Ze is er nog lang niet

En weer een dag voorbij. We hebben altijd al het gevoel dat de dagen voorbij vliegen, maar hier ervaar ik dat nog meer. Misschien is dat omdat we vrijwel geen seizoenen kennen en het weer dagelijks hetzelfde is. Als ik nu de kalender zie denk ik jemig het is morgen al juni.

In Nederland dacht je dan "fijn bijna juni dus ook bijna zomer.

Ik weet niet of dat het is hoor, maar wat ik wel weet is dat het zo weer kerst is. En dat het ook zo voorbij is dat Erik weg is en dat het ook zo de dag is dat Maud de uitslag van haar examen hoort.

Ik krijg veel vragen over wanneer ze de uitslag krijgt. Maar ze is nog lang niet klaar.

Daar baalt ze natuurlijk zelf ook wel van. In Nederland heeft iedereen de afgelopen weken keihard geblokt en mag nu genieten van een welverdiende vakantie. Maud nog lang niet. Die moet nog door tot 14 juli.

Omdat de schriftelijke examens hier gelijk lopen aan die van Nederland missen we er nog een paar.

Dit komt door het tijdsverschil.

De examens die in Nederland om 8.30 startten werden bij ons overgeslagen. Je kunt niet van leerlingen verwachten dat ze om 02.30 s nachts een examen gaan doen.

Ze hebben in de afgelopen weken dus alleen de middagexamens gevolgd. Die startte voor iedereen in Nederland om 13.30 en voor de leerlingen hier om 7.30. Nog vroeg eigenlijk, maar dat kan echt niet anders.

Als de examens hier een uurtje later zouden beginnen zou er weer kans zijn dat antwoorden uitlekken. 

In de periode dat er in Nederland de mogelijkheid is om een herexamen te doen, gaan de kinderen hier weer naar Bonaire voor de vakken die nog missen. De organisatie die zich bezig houdt met de examens houdt er rekening mee dat er op de wereld mensen zijn die door tijdsverschil examens missen. Wat dus in de eerste periode in de ochtend gegeven werd, wordt tijdens de herexamens in de middag gedaan. Zo komt het dus dat Maud 21 juni weer richting Bonaire vertrekt om geschiedenis en aardrijkskunde te doen. 

En dan zijn ze er nog niet. In het buitenland doe je staatsexamen. Dit betekent dat je ook over elk vak een mondeling examen moet doen. Het cijfer voor je schriftelijk samen met je mondeling maken het eindcijfer. Is dat voor elk vak voldoende, dan is ze pas geslaagd. En die uitslag horen we pas op 14 juli.

Het is natuurlijk heel wrang dat al je vriendinnen in Nederland nu al lekker vrij zijn en jij nog tot half juli door moet. En dan ook nog van die stomme mondelingen moet doen. Tja, ik kan het niet veranderen.

Het enige jammere is dat ze dan toch ook nog echt naar school moeten blijven gaan. En daar is ze eigenlijk wel een beetje klaar mee. De afgelopen maanden waren intensief. Ik had een week rust wel even op zijn plaats gevonden. En dan volgende week pas weer door. Maar ja wie ben ik. Als er door de directeur naar iemand niet geluisterd wordt is het wel naar mij. 

Over de directeur gesproken, die gaat weg! Wat een zegen! Niet dat we het officieel weten, want school houdt zijn betalende klant liever onwetend. We weten niet welke leraren weg gaan en welke blijven. Vacatures staan niet online op de website, maar worden in plaatselijk kranten gepubliceerd. 

Niemand weet welke krant, voor welke functie en per wanneer. Maar gelukkig praten de leraren wel met de leerlingen waardoor we toch redelijk op de hoogte zijn. Zouden er dan volgend jaar toch weer korte broeken gedragen mogen worden? Laten we het hopen.

Mijn spreekbeurt gaat over

Nou ja niet mijn spreekbeurt, maar de spreekbeurt van een meisje dat ik ken.

Ze wilde heel graag haar spreekbeurt houden over het fosteren van zwerfhonden en of ik dan tijd had om langs te komen.

Deze vraag werd mij al heel lang geleden gesteld. Toen wist ik nog niet welke hondjes ik nu zou hebben. En of de hondjes die ik dan zou hebben geschikt zouden zijn om mee naar een school te nemen.

Maar de afgelopen weken heb ik natuurlijk contact gehouden met Ellen en kon ik vertellen dat ik twee geschikte kandidaten had.

Mexxie en Lola waren de gelukkigen. Terror pup leek me geen goed idee en ook floppy zou ik er niet blij mee maken.

Lola en Mexxie hadden natuurlijk geen idee wat ze gingen doen. Uit een soort van protest tegen mijn rijstyle en tegen het weg halen uit de vertrouwde omgeving werd ik onderweg naar school getrakteerd op een hoop narigheid. Het was letterlijk en figuurlijk gewoon shit!

Ik heb noodgedwongen een stop langs de weg moeten houden. Het was niet te harden in de auto.

Gelukkig lagen er kranten in de bench. Die heb ik er redelijk onder vandaan kunnen vissen. 

Helaas bleef het hier niet bij. Nadat ik de rit vervolgde kreeg ik het tweede kadootje. 

Man man man, kwam ik daar aan met twee vieze pups. We hebben ze eerst door de wasstraat moeten halen voordat ze naar binnen konden.

Eenmaal binnen zijn zulke schattige hondjes natuurlijk snel een succes. 

Ellen heeft verteld hoe ik de hondjes gevonden had, waarom dat gebeurd enz.

Na de spreekbeurt kreeg ik ook nog de gelegenheid om wat te vertellen. Dat grijpen we direct met beide handen aan. Kinderen kun je nog vormen, daar moet je energie in steken.

We hebben het gehad over karpatten, steriliseren, voeren en goed zijn voor je hond.

Al haal ik er maar 1 kind mee over dat vanmiddag nexgard gaat halen voor zijn hond, dan vind ik het al geslaagd.

Daarna was het even een knuffelmomentje voor iedereen.

Super toch! De kinderen vertelden mij hun verhalen over hun honden. Sommige waren wel sneu.

