Voor mij was het in de ochtend nog rustig. Dat gold niet voor de dames die zich opgegeven hadden om bij de dierenartsenpraktijk te helpen. Die waren om 8.00 al paraat om aan de eerste honden te beginnen.
Mijn eerste taak van de dag was om de twee honden op te halen waarvan de eigenaresse wat moeilijk doet. Youri vroeg mij nog waarom ik al die moeite deed voor honden die een eigenaar hebben.
Inderdaad een logische vraag. Maar mijn antwoord was dat ik het deed voor de honden.
Die zijn telkens ongewenst zwanger. En ik doe het voor de mensen uit de buurt. Zij hebben ook al meerdere malen bij deze mensen geklaagd. Telkens als er een nestje was liepen de pups over straat. Bij elk nest werd meer dan de helft dood gereden. De eigenaresse haalde nooit de dode pups van de straat, dat deden de buurtbewoners en die waren dat al aardig zat.
Stipt 12.30 stond ik voor de deur. Zoals ik al had verwacht was de eigenaresse niet thuis. Wel de kinderen.
Ik heb de honden alsnog opgepakt en meegenomen. Tegen de kinderen heb ik gezegd dat ze maar tegen hun moeder moesten zeggen dat ik de honden had meegenomen. Dat was immers de afspraak.
Daarna ben ik rechtstreeks doorgereden naar de praktijk.
Daar was het een drukte van belang. Druk in de zin van een hoop benches, maar alles stond overal met een rede. Het was goed georganiseerd. Links alles wat al geholpen was en rechts wat nog aan de beurt moest komen.
Onder partytenten lagen honden bij te komen uit hun narcose. Het was lopende band werk.
Om 15.30 kon ik de eerste twee al ophalen.
Ze waren wakker genoeg om weer naar huis of naar hun woonplek te kunnen.
Het teefje dat al lange tijd in een klein hok zat heb ik ook weer terug gebracht. De eigenaar heeft haar nu weer in het hok terug gezet. Ditmaal met de rede zodat de hond kon bijkomen van de operatie.
Ik zal zeker controleren of de hond volgende week uit het hok is!
Het andere hondje ging weer terug de straat op. Ze wordt goed in de gaten gehouden door een betrokken buurtbewoonster. Toch raar hoor, de hond zo weg te zien lopen.
De twee hondjes van de vervelende eigenaar zou ik om 17.00 kunnen halen.
Om 17.00 bleek dat ze nog niet geopereerd waren en dat ze misschien pas rond 20.00 uur klaar zouden zijn. Oke, het is niet anders. Zolang ik die honden maar kan terug brengen, want dat had ik beloofd.
Om 18.45 ging de telefoon. Ze gingen het niet meer redden. Een aantal honden zou worden doorgeschoven naar morgen waaronder die twee die ik nog moest halen.
Chips. Balen, want ik maakte nu mijn beloftes niet waar. Er zat niets anders op om maar even persoonlijk langs te gaan om ze het te vertellen. Weer het halve eiland over alleen om te vertellen dat hun honden pas morgen terug komen. De zus van de eignaresse was er en die pakte het gelukkig goed op. Het was helemaal geen probleem en ze vond het fijn dat ik het ze was komen vertellen.
Dan ga je wel weer met een beter gevoel naar huis.
Nu aan de koffie en morgen weer verder. Dan haal ik de twee overgebleven hondjes bij twee verschillende dierenartsen op. Maar dan is het project "overbuurvrouw tuinman" echt voorbij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten