moeten doen rinkelen.

Tui had tussen alle andere maatschappijen in één balie open. Dat is raar! En als snel bleek waarom.

Er werd niet ingecheckt. De vlucht ging vandaag niet terug naar Nederland. De crew op het aankomende toestel mocht niet meteen terug vliegen en er was geen andere crew op het eiland. Alle passagiers werden naar een hotel gebracht. Nou daar stonden we dan met de twee honden. Het baasje in Nederland had dus toch gelijk en wist dit al eerder dan wij, gek toch!

Eva en Ezra snapten er ook niks van. We hebben inmiddels gehoord dat ze nu morgen om dezelfde tijd vliegen. Dat wordt voor mij morgen twee keer Hato. Er stond al een vlucht gepland met drie pups, de avondvlucht. En nu deze er dan ook weer bij. Ach ja, Tui heeft natuurlijk geen idee dat niet iedereen die er staat vakantiegangers is en misschien wel een andere agenda heeft. Maar ja, we passen er wel weer een mouw aan.

Boos, heel boos!

Zo, ik zit er even helemaal doorheen. Veel te druk, veel te veel honden, veel te veel gesloop, gepis, geblaf, gedoe. En dat alleen maar omdat ik op zo'n klote eiland woon waar mensen hun verantwoording niet nemen voor een levend wezen. Pislink kan ik er om worden.

Een groot deel van het eiland is gelovig en zit elke zondag braaf in de kerk. Waar is die pastoor of dominee die z'n kerkgangers is flink de waarheid zegt! De dieren waren er volgens de bijbel eerder dan de mensen. Daar zal God vast z'n bedoeling mee gehad hebben, ik vermoed dat hij wilde dat wij ervoor zouden zorgen. Hier zorgt men alleen maar voor zich zelf. Hebben we wel de mooie nageltjes voor kerst, de nieuwe auto om mee te kunnen pronken bij familie en het uitgebreide kerstdiner?

En de dieren in de tuin mogen verrotten. Vorige week hebben we een klein mager pupje uit een tuin weg gehaald. Totaal uitgehongerd en verzwakt. Meneer hoefde het uiteraard niet meer. Er liepen nog meer scharminkels, maar die mochten niet mee. Ze moesten waken. Ik moet me ook waken. Waken dat ik niet ergens een hagelgeweer vandaan haal en zo iemand ermee voor z'n donder schiet.

Voor het pupje was uiteindelijk de hulp te laat. Vanavond is het in de armen van de foster overleden.

Wij hebben er allemaal verdriet van en de oude eigenaar laat geen traan. Hij krijgt van familie, vrienden, buren wel weer een nieuw pupje. Er zijn er toch genoeg, niemand neemt immers z'n verantwoording en zorgt dat z'n dier gesteriliseerd wordt. Vanmiddag had ik weer iemand aan de lijn die van z'n hond af moest. Waarom? Omdat ze elke keer zwanger werd. Je gelooft het toch niet! Ik heb aangeboden de hond te steriliseren. Ze hadden een jonge en een wat oudere. De oudere moest weg. De jongere bleek ook een teefje te zijn. Die kan toch ook zwanger raken? Pfff. Ik wilde een eigen bijdrage van 50 gulden voor iedere hond. Dat wilde hij dan alleen voor die jongere hond betalen. Nou, ik ga niks regelen voor die jongere hond als ik die oudere ook niet mag helpen. Uiteindelijk mogen ze nu beide gesteriliseerd worden, maar betaald meneer niet meer dan 50 gulden. Vandaag belde ik om door te geven wanneer de honden geholpen konden worden. Ja maar ik moest ze wel komen halen. Ze konden niet in zijn auto. Alsof we het over parasieten hebben ofzo. En je moet maar vriendelijk blijven. Dus volgende week rijden we maar weer met ons eigen autootje dat rijdt op mijn eigen kosten het zoveelste ritje omdat een ander er te beroerd voor is. 

Ik ben op het punt om elk doodgereden dier of overleden dier in de tuin bij de minister te dumpen.

Misschien dat er dan eens ogen open gaan. Z'n neus in ieder geval, want stinken zal het!

Snertweer

Het orkaanseizoen is officieel voorbij en daarmee het regenseizoen begonnen.