Veel honden gaan dood aan ziektes, veelal karpattenziekte. Men heeft vaak geen idee dat teken/karpatten zo veel leed kunnen aanrichten. Ik hoop echt dat ze iets met mijn verhaal kunnen.

Ook de juf heeft opgeschreven waar je nexgard kunt kopen. Een geslaagde ochtend dus.

Daarna werden ze als V.I.P. naar de auto gedragen.

Op de terugweg heb ik ze maar niet in de bench gezet. Die moest eerst een grondige poetsbeurt hebben. Dan maar naast de bench. Het kon natuurlijk niet uitblijven dat ook de terugweg geen succes werd. Lang leve de rubberen mat. En de tuinslang thuis. 

Eenmaal thuis hebben ze beiden een tukkie gedaan om alle gebeurtenissen te verwerken.

'S middags waren zij alles alweer vergeten. Ik niet, ik stond toen de bench uit te spuiten. Iets wat je beter maar niet kunt vergeten.

Win win situatie

Nadat er gisteren een succesvolle sterilisatiedag gedraaid was door team zaterdag, ging team zondag vanmorgen ook weer met frisse zin er tegen aan.

Ik heb het bij zaterdag gehouden. Ik wilde graag ook nog een dagje met z'n allen zijn.

Maud was de afgelopen weken natuurlijk regelmatig naar Bonaire. Erik vertrekt woensdag voor 2,5 week. Een deel voor werk en een deel voor examens. Ook werk, maar toch anders.

Voor de examens gaat hij naar Dublin. Met een tussenstop in Amsterdam, een andere mogelijkheid vanaf hier is er niet echt. Er gaan natuurlijk genoeg wegen naar Rome of in dit geval Dublin, maar om dat nu te doen via vier tussenstops is onhandig. Dus gaat de reis met de vertrouwde blauwe vogel.

Met die vertrouwde blauwe vogel zouden vandaag weer vier lege benches gebracht worden.

Maar ook bij klm maken ze wel eens fouten. De benches samen met nog een aantal koffers en wat ander bijzondere bagage stonden nog op Schiphol.

Ik ben blij dat de benches leeg waren. Je moet er toch niet aan denken dat ze je hond vergeten mee te nemen. Sta je op Hato maar te wachten en te wachten op de je geliefde huisdier, blijkt hij niet te zijn meegekomen. 

Dat is natuurlijk ook wel een grote angst die hier speelt als je de dieren aflevert.

Meestal zit er nog een ruim uur tussen afgeven en vertrekken. In de tussentijd staat de bench ergens te wachten. Ze zullen het vergeten in te pakken! Nee, niet te veel bij nadenken.

Toby is nu een weekje in Nederland. Hij heeft het ontzettend naar zijn zin. Maar dat is ook wederzijds.

Het gezin vindt hem geweldig. 

Hij wordt meegenomen naar het strand, mag rennen naast de fiets en krijgt volop de aandacht. 

Dat is fijn voor Toby, die is namelijk gek op aandacht en wilde dat niet graag delen. Als je hier een andere hond een knuffel gaf stak hij vaak zijn kop ertussen. Nu heeft hij geen concurrentie en mag hij alle knuffels in ontvangst nemen.

En hier is weer minder concurrentie van Toby en kunnen de knuffels weer makkelijker ontvangen worden. Een win win situatie.

Lopende band werk

Vandaag was het weer een drukke dag. Het tweede sterilisatie weekend is een feit.

Vanmorgen 12.00 uur werd gestart met de eerste kat.

Voor mij geen vangen deze keer, maar een taak op het terrein van de dierenarts.

Een andere dierenarts dan de vorige keer. Het is wel zo eerlijk om dat een beetje af te wisselen.

Twee dierenartsen zijn vandaag gestart, morgen komt er nog een derde helpen en zullen er hopelijk aan het eind van dit weekend 80 honden en katten geholpen zijn.

Een hele organisatie natuurlijk. De vangers en wat eigenaren komen hun dier brengen.

Er volgt een intake waarbij een papier wordt ingevuld met de nodige gegevens. Nummer op de bench, nummer op het papier en aansluiten in de rij.

Geduldig liggen ze te wachten op wat komen gaat. Er zitten echt lieverds bij. Van sommige weet je dat ze een niet al te best leven hebben, maar ja ze hebben een eigenaar en die kan je niet zo maar zijn hond af nemen. In ieder geval hebben ze na dit weekend nooit meer een nestje. 

Alle honden krijgen direct tijdens de ingreep een chip.

Er is iemand die deze zet, iemand die foto's van de honden maakt en iemand die dit allemaal registreert. Ook een project op zich, maar zo noodzakelijk, omdat je anders misschien twee keer een hond opereert. Helaas is dit nu ook gebeurd en tijdens het vorige weekend ook. Je kunt het bij een teefje gewoon niet aan de buitenkant zien.

Nu alle honden een chip krijgen is dat in de toekomst verleden tijd.

Bij katten gaat dit anders. Die krijgen geen chip maar een oortip. Een oortip is dat er een klein stukje van de bovenkant van het oor wordt afgeknipt. Natuurlijk gebeurd dat als ze toch al onder narcose liggen en merken ze er niks van.

Bij honden kan dit niet omdat het oor veel meer doorbloed is. Vandaar dus de chip.

Mijn taak was vandaag de recovery. Checken hoe de dieren bijkomen, of ze niet in braaksel blijven liggen enz. Ook moest ik dieren vasthouden die buiten onder narcose werden gebracht.

Zodra ze sliepen en het sein kwam dat ze op de tafel konden werden ze naar binnen getild.

Dan was daar het moment dat de schoonmaakploeg de bench kwam halen. Vaak ligt daar urine in door de stress van het vangen en wachten. Nu de hond op tafel lag konden we dit uitspoelen, drogen, nieuw krantje erin en klaar voor de uitslaap.

Dan volgde weer het sein dat de hond klaar was. De één werd naar buiten getild en de volgende kon weer naar binnen. Lopende band werk. Ben niet zo van werk waarbij je veel dezelfde handelingen moet verrichten, maar aan deze lopende band sta ik graag.

