Handelsbloed

Ik weet van mijzelf dat ik handelsbloed bezit.

Het is voor mij een tijd lang een sport geweest om producten via marktplaats te kopen en via dat zelfde marktplaats weer te verkopen, maar dan wel voor soms het dubbele.

Hoe ik dat deed? Zoeken, zoeken, zoeken! Vooral naar mensen die hun product verkeerd weg zetten.

Dus onder de verkeerde benaming of in de foute categorie.

Vandaag kwam ik erachter dat ik mijn bloed door gegeven heb.

Ik heb een week geleden een doos koekjes gekocht bij de cost u less, dat is een soort groothandel.

Lekkere maiskoekjes voor mee naar school.

Nu vond ik al dat ze zo snel opgingen, maar goed ik ben geen zeur, ik tel ze niet dagelijks.

Vanavond kwam de aap uit de mouw.

Terwijl ik lunches stond klaar te maken kwam Youri even buurten.

Alles van hem stond al klaar in de koelkast. Hij haalde zijn koelbox uit de koelkast en deed er twee koeken in.

Ik vertelde hem dat ik er al één voor hem ingedaan had.

Ja, was het antwoord, maar ik heb er weer twee verkocht! 

Twee verkocht?? Haha, meneer is een handeltje op school begonnen.

Kinderen vonden namelijk dat hij lekkere koekjes mee had, maar wisten niet waar je die kon kopen.

Youri zag zijn kans schoon en bood ze aan in de verkoop.

Hij verkoopt ze voor een gulden per stuk en houdt wijselijk zijn mond waar de koeken te koop zijn.

Onze handelskoopman!

We hebben alleen wel even afspraken gemaakt.

Morgen gaan we weer naar cost u less en koopt Youri zelf een nieuwe doos.

Die koeken mag hij dan verkopen en de winst is voor hem.

Ik ben benieuwd of hij ze allemaal weet te verkopen en of we weer snel nieuwe voorraad nodig hebben.

 

Partytime

Maud had vandaag een feestje. Nu heeft ze wel vaker een feestje, maar dit was de eerste op Curacao.

In Nederland werden er veel slaapfeestjes gegeven. Dat had je een hok vol giebelende meiden die elkaar de halve nacht wakker hielden.

Dat kennen ze hier niet zo, maar daar worden de feestjes niet minder leuk van.

Nee hoor, hier ga je met z'n allen naar het strand leuke jongens spotten.

Scheelt dat ze allemaal in zwembroek zijn dus je ziet ook nog eens wat.

Daarna slinger je jezelf op zo'n banaan om al gillend rond gevaren te worden.

O ja, het was de bedoeling dat je bleef zitten Maud!

Vervolgens wordt er nog ergens het mes op tafel gelegd en is de dag zo weer voorbij.

Zucht......, waarom ben ik al zo oud? 

Dit zijn toch geweldige ervaringen die je iedereen zou gunnen!

Ik zie dat echt als een verrijking, eens iets heel anders dan in Nederland.

Ik kan mij niet eens heugen dat er op de middelbare school nog een feestje gegeven werd en die was dan al helemaal niet op het strand. Hooguit een klassenfeest op school waar je wat kon schuifelen als je durfde.

Nee hoor, ik had me wel vermaakt hier in mijn jeugd. 

Maar helaas, ik moet het doen met de verhalen van een enthousiaste puberdochter. 

Ben toch wel een beetje jaloers.

Zomertijd, wintertijd, vrije tijd

Helaas beste mensen in Nederland, jullie nachtrust was korter vannacht.

Op het moment dat jullie allemaal op één oor lagen en eigenlijk de klok hadden moeten verzetten, hebben wij dat hier braaf wel gedaan.

Toen het bij jullie 02.00 uur was, was het hier 21.00.

Nu dus 03.00.

Het zal even wennen zijn voor de momenten van contact met het thuisfront, maar die klokken helpen wel.

Ik ben blij dat we dat soort onzin niet meer hebben, ik heb het nut er nooit van ingezien.

Ik vond het alleen maar heel vervelend, zeker als het in mijn werkweekend gebeurde waardoor je nog minder vrije tijd had.

Vrije tijd had ik vandaag genoeg! Deze hebben we opgevuld met boodschappen doen.

Dat doe ik bij een supermarkt genaamd "Centrum"

Afgelopen weken werden de schappen steeds leger, vandaag zag ik ze gevuld worden met jumbo producten.

Ze hebben altijd wel de A merken, maar ik heb geen A merken portomonnee.

Dan is het toch wel fijn dat er alternatieven zijn en heel stiekem is het dan best fijn dat je ze kent.

Dan weet je tenminste wat je koopt.

Het hele winkelproces hier is ook net even anders dan in Nederland.

Staan in Nederland de karretjes buiten, hier staan ze binnen. En ze blijven ook binnen!

Juist vanwege het kwijtraken kunnen ze de winkel niet uit.

Sterker nog, ze kunnen de kassa niet eens voorbij.

Dat betekent dus dat je al je boodschappen op de band zet en daarna de kar naar achter of naast je zet.

Best raar want het wordt al snel een zooitje bij al die kassa's.

Voor en na de kassa's lopen er altijd jongens rond. Zij zorgen dat de karretjes bij de kassa's weg geruimd worden.

Ook staan ze na de kassa. Ze helpen met boodschappen inpakken.

Dat hoeft niet, maar doe ik vaak wel.

Terwijl ik wacht tot ik kan betalen geef ik mijn tassen aan één van de jongens.

Zij pakken dan mijn boodschappen in en zetten die op een kar.

Daarna lopen ze met je mee naar de auto.

Dit heeft natuurlijk als groot voordeel dat je zelf niet hoeft te sjouwen. Niks mis mee, want je kunt geen gebruik maken van het winkelwagentje. Dat bleef immers voor de kassa.

Het is dan wel zo netjes om wat te geven. Meestal geef ik 1 of 2 gulden. Ligt eraan hoeveel boodschappen het waren of dat ik heel ver met mijn auto stond.

Omgerekend is dat €0,40 of €0,80 cent. Valt reuze mee.

Nu is het ook heel zinvol om deze jongens wat toe te stoppen.

Over het algemeen zijn het kansarmere jongeren die een centje bij verdienen door dit inpakwerk te doen.

Hadden ze dat werk niet, dan is de stap naar een criminele activiteit snel gemaakt.

En daar heb ik zelf ook alleen maar last van dus is me dat die €0,80 wel waard.

Rust

Allereerst wil ik even laten weten dat het heel fijn was om zo veel reacties te krijgen naar aanleiding van mijn blog van gisteren.

Het voelt heel fijn dat er zo veel mensen meeleven! Bedankt!

Vannacht was mijn laatste nacht met de puppy's. 

Nog één keer 's nachts eruit om te voeden.

Het idee om zodadelijk vrijwel door te kunnen slapen is erg aantrekkelijk.

En dat terwijl ik toch toen Youri klein was 2 jaar lang onderbroken nachten heb gehad.

Laten we het erop houden dat ik toen nog jong was, toen kon ik dat nog aan.

Vanmorgen ben ik naar het asiel gegaan om alles om te ruilen.

Voelt wel heel raar hoor. Je levert wat in wat je eigenlijk niet in wilt leveren, maar nu won het verstand van de emotie.

Natuurlijk wil je weten naar wie ze toe gaan en hoe het ze zal verlopen. Ergens ligt de angst dat ze helemaal niet naar een foster gaan en dat ze ze in laten slapen.

Loslaten en nog eens loslaten anders worden we gek.

Hierna mama hond opgehaald. Wat een hoopje ellende was dat!

Wat was ik dus blij met mijn keuze! Mama zat helemaal achter in een hoek van het hok angstig te kijken en te bibberen. Niet wetend wat haar overkomen was.

Ze herkende me wel toen ik het hok binnen stapte, maar ze was niet overdreven enthousiast.

Nee, snap ik! Ik was ook degene die haar hier gisteren achter gelaten had.

Pas toen we het hek uitstapte en richting auto liepen kwam er wat meer enthousiasme.

Eenmaal in de auto was ze weer helemaal blij.

Zo blij dat ze tijdens het rijden over mijn achterbank heen sprong om vervolgens bij mij op het middenconsol te gaan staan.

Eenmaal weer thuis rende ze naar binnen. 

Ze werd begroet door Tico, die wel een maatje in haar ziet.

En dat klopte ook wel. Vanavond waren die twee al rondjes om het huis aan het rennen. Zo leuk.

En nu, nu moet ze aansterken. Ik ben vergeten vandaag een foto te maken, deze komt nog.

Maar mama zit onder de wonden, doorligplekken en is mager. We zullen er een mooie hond van maken.

En ik, ik ga ook aansterken. Mijn energielevel weer op peil krijgen door bij te slapen, rust te nemen en te genieten.

Ik kan het laatste iedereen aanraden!

Uitgeput!

Uitgeput, dat ben ik geestelijk en lichamelijk. Helemaal kapot.

Het hele gebeuren van pups opvangen heeft zijn tol geëist.

Wat begon met een oproep om een moederhond met puppy's op te vangen eindigde in een emotievolle achtbaan.

Mama hond bleek namelijk toch niet zo'n goede moeder als gedacht.

Vrijdag werd mij nog verteld dat ze zo lief was want ze liet iedereen bij haar puppy's toe.

Nu weten we dat dit was omdat ze helemaal klaar was met haar kinderen. Ze was natuurlijk ongepland moeder en waarschijnlijk al zo vaak geweest.

Het begon er steeds meer op te lijken dat ze er echt klaar mee was.

Vrijdag en zaterdag waren er al twee van de pups overleden.

Toen waren er nog 5 waarvan zichtbaar 1 zwak.

Toen begonnen ook de zorgen. De zwakke broeder moest worden bijgevoed.

Dat doe je om de 3 uur ongeveer.

Maar mamahond begon ook steeds meer kuren te vertonen.

Ze gooide de pups uit het nest, legde ze bv in een hoekje van de bank of op de vloer van de wc.

We waren constant op ons hoede wat ze met de puppy's ging doen.

Als ze wel in de mand lag was dat meestal maar van korte duur. Alles en iedereen was leuker dan je eigen bloedjes. Zo duurde het zogen maar erg kort.

Te kort blijkt om alle pups van voeding te voorzien.

De hele magere overlijd uiteindelijk dinsdag, maar dat was nog enigszins te verwachten.

Toen werd de volgende zwak. De alarmbellen gingen rinkelen, de pups werden ook steeds onrustiger.

De conclusie, mama heeft geen melk meer!

Dat betekent dat ze allemaal met de hand gevoerd moesten worden.

En dat om de 3 uur. De eerste nacht was mama nog wel met de puppy's in de mand. Ze werd steeds lomper en ging ook boven op ze liggen.

Uit angst dat ze allemaal het loodje zouden leggen door mama ben ik maar in de huiskamer erbij gaan liggen.

Zo kon ik ook horen wanneer ze weer toe waren aan een maaltijd.

Echt slapen doe je niet. Je ligt te sluimeren, wachten op wat je te horen krijgt. Dat konden piepende pups zijn of een moeder die in de weer was. Dat laatste was zo regelmatig het geval dat ik er gek van werd.

Ze deed zo raar dat ik ingegrepen heb en de pups in een doosje met een kruik had gedaan.

Toen nog presteerde ze het om op de doos te gaan zitten. Alsof ze het er om deed en misschien was dat ook wel zo.

Helaas overleed ook de volgende en toen had ik er nog maar drie.

Alle goede raad ten spijt, het voelde volledig als falen.

Ik heb de verantwoording over deze puppy's en één voor één glijden ze onder je handen vandaan.

Gisteren heb ik met de assistente van de dierenarts van het asiel gesproken.

Uitgelegd wat de situatie was.

Toen werd eigenlijk steeds meer duidelijk dat dit een onbegonnen zaak was. Het was beter geweest als de natuur zijn gang had kunnen gaan.

Nu was moederhond tijdens de bevalling van straat gehaald en werd ze "verplicht" haar pups op te voeden. Heel waarschijnlijk had ze ze in de natuur laten liggen.

Dat is natuurlijk gissen, maar naar haar gedrag kijkende wel in te schatten.

Ook waren de puppy's erg klein. Je zou bijna denken dat ze het met een teckel gedaan had.

Dat is fysiek niet mogelijk dus moet er een andere oorzaak zijn dat ze zo klein zijn.

De dierenarts dacht dat ze misschien ook wel wat dagen te vroeg geboren waren.

We hebben overleg gehad hoe nu verder.

Moeder kon niet bij de pups blijven. Dat was onverantwoord.

Besloten werd om moeder de volgende dag naar het asiel te brengen om de pups in alle rust nog een kans te geven.

Maar wat was het intensief!! Om de drie uur de wekker en dan ongeveer drie kwartier bezig zijn met voeden.

Dat betekenden dat er nog 2 uur en een kwartier rust tussen zat, maar helaas die vlieger ging niet op want we hebben Tico ook nog.

Hij redt het nog niet om de nacht door te komen zonder te plassen.

Helaas liepen zijn tijden niet gelijk aan die van de puppy's, dus voor hem moest ik er snachts ook nog uit. Vanmorgen was ik dan ook echt kapot. Ik was er 4 keer uitgeweest waarvan twee keer met een onderbrekening van 3 kwartier. Dan sloopt!

Om 11.00 had ik de afspraak met het asiel om de pups te laten bekijken door de dierenarts en de mama terug te brengen.

Mama heeft al een hele sterke band opgebouwd met ons. Ze was vanaf dag één zo blij, dat was aan alles te merken. Zo liet ik storm uit buiten de poort en nam haar niet mee. Daar was ze het niet mee eens. Ze wilde ook graag mee en sprong gewoon over het hek om naar mij toe te rennen.

Hetzelfde deed ze toen ik boodschappen ging doen. 

We hadden al wel eens laten vallen deze week dat ze op Timber leek en dat we haar best een kans wilde geven.

Maar nu moest ik eigenlijk abrupt een besluit nemen hoe nu verder. Houden we de puppy's, wat gaan we doen? 

Vanmorgen na het weg brengen ging ik stuk. Alle vermoeidheid en emoties kwamen eruit.

Tranen met tuiten in de auto gehuild op weg naar huis.

Wat voelde het fout om de moeder in een hok te zetten. Iets wat haar nog nooit is gebeurd, want ze komt van straat. Ze vond het vreselijk en ik ook.

Eenmaal thuis voelde ik al snel dat ik de verkeerde keus had gemaakt. Om nog minstens twee weken zo intensief te voeden is ondoenlijk.

Vooral de nachten zijn vreselijk, je komt echt niet tot rust. En dan dat geweten dat knaagt.

Wat heb ik gedaan! Wat doe ik moeder aan!

Ik kon niet meer! Echt niet. Ik kon ook niet meer stoppen met huilen.

Na overleg met Erik besloten om het asiel te bellen en de situatie uit te leggen.

Het voelde heel vervelend om te bellen met de mededeling dat ze toch op zoek moesten naar een andere foster, maar ik moest wel.

Voor mijn gezondheid, rust, gezin en gemoedsrust.

Die puppy's die komen er wel. Zeker nu ze gevoed worden. Ook zullen ze wel geplaatst worden.

Over het algemeen zijn puppy's altijd wel in trek. 

Maar voor mama was haar toekomst onzeker.

Maar vanaf morgen niet meer, dan woont ze bij ons.

Voor haar ontsnapgedrag verzinnen we wel een oplossing.

En voor mij? Voor mij was dit een keiharde leerschool hoe emotioneel belastend dit is.

En of dat aan mij besteed is? Ik weet het niet.

De tijd zal het leren.

Vliegerseizoen

Curacao kent vele tradities. Dat maakt het leven leuk, want vaak hoort daar ook een feestje bij.

Deze vond ik zo grappig dat ik die graag met jullie wil delen.

Omdat ik overschrijven te veel werk vind heb ik onderstaand stukje gewoon gekopieerd, haha

Na carnaval, in de vastentijd, als over Curaçao de strakke wind van 'Kuaresma' waait, begint de 'Temporada di Fli'.

Vliegers

Het is de periode van begin maart tot eind mei dat er traditioneel gevliegerd wordt.

“De eerste vliegers werden in de slaventijd gemaakt van planten, bloemen en bladeren”, vertelt voorzitter van Fundashon Fli Korsou, Jorge Jansen. “Alleen deze materialen waren beschikbaar voor de slaven. De planten werden gedroogd en simpelweg beplakt met bloemen en bladeren en gingen de lucht in. Toen al werden er onderling wedstrijdjes gespeeld onder de kinderen in deze tijd van het jaar.”

 

Meters lang
“Het vliegeren werd steeds populairder tijdens de Kuaresma”, gaat Jansen verder. “Nu hebben we een officieel vliegerseizoen en organiseren we wedstrijden. Er zijn 20 á 30 groepen vliegeraars op Curaçao en