Vorige week zei ik nog tegen iemand dat we daar nog weinig van merkte. Nou, dat was vandaag wel anders. Eigenlijk sinds gisteravond regende het al. Toen ik al even op bed lag hoorde ik de hemel een soort van open barsten. Ik weet dat mijn hondenhok niet helemaal goed gebouwd is. Bij harde regen waait het naar binnen of het sijpelt naar binnen via de dakranden die net te kort zijn.

Ik ben toen het net wat minder stortte naar buiten gegaan om de situatie te gaan bekijken.

Veel valt er in het donker natuurlijk niet te zien. Met m'n zaklampje van mijn iPhone heb ik gezocht naar oude overtrekken om die op te hangen.

Het is gelukt, dat kon ik s morgens dan weer wel zien. Ze waren allemaal nog droog en gelukkig. Ik denk dat ze ook grotendeels van de nacht in de bench gelegen hadden.

Het is bijna de hele dag nat gebleven. Elke keer kwam er een flinke plens water naar beneden. De honden hebben zich vandaag grotendeels binnen vermaakt. Buiten was het net de camping, zo'n zompig grasveld met modderplassen. Nou houden de honden wel van zompige grasvelden, maar dit was ze ook te gek. Zelfs de schuwe mama die niet zo schuw meer is heeft de hele dag op de bank gehangen. De afgelopen twee dagen heeft ze daar s nachts ook gelegen. Heel grappig. Dat wil ze dan graag, maar weet niet zo goed of dat mag. Dan doet ze of ze naar buiten loopt en gaat dan om het keukenblok en via de andere kant van de tafel toch weer terug en kruipt weer op de bank. 

Ik doe daar niet moeilijk over. En met dit snertweer al helemaal niet.

En dan de tweeling. Die had ook een leuk plekje gevonden om zo de dag door te komen.

Jones voelde zich buiten gesloten. Hij vroeg zich ernstig af waar zijn kussen was. Sorry Jones, morgen zoek ik er eentje op.

Ondertussen was er ook een melding binnen gekomen waar echt even iemand moest gaan kijken.

Deze magere hond had met spoed hulp nodig. In ieder geval eten. 

Ik woonde er het dichts bij in de buurt. Het was even een moment uitzoeken dat het droog was om te kunnen gaan. Dat viel nog niet mee, het was echt meer nat dan droog.

Helaas kon ik hem niet vinden. We hadden wel een adres doorgekregen, maar daar was dit hek niet.

Lastig. Morgen ga ik nog een keer kijken. Dan hoop ik ook de melder gesproken te hebben.

Deze ukkies kwam ik wel tegen. Zittend in de regen.

Je zou ze toch allemaal willen meenemen! Maar ja, dan zitten er volgende week zeker weten weer twee nieuwe. Voorlichting over hoe het anders kan is dan zinvoller. 

  

Boetes

De nieuwe mama met pups geeft nog veel onrust in huis.

Mama verdedigt haar kinderen en dus mag niemand achter het huis langs. De rest vindt dit weer onzin natuurlijk en laat dit weten door te gaan blaffen. Mama beantwoord dit ook met blaffen en zo is de herrie compleet. Als een politie agent sta ik de boel te sussen en te bemiddelen. 

Ik hoop dat het bij beide partijen binnen komt, anders moet ik toch boetes voor onnodig blaffen gaan uitschrijven.

Het is niet alleen maar onrust. De mama hond maakt ook dankbaar gebruik van de veiligheid en de rust achter in de tuin. Hoe heerlijk is het om te slapen terwijl een paar van je kinderen drinken. Dat je je helemaal geen zorgen hoeft te maken en rustig kunt blijven liggen!

De moederhond is heel mager. Als je goed naar de foto kijkt zie je haar heupbotten uitsteken. De lange vacht verbloemd eigenlijk de werkelijke staat van de hond. Veel te mager. Ik vind de pups ook niet echt heel vol en dik, die kunnen ook wel wat extra's gebruiken. Nou zijn ze ook op de leeftijd dat bijvoeren al kan. Vanmiddag ben ik dan ook even een paar pakken geitenmelk gaan halen. Brinta had ik nog en puppenbrokken uiteraard ook. De Brinta gebruik ik om de melk iets dikker te maken. Zo wordt het een soort papje. Mama krijgt ook drie keer op een dag eten, die heeft mee mogen genieten van de Brinta.