Aan het eind van deze middag stond de teller op 14 katten en 12 honden. Morgen de rest.

Nu voetjes hoog, hebben we wel weer verdiend.

 

Terrorpup

Bij jonge hondjes kun je best al wel een beetje zien wat voor karaktertje erin zit.

De één is heel energiek, de ander blijft liever in de buurt van zijn baas en de volgende is juist weer van alles wat.

Het stel wat ik nu heb is ook weer een bijzonder trio.

Als eerste hebben we natuurlijk ons prinsesje. Een echte dame die nu al haar haren verft.

Misschien was de kleur niet zo wat ze eigenlijk in gedachte had, maar ik smeer natuurlijk geen roze op de palletafscheiding. Nu heeft ze dus een witte coup soleil. Staat haar prima. 

Dan hebben we de heer in het gezelschap die zoals dat wel vaker bij mannen gaat zich niet zo veel van alles aantrekken. Zitten m'n oren niet goed, nou en dan zitten m'n oren maar niet goed. Ik heb er geen last van. 

En dan hebben we het laatste dametje dat zich absoluut niet als dame gedraagd. 

Dat is me er eentje zeg. Nou kan ik me zo voorstellen dat ze al haar tijd die ze aan de ketting heeft moeten liggen aan het inhalen is. Er wordt gerend, gespeeld, geblaft, gesprongen, gebeten, gegeten, en dan begint het weer van voor af aan. Niet zoals je van een dame zou verwachten toch?

Het moeilijkste vind ik eigenlijk nog als je hondjes met een verleden moet corrigeren. Je wilt dat ze vanaf nu alleen maar gelukkig zijn. Maar dat betekent niet dat ze mogen slopen, onophoudelijk blijven blaffen, op tafel springen enzovoort.

Opvoeden hoort er ook bij al moet ik mij soms over een drempel heen zetten om zulke hondjes te corrigeren.

Maar bij kleine Kyra heb ik er minder moeite mee. Wat is die onopgevoed zeg. En maar in je broek hangen, bijten in je armen, met vlijmscherpe nagels tegen je benen krassen. Ik kan een hoop hebben maar ik was het nu zat. Ik lig helemaal open door deze terrorpup. Niks geen moeite met opvoeden.

We zijn vanaf vandaag druk met de heropvoeding. Het is een intern project, 24/7 begeleiding en door middel van belonen het gewenste resultaat bereiken. Dag 1 viel niet mee. Heel veel keren nee gezegd, foei niet doen, naar beneden gehaald als ze weer eens tegen je benen sprong en aangehaald als ze zat. Reken maar dat we dit gaan volhouden! Het gedrag is zo ongewenst dat je echt wel wilt dat dit een succes wordt. Het zal nog wel even duren, maar ik weet zeker dat ze het gaat begrijpen.

Siësta tijd

Zoals ik al wel verwacht had was er vandaag van een tropical wave geen sprake.

Het was vandaag wel tropical, maar die wave bleef lekker waar hij was en dat was niet hier.

Beter. Nu even zo geen zin en tijd in een tropische depressie. Ik word al depressief van het idee.

Maud kon hierdoor gewoon zoals gepland richting Bonaire vertrekken.

Dat ze nu heen en weer vliegt maakt dat de dagen er totaal anders uitzien dan dat ze normaal doen.

Normaal rij ik op donderdagmiddag naar de surfschool en heb ik verplicht 1,5 uur rust.

Eigenlijk is dat rustmomentje zo gek nog niet en heb ik die voor vandaag ook gewoon maar ingepland.

Ben er niet helemaal voor naar de surfschool gereden, maar heb hem in de tuin gehouden.

Enig nadeel is wel dat de honden de dagen van de week niet kennen. Weten zij veel dat dit eigenlijk mijn siësta momentje is. Het gevolg is dan ook dat ik mijn ligbedje in de tuin met drie honden moet delen.

En als dan ieder zijn knuffelmomentje gehad heeft wil poes ook nog even.

Van poes kan ik het wel hebben. Die heeft het soms best zwaar, zeker als er pups in huis zijn.

Vrijwel elke pup krijgt een keer een haal van poes. Moeten ze ook maar niet denken dat poes speelmateriaal is.

Hiermee leren ze respect voor katten hebben wat weer reuze handig is voor als ze voor adoptie gaan. Dan kunnen we met een gerust hart melden dat ze katten gewend zijn. 

Dat is maar goed ook. Little Lola gaat naar een huisje met drie katten. Allemaal prinsen en prinsessen met hun personeel. Het personeel in het nieuwe huisje van Lola bestaat onder andere ook uit kinderen, maar ook daar heeft Lola al kennis mee gemaakt. Haar eerste foster had drie jongens, dus we kunnen wel stellen dat ze wat gewend is.

Hierdoor hoop je dan de juiste match te kunnen maken. En als die match er dan is duurt het vaak nog even voordat de hond naar zijn nieuwe baasje kan. Zeker als het om een pup gaat die naar Nederland mag.

Dan duurt wachten tot ze 15 weken zijn lang. Niet zo zeer voor mij, maar meer voor het nieuwe baasje.

Lola is meer dan welkom en de dagen worden daar echt afgeteld.

Haar gouden mandje staat al te wachten. Versierd door één van de kinderen.

Even doorschuiven graag

Nu het filmpje van Maud online is kijken we natuurlijk meerdere malen per dag hoe de stand van zaken is. Het is namelijk niet alleen leuk om er aan mee te doen, er zit ook nog een wedstrijdelement aan vast. Degene met de meeste likes en kijkers wint een prachtige prijs.

Op dit moment staat Maud tweede, maar heeft de nummer 1 wel een hele grote voorsprong.

Maud heeft 4000 kijkers minder dan de nummer 1. Maar we geven nog niet op natuurlijk.

Er mag geliked, gekeken en gedeeld worden tot (ik dacht) 6 juni. We hebben dus nog even om meer kijkers bij elkaar te sprokkelen.

