Ik deel hem wel, maar dan in mijn blog in plaats van op mijn tijdlijn.
Ik was al een paar dagen aan het bedenken wanneer ik het zou schrijven en wat ik zou schrijven.
Deze herinnering was eigenlijk heel toepasselijk en het feit dat hij vandaag dan voor mij verscheen heeft zo moeten zijn.
Het gaat om deze post.
Exact vier jaar geleden pakten we onze spullen in. Een spannend avontuur stond ons te wachten. We vierde nog één keer oud en nieuw met familie en stapten daarna het vliegtuig in. In dat vliegtuig schreef ik mijn eerste blog. Dit was nog gericht aan familie en vrienden die het leuk vonden om mee te lezen hoe het ons zou vergaan.
En nu is het einde dus in zicht. Wat misschien niet iedereen wist is dat wij als gezin hier voor het werk van Erik zijn. En dat werk is tijdelijk.
2018 zal voor ons het jaar worden waarop we ons gaan richten op onze terug keer. Aankomende zomer zullen wij opnieuw weer alles inpakken. Met een enorme rugzak levenservaring zullen wij weer landen. Al hoewel het mentale landen wel wat langer zal duren.Zeker voor mij. Ik vind het lastig om het eiland te moeten gaan verlaten. Ik ben nog niet klaar, er is nog veel te veel leed op het eiland. Maar ik besef me ook wel dat dit met een extra jaar verlenging ook niet opgelost zal zijn. Er is hier nog een enorm lange weg te gaan. Ik zal me niet meer bezig kunnen houden met het straatwerk en het fosteren, maar Rescue Paws en het eiland zullen altijd een deel van mijn leven blijven.
Ik ga in Nederland de Westpointer op de kaart zetten. Iedereen zal horen en weten waar mijn honden vandaan komen. Ik zal vertellen over de ellende die ik gezien heb en strijden voor meer financiële middelen om het probleem grootser aan te pakken.
Rescue Paws Nederland is al een feit. De eerste grote stap naar meer naamsbekendheid is gemaakt.
Maar voor het zo ver is zal ik me uiteraard hier blijven inzetten, blijven fosteren en blijven strijden.
Nog een half jaar te gaan. Go for it!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten