Fotobommen

Het was vanmorgen donker toen we wakker werden. Niet omdat het zo vroeg was. Nou ja, stiekem vond ik dat wel, maar dat was niet de rede. Het was zwaar bewolkt en in de verte hoorde je het al rommelen. Ik merkte al de onrust bij Luna, die is heel bang voor onweer. Het liefst kruipt ze dan in je. Of ver weg zoals in de badkamer onder het wastafelkastje. Arme hond, ik kan het ook niet veranderen.

Terwijl de grote honden een beetje hangen en wachten op beter weer rennen de kleuters gewoon door de tuin. 

Het is net als bij echte kleuters. Je doet ze een paar laarzen en een regenjas aan en ze hebben nergens last van. Nou had ik niet genoeg laarsjes, dus zijn ze zo maar naar buiten gegaan.

Nadat ze dan eindelijk nat en moe genoeg waren dook het op de bank. En hoe! Die andere twee hebben helemaal nog niet in de gaten dat het kan en hoe dat dan kan.

Deze drie wel hoor. Hop, springen en liggen. Wat een stel!

Toen het dan eindelijk weer droog was en ook het gras en de stenen droog genoeg waren, was het voor mij tijd om de boel maar weer eens te poetsen. Ik hoef geen foto te plaatsen hoe mijn vloer eruit ziet na drie kleine kleuters die spelen in nat gras. Dat is wel te bedenken. Maar halverwege het dweilen hield het op.

Knak zei de stang, klaar met dweilen.

Ik had geen zin om een nieuwe te halen, dus was het echt even klaar met dweilen. Morgen maar weer verder.

Zowaar bleef de helft die schoon was ook echt schoon, want het bleef droog.

Gelukkig maar, want Mariska kwam foto's maken en dat is toch echt leuker in de zon dan in de regen.

Het viel niet mee om de energieke kleuters op foto te krijgen. Het bruin zwarte meisje dook meteen op schoot als je even ging zitten. En zaten ze een keer leuk, dan kwam er weer een ander fotobommen.

Maar het is gelukt! De drie kleine kleuters staan op portret. Alleen zullen er maar twee aangeboden gaan worden. Het bruin zwarte meisje is zo goed als zeker al geadopteerd. Zo snel kan het gaan. 

Daarover later meer.

Kleuterklas

De ochtenden beginnen vroeg nu Erik er niet is. Als Youri in de weer gaat om naar school te gaan komen de honden ook in beweging. De pups willen met grote spoed uit het hok en eigenlijk wil de rest gewoon aandacht. Als alles en iedereen dan weer blij en happy is kan ik nog even op bed bijkomen en rustig de dag beginnen. Met alle honden in de slaapkamer op de koude tegels. Die starten de dag ook het liefst met een uurtje airco.

Als ik dan mij voldoende opgeladen heb om de dag te starten hobbelt alles met me mee, omdat ze weten dat het etenstijd is. Zo mooi dat de twee kleine kleuters het schema inmiddels precies kennen en ook bij de meute keurig zit te wachten. Ze eten met z'n tweetjes in de kennel om te voorkomen dat ze bij de grote honden in de bak duiken en een paar flinke pitten op hun kop krijgen. Tuurlijk leren ze daarvan, maar ik heb geen zin in een bloedbad. 

Vanmiddag was het entingsmiddag voor de kleuters. Estherelle mag dat doen, wat voor mij wel heerlijk is. Lekker dichtbij en makkelijk. Haar boys vinden het maar wat geweldig om te helpen, dus zo wordt een enting nog een hele happening.

Voor ze het wisten zat het erin en hadden ze dat niet eens in de gaten.

Nadat ik ze heb thuis gebracht ben ik naar een adres gereden waar men vier pups had die ze kwijt moesten. We willen daar dan best mee helpen. Soms kan dat en soms ook niet. Het ligt er echt aan hoeveel we al in fostercare hebben en wat de fosters aangeven nog te kunnen opvangen.

De pups waar ik was gaan kijken zagen er gelukkig goed uit. De man had al 8 honden en vier pups erbij was te veel. Ze hadden vandaag de moederhond laten steriliseren. Geen verdere uitbreiding van de roedel meer daar. Hij kon het toch niet om alle pups mee te geven en hield er één zelf. De andere drie heb ik meegenomen met de mededeling dat als hij zich bedenkt ik de laatste ook nog kom halen.

Ik wilde ze er eigenlijk eerst laten, want ze zaten er goed, maar dat was ook wel weer lastig. Ze moesten nog ontwormt en geënt worden. En als mensen ze wilde bezoeken was dat ook lastig. Nee, ze kunnen beter bij één van ons zitten. En zo had ik er drie kleuters bij. Net zou oud als mijn kleuters. 

De kleuterklas zit nu wel vol hoor. Ik ben niet van de grote groepen, maar meer van individueel onderwijs. Hier houden we het dan bij en misschien dat er van deze pups nog twee doorschuiven.

Ze vonden het maar wat leuk om met elkaar te spelen en te rennen. 

Vanavond waren ze uitgeteld, allemaal! De kleuters waren moe! 

Voorbestemd

Gisteravond had ik al vrij snel mijn blog af. Ik was er wel blij mee, het gaf me het gevoel van een avondje vrij. Maar die was van korte duur. Dat er tijd was geweest voor het blog was voorbestemd.

Ik ben namelijk niet veel later met Estherelle mee op pad geweest op zoek naar twee honden.

Je kent dat wel (of niet), je ziet iets of maakt iets mee en krijgt het niet meer uit je hoofd.

Zo was dat ook bij Estherelle. Afgelopen zondag kwam ze twee ontzettend lieve honden tegen. Ze zagen er op zich goed uit en waren zeer sociaal en mensgericht, maar ze dwaalde wel op straat bij een gevaarlijk kruispunt. De grote vraag is dan altijd zouden ze van iemand zijn? Er werden foto's op Facebook gedeeld met de vraag naar meer info over deze twee.

Een moeder met een pup. 

Er kwamen wel wat reacties, maar alleen in de trant van ik heb ze daar wel vaker gezien tot nee niet bekend. 

Het bleef knagen en eigenlijk wilde Estherelle ze graag van straat. Zo gezegd zo gedaan, maar zo ging het niet. Hoe ging het dan wel?

We waren van volle overtuiging dat de twee honden wel daar weer bij het restaurant te vinden waren. 

Maar niks hoor, geen hond te bekennen. Bij navraag in het restaurant wisten ze wel precies over welke honden het ging en vertelde ze er ook bij dat ze geen baasje hadden, maar elke dag bij het restaurant aten. Aha, dat maakt meteen helder waarom ze er niet mager uitzagen.

Qua voeding zaten ze er dus goed, maar de omgeving was levensgevaarlijk. Ze waren aan meerdere kanten van de kruising gespot wat dus betekende dat ze meerdere malen over staken.