Hier voor de zekerheid toch nog een keer de link voor degene die het blog over het filmpje gemist hebben.

https://youtu.be/RcpnUmTtuM8

Ik zag vandaag regelmatig een nieuwsbericht voorbij komen over een mogelijk aankomende tropical wave. Een lagedrukgebied met veel wind, onweer en regen.

Ik dacht eerst dat hij voor vandaag gepland stond, maar het blijkt over morgen te gaan.

Iedereen die op dit bericht reageerde was nogal sceptisch. Eerst zien dan geloven was een veel geschreven kreet. En daar ben ik het zeker mee eens. Er worden wel eens vaker buien verwacht die vervolgens elke dag naar de volgende dag opschuiven en daarna van de radar verdwijnen.

Het is dus nu ook even afwachten of het inderdaad morgen los barst. 

Mocht dit zo zijn dan kan dit het eiland behoorlijk op zijn kop zetten. Bij veel regen zijn er al snel onbegaanbare wegen en veel overlast.

Maar nog veel vervelender, het vliegverkeer kan er last van hebben. En dat is voor nu even niet handig.

Morgen vertrekt Maud weer naar Bonaire. Dit keer voor een tweede Engels examen. Tweede Engels??

Ja, dat is omdat het een staatsexamen is wat net even uit meer en andere onderdelen bestaat dan het centraal schriftelijk in Nederland.

Het missen van zo'n examen door het niet vliegen van het vliegtuig zou wel heel vervelend zijn.

Dus wat ons betreft doen ze gewoon wat ze altijd doen,het doorschuiven van de buien.

En dan nog even een schattig plaatje om de dag mee af te sluiten. 

Zo blij met Mexxie en Lola die kleine Kyra mee op sleeptouw nemen. En dan 's avonds samen slapen.

Ik smelt.....

Kettinghond

Het kleine frummeltje dat ik ongeveer op een week of 10 oud schat heeft de naam Kyra gekregen.

Vanmorgen had ik contact met de persoon die haar opgehaald heeft.

Zij vertelde mij dat dit kleine ding aan een ketting lag. Ik had al zo'n vermoeden.

Het gedrag dat dit hondje liet zien hoorde niet bij een pup die door een moederhond opgevoed was, gespeeld heeft met broertjes en zusjes en daarna in een nieuw huis op verkenning kon.

Het arme ding is aangevallen geweest door buurthonden en kon niet eens weg om zich ergens te schuilen. 

Kyra moet nog heel veel leren. Eigenlijk weer van voor af aan. Ze is nog niet zindelijk, weet niet goed  hoe ze contact maakt met andere honden en speeltjes kent ze eigenlijk ook niet. Gelukkig is ze nog klein en gaan wij en onze honden haar alles bijbrengen.

Ik zie hier helaas heel veel kettinghonden. Groot, klein, jong en oud. Aan een ketting voor de rest van hun leven.

Nooit eens lekker even rond rennen, spelen met soortgenoten, uitgelaten worden en hierdoor nieuwe geurtjes ontdekken. Niks van dit alles. Met een beetje geluk hebben ze een schuilplaats als het regent, schaduw, water en dagelijks een bak voer. Helaas is dit echt niet voor alle honden het geval.

Ergens in een wet staat dat de hond water, voer en schaduw moet hebben, maar wie gaat dit controleren? De nieuw gestarte agent die zich bezighoud met dierenleed heeft zijn handen vol aan nog veel ernstigere zaken. Honden aan kettingen hebben geen prioriteit. 

Toch als ik langs zo'n hond rij doet mijn hart zeer. Elke dag weer op dezelfde plek in het zand onder de boom. 

Niet zo lang geleden zag ik bij een huis met een kettinghond dat ze er een hondje bij hadden.

Een pup, ook aan de ketting. Het liefst had ik s nachts hem daar stiekem weg gehaald. 

Helaas zie ik de pup niet meer. Door alle ziektes die hier heersen en de onwetendheid van vele mensen durf ik wel te stellen dat dit pupje niet meer leeft. Maar ik weet niet wat erger is. Na een kort leventje overlijden aan een ziekte of 10 jaar lang op dezelfde plek aan een ketting. 

Droppie wordt droepie

Het kleine hummeltje dat hier sinds vrijdag logeert doet het best goed.

Ze heeft nog niet veel contact met de grote honden, maar rent ook niet weg als ze voorbij lopen.

Tijdens het eten heb ik groot en klein gescheiden. Dat gaat ontzettend goed.

Het kleine ding werd gebracht met de informatie dat ze niet wilde eten. Gelukkig zie ik hier bij ons niets van terug.

Tijdens het eten kwispelt dat stompje staart er vrolijk op los.

Het is mooi om te zien hoe Mexxie het contact zoekt. Heel soms spelen ze al samen.

Mexxie zou dit weekend eigenlijk al vertrekken, maar dit is uitgesteld naar over 2 weken.

Voor de socialisatie van het kleine frummeltje is dat heel goed. Het komt ons dus prima uit. 

Ook Lola zal het niet erg vinden dat Mexxie nog even blijft. Ook zij speelt elke dag met hem. Voor ons nog wat langer volle bak, maar als de hondjes gelukkig zijn ben ik het ook.

Mexxie is vanmorgen naar de dierenarts geweest voor zijn enting.

Nu heeft hij door de stand van zijn wenkbrauwen altijd al een gelaatsuitdrukking alsof zijn laatste dag aangebroken is, maar vandaag was dat helemaal. Droppie werd droepie. 

Er wordt eens naar links gekeken. Die tafel heb ik eerder gezien. Toen was er ook weinig lol te beleven.

Zelfs het lepeltje blikvoer kon het niet veranderen. 

Maar het goede nieuws was wel dat dit weer de laatste enting was. Klaar voor zeker een jaar of langer!

Maud heeft vandaag haar examen wiskunde gedaan. En dat betekent dus ook gevlogd.

Omdat de telegraaf graag het item dezelfde dag nog online wilde zetten moest er wel nog wat geregeld worden met het internet. Het landhuis waar ze in vertoeven heeft een niet al te beste verbindingen voor de gasten. Een filmpje van 6 minuten kan dan echt een halve dag duren en dat is te lang!