De pups doken op het bord! Binnen no time was het leeg. Nog even nagelebbert door mama.

Dit was dus een goeie zet, morgen krijgen ze weer.

Vanavond ben ik naar boca Sami gereden. Weet je nog van die Amerikaanse toeristen die zich bekommerden over een aantal honden in hun straat? Twee van die honden worden morgen gesteriliseerd. We hebben ze vanavond vast opgehaald. Dan weet ik zeker dat ze nuchter zijn en dat ik morgen ook niet hoef te gaan zoeken. 

Ze hebben met z'n tweeën een hokje achter gekregen en zullen daar een paar dagen vertoeven. Tot ze weer veilig de straat op kunnen. 

Het hok en de dekens waren wat onwennig. Ze keken en snuffelde er eens aan. Het zal vast wel als positief ervaren worden. 

Geen dag als vele

Vandaag nou eens niet een dag als vele andere, want ik ga namelijk niet elke dag lunchen met mijn zoon. Vandaag dus wel. We probeerden het de hele week al in te plannen, maar dat viel nog niet mee.

Grotendeels mijn schuld omdat ik dan afspraken heb staan waardoor we net te kort tijd hebben om ook echt weg te gaan. Nou werk ik hier niet, maar moet een lunchafspraak met mijn zoon ongeveer een week van te voren inplannen. Waar gaat het mis? 

Nu dan toch gelukt in combinatie met een kappersafspraak, we hebben het er even van genomen.

Het scheelde dat het zaterdag was, we kwamen aan bij een bijna lege broodjeszaak. Hierdoor werden we zo snel geholpen en kregen we onze bestelling, dat we een half uur te vroeg klaar waren. 

Nou ja, beter te vroeg dan te laat. Ik hoefde me zeker niet te haasten om op tijd bij de kapper te zijn.

Ons kappersbezoek was niet specifiek voor kerst. Het kwam gewoon zo uit dat het nu tijd werd om er een stukje af te halen. Maar door de kerst was het wel nog even lastig om ingepland te worden.

Maar gelukt, met voor Youri een fris kapsel en voor mij een haardos zonder dode puntjes hebben we de zaak weer verlaten.

Meteen langs de appie gereden en bedacht wat we gingen eten. Ik heb de verantwoording maar bij Youri neergelegd. Ik wil iets normaals eten en wat maakt me niet uit, maar hij mag het verzinnen.

Verzin ik het dan is het toch niet goed, dus mag hij het zelf doen. Zo komt hij er vanzelf achter dat het zo makkelijk nog niet is om elke dag maar weer met een ander menu te komen. Voor vandaag is het gelukt. Pasta met zalm, rode ui en roomkaas. Morgen stoofperen. En daarna zien we wel weer.

En dan voel ik me betrapt. Wie zit er naast me te wachten op wat komen gaat?

Waarom is dat toch? Heeft de rest door verteld dat dit misschien succesvol kan zijn ofzo? Ik geef nooit wat, oke bijna nooit, oke soms niet. Oke niet door vertellen, ik geef dus best wel regelmatig wat. Oeps.

Russisch roulette

Tja, wat zullen we over vandaag weer eens zeggen.

Het begint eentonig te worden. De meldingen en dumpingen in december.

Laat het maar snel kerst zijn, dan is het klaar met dit idiote gedrag. We kunnen bijna niet meer schuiven en vragen veel van onze fosters. Maar pups kun je gewoon niet laten lopen, dat wordt hun dood. Soms kunnen we nog wel eens iets afspreken met het asiel, maar dat heeft onlangs een Parvo nestje gehad en is als de dood dat het groots uitbreekt. Een pup in een Parvo omgeving zetten is een soort Russisch roulette spelen. Liever niet dus.

Wat betekent dit nu voor mij? Dat de moeder met haar vijf kids bij mij blijven. Uit nood, omdat de plek waar ze morgen heen zouden gaan opgevuld wordt met andere stakkers. De grote hoop is dat er toch weer gereageerd gaat worden op onze aankomende post met adoptable hondjes. De kleintjes van mij staan er nog niet op. Die zijn pas vier weken. Door hun bijzondere uiterlijk denk ik wel dat ze snel weg zullen zijn. Maar eerst is de beurt aan vele andere.