Brrr, je moet er niet aan denken hoe gruwelijk mis het kan gaan.

Er werd ons verteld dat ze eigenlijk altijd wel kwamen als de trukdipans open gaan. Dat is om 21.00 uur. Daar wilden we wel op blijven wachten. Maar we konden wachten wat we wilden en ze zullen vast elke avond komen, maar niet op maandagavond 28 augustus.

Een medewerker van het restaurant kwam nogmaals met ons praten. Hij vertelde dat ze overdag eigenlijk altijd onder hun vrachtwagen lagen te slapen. Als hij om 10.00 uur begon dan lagen ze er.

We spraken af dat hij mij de volgende dag zou bellen wanneer mama en pup weer in de buurt waren.

Om 11.00 uur vanmorgen werd ik gebeld. Alleen de mama was gesignaleerd zonder pup.

En zo bleef het, de pup is tot op heden niet meer gezien. Wat balen zeg. Er zal toch niks ergs gebeurd zijn? We blijven het in de gaten houden en worden weer gebeld als de pup opduikt.

Laten we het hopen, want we hebben een mooie leventje bij lieve mensen voor ze in gedachte.

Niks privacy, dag privacy

Op dit moment is Erik voor het werk in Nederland en ben ik dus alleen met Youri.

Er waren al eens eerder dagen dat Erik weg was en Maud bijvoorbeeld bij Davy sliep, maar dat was altijd maar één nachtje of is een keer een uitzondering van twee. 

Nu een hele week alleen met Youri is echt totaal anders. Het is een stuk stiller aan tafel.

Ook is het lastig om te bedenken wat we gaan eten. Youri is een moeilijke eter. Met Erik en Maud aan tafel was het drie tegen één en aten we gewoon wat hij niet lekker vond. Maar ja, om nu voor mij alleen iets te maken en hem aan een boterham te zetten hoeft van mij nu ook weer niet. In goed overleg produceren we toch elke avond een maaltijd op tafel.

Maud daarentegen eet weer alles wat hier te duur of niet verkrijgbaar was. Die gaat helemaal los met hamsteren en andere leuke aanbiedingen. Dan krijg je dit soort foto's. Mam er zijn hamsterweken!

Àahhh nee dat wil ik ook! Op koopjesjacht en lekkere dingen scoren. Maar echt goede aanbiedingen in supermarkten zijn hier eigenlijk niet.

Een tijd geleden was er een keer tiramisu in de aanbieding bij onze welbekende grootgrutter.

Het was wel 0,30 cent afgeprijsd. Pffff 0,15 eurocent. Nou dan haal je er meteen drie hoor. Want hierdoor was het nog maar €5,85 in plaats van €6,00 of zo iets. Nee dus, dit soort luxe zuivel eten we hier alleen met bijzondere gebeurtenissen. Of als we in Nederland op visite zijn. 

Vanmiddag hebben we weer getennist. Dat is met temperaturen van 35 graden om 15.30 best een opgaaf. Echt, ik doe het met veel plezier maar nu in de warmste periode van het jaar valt het soms best zwaar. Een paar keer een kleine pauze in het uur is niet overbodig en twee bidons met water verdwijnen makkelijk in dat uur. Gigantisch bezweet en met een rode kop kom ik dan weer thuis.

Eerst moet ik mij dan door een kluwe enthousiaste honden wringen. Die zijn altijd zo blij wanneer ik na een heel uur tennissen plus reistijd eindelijk weer thuis ben. Het viel niet mee. 

De echte fans die mij dan ook echt heel erg gemist hadden volgen op de voet. Tot aan de badkamer aan toe. Niks privacy, dag privacy.

 

Maar ach, ik heb niks te verbergen hoor. En ik snap ze wel. Ik was natuurlijk ook écht ontzettend lang weg. 

Chillen op de Antillen

Ai ai ai, mijn lieve laatste puppenmeisje is opgehaald. Wat heb ik van haar genoten!

Het was natuurlijk best een lange tijd dat ze bij me is geweest. Ze waren nog frommeltjes en hadden de oogjes nog niet open. Nog niet een week oud en dan al de eerste verhuizing achter de rug. Wel een goede verhuizing, van onveilige naar een veilige plek bij mij. Het was bijzonder om zo het hele proces van dichtbij te ervaren, en ondanks dat de mama zo schuw was deed ze het ontzettend goed met haar kleintjes. Die mochten altijd drinken wanneer ze wilden. Ze groeiden daardoor op tot prachtige mooie gezonde pups. We hebben niet eens heel veel rugbaarheid aan dit nest gegeven. Ze verkochten zich vanzelf. Want zelfs na het ophalen van vanmorgen zijn er nog drie mensen op de lijn geweest die haar foto op Facebook hadden gezien en interesse hadden. Maar er kan er maar één de gelukkige zijn!

Het gaat haar aan niks ontbreken en liefde zal ze ten overvloeden gaan krijgen. Dan is het goed, dan kan ik loslaten. Dag lieve Lina.

Nu Lina is opgehaald blijven de kleine mannen over. Die doen niet onder bij Lina hoor, maar Lina was een kleine knuffeltante. De mannen spelen heel veel met elkaar. En dat kunnen ze lekker blijven doen, want ze vertrekken samen naar Nederland.

Met deze twee mannen is het extra hard aan de slag. Ze dachten een luie zondag te hebben, nou niks hoor! Aan de bak. Leren riempje lopen stond op het programma van de zondagsschool.

Ze beginnen er aan te wennen en stiekem vinden ze het best leuk, want die die stukjes kaas die je krijgt voor een paar keer je poten vooruit steken bevallen best. Prima, ik koop graag om en zij trappen daar feilloos in. Nadat ze beide hun wandeling gehad hadden was er dan toch nog tijd voor die welverdiende rust. 

Chillen op de Antillen. De Westpointer weet prima hoe dat gaat. Zo dus!

Intensieve dag

Adopties kunnen snel gaan hebben we vandaag meegemaakt.

Gistermiddag via de berichten van Rescue Paws kwam een aanvraag voor een pupje binnen.

Alleen het pupje waar vraag naar was daar zou al iemand dit weekend voor komen kijken.

Dan gaan we niet afwachten, maar stellen we alles voor wat we hebben. Wie weet vinden ze wel veel meer leuk! En ja hoor, met twee honden was er een klik. Of die bezocht konden worden.

De ene hond was bange Luuk en de andere was mijn bruine puppenmeisje. Omdat Luuk nog zo onzeker is leek het ons een goed plan om in zijn tuin de meeting te doen. Daar was het voor hem bekend terrein. Er was nog een pupje dat heel goed paste in het profiel van dat die mensen voor hondje zochten. Ze hadden er op de foto niet op aangeslagen, maar ik was toch zo vrij om de foster te vragen er ook bij te zijn. Om 13.00 was de date en om 12.55 hoorde ik dat de foster van Puck zelf niet kon komen. Chips, dat zijn verloren kansen voor een mooi plekje.