Maud is een praatje gaan maken met de eigenaresse en heeft uitgelegd waarom ze sneller internet nodig had. Gelukkig was er ook nog een aparte verbinding voor de eigenaresse zelf waar ze gebruik van mocht maken. Vanmiddag direct na het examen is het filmpje verstuurd en voor ons eind middag en in Nederland halverwege de avond was hij al op de telegraaf site te vinden.

Toch wel heel grappig dat als je de app van de krant opent je daar het item van je dochter ziet staan.

Het filmpje is te bewonderen via deze link:

https://www.youtube.com/watch?v=RcpnUmTtuM8

Het vloggen mag dan wel klaar zijn, het examen is dat niet. Morgen heeft ze economie. 

Geen rust

Vandaag heb ik al het achterstallige huishouden kunnen weg werken.

Het was van de week druk. Druk op een leuke manier hoor. Veel mensen mogen ontvangen.

Mensen die spullen kwamen brengen en mensen die spullen kwamen halen.

Natuurlijk ook heel druk in de weer geweest voor Toby wat veel meer tijd heeft gekost dan gepland

Ik had nog was die weg gewerkt moest worden en wat sanitair dat wel een sopje verdiende.

Ik kan toch niet op mijn kont zitten als ik weet dat dit allemaal nog gedaan moet worden. Ik heb dan geen rust en neem ook geen rust.

Ondertussen kwamen de eerste foto's van Toby binnen. Hij heeft de reis heel goed doorstaan.

Eindelijk kon de familie hem dan in de armen sluiten. 

Zo leuk om op zulke foto's te zien hoe hij onthaald wordt! 

Toby vond het wel allemaal een beetje eng. Snap ik. Je wordt op Hato weg gebracht en op Schiphol zijn al je bekende stemmen en geuren weg. Zelfs het meegenomen handdoekje helpt dan niet.

Het liefst breng ik elke hond zelf weg. Tot aan de stoep van de nieuwe baas. Maar dat is financieel natuurlijk niet haalbaar. 

Voor Toby stond er een heerlijk mandje klaar waar hij zijn jetlag in kan uitslapen. Morgen maar eens horen hoe hij het dan doet. 

Maud is vandaag ook weer vertrokken. 

De derde examenweek met voor haar wiskunde, economie en Engels.

En wiskunde betekent nu eindelijk vloggen! Ze is natuurlijk vandaag al begonnen, want hoe bijzonder is het om te vertellen dat je een dag van te voren al vertrekt om met het vliegtuig naar de plek te vliegen waar je examen gaat doen.

Morgenmiddag lokale tijd wordt het vlog naar Nederland gestuurd. Het kan zijn dat hij morgenavond Nederlandse tijd al online komt. Anders dinsdagmorgen. Uiteraard zal ik de link dan delen.

De grote dag

Nu er een kleine mee eter bij was gearriveerd vond Litlle Lola dat zij de puppenkennel ontgroeit was.

Ze vond zich duidelijk de oudste, wijste en grootste wat ze ons gisteravond even heeft laten blijken.

Nadat de pups in het hok waren gezet en de deuren gesloten waren is Lola aan haar protest begonnen. We hoorden het wel, maar dachten dat ze dat nooit lang vol zou houden.

Fout gedacht. Ze bleef maar blaffen. Zo'n hoog schel meidenblafje. Ontzettend irritant.

Toen ze het na 40 minuten nog niet had opgegeven, hebben wij het maar opgegeven.

Ondanks dat je hier echt wel heel vaak honden hoort blaffen, vind ik dat mijn fosterhonden geen overlast voor anderen mogen zijn.

Ik ben naar de kennel gelopen om Lola op te halen. Die rende regelrecht de woonkamer binnen om daar triomfantelijk op de grond te gaan liggen. Ik moet zeggen, ik heb haar daarna niet meer gehoord. Ze heeft niet meer geblaft, gepiept of aan de deur gekrabd. Iedereen kon nu eindelijk slapen.

Deze dame weet duidelijk wat ze wil.

Voor Toby was het vandaag de grote dag. Niet dat hij hier tot vertrek heel veel van mee kreeg, maar ik was er wel druk mee.

Op de dag van vertrek check ik het mapje papieren nog maar eens en leg ik een handdoek in de bench die door de hond is gebruikt. 

Je kijkt toch telkens weer even op de klok om te zien hoeveel tijd je nog hebt. Het laatste wat je wilt is je haasten of te laat komen. 

Om 14.30 was het zo ver. Terwijl de vluchtbegeleider in de rij stond om in te checken, zaten wij te wachten in de hal.

Toby vond het spannend, maar liet het allemaal keurig gebeuren. In de bench om te wegen en weer uit de bench.

Daarna door naar de scan.

De bench wordt gecheckt op een dubbele bodem of andere plekken waar ik drugs zou kunnen verstoppen. Deze scan is zo'n zelfde waar ze ook de koffers mee doorlichten. Natuurlijk zit er niks in. Toby gaat trouwens niet mee door de scan. Die heeft samen met ons gewacht tot ze klaar waren.

Daarna mogen wij door het detector poortje en gaat Toby nu echt in de bench.

Nog even een dikke knuffel, riem en halsband af en daar gaat hij. Mee naar achter waar hij staat tot hij ingeladen wordt.

En altijd weer vraag ik of hij wel in de schaduw staat en of ze hem niet te lang laten wachten. Ik zou zo graag erbij willen blijven tot hij echt ingeladen is. Het liefst zou ik daarna nog even een praatje met de piloot hebben om hem op zijn verantwoording voor Toby te wijzen. Maar ja, ik werd weer naar buiten gestuurd. Dag Toby, ik wens je een hele goede reis en een heel fijn leven in Nederland.

Het kleine hummeltje dat gisteren al de plek opvulde van Toby doet het goed.

Ze is graag bij de mensen en vindt het ook niet meer eng als de anderen langs lopen of zelfs aan haar snuffelen. Spelen is nog eng. Ze kijkt wel hoe de anderen het doen.

Ik denk dat het niet lang zal duren voordat ze mee gaat doen.