Ik heb ook nauw contact met het baasje van Senna. Het gaat daar nog niet goed. Senna heeft last van verlatingsangst. Ze breekt zich zo ongeveer door het hek als de baasjes weg gaan. En de andere hond reageert erg jaloers wat de sfeer er ook niet beter op maakt.

We hebben gevraagd of er een hondengedragskundige mee kan kijken en de adoptanten van wat tips kan voorzien. Het zou echt heel fijn zijn als de adoptie alsnog wel een succes wordt. En zo niet, dan kan Senna er ook nog wel bij. Het zal wel moeten. 

Logeetjes

O die Jones, die had het er toch maar moeilijk mee. Zo van de ene naar de andere foster viel nog niet mee. Jones heeft nog een zusje en Jones en Jody hielden elkaars angst in stand.

Als er visite bij de foster kwam dan dook de één weg en de ander vervolgens ook. In overleg werd besloten dat ze beter ieder hun eigen weg konden bewandelen en daardoor misschien sneller uit hun schulp zouden komen.

Jones vond het spannend. Alles eigenlijk. De honden, de kat en ik. Bij het oppakken plaste hij van zich af, zo spannend. Maar ja, je kunt ook niet achter de benches blijven wonen. Dus toch telkens maar weer erbij gepakt en meegenomen naar binnen. Na een paar keer rende hij niet meer heel hard terug naar de benches, maar naar de badkamer. En daar was het helemaal zo slecht nog niet.

Hij had al vrij snel de toiletrol gevonden. Blijkbaar was dat echt net wat hij nodig had.

Heel langzaam kroop hij van badkamer naar hoekje huiskamer en daarna als niemand keek toch ook even in de keuken. Nou we keken allemaal. Hij kon wel denken dat we dat niet deden, maar iedereen was nieuwsgierig naar welke snuiter er nu weer rond liep. Nu terwijl ik dit 's avonds laat schrijf loeit hij buiten de boel bij elkaar. Moet niet gekker worden. Eerst met geen tien paarden naar binnen te krijgen en nou wil je naar binnen. Morgenochtend ben je de eerste.

In m'n kennel heb ik een familie te logeren. Het was vandaag echt slecht weer. Eigenlijk voor het eerst in dit regenseizoen dat het is een beetje ergens op lijkt. Maar ja, niet leuk voor al die hondjes die nog buiten lopen. Die nergens een huis hebben. En nog erger is als ze dan pups hebben en op een parkeerplaats wonen waar ze niet gewenst zijn. Vanmorgen werd er klakkeloos éen dood gereden. Het interesseerde niemand. Ze waren ook nog eens zeiknat. Een foster werd gevonden, maar wel vanaf zaterdag. Nou kom dan maar bij mij om tot die tijd te overbruggen. We kunnen ze toch niet laten lopen!

Mama met haar vijf kinderen verblijven nu dan tijdelijk bij mij. Mama is superlief.

En haar kinders zijn prachtig. Ik heb ze nog nooit zo wollig hier op Curacao gezien.

Maar het allerbelangrijkste is dat ze nu veilig zijn.

 

Status

Net zoals mijn honden kunnen rennen kan ik dat ook. Alleen loop ik natuurlijk niet zes keer de afstand, maar ben al blij als ik éen keer de afstand binnen de gewenste tijd haal.

Vanmorgen vroeg een kleine race partij naar de dierenarts om daar een entingsboekje op te halen om die vervolgens direct te brengen bij de veterinaire dienst. 

Op deze momenten ben ik iets minder van de regels, die hier überhaupt al minder zijn. En die er zijn daar wordt weer amper op gehandhaafd. Heel stiekem maar ik daar wel eens gebruik van. Ik ben ook niet roomser dan de paus. Zo was ik dus overal op tijd. 

Na dit ritje wilde ik graag even naar een interieur winkeltje waar ik nog een waardebon van had. Deze moest voor eind dit jaar op, dus wilde ik daar nu gaan kijken.

Onderweg zag ik langs een hele drukke autoweg een auto in de berm staan. Er stond een lokale dame naast en die was pups aan het voeren. Oei, dit was echt een hele gevaarlijke plek voor pups. Voor mensen eigenlijk ook. Ik ben gestopt en gaan kijken wat ik zou kunnen doen. 