Ik heb Estherelle geappt dat ik later kwam en ben Puck gaan halen. Iets harder gereden dan mag, maar dat doen ze hier allemaal. 

Het kleine pupje voorin. Die wist niet zo goed wat ze ervan moest vinden. Ze is zonder te kotsen aangekomen. Nou dan viel het wel mee toch?

Om 13.20 was ik er dan alsnog.

Luuk vond het echt heel spannend. Zelfs in zijn eigen tuin. De adoptanten vonden hem wel heel mooi, maar mede omdat ze ook drie keer in de week naar de zoutpannen gaan en Luuk aan de lijn lopen echt nog doodeng vindt werd het hem toch echt niet.

Maar ik had goed gegokt wat Puck betrof want dat vonden ze een hartstikke leuk hondje. En op mijn bruine meisje waren ze ook verliefd. Maar met welke pup zou hun eigen hond de meeste klik hebben?

Om dat uit te vinden werd een speeldate gepland. Meteen diezelfde middag al.

Mijn bruine meisje ging als eerste mee en via de app werd ik op de hoogte gehouden.

Ondertussen was puck hier en deed alsof ze hier al jaren kwam.

Omdat mevrouw niet echt stil kon zitten is dit even een foto uit het archief. Want stil zitten doe je niet als je hier meteen nieuwe vriendjes maakt.

Na 1,5 uur ben ik mijn pup gaan ophalen en heb Puck achtergelaten. Na een uurtje kreeg ik een belletje, ze waren eruit. Het wat drukke karakter van Puck lag hun hond minder dan de rustige bruine pup van mij. Het werd mijn bruine meisje. En of ze haar morgenochtend al mochten ophalen!

Dat zijn nog eens andere geluiden dan bij de vorige geïnteresseerde. Die heb ik 1,5 week voor het laatst geappt en gevraagd hoe en wat. Ik zou de dag erna bericht krijgen wanneer ze haar zouden halen. Ik moet het nog krijgen. Maar mochten ze nu nog appen dan zijn ze mooi te laat. Ze gaat nu met iemand mee die echt voor haar wil gaan!

De hele dag op pad en op visite maakt wel heel moe. Zo moe dat je gewoon een soort van ter plekke instort.

Ze moest eens weten! Morgen weer zo'n intensieve dag. En voor mij weer een afscheid.

Raar ding

Omdat de warmte al een tijdje aan houdt en ook nog wel zeker een maand zal duren hadden we een koude snack voor de honden bedacht. Niks zo lekker als een ijsje, vinden wij ook lekker met dit weer.

Gisteren heeft Youri stukjes worst gesneden en deze in een bekertje met water gedaan. Daar nog als toetje wat brokken bovenop en dat dan 24 uur in de vriezer.

Vanmiddag was het dikke pret. Eerst de ijsjes even van hun ergste kou ontdoen.

En daarna uitgedeeld. Luna en Tico kennen het wel en namen hun ijsje in de bek mee naar een rustig hoekje. Desi had ook snel door wat de bedoeling was.

De puppenbeesten vonden het maar een raar ding. Het is nat en koud, maar ruikt wel lekker.

Ik heb ze maar een beetje laten aanmodderen. Toen het ijsje wat meer begon te smelten en de worstjes tevoorschijn kwamen werd het toch interessant. En ook best wel heel lekker.

Ze zijn allemaal opgegaan. Dan wel door de zon of door de honden. Ik heb het niet helemaal bijgehouden.

Aan het begin van de avond net voor het schemerig werd hebben we nog een stukje gewandeld.

Tico en Luna lopen dan aan de lijn door het wijk en Desi hobbelt lekker mee. Ze loopt echt niet weg, zoals beloofd in haar reading met Esther. Ze vindt het echt fantastisch. Tico en Luna ook hoor! Die doe je geen groter plezier dan een rondje door de mondi.

Als we uit de bewoonde wereld zijn mag Tico ook los. Alleen Luna, onze uitbreekster, vertrouwen we niet. Als we die los laten, wat ik soms nog wel eens probeer, dan neemt ze een sprint en komt zeker de eerste tien minuten niet meer terug. Domme doos, nu mag ze niet meer los.

Maar ik maak het goed met een lange flexlijn waardoor ze toch nog een gevoel van vrijheid heeft.

Bij Desi en Tico hoef ik me geen zorgen te maken. Als ik die roep blijven ze keurig staan.

Als het dan donker is en de warmte weg ebt zie je duidelijk dat er meer energie in de honden zit.

Zoveel dat zelfs de pupsels verbaasd keken wat voor kapriolen er uit gehaald werden.

Haha lekker stel!

Nuttig

De afgelopen dagen was het weer goed warm. Zo warm dat ik niet eens met de honden uitga, bang dat ze van de hitte bezwijken.

Met die kleintjes ga ik er wel uit, dat moet. Die lopen nu buiten in de straat aan de lijn. De volgende stap is om ze mee te nemen naar een onbekende omgeving. Goed voor de socialisatie.

Vandaag hadden ze al een uitje. Niet dat ze het geweldig leuk vonden, maar nuttig was het wel.

Nuttig op meerdere wijze.

Ze waren namelijk mee een pup ophalen. Een pup die in een tuin woont met nog een zusje, de vader en moederhond. Nou ja, wonen is niet het juiste woord. Ze verbleven er in de tuin in een kennel.

De eigenaresse wil de honden niet. Ze had nooit honden gewild maar had er twee van familie gekregen. Een reu en een teef. Je kunt wel raden wat er daarna gebeurde. Precies, en daar zijn die twee pups nog van. Pups gaan vrijwel allemaal een periode in waarin ze baldadig zijn en slopen. Dat deden die van haar ook. En ook de andere twee volwassen honden waren eigenlijk nog pubers en deden lekker mee. De oplossing die deze mevrouw bedacht had was dat ze dan maar de hele dag in een hok van 1,5m bij 1,5m moesten zitten. De teef met haar twee pups in één zo'n hok en de reu in het andere. Soms mochten ze er even uit. Nu dus, toen ik er éen kwam halen.

Ze wisten van gekkigheid niet waar ze moesten rennen en springen.

Voor de eerste hebben we een fosterplek kunnen creëren, weg uit deze ellende. We hadden al toegezegd dat we zouden helpen. Bang dat er anders andere dingen met de honden zouden gebeuren. Ze moeten dus nog even doorzetten in deze benarde situatie, maar hulp komt eraan.

Gelukkig kan de eignaresse de hulp ook wel waarderen. Ze heeft zelf ook gebeld wat ik al een pluspunt vond. Als bedankje kreeg ik een tas met mango's uit de tuin.