Pakjesmiddag

Nadat ik maandag en vrijdag zo'n grote donatie had ontvangen was het erg leuk om dit met anderen te kunnen delen.

Gisteren is er al het éen en ander meegegaan, maar ook vandaag was het een soort van pakjesmiddag bij mij. Oja, dat wil ik wel en o die is handig. Zo ging het. Iedereen vertrok weer vrolijk naar huis.

Geweldig om te doen!

Gisteravond lag ik op bed nog even Facebook te bekijken toen ik een oproep tegen kwam die me aan  het hart ging. Die oogjes spraken zo'n verdriet uit.

De pup werd gratis aangeboden. Waarom vertelde het verhaal niet.

In de comments zag ik gelukkig dat éen van de andere rescuers van Feed&Friends gereageerd had dat ze het hondje wel wilde hebben. Vandaag kon ze het ophalen.

Vanmiddag had ik even contact met haar om te horen wat het verhaal nu was waarom het hondje zo zielig keek en weg moest.

Het blijkt dat ze regelmatig door grote honden werd aangevallen in de tuin waar ze woonde. Ze heeft ook een wond in haar nek. 

Of het verhaal helemaal klopt zoals het gezegd wordt weet ik niet. Ze zag er sowieso wel verwaarloosd uit. Mager, vlooien, wondjes. Niet zoals een gezonde pup eruit hoort te zien.

Dit hondje moet weer leren dat honden om je heen niet eng hoeven te zijn. Tja, waar kan dat het best?

In een stabiele roedel met honden in alle leeftijden. Nu Toby morgen vertrekt en ik voor Mexxie een plekje heb gevonden kan er wel weer een ander bij. Is ook wel weer leuk voor Lola. Deze twee dametje zijn van dezelfde leeftijd.

Het is natuurlijk geen zielig hoopje van straat maar een zielig hoopje uit een huis. Ook goed, deze hond heeft gewoon hulp nodig, dat is waar het uiteindelijk om gaat.

De eerste ontmoeting met onze grote honden was voor haar erg beangstigend. Toen ze aan haar wilde snuffelen gilde ze het uit. Maar omdat de onze geen kwaad doen en na haar besnuffeld te hebben weer weg gingen kwam ze tot rust. Ze heeft eerst een tijd onder de tafel gezeten.

Maar vanavond liep ze al lekker rond. Mee de was van de lijn halen, mee het hok in orde maken enz.

Komt wel goed met deze dame. 

Genieten

Gisteravond las ik iets over stakingen en wegversperringen bij de isla. Toen werd er al gezegd dat dit misschien vandaag nog wel eens tot benzine tekort zou kunnen gaan leiden.

Als je dat leest dan denk je nog met zo'n vaart zal het vast niet lopen.

Maar fout gedacht. Of men elkaar nou gek maakt waardoor iedereen bij de pomp staat ofdat het echt kwam door een tekort weet ik niet. Wat ik wel weet is dat eind van de morgen de eerste melding kwam van pompstations die gesloten waren. Op, leeg, empty. Alleen diesel was nog verkrijgbaar.

Oei. Dat is vervelend. Ik had nog iets minder dan een kwart in de tank. Wil wel gewoon op pad kunnen bij noodgevallen. Via via werden we op de hoogte gehouden welke stations nog wel open waren en welke gesloten. Het aantal dat gesloten was groeide met een rap tempo.

We hoorden verhalen van wachtrijen van meer dan een uur.

Maar we hadden geluk. Het tankstation waar ik het ging proberen was druk, maar niet zo druk.

Kon gelukkig weer met een volle tank verder. 

Door naar Aqualectra waar ik nog wat vragen had over de rekening van april.

Ik had ingeschat dat iedereen heel druk zou zijn met tanken. Goed gedacht.

Terwijl er helemaal niemand was moest ik toch een nummertje pakken en op de stoel zitten.

Ik was al naar de balie gelopen, er was immers niemand. Maar foei, dat mag niet. Nummertje pakken en zitten.

Laten ze je ook gewoon vijf minuten zitten. Heel bijzonder. Nou ja, die tijd had ik tien keer dubbel gezeten als het druk was, dus ik neem het maar voor lief. Op zulke momenten vraag ik me wel af of ze dit ook zo doen bij lokale inwoners of dat ik dit mag zien als blanken pesten. 

Ik heb vandaag ook weer iemand mogen ontvangen die een geweldige donatie kwam doen.

Ze had van alles bij elkaar verzameld. Medicatie, koekjes, riemen, halsbandjes, voerbakken.

Echt zo veel, geweldig weer! 

Kijk de honden er blij mee zijn! De wens van Joyce was dat het verdeeld gaat worden.

Dat gaan we natuurlijk regelen. De eerste foster is vandaag al geweest om wat uit te zoeken.

Morgen komt de volgende. En ook Thea van Alle Hadoc komt wat halen. 

Zo kan iedereen er van mee genieten.

Voor mij was het ook genieten. Niet alleen door de enorme hoeveelheid spullen, maar door ook omdat Joyce iets speciaal voor ons had meegenomen. Als blijk van waardering voor het werk wat ik doe had ze gebakjes meegenomen. Dat vond ik nou zo leuk! Ze smaakten heerlijk bij de koffie.

Bijzondere omweg

Oei wat was ik boos vandaag! 

Ik ben echt de gehele dag in de weer geweest voor het aankomende vertrek van Toby.

Gisteren had ik nog contact gehad met de vluchtbegeleidster die Toby zaterdag onder haar hoede zou nemen. We hadden al eerder met elkaar gesproken om gegevens uit te wisselen die op de machtiging moesten komen te staan.

Gisteren heb ik zelf het tui kantoor gebeld om Toby aan te melden als huisdier dat meevliegt.

Hierna zou de vluchtbegeleidster haar bagage nog ophogen. Dit lukte haar niet online waarop ik aanbod vandaag naar kantoor te gaan om het voor haar te doen.

Maar eerst langs de veterinaire dienst. Die is maar tot 11.00 uur open. Daar trof ik een hele aardige medewerker die begaan was met dieren.

Hij was het ook niet eens met hoe mensen hier met hun dieren omgaan en was blij dat er voor honden van hier een toekomst in Nederland geboden wordt. Leuk om zo'n gesprek te hebben.