Het waren magere pupjes, maar ze waren niet alleen. Er liepen ook drie volwassen honden bij. Ze waren allemaal schuw, de pupjes ook. Als we ons bewogen vlogen ze alle kanten uit.

Bijna schoot er één de weg op. Ooo mijn hart zat in mijn keel, dit wilde ik echt niet meemaken.

We besloten er weg te gaan en even verder op verder te praten. Deze oudere gepensioneerde dame had jarenlang in Amerika gewoond en was hier weer terug om zoals ze zelf zei hier te overlijden, alleen nu nog niet. Ze vond alles met de dieren hier zo erg. Ze had een hele theorie over hoe de maatschappij hier in elkaar zat. Over de status die zo belangrijk is en hoe je die verkrijgt. Status is bijvoorbeeld een dure rashond en een grote auto voor de deur. Banken maken gretig gebruik van het gevoel erbij te willen horen met leningen en autoshows en de rashonden worden voor absurde prijzen op Facebook verkocht. Qua rashonden kun je ze hier alles wijs maken. Ik zie mensen vaak zeggen dat ze bijvoorbeeld een mix rottweiler met een Westpointer hebben ofzo. Of een labrador met een nou ja noem eens wat. Maar he, een Westpointer is ook een mix, net als jouw mix. Niks minder waard dus. 

Los van het feit dat het helemaal geen labrador is, maar gewoon een Westpointer. Alleen een westpointer staat niet leuk, labrador wel. Misschien moeten wij ook maar elke hond een rasnaampje geven, dan vliegen ze vast als warme broodjes over de toonbank. 

Over warm gesproken. De temperatuur hier s nachts en in de ochtend is koud. Het is echt een veel besproken onderwerp op dit moment. De winterjassen worden nog net niet uit de kast getrokken, maar het hangt erom. Het is namelijk 20 graden. Bizar toch dat je lichaam zo die warmte gewend is dat je bij 20 graden de rillingen hebt. Dat wordt nog wat als we weer terug naar Nederland gaan. Dan wordt vrees ik een hele hoge energie rekening door een hele hoog opgestookte kachel.

De energierekening is hier nu ook hoog. Niet door het stoken, maar door alle kerstverlichting. 

Maar gezellig is het wel!

Lekker rennen

Gisteren na het afscheid van Bailey waren er toch even tranen. Drie honden binnen 24 uur was veel.

Voor allemaal heb je toch je best gedaan. Bailey kwam twee maanden geleden wat schuw en afwachtend binnen. Hij is als veel meer zelfverzekerde jonge hond weggegaan.

Gisteravond kreeg ik al de eerste foto's van Bailey in zijn nieuwe huisje. Hij heeft het echt enorm getroffen. De honden zijn daar de kinderen. Gisteren was de eerste foto van Bailey op de bank.

Vanmorgen kreeg ik een foto met Bailey op bed. Hij had de hele nacht op bed geslapen.

Nou, dat mocht hij bij mij nog niet eens. Ik bedoel maar. Hij kijkt nog een beetje onwennig, maar dit gaat helemaal goed komen! Wat heerlijk zeg.

Vanmiddag alweer met Youri naar de orthodontist geweest. We komen er nu al 2,5 jaar één keer per maand. Misschien vinden ze ons leuk gezelschap ofzo, maar ik zou het wel op prijs stellen als er langzaamaan is een einde aan komt. Ze zijn nu gestart met elastiekjes van de boven naar de onderkant. Dat begon direct al te trekken. De gebakken aardappelen die voor vanavond gepland stonden werden geskipt en we hebben bij de appie een alternatieve opslurpmaaltijd gehaald.

Terwijl ik m'n boodschappen thuis stond uit te pakken liet Estherelle me weten dat ze honden ging uitlaten. Of ik meeging. Ja waarom ook niet. Ik heb de koelproducten weg gelegd en de rest laten staan. De honden waren aangenaam verrast dat we zo ineens weg gingen. Bij de deur glipte er behoudens de vaste kliek ook een bullenbaai dame mee. Mmm ik had er wel vertrouwen in dat die mee zou lopen. Die houdt mij thuis ook voortdurend in de smiezen, dus dat zal buiten niet anders zijn.

En zo liep ik er dus met vier. En Estherelle met twee. Of met nul. Zie maar.