Daarna ben ik met de pup en mijn eigen tuig doorgereden naar de dierenarts.

Mijn tuig kreeg de rabies en de chip. Die zijn nu 12 weekjes en mogen over drie weken het eiland verlaten. 

Onze nieuwste Rescue Paws telg kreeg een lichamelijk onderzoek en de eerste enting. Ze had in haar leventje nog niks gehad. Ze vond het zo spannend!

Maar voor haar nu een nieuwe start. De foster gaat haar lekker verwennen. Beetje spek op de ribbetjes kweken en heel veel liefde geven. En voor die anderen gaan we ook nog iets verzinnen. We laten ze niet stikken in dat kleine hok.

Stand by

Youri is vanmorgen zonder stem naar school vertrokken. Ach zonder stem kan je nog steeds opletten en aantekeningen maken. Lekker rustig voor de leerkracht.

Ik werd via de app op de hoogte gehouden. Ook omdat de boeken vandaag zouden arriveren.

Is wel zo handig. Zonder stem is al een dingetje, maar zonder boeken wordt de les volgen wel heel ingewikkeld. We wisten dat ze vandaag zouden komen. Net als voor vele andere leerlingen van de school.

Ondanks dat het een Nederlandse school is betalen we dus flink schoolgeld en ook de boeken moeten zelf worden aangeschaft. Gelukkig krijgen we wel weer een deel vergoed. Maar helemaal voor niets zoals het middelbaar onderwijs in Nederland is het niet. De boeken zijn via een bedrijf in Nederland grootst ingekocht en verscheept. Vandaag waren alle pakketten binnen en konden worden opgehaald.

Dat is één, maar hoe krijg je al die boeken in de doos naar huis? Dan app je dus met je moeder dat het klaar staat en of ze zo lief wil zijn om ze met de auto op te halen zodat je zelf geen rughernia krijgt.

Is zo zielig he, als je ook al geen stem meer hebt en nog steeds snotverkouden bent.

Ach, dit lieve mamaatje regelt het wel. Nou is Youri ook één van de weinige die op de fiets naar school komt. Niet omdat de rest zo lui is, maar omdat die allemaal te ver weg wonen.

Al die anderen worden dus al met de auto opgehaald en hadden geen vervoersprobleem wat betreft de boeken.

Maar ze zijn in huis! Vanaf morgen niet alleen kijken welke lessen je hebt, maar ook welke boeken er mee moeten. 

De telefoon stond ook stand by voor mama hond. Die was natuurlijk bij de dierenarts voor de sterilisatie. Ik had afgesproken met Thea dat ze met de dierenarts zou overleggen over de gezondheid van mamahond. Nu we eigenlijk wel weten dat we beter voor haar een plekje buiten de tuin moeten gaan vinden, is het goed om te kijken of ze wat mankeert. We hebben op het eiland namelijk hartworm. Dit is een nare ziekte die door muggen wordt overgebracht en een pijnlijke dood geeft.

Behandeling kan wel, maar is heel intensief en duur. Als ze dat zou hebben hadden we besloten haar in te laten slapen. Ik wilde haar geen nare pijnlijke dood op straat geven, maar een waardig einde indoen nodig. Toen om 11.30 de telefoon ging was het ook wel even spannend wat ik zou gaan horen.

Gelukkig was er uit de test geen hartworm gekomen, wel karpattenziekte. Die is goed te behandelen.

Ze heeft ook van mijn donaties een enting gehad. Zo komt ze in ieder geval gezond en goed beschermt op straat. Nee geen leuk vooruitzicht, maar ik weet zeker dat ze er gelukkiger van wordt.

Ze was in ieder geval wel weer blij thuis te zijn. Dat dan weer wel.

De honden kwamen haar besnuffelen om eens te kijken wat er aan de hand was.

Ik mocht uiteraard niet dichterbij komen. Ik heb haar maar met rust gelaten.

Ingesloten

Eigenlijk al sinds vorige week woensdag is Youri ziek. Eerst lange tijd koorts, nu eigenlijk nog verhoging en blijven hoesten met slijm. Het duurt lang voordat er verbetering merkbaar is.

Dit maakte dat we het beter vonden om met hem naar de huisarts te gaan, dan hem de hele morgen mee te laten gaan naar het strand. Er was namelijk een gezellige ochtend met de hele school om elkaar en de nieuwe leraren beter te leren kennen. Ach, die gaat hij in de loop van het jaar nog vaak genoeg zien, dus laten we die huisarts maar bezoeken vandaag. Even laten checken of het een hardnekkige verkoudheid is of toch iets anders.

Nu zitten bij een praktijk waar er 's morgens tussen 08.00 en 10.00 op afspraak gewerkt wordt en tussen 10.00 en 12.00 vrije inloop is. Omdat ik Youri eerst liet uitslapen en ik zelf ook nog even bezig was gebeurde het dat we pas om 11.30 vertrokken. Geen probleem, de huisarts is redelijk in de buurt.

Om 11.45 stonden we aan de balie. Niet heel vroeg, maar nog steeds in de marge van het spreekuur.

Alleen geen huisarts. Die was alvast weg gegaan. Het was de hele ochtend al zo rustig dat hij vast pauze was gaan houden. In de middag was geen enkel plekje meer vrij, vandaag werd het dus echt niet meer. Tja, morgen begint Youri zijn echte eerste schooldag waarvan ik niet wil dat hij die mist.

Dat lijkt me geen goed begin. Morgenmiddag zijn ze gesloten, dus donderdag op z'n vroegst is er een herkansing. Misschien is het tegen die tijd niet meer nodig. Laten we het maar hopen. Mocht het morgen echt niet gaan, dan kunnen we een nieuwe poging wagen tussen 10.00 en 12.00. Dan bel ik wel even van te voren.

Vanavond om 19.30 ging de telefoon. Het was Thea die hier in de buurt katten aan het vangen was voor sterilisatie. Er was nog éen plekje vrij, of ze de moederhond kon komen ophalen.

Eh ja heel graag, maar die heb ik niet zo 1 2 3 in een bench. De moederhond blijft echt heel schuw.

Ondanks alle pogingen om haar te lijmen moet ze niks van ons hebben. Nou heb ik haar natuurlijk al twee keer moeten vangen. De eerste keer om naar een andere foster te gaan en de tweede keer om haar daar weer op te halen. Beide keren heb ik haar moeten insluiten en op die manier in de bench gekregen. Ik denk dat ze dat nog prima weet en daarom ook niet zo'n fan van mij is. Ze houdt echt meters afstand van me. Toen Thea haar dan ook kwam halen zat ze echt nog niet in de bench.

Dan maar koffie. In de hoop de mama hond zich weer op m'n bank zou nestelen. Als ze dat zou doen had ik m'n plan bedacht. Ik zou van buitenaf de schuifdeuren sluiten. Één voor éen. Het duurde even, maar ze kwam weer naar de bank. Ik had Erik ingelicht dat hij de voordeur moest sluiten als ik de laatste schuifdeur dicht deed. Nadat ze eenmaal binnen vast zat kon ik haar insluiten en in een bench doen. 

