Stof tot nadenken

De ochtend begon vanmorgen met bezoek van lieve mensen die graag wilde kennismaken.

Dat is dan met mij en natuurlijk met de hondjes. Als je al langere tijd mijn blog leest weet je ook precies wie wie is. En dan is het extra leuk om alle honden nu dan in het echt te zien.

Mijn honden hebben geen sterallures hoor, maar voor koekjes blijven ze graag in de buurt en laten ze zich van hun beste kant zien. De meest schuwe honden komen ineens tevoorschijn.

Desi liet zich aaien en zelfs Lexa hield haar mond en kwam kijken. Lexa heeft niks met vreemden. Als ik niet oplet worden ze door haar in de kuiten gebeten. Als er dus een vreemde binnenkomt is het voor mij extra opletten wat Lexa doet. Meestal is het blaffen en dan de hele tijd wat natuurlijk net zo goed super vervelend is. Als het me te gek wordt zet ik haar in de slaapkamer. Maar meestal zwakt het na een tijd toch wat af. Ik hou haar liever erbij. Ik wil haar namelijk laten inzien dat als ik iemand binnen laat en door mijn lichaamstaal laat zien dat het oke is, zij dat ook zo gaat ervaren en minder zal gaan blaffen. Haar blaffen is puur onzekerheid en angst. Als je maar stoer doet komen ze niet naar jou.

Wie weet gaat ze het nog eens begrijpen. Het is wel bij de één minder dan bij de ander.

Ik heb een mooie donatie voor Rescue Paws mogen ontvangen en de honden hebben een voorraadje koekjes. Zelfs voor Duvel was wat lekkers meegenomen, maar die was druk met zijn eigen lekkers uit de boom halen.

Vanmiddag ben ik gaan kennismaken met een meneer die een groot stuk grond heeft gekocht waar hij groente op wil gaan verbouwen. Nu zoekt hij honden die zijn terrein moeten gaan bewaken.

Ik vind dat lastig. Het is een lokale meneer die echt voor hier heel erg z'n best doet. Hij wil waakhonden, maar ze moeten ook lief zijn. Het lastige is dat er wel een huisje op het terrein staat waar straks een werknemer in zal gaan wonen. Honden binnen zal niet snel gaan gebeuren. Maar ze moeten deze meneer ook weer niet opvreten. Het moeten dus honden zijn die zichzelf vermaken en een aai over de bol fijn maar ook voldoende vinden. En wat nog belangrijker is, ze moeten niet van het weg lopen zijn. Het terrein is zo groot dat het aan de achterzijde niet volledig omheind is. Tja, wat plaats je daar nou? Honden die je nu in fostercare hebt? Of honden die nu op straat gevoerd worden? En daar het zeker beter zullen hebben dan ze nu op straat hebben?

We zijn er nog niet over uit. Een mooi groot terrein is het in ieder geval wel.

En als ik dan weer thuis kom is daar dan weer mijn schaduw. Of éen van de schaduwen. Ik heb er meerdere. Dit zijn toch echt hondjes die zo van de mensen genieten. Zo dankbaar en zo lief zijn.

Ik weet niet goed of ik die op zo'n plantage nou een plezier doe. Stof tot nadenken dus.