Ze hebben met z'n allen de afstand wel acht keer gelopen denk ik. Het was veel te leuk om een heel eind vooruit te lopen en dan weer terug te komen. Aan het eind van de wandeling hingen de tongen ongeveer op het pad. Maar ze hadden het heerlijk gehad.

We waren precies weer op tijd thuis om Jones te ontvangen. Jones zat bij Mirjan en die had er echt veel te veel. Jones sneeuwde een beetje onder en gaat nu bij mij verder socialiseren.

Jones vond alles super spannend.

Maar ook met jou komt het wel goed hoor Jones. Kijk maar naar Bailey. En dan zoeken we net zo'n geweldig mandje voor je als dat we voor Bailey hebben gevonden.

Nummer drie

Al een aantal dagen kregen we via de pm van onze Rescue Paws site berichten binnen van een Amerikaans stel. Ze waren hier op vakantie en enorm geschrokken van wat ze voor ellende tegenkwamen. Zo hadden ze een loopse teef in de wijk en waren zeer ontdaan door te moeten toezien dat ze door alle reuen uit de buurt constant werd verkracht. Haar pup van waarschijnlijk een eerder nest werd ook lastig gevallen door al die reuen uit de wijk. 

Ze vroegen onze hulp. Vanmorgen ben ik langs gegaan om te gaan bekijken wat we konden doen.

Ik kwam een emotionele dame tegen en twee lieve honden. Ze zagen er redelijk verzorgt uit, maar ik denk dat dit vooral te danken was aan de toerist.

Ze hadden wel teken in hun oren en vlooien. Ik was daarop voorbereid en had nexgard bij me.

Ja koekjes zaten er ook in ja.

We spraken af dat ik in ieder geval zou zorgen dat de honden zo snel mogelijk gesteriliseerd zouden worden. Het beste was dat ze dan de nacht erna ergens veilig konden doorbrengen zijnde niet op straat. In het huurhuis was onmogelijk. Ze vertelde dat de honden ook wel eens uit de tuin ernaast kwamen, maar volgens een andere buurtbewoner hoorden de honden daar niet thuis.

Laat nou net iemand uit de poort komen rijden. Meteen gevraagd of het zijn honden waren. Ja dat waren ze. En of hij akkoord ging met de sterilisatie. Ja heel graag was zijn antwoord. Mooi! En of hij misschien een hok in de tuin had waar ze de nacht na de operatie in konden. En ook dat had hij. De toeriste zou zorgen voor het voer. Geregeld dus. Volgende week gaan ze onder het mes.

Daarna snel naar huis voor een broodje waarna ik weer doorging naar Estherelle. De vluchtbegeleider van een aantal van haar pups wilde even komen kennismaken en als ik er dan toch was kon ik meteen de entingsboekjes meenemen. We hebben de pups ook nog even gewogen zodat we konden inschatten hoeveel kilo we nodig zouden hebben. 

Toen ik weer thuis was en dus ook weer in de WiFi zag ik dat de dame die interesse had in Bailey mij geappt had. Ze wilde eigenlijk toch meteen al vandaag komen. Of dat paste. Eh, ja dat ging nog net voor ik Youri weer op moest halen bij zijn vriendinnetje.

Bailey bleef gelukkig gewoon Bailey en ging zich niet zoals Senna gisteren zich anders gedragen.

De mevrouw was nu ze Bailey in het echt gezien had nog verliefder dan ze al was. Toen ze vroeg wanneer hij weg mocht en ik haar antwoordde dat dit meteen al kon was ze helemaal blij. 

En zo ging binnen 24 uur nummer drie. Mooie Bailey, mooi aan de buitenkant en nog mooier aan de binnenkant. Ik zal hem missen. Het was een schatje.

Het zou toch niet!

Deze dag mag toch wel de boeken in als succesvol.

We begonnen vanmorgen vroeg met het lezen van alle berichtjes en andere spam.

Ik zag een berichtje van de nieuwe baasjes van Wimpie. Die zouden eigenlijk naar het strand gaan en aan het eind van de middag Wimpie ophalen, maar het was niet zulk heel geweldig weer. Beetje bewolkt, wat wind en soms een buitje. Hierdoor wilden ze toch eerder komen en of dat kon.