Maar wat een gedoe. Zo weinig vertrouwen in de mens. En ook helemaal geen verbetering ten op zichtte van toen ze kwam. Eigenlijk zelfs slechter. Kon ik voor mijn vakantie nog het eten voor haar neerzetten, nu wacht ze op meters afstand tot ik weg ben voor ze bij haar bak komt kijken.

Arm dier. Ik wil het beste voor haar, maar vraag me echt af of dit wel in mijn tuin is. Ze is veilig, ja dat wel. Maar is ze gelukkig? Ik vraag het me af.

Niks bijzonders

Vandaag was het na een lange zomervakantie de allereerste schooldag van Youri. Alhoewel, schooldag kon je het niet echt noemen. Het was meer een kennismaking met nieuwe en oude leerlingen.

Iedereen ging naar z'n klas, kreeg van z'n mentor het rooster en na 2 uur mochten ze weer gaan.

Youri krijgt 13 kinderen in de klas. Stelt natuurlijk nog helemaal niets voor, maar is wel een meer dan 100% toename op vorig jaar. Toen zaten ze met z'n zessen in de klas. Dat is wel heel weinig. Alles wat je uitvreet wordt gegarandeerd door de leraar gezien, ook niet leuk.

Het zal wel weer even wennen zijn voor hem. 06.30 opstaan om dan om 07.15 te beginnen.

En dan wonen wij nog 'om de hoek'. Woon je aan de andere kant van het eiland dan vertrek je uiterlijk om 06.30 van huis om op tijd op school te zijn. En het altijd om 12.40 vrij zijn is ook van de baan.

Ze hebben altijd al op woensdag les tot 14.15 gehad, dat heeft de hele school. Maar nu heeft zijn klas ook nog op maandag en donderdag les tot 14.15. Dat zijn lesdagen van 7 uur. Het begint langzaam op werken te lijken.

Het was overal wel in de media te lezen, maar er zou vandaag een zonsverduistering gaan optreden.

In de VS was hij 100%, op Curacao zou de zon voor 63% bedenkt gaan worden. Geen idee wat ik me daarbij moest voorstellen. Ja, wel wat een zonsverduistering is, maar meer hoeveel we daarvan zouden meekrijgen. Het hoogtepunt zou namelijk om 15.40 zijn en dan stond ik op de tennisbaan.

Met de lichten aan? Of in doodse stilte? Nou beiden niet. Als je het niet wist, had je er niets van gemerkt. Ik vond het om 15.40 niet anders dan anders.

Voor de pups was er vanmiddag wel iets anders dan anders. Zij hebben voor de eerste keer een halsbandje om gekregen. Dat voelt raar en zit raar. Ze proberen eerst altijd of het ook af kan. 

Eerst met de poten, maar dat gaat niet. Hier proberen ze elkaars bandje af te krijgen. Het lijkt wel of ze hebben afgesproken, ik sloop die van jou, dan doe jij die van mij. Maar helaas voor hun, ook niet gelukt.

En dan ben je een uurtje verder en zijn ze allang weer vergeten dat ze iets extra's om hun nek hebben hangen. 

Hier wordt nog even gekeken wat de mogelijkheden zijn, maar die waren er niet.

Zo was de dag dus niks bijzonders. Geen heftige zaken rondom de eclips en ook de halsbandscene was snel voorbij. We zouden het bijna saai kunnen gaan noemen, bijna.

Weer mislukt

Waar we gisteren zo hoopvol op wachtten viel vanmorgen, dikke druppels regen en onweer.

Het was er grauw en donker van. Wat doe je dan op zo'n zondagmorgen? Precies, lekker langer blijven liggen. Ook mama was met dit weer binnen komen liggen. Die vond dat toch wel zo lekker en bijzonder dat ze er zeker een paar uur gezeten heeft.

Nou had ik ook pas om 10.30 de eerste afspraak staan. Er zouden een stel toeristen langskomen om een pup te brengen. Gisteravond heel laat (23.30) keek ik toevallig nog een laatste keer in mijn mail en zag een bericht dat binnen was gekomen via de Rescue Paws website.

Het waren toeristen die hier redelijk in de buurt in hun vakantie optrekje zaten en sinds een paar dagen aanloop van een klein pupje hadden. Ze hadden het elke dag eten gegeven en het bleef nu op hun porch. Alleen nu kwam de dag dat ze terug naar Nederland gingen en wisten ze niet zo goed wat ze met het pupje aanmoesten. Volgens hen was het zo'n week of 10 oud. Ach, daar heb ik er nog drie van dus deze kon daar wel bij.

Maar om 10.20 kwam er een berichtje. Precies op de dag van vertrek is het pupje niet op de porch.

Zal je net zien, ze konden hem dus niet brengen. Tja, dan houdt het op. De huiseigenaar van de vakantie woning heeft mijn nummer gekregen zodat ze kan bellen wanneer het pupje alsnog weer opduikt.

In het begin van de middag heb ik vast de voorbereidingen getroffen voor de vangactie van vanmiddag. Bij de supermarkt hier in de buurt verkopen ze vlees speciaal voor honden.

Het zijn doorgedraaide restanten en dan van alles door elkaar. Het zal niet het beste voor je hond zijn, maar daar ging het nu niet om. Het moest vooral lekker zijn. Zo lekker dat de gele tranguigel smurrie geen belemmering moest zijn om het alsnog op te eten.

Om 16.00 uur gingen we op pad. Het eerste wat in gedachte op komt is zal ze er zijn? En daarna, zal het gaan lukken. Ik wil zo graag dat dit project afgerond wordt. Elke keer weer steek je er tijd in om het tot een goed einde te brengen en telkens zonder resultaat. En helaas was dat vandaag weer zo.

We vonden mama en zoon redelijk snel. Ze waren aan de wandel in de buurt van de zee.

We bleven haar bij ons houden door meteen wat gehakt uit te delen. Hierna deden we er een behoorlijke kledder tranguigel in. Maar dat had ze dus door. Zorgvuldig pluizend at ze erom heen en liet waar te veel gel in zat liggen. Het werd dit keer niet door de zoon opgegeten, maar ook niet door haar. 

We hadden de hoop dat er misschien toch iets naar binnen gekomen was. Toen ze dan ook na een tijdje bleef liggen was het te proberen om haar te vangen. Estherelle nam een grote handdoek en dook erboven op. Helaas, ze was totaal niet slaperig. Ze wurmde zich los en verdween. En zo was ook deze poging weer geen succes. Net enige resultaat van vandaag was twee kapotte knieën bij estherelle, de held!