Nadat ik de benodigde stempels, zegels en handtekeningen had verzameld ben ik doorgereden naar het kantoor van Tui. Ik had alle gegevens doorgekregen. Wat online niet lukte kon op kantoor gelukkig wel. Ik kon ook meteen betalen, dus was het rond. Klaar. Papieren in orde, genoeg kilo's bagage, Toby kon op weg. Waarom was ik dan zo boos vandaag?

Ik zat net thuis aan mijn lunch toen ik bericht kreeg van de vluchtbegeleidster dat ze het toch niet ging doen. Wat? 

Nee, ze vertrouwde het niet. Ik kon wel drugs in die hond stoppen. Ik? Ik red toch geen honden van de dood om ze daarna te gebruiken voor drugs smokkel.

En als je er zo over denkt, waarom reageer je dan op een oproep als vluchtbegeleider? 

Vervolgens regel ik alles, maak kosten en dan wordt er afgezegd! Oei ik was boos, teleurgesteld en verdrietig tegelijk! Hoe moet ik de baasjes in Nederland vertellen dat Toby mogelijk zondag niet aankomt? Ik heb ze maar wel ingelicht met wat er gaande was.

Nadat ik Maud naar Hato had gebracht voor week 2 van de examens heb ik een noodoproep op Facebook geplaatst in de hoop dat er iemand zou reageren die ook deze zaterdag met hetzelfde toestel vliegt. Ik had al wel wat aanbiedingen voor volgende week op een doordeweekse dag gekregen, maar de familie wilde Toby heel graag met z'n allen ophalen. Papa, mama en kinderen. Dan komt een weekend het beste uit. 

Wonder boven wonder reageerde er iemand via een persoonlijk bericht op Facebook die zaterdag vliegt en Toby wel kon meenemen. Ongelofelijk! Het gaat zelfs om exact dezelfde vlucht.

Ik heb haar gevraagd of ze tijd had om binnen nu en nu met me mee te gaan naar het kantoor van TUI.

Gelukkig kon ze dat en woonde ze ook nog eens in hetzelfde wijk. 

Snel haar opgehaald en naar het kantoor van TUI gesjeesd. Als we vandaag nog alles om konden zetten waren we misschien nog op tijd om dit zonder extra kosten te doen.

Bij TUI heb ik het verhaal uitgelegd. Ze vonden het erg vervelend en wilde kijken of ze iets voor ons konden betekenen. Er werd overlegd met de manager en gelukkig kwam hij met goed nieuws terug.

We konden bij de éen de bagage eraf halen en bij de nieuwe vluchtbegeleidster toevoegen.

Ook kon de aanmelding van de hond aan de andere persoon gekoppeld worden. Ik was nog nooit zo blij met TUI. Het duurde wel even, maar we konden het kantoor verlaten met de juiste papieren op de juiste naam zonder extra kosten.

Helaas zal ik wel opnieuw naar de veterinaire dienst moeten en hebben Youri en ik door dit gedoe onze tennislessen gemist. 

Maar Toby kan naar Nederland, dat was het doel van vandaag wat met een bijzondere omweg alsnog is bereikt.

Private voorstelling

Nog een paar dagen dan vertrekt Toby naar Nederland. Zijn entingen zijn al helemaal op orde.

Voor hem ben ik alleen nog bezig met zijn plekje veiligstellen bij TUI.

We laten de honden altijd en alleen maar met TUI overvliegen. Niet vanwege de maaltijd die ze niet krijgen, of het entertaimant wat er toch niet bijhoort, maar vanwege de prijs.

KLM rekent ongeacht hoe groot en zwaar de hond is 200 dollar. Bij TUI kan je bovenop je bagage gewicht bijboeken met een max van 50 kilo totaal. Bijna iedereen heeft 20 kilo standaard mee, dus kan er nog 30 kilo bij. De meeste honden wegen met bench tussen de 20 en 30 kilo. De kosten zijn bij TUI €45, dat is wel wat anders dan 200 dollar.

Kleine Lola die in Nederland Luna gaat heten was vandaag aan de beurt voor de chip en de rabies enting. Ze is nu 12 weken en dan mag ze tegen rabies geënt worden. Deze enting moet dan weer 21 dagen oud zijn voor vertrek. Het is een heel geregel en getel. Het moet allemaal kloppen om gezeur te voorkomen.

Kleine Lola heeft nog geen idee waarvoor we dit allemaal doen. Ze vindt het allemaal best spannend.

Ze was trouwens niet zo kapot van mijn rijstyle. Ik vind zelf dat ik best leuk rij. Ben goed in het bochtenwerk en snelheid maken op lange wegen. Lola kon het niet waarderen. 

Vanmiddag ben ik met Youri naar de bioscoop geweest. Hij wilde al een tijdje naar jungle book.

Het kwam er maar niet van, maar nu lag het idee er om het van het weekend te doen.

Gelukkig voor hem kwamen we er op tijd achter dat de film maar tot woensdag nog draaide.

Dan maar vandaag. Midden op een doordeweekse dag.

En hoe ziet de bioscoop er dan uit?

Heerlijk zo'n bijna private voorstelling. We waren met nog drie anderen in de zaal.

Moest wel even aan het begin van de film naar een medewerker rennen. Ze waren vergeten het geluid aan te zetten. Ach ja, wat zal ik zeggen. De keer hiervoor dat ik naar de bios ging vergaten ze gewoon de hele film te starten. We maken vorderingen.

Vanavond hoorde we wat raar gekef. Beetje op een hoog toontje alsof er ergens wat spannends was te beleven.

Ben maar eens gaan kijken. De honden waren iets heel spannends tegen gekomen. Lekker puur natuur.

Een krabje dat telkens zijn huisje in vluchtte. Gelijk dat hij had. Wat je niet ziet bestaat niet moet hij gedacht hebben, want na een tijdje was de lol er inderdaad af. Om kraken van woningen te voorkomen heb ik de krab later maar naar een veiligere plek verhuisd. 