Ja hoor, dat kon zeker. Om 10.30 namen we afscheid van Wimpie. Hij zal zeker even moeten wennen. Hij was goede vriendjes met Bailey en komt nu bij mensen zonder andere hond. Maar ze gaan veel met hem ondernemen, dus komt hij niks te kort.

Dag Wimpie, doe je best knul!

Niet veel later kreeg ik een jong stel op visite die interesse hadden in Senna. Ze hebben al een hond die eigenlijk net als Senna is. Een beetje lomp en groot. En daar zochten ze een speelmaatje voor.

Het was heel bizar. Senna voelde aan dat ze voor haar kwamen. Ze is altijd nieuwsgierig naar de mensen die langs komen. Laat zich altijd aaien en doet nooit zo ingewikkeld. En nu? Ze rende weg, kwam amper kijken en liet zich al helemaal niet aaien. Oei wat lastig. Zo konden deze mensen Senna niet echt leren kennen. Toch bleven ze geïnteresseerd en hadden we overleg hoe nu verder.

We hebben besloten het andersom te doen, dus zij niet nog een keer naar mij, maar ik met Senna naar hun.

Konden we meteen ook zien hoe de honden op elkaar zouden reageren. 

En uiteindelijk ben ik dezelfde middag nog met Senna die kant uit gegaan. En wat denk je? Daar is ze vrij snel op haar gemak. Loopt wat door het huis en de tuin en laat zich aaien. Ook de andere hond vindt ze prima. 

Na een uurtje ben ik gegaan. Senna keek nog een beetje zo van wat moet ik met deze situatie, maar ik weet zeker dat het goed gaat komen. Dat is dus hond nummer twee vandaag.

Vanmiddag had ik voor Rescue Paws een post gemaakt met wat honden die ter adoptie zijn. Onder andere Bailey stond in dat rijtje. En laat er nou iemand verliefd zijn op Bailey! Dinsdagmorgen komen ze kennis maken. Het zou toch niet waar zijn! Drie honden in drie dagen. Geeft wel weer mogelijkheden voor opvang nu er zo enorm gedumpt wordt. Ik ga duimen dat het dinsdag een match is.

Recordtijd

Honden zijn heel gevoelige dieren. Voel jij je wat minder, dan voelt zo'n diertje dan aan en komt je extra liefde brengen. 

Zouden ze dan ook voelen wanneer ik zo graag even die eerste voetstappen zou willen zetten in een laag verse sneeuw? En dat ik het wil voelen aan mijn handen, en dan zo lang wil vast houden tot je vingers ervan gaan tintelen.

Ja ze moeten het gevoeld hebben, kan niet anders. Ik had vanmorgen ook verse sneeuw. Kreeg er alleen geen koude handen van en het knisperde ook niet. Maar wit was het wel.

Een ietsie pietsie beetje dan. Maar ik vond dit ook meer dan genoeg. Goed bedoelt, maar deze sneeuw smelt niet en moet ik dus opruimen. 

Genoeg gesneeuwd hier. Over op de orde van de dag.

Een dame die voerbakken en puppy trainings matjes kwam brengen en daarna mensen die interesse hadden in Wimpie. Wimpie niet zo in hun. Hij was druk met de ratjes en een stuk mergpijp. 

Deze mensen zouden ook nog bij Boy en Jimmy gaan kijken. Het was dus even afwachten voor wie ze zouden kiezen.

Eind van de middag kreeg ik bericht dat het Wimpie was geworden. Morgen wordt hij opgehaald.

Verrassend aangezien wimpie zich niet echt van z'n beste kant liet zien, maar ze waren toch voor hem gevallen.

Ik had daarna nog net even tijd om naar de kerstboom winkel te gaan. Ik ga elk jaar naar dezelfde winkel. Het is een pand dat het hele jaar leeg staat en waar in december kerstattributen en later vuurwerk wordt verkocht. 2 januari wordt alles weer opgeruimd en staat de winkel weer leeg tot eind november.

Er stonden weer minstens 8 jongens te wachten om je te helpen. Het gaat hetzelfde als met het inpakken bij de supermarkt. Als je ze laat helpen geef je ze op het eind een fooi. 

Toen ik binnen kwam werd me direct gevraagd of ik voor een kerstboom kwam. Nee voor een nieuwe bikini. Zit ik hier niet goed dan? Nou doe dan maar een kerstboom. Je had dat gezicht moeten zien!

Ik geloof dat ik dit keer een kerstboom in een recordtijd had. Na twee bomen die me geshowd waren was de derde de boom die me aansprak. Inpakken en wegwezen dan maar.

Hij staat nu uit te hangen en in vorm te komen. Morgen gaan we op de versiertoer.

Even opladen

Afgelopen woensdag is een grote doos kalenders op het eiland aangekomen. Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar het is gelukt! Zo enorm blij met degene die gereden heeft!

Nu konden we ze dus op het eiland gaan verdelen. We hadden al wat lokaties gevraagd of zij ze voor ons wilde verkopen. En dan was het eigenlijk nog niet eens dat ze er reclame voor hoefde te maken, maar alle mensen die een bestelling hadden gedaan kunnen vanaf nu op meerdere plekken hun kalender ophalen.

Ik moest daarvoor wel een rondje eiland maken en daarbij twee viskramen bezoeken. Ach wat vervelend. Dan ook maar meteen een harinkje scoren, nu we er toch zijn.

Vandaag hebben alle mensen in Nederland ook hun kalender mogen ontvangen. Het is fantastisch hoe veel er besteld zijn geweest. En nu dan ook weer hele enthousiaste reacties te lezen van de ontvangers. 

Ik zit me op te laden om de kerstboom te gaan halen. Ik weet niet. Zo met z'n tweeën thuis is toch echt anders. Youri zit grotendeels op z'n kamer, dus die kerstboom staat er dan voornamelijk voor mij.

Toch kan ik hem ook niet missen, de geur is zo passend bij kerst dat ik dat hier een soort van nodig heb om in de stemming te komen. Maar ik moet me even opladen om hem te halen en op te tuigen. 

In Nederland gaat dat meer vanzelf, zeker als het donkerder wordt en je overal lichtjes op of bij de huizen ziet. Wat dat betreft is het hier echt een beetje saai. En nu het dan ook nog sneeuwt ben ik best jaloers.

Misschien morgen. En dan hopen dat Duvel en de honden er van af blijven. Zou fijn zijn.

Conservatief

Vandaag was de officiele uitreiking van het diploma dat Erik gehaald heeft.

We hebben lang nagedacht en opties bekeken, maar ik zit dus nog op Curacoa en Erik is in Ierland.

De tickets waren voor ons te duur om even op en neer te gaan. Daarbij moest Youri gewoon naar school en moeten de honden ook gevoerd worden. Gelukkig is een ticket van Amsterdam naar Ierland een stuk goedkoper en is Maud als afgevaardigde naar Ierland gegaan, samen met Erik zijn broer.

En zo werd ik vandaag toch nog helemaal op de hoogte gehouden van de hele ceremonie.

Het is zo officieel dat geslaagde dienen te komen in een toga. Die moet je dus van te voren huren. In welke graad je afgestudeerd bent bepaald hoe je toga eruit ziet. Hoe hoger, hoe meer franje.

Echt zo lekker conservatief Engels.

Daarna was het natuurlijk tijd voor een borrel en een feestje.

Het is erg koud heb ik begrepen. Winterjassen, sjaals en handschoenen zijn er echt nodig.

De kerstsfeer is zo heerlijk authentiek. Dat is echt wel even anders dan hier. Ze doen hier hun best hoor, maar toch vind ik het zoals de straten van Ierland echt mooier.

Hoog op mijn wensenlijstje staat nog eens kerst in new York. En dan graag met sneeuw. En dan oud en nieuw vieren op time square. Dat lijkt me echt fantastisch. Je moet wat te dromen blijven hebben toch!

Wie weet word ik nog eens beroemd en ben ik genoodzaakt buiten Nederland vakantie te vieren omdat ik anders voortdurend herkent word. Je weet het maar nooit toch?

Ik was vanmorgen zeer verrast dat mijn stukje dat straks in de documentaire over het leed op Curacao komt gedeeld was door Animal Today. 18 Januari gaat deze film/documentaire in Nederland in première. Daarna komt hij deze kant uit. Ik hoop dat dit hier groots aangepakt wordt. Veel ministers en hoge piefen uitnodigen en daarna op scholen tonen. Hoe meer hoe beter.