Op de terug weg naar huis liepen er langs de drukke doorgaande weg twee kleine pups. Oei, heel link! De kans wat groot dat ze dit niet lang zouden overleven. We hebben onze auto aan de kant van de weg gezet en liepen naar de pups. Die doken meteen richting een aangrenzende tuin waar bog twee volwassen honden liepen. Terwijl wij stonden te overleggen kwam er een man uit de woning zetten. 

Hij vertelde ons dat de pups niet van hem waren, maar van buren schuin achter hem. Mmm dan gaan we daar maar eens aan de bel. Het hek en de schuifpui stonden open. Bij het roepen van bontardi (goedemiddag) kwam er een meneer naar buiten. Of hij pups en een moederhond had. Ja die had hij, maar ze waren er nu niet. Hij had zelfs vier pups vertelde hij. Of het nou dezelfde waren die daar buiten dicht bij de gevaarlijke weg liepen konden we niet checken. In ieder geval konden we na een goed gesprek deze man zo ver krijgen dat hij de twee teven die hij heeft laat steriliseren. We hebben het telefoonnummer van dierenhulp achtergelaten in de hoop dat hij zelf belt. Ik ga binnenkort even checken of hij dat inderdaad gedaan heeft. 

Toch maar niet

Ik dacht gisteravond nog tijdens het schrijven van mijn vorige blog "zal ik er over schrijven of niet"?

Nee gisteren had ik genoeg stof over het belachelijk dure zalfje. 

Maar dat was niet de enige rede om dit onderwerp nog even te laten voor wat het was. Ik wilde eerst weer zien en dan geloven. Waar ging het over? Weer een tropische storm.

Gisteren werd voorspelt dat hij de eilanden net aan de bovenkant zou raken. We zouden flinke regenbuien en onweer krijgen. Tuurlijk. Ik merk dat ik wat laconiek begin te worden als het gaat om tropische stormen. Was ik de eerste keer na zo'n melding nog in rep en roer, nu wacht ik af wat gebeuren gaat. Ik blijf geen stoelen en tafels slepen en zandzakken vullen. Dat is niet raar, omdat elke storm die voorspelt werd aan het eiland voorbij is getrokken. En zo ook Harvey, hij kwam toch maar niet buurten.

Wat hij wel deed was alle wind weg nemen. Ik weet niet wat erger is hoor. Een hele dag flink regen of een snikhete atmosfeer. De natuur snakt wel weer naar een buitje en wij niet bepaald naar een nog warmere dag dan dat het normaal al is. 

Stil staan was voldoende om het zweet over je rug te laten lopen. Bij enige inspanning kon je je kleding uitwringen. Er zat niets anders op dan maar iets te gaan doen waar je niet meer dan alleen je vingers bij gebruikt.

Het werd mail bijwerken op de computer. En omdat de computer ook weer warmte afgeeft was dat met op de achtergrond een hard werkende fan. Zo was het nog uit te houden. 

Vanavond voelde ik langzaam weer wat wind voorbij trekken. Beter! We hebben morgen weer een poging vangen van de teef in boca Sami staan. Dat is niet te doen met een gevoelstemperatuur van 40 graden.

Belachelijk

Vanmorgen belde Maud mij op whats app. Ze was op sollicitatiegesprek geweest bij de Albert Hein in de buurt en aangenomen. Vanaf volgende week gaat ze haar bijbaan starten als medewerkster bij de broodafdeling. Eindelijk een vast extra zakcentje wat ze hier op Curacao al had willen hebben. 

Alleen hier is het zo lastig. Het is vrijwel alleen maar horeca en op de meest onmogelijke tijden.

Plus dat ik haar altijd zou moeten halen en brengen. Maud heeft wel heel veel oppaswerk gedaan.

Bijna het gehele resort hier in de buurt zoekt nu een nieuwe oppas, zo veel adressen had ze daar.

Maar een vast inkomen was het natuurlijk niet. Ze wist nooit precies wanneer ze gevraagd zou worden.

Vanaf nu wordt dat anders. Een lekker zakcentje en ze kan er zelf nog eens heen fietsen ook.

Naast de Albert Hein zit het gezondheidscentrum. Omdat een bepaald zalfje op was en ze nog steeds niets had gehoord na haar inschrijving bij de huisarts, is ze maar eens langs gegaan.

De inschrijving was nog niet verwerkt. Daar stond vier weken voor. En pas daarna zou ze gebeld worden voor een kennismakingsgesprek. Tja, daar kon niet meer op gewacht worden.

Ze wilde heel graag een aantal artikelen bij de apotheek bestellen waar eigenlijk een (herhalings) recept van de huisarts voor nodig is. Een recept van hier werkt niet, dus had ze er toch echt één van daar nodig. Om die te krijgen moest er een recept geschreven worden. Kosten €13,00.

Toen moest ze haar eigen medicatie voorschieten omdat de inschrijving nog niet in orde was.

Het zalfje dat nodig was werd ook berekend. Of ze even €48 voor een tube wilde betalen.

Daar heeft ze vriendelijk voor bedankt. Dat zalfje hebben we namelijk hier ook. En Maud was mee toen we het gehaald hadden en kon zich herinneren dat het absoluut geen 96 gulden was.

Nee dat herinnerde ik mij ook. Hier doen ze voor particulier verzekerde helemaal niet moeilijk. De botica krijgt zijn geld via jou en hoe je het daarna declareert zal ze worst wezen. Eigenlijk is er dan ook veel zonder recept te kriigen. Vast dit zalfje ook.

Ik ben met de naam op het papiertje naar de botica gegaan en heb twee tubes gevraagd. 

Het was geen enkel probleem. Hier vraag je bij de apotheek naar wat je nodig hebt, dan plakken ze de sticker van het product op een zakje. Daarmee ga je in de rij staan van de drogist waar de apotheek bij in zit. Als het betaald is ga je weer in de rij bij de apotheek en krijg je het product pas mee.

En wat was ik nu kwijt voor twee tubetjes zalf waar Maud voor één €48 voor moest betalen?

Precies! 23,33 gulden voor twee tubes. Dat is nog geen €6 voor een tube. Zes euro!! En in Nederland €48 wat ze niet eens terug krijgt. Dit product viel namelijk volgens wat Maud vertelde niet onder de verzekering. Nou of dat nou wel of niet zo is maakt niet eens uit. Het is ronduit belachelijk dat hetzelfde product in Nederland €42 meer kost dan hier! Zo wordt zorg wel duur ja!

Ook belangrijk

De dag begon vanmorgen vroeg met de komst van de tuinman. De laatste keer dat het gras gemaaid was is vier weken geleden. Het gras kietelde je nog net niet onder de oksels, maar lang was het wel.

Het is altijd weer een totaal ander gezicht als het weer kort gewiekt is.