Het was oke

Waar in Nederland het gros van de mensen vrij was, hadden we hier een gewone school/werkdag.

Nou ja, niet helemaal waar. Youri had vandaag sportdag. Ze hoeven zich hier niet druk te maken of het qua weer wel kan. Er is nog geen sportdag in het water gevallen. De enige die hier in het water vallen zijn de leerlingen. 

Ik heb er weinig over gehoord, dus het zal wel goed zijn. Zo gaat dat met puberzonen. Was het niet leuk of geen succes dan mag ik dat uren aanhoren. Was het een leuke dag dan hoor ik niet meer dan "het was wel oke". Ik zou best wel eens meer willen horen en weten, maar denk dat ik me dan beter ergens stiekem in een paar bosjes moet opstellen. Helaas is het al maanden droog waardoor er weinig groen meer is. Geen bosjes dus om mij achter te verstoppen. Ik zal het moeten doen met "het was wel oke".

Het was ook oke gegaan met de operatie van de twee honden die gisteren niet aan de beurt gekomen waren. Vanmorgen zijn ze geopereerd en vanmiddag kon ik ze weer thuis brengen.

Ik had gisteren de afspraak gemaakt met de zus van de eigenaresse dat de honden rond 13.30 gebracht zouden worden. Er zouden wat kinderen thuis zijn die de honden in ontvangst konden nemen.

Daar aangekomen was er natuurlijk niemand. Maakt niet uit. Ik heb de honden gewoon los gelaten in de tuin. Ze waren erg blij weer thuis te zijn.

Na het rondje dierenarts heb ik een krant gescoord. Voor de tweede keer werd er door de lokale krant aandacht besteed aan het examen op Bonaire. Gisteren werd Maud opgebeld om te vragen hoe het gedaan was en vandaag stond dit in de krant. Super leuk! 

Aan het eind van de dag had ik een afspraak met een toeriste en haar vriend. Zij hebben in Nederland een inzameling gehouden en een koffer vol spulletjes bij elkaar verzameld.

Vandaag waren ze in de gelegenheid om het langs te komen brengen.

Wat een enorme hoeveelheid en wat zijn we er blij mee! Koekjes, snoepjes, halsbandjes, riemen, etensbakken, speeltjes en pipetjes tegen vlooien en teken. Het zal verdeeld gaan worden onder alle fosters zodat alle hondjes in fostercare wat hebben.

Ik blijf het bijzonder vinden dat mensen in Nederland lezen over het dierenleed op Curacao en bereid zijn een hele koffer op te offeren om er hondenspulletjes in te doen. Echt hartverwarmend en meer dan oke!

Wat een organisatie!

Vandaag stond in het teken van dag twee van de sterilisatie actie.

Voor mij was het in de ochtend nog rustig. Dat gold niet voor de dames die zich opgegeven hadden om bij de dierenartsenpraktijk te helpen. Die waren om 8.00 al paraat om aan de eerste honden te beginnen.

Mijn eerste taak van de dag was om de twee honden op te halen waarvan de eigenaresse wat moeilijk doet. Youri vroeg mij nog waarom ik al die moeite deed voor honden die een eigenaar hebben.

Inderdaad een logische vraag. Maar mijn antwoord was dat ik het deed voor de honden.

Die zijn telkens ongewenst zwanger. En ik doe het voor de mensen uit de buurt. Zij hebben ook al meerdere malen bij deze mensen geklaagd. Telkens als er een nestje was liepen de pups over straat. Bij elk nest werd meer dan de helft dood gereden. De eigenaresse haalde nooit de dode pups van de straat, dat deden de buurtbewoners en die waren dat al aardig zat.

Stipt 12.30 stond ik voor de deur. Zoals ik al had verwacht was de eigenaresse niet thuis. Wel de kinderen.

Ik heb de honden alsnog opgepakt en meegenomen. Tegen de kinderen heb ik gezegd dat ze maar tegen hun moeder moesten zeggen dat ik de honden had meegenomen. Dat was immers de afspraak.

Daarna ben ik rechtstreeks doorgereden naar de praktijk.

Daar was het een drukte van belang. Druk in de zin van een hoop benches, maar alles stond overal met een rede. Het was goed georganiseerd. Links alles wat al geholpen was en rechts wat nog aan de beurt moest komen.

Onder partytenten lagen honden bij te komen uit hun narcose. Het was lopende band werk. 

Om 15.30 kon ik de eerste twee al ophalen. 

Ze waren wakker genoeg om weer naar huis of naar hun woonplek te kunnen.

Het teefje dat al lange tijd in een klein hok zat heb ik ook weer terug gebracht. De eigenaar heeft haar nu weer in het hok terug gezet. Ditmaal met de rede zodat de hond kon bijkomen van de operatie.

Ik zal zeker controleren of de hond volgende week uit het hok is!

Het andere hondje ging weer terug de straat op. Ze wordt goed in de gaten gehouden door een betrokken buurtbewoonster. Toch raar hoor, de hond zo weg te zien lopen.

De twee hondjes van de vervelende eigenaar zou ik om 17.00 kunnen halen.

Om 17.00 bleek dat ze nog niet geopereerd waren en dat ze misschien pas rond 20.00 uur klaar zouden zijn. Oke, het is niet anders. Zolang ik die honden maar kan terug brengen, want dat had ik beloofd.

Om 18.45 ging de telefoon. Ze gingen het niet meer redden. Een aantal honden zou worden doorgeschoven naar morgen waaronder die twee die ik nog moest halen.

Chips. Balen, want ik maakte nu mijn beloftes niet waar. Er zat niets anders op om maar even persoonlijk langs te gaan om ze het te vertellen. Weer het halve eiland over alleen om te vertellen dat hun honden pas morgen terug komen. De zus van de eignaresse was er en die pakte het gelukkig goed op. Het was helemaal geen probleem en ze vond het fijn dat ik het ze was komen vertellen. 

Dan ga je wel weer met een beter gevoel naar huis.

Nu aan de koffie en morgen weer verder. Dan haal ik de twee overgebleven hondjes bij twee verschillende dierenartsen op. Maar dan is het project "overbuurvrouw tuinman" echt voorbij!