Respect voor de tuinman die zo druk was geweest, want het was warm. Zo warm dat zelfs Tico, onze rasechte Curacaose Westpointer in de badkamer verkoeling zocht. Nou dan weet je het wel.

Maar warm of niet, ik had ramen lappen op het programma staan. Dat was nóg langer dan vier weken geleden voor het laatst gebeurd en dus ook hard nodig. Ik heb van die ramen waarin weer vier kleine raampjes zitten. 

Het is dus zo warm dat als ik alle vier de ramen vast met een spons nat maak, de onderste twee al opgedroogd zijn voor ik er met de trekker langs ga. Ik moet ze dus per twee doen om ze schoon en streeploos te krijgen. En dan doe ik 's morgens de ene kant van het huis en 's middags de andere kant, zodat ik in de schaduw kan werken. Als ik het in de zon zou doen hou ik dat zelf niet eens vol, maar zijn de ramen ook nog eens helemaal snel opgedroogd. Ja ramen wassen is hier nog een hele onderneming.

Maar als het dan gedaan is, is het tijd voor de puppies. Die waren wel in voor een rondje gek doen, touw trekken en rollebollen. Het is ontzettend mooi om te zien dat hoe schuw de mama dan ook is ze spelen stiekem best leuk vindt.

Hier speelt ze met haar eigen pup. 

De pups zijn net fotomodelletjes. De meeste pups blijven nog geen seconde zitten als je ze op foto wilt, maar deze wel hoor. Die gaan er gewoon voor zitten. Wat dan weer super schattige plaatjes geeft.

Na het eten las ik mijn berichten. Tot grote schrik las ik dat Jules (de hond met manke poot van het filmpje) vandaag bij zijn nieuwe baasje geplaatst was en daar was ontsnapt. O nee, dat is echt voor iedere foster de grootste nachtmerrie. Ik vond dat ik wat moest doen en melde me om mee te helpen zoeken. Maar nog geen minuut later ging de telefoon. Of ik iets anders wilde doen. Van een andere foster was de fosterhond zo ziek dat de hond ingeslapen moest worden. Heel naar en zeker voor een beginnende foster die deze week door persoonlijke omstandigheden al genoeg ellende voor haar kiezen had gehad. Of ik haar bij wilde staan. Dat is wel even totaal anders dan Jules zoeken, maar net zo belangrijk. Samen met de foster hebben we Roxy over de regenboog geholpen. Ze is nu in de dierenhemel waar genoeg eten is en ze nooit meer honger hoeft te lijden. Dit arme beestje was achtergelaten bij een huis. Ze is helaas te laat gevonden. In haar lichaam was al te veel kapot door ziekte, honger en dorst. Hoe kun je toch een dier zo achterlaten! We hebben haar helaas niet meer dan een week liefde kunnen laten voelen. Een week is veel te kort, maar alles beter dan niets.

Welkom terug

Net voordat ik naar Nederland zou gaan had ik eigenlijk een afspraak voor Goofy bij de dierenarts.

Er zou weer naar z'n poten gekeken worden en bepaald worden of er al verbetering zichtbaar zou zijn. 

Maar omdat ik zelf kon zien dat hij nog steeds scheef stond en ik zo ontzettend druk was met alle laatste regelzaken voor de vakantie, had ik de afspraak afgezegd.

En nu stond hij voor vanmorgen. We zijn saampjes naar de dierenarts met het röngtenapparaat gereden. Sinds een tijdje hebben ze een digitaal apparaat dat direct op het computerscherm de foto laat zien.

Eerst samen even wachten tot we aan de beurt zijn.

Goofy vindt het altijd heel spannend. Het zal voor hem ook wel niet fijn zijn. Er wordt aan zijn poten getrokken voor het beste resultaat. Eerst wilde de dierenarts zien hoe hij nu liep. Ik had al idee dat dit veel beter was, wat nu ook bevestigd werd door de dierenarts. Ze was echt aangenaam verrast hoe hij liep. Na het maken van de foto werd ik weer binnen geroepen om het resultaat te bespreken.

Op de foto was ook goed nieuws te zien. De extra groeischijven waren weg. Ze heeft natuurlijk niet van elk gewricht een foto gemaakt, maar door deze foto kon de conclusie getrokken worden dat de aandoening verdwenen was.

De volgende stap is nu het afbouwen van de prednison en als dat gelukt is kan hij eindelijk ingeënt gaan worden. Tot nu toe was dit door de prednison niet mogelijk. 

Met dit goede nieuws zijn Goofy en ik weer vertrokken. Op naar het volgende dat op de planning stond, de familie ophalen. Die zaten redelijk in de buurt van de dierenarts dus was het fijn dat ik het kon combineren.

Ik had de pups natuurlijk van de week al op foto gezien, maar wat zijn ze groot geworden!! Echt twee keer zo groot als hoe ik ze achter gelaten had. Ze waren nog net zo schattig, enthousiast en grappig.

Mama kwam ook kijken toen ze mijn stem hoorde. Ze liet zich wel moeilijk vangen. We moesten haar in een hoekje drijven en insluiten. Zo kon ik de bench voor haar neerzetten en met lichte dwang erin duwen. De hele familie is toen weer met ons mee naar huis gegaan.

Mama was meteen heel enthousiast en liep vrolijk door de tuin. Ze herkende het direct en begroette alle honden. Dit was duidelijk bekend terrein.

Voor de pups gold dat niet, die waren blijkbaar vergeten dat ze hier eerder waren geweest.

Eentje durfde met mama mee te gaan, de andere twee hebben nog een tijdje bij de bench gezeten. 

Eerste er in, dan er weer uit, toch maar weer terug er in enz. 

Maar inmiddels is het klaar hoor, ze weten het weer. Of niet, maar vinden ze het wel prima.

Er wordt gerend en gespeeld alsof ze niet weg geweest zijn. Welkom terug familie!

Plan b

Nu we weer terug op het eiland zijn kunnen we ons weer vol in zetten voor de hondjes.

Ik werd in mijn vakantie al door de dame van bullenbaai geappt dat er weer een hond liep. 

Op dat moment kon ik er niet zo veel mee, dus sprak ik met haar af dat ik de dinsdag na mijn vakantie haar zou vangen voor sterilisatie. Dat was goed. Gisteravond nog even een reminder gestuurd en verteld dat we echt komen, appt ze dat de hond zwanger was en inmiddels is bevallen. Neeeee, weer puppy's en er zijn er al zo veel. Ze wilde me er niet mee lastig vallen in mijn vakantie. Heel lief bedoeld natuurlijk, maar we hadden als we het veel eerder wisten nog in kunnen grijpen. Nou ja, we weten het nu en houden rekening met opvang over een tijd. Ze zijn nu nog heel klein, ze zijn van ongeveer 7 augustus. Hoeveel het er zijn en hoe ze het doen wist ze allemaal ook niet. Ze wist niet eens waar ze lagen. Over een week ga ik er kijken.

Nu was de afspraak voor de sterilisatie al bij de dierenarts gepland. Op naar plan b. Hoe was het met de teef van boca Sami? Daar was ik voor mijn vakantie ook al twee keer mee in de weer geweest.

Een keer met een vangkooi en met tranguigel. Het lastige in dit verhaal was dat haar zoon er altijd bij is. Heel lief en leuk, maar voor wat het vangen betreft heel hinderlijk. Neem je de vangkooi mee dan zit hij erin en de tranguigel wordt ook door hem opgegeten. Ik had in mijn vakantie gevraagd of feed friends het over wilde nemen. Ik wist dat ook deze dame weer tegen de loopsheid aan zat of al was geweest. Haast was geboden. Helaas was het feed friends ook niet gelukt om haar te vangen, ze had zich niet eens laten zien!

Dan werd deze teef plan b. De plek bij de dierenarts was er toch. Maar ook nu weer maakte ze het ons niet makkelijk.

We hebben meerdere rondjes gereden, maar helaas nergens te bekennen. Nu ken ik de mensen van een restaurantje dat beneden aan zee zit. Zij vertelde dat ze de mama en zoon elke dag zagen. 

Ik heb mijn tranguigel en voer bij haar achtergelaten en verteld wat de bedoeling was. Rondjes blijven rijden had toch geen zin. Nu kon ik thuis mijn ding doen en zou ik gebeld worden wanneer ze gezien werden en ze het voer zouden krijgen. Ik werd inderdaad gebeld. En wat denk je? Zoonlief lag op apengapen, hij mocht van mama het voer opeten. Poging vier ondertussen (als je feed friends meerekent) is dus ook mislukt. Het zou toch prettig zijn als we allemaal een schietvergunning zouden hebben. Niet om deze honden af te schieten natuurlijk. Geen haar op mijn hoofd die dat verzint, maar om verdovingspijltjes te kunnen schieten. Dit vangkooien en tranguigel verhaal begint langzaam aan een gebed zonder end te worden. Nog effe en dan heeft ze weer pups. Daar zitten we vooral niet op te wachten. Ik ga maar vast een dartbord aanschaffen. Kan ik vast oefenen met richten. 

Volle bak

Voor Youri is het duidelijk nog vakantie. Hij heeft nog een hele week vrij en neemt het ervan.

Hij wilde heel graag nog bij vriend Gijs logeren en gamen. Omdat er een ortho afspraak stond en ik moest tennissen werd het brengen wat lastig. Gelukkig was de assistente van de orthodontist zo vriendelijk de afspraak toch te verzetten ondanks dat ik op de dag zelf belde en alleen vroeg wat de mogelijkheden voor vandaag waren. Het kwam me wel erg goed uit dat ze zo meedachten, want dit gaf me wat extra ruimte. Direct na de lunch heb ik Youri bij Gijs achter gelaten en was ruim op tijd weer terug voor mijn eerste tennisles na de zomerstop. Die is geen twee keer per week een half uurtje meer,  maar éen keer per week een uur geworden. Even kijken hoe me dit bevalt. Een uur tennissen in de middag in de warmte is best veel. Vanmiddag kwam ik met een fikse hoofdpijn van de baan af. Of dit dan door de zon kwam of door te weinig vocht is nog even de vraag. We zullen zien. Het scheelt wel weer een keer rijden in de week. 

Ik kreeg vandaag ook het bericht dat de mama van de vier frummels toch niet meer welkom is op de plek waar ze woonde. Ze leefde in en bij een huis waar meer honden wonen. Ze kreeg elke dag eten en had het er op zich niet slecht. Ja niet de maatstaven die wij in Nederland hanteren bij het houden van een hond, maar voor hier is het oke. Het kan slechter. Maar ze is dus niet meer welkom. En ook de andere honden die er nog wonen moeten weg. Want tja, we willen ze gewoon niet meer. Gewoon, gewoon, zo gewoon is het anders niet om zo maar een levend wezen weg te doen alsof het afval is. 

Zonder blikken of blozen wordt van de éen op de andere dag besloten dat het klaar is en krijgen ze geen eten meer. Dat betekent dus dat niet alleen de drie frummels terug komen, maar ook mama hond. Meteen weer volle bak. Woensdag ga ik de familie ophalen. 

Van kwartet naar trio

Het is vrijwel niet te voorkomen, maar als je om 22.30 gaat slapen wordt je vrijwel zeker de dag erna vroeg wakker. Ik had gehoopt ik niet, maar ik dus ook.

Maar tot 22.30 opblijven was echt de max hoor. Dat is de curacaose tijd, maar ik kwam van de Nederlandse en daar was het al 04.30. Het is toch elke keer weer een klein beetje afzien en doorbijten om zo snel mogelijk in het ritme te komen. Maar van 22.30 tot 06.30 slapen reken ik goed. Hier kunnen we wat mee. 

Voor vandaag had ik niet zo veel ingepland. Wasje draaien, opruimen waar Erik niet aan toe gekomen is en m'n boek uitlezen. Youri ging er wel meteen voor. Die wilde afspreken met zijn vriendinnetje, dus de eerste taxirit is ook weer gemaakt.

Ik heb m'n boek kunnen uitlezen, dat ik gelukt. Dat is vrij uniek. Ik kom niet vaak aan lezen toe.

Het scheelt voor nu dat de vijf honden die er zijn eigenlijk een prima roedel vormen. Ze spelen met elkaar, slapen met elkaar en eten met elkaar. Er is geen enkel conflict. Dat maakte dat ik niet meteen vol in het werk terug kwam na mijn familiebezoek in Nederland. Geen puppenhokken schoonmaken of teken plukken. Nog even een dagje niks. Morgen maar eens met de foster van mijn kleine kwartet overleggen. Het is inmiddels geen kwartet meer maar een trio. Het zwarte meisje is al door haar nieuwe baasjes opgehaald. Het bruine meisje was ook gereserveerd. Ik heb meerdere malen contact gehad wanneer ze haar zouden komen ophalen. Ze hadden het elke keer zoooo druk. Ondanks toezeggingen belden ze ook niet met de foster. Nou dan is het klaar hoor. Als je niet eens tijd hebt het hondje op te halen, dan heb je ook geen tijd om het hondje op te voeden. Het bruine en het zwarte jongetje zijn gereserveerd en gaan als ze oud genoeg zijn naar Nederland. Ik kreeg een paar dagen geleden foto's van ze binnen. Wat zijn ze groot geworden. Kijk maar eens.

Zwarte jongetje

Bruine meisje

Bruine jongetje.

Wat een verschil he met drie weken geleden. Toen zaten ze nog zo met z'n viertjes in de mand.

Van baby naar peuter. Meestal betekent dit ook dat de sloopfase is gestart. Mmm misschien toch stiekem maar geen contact opnemen met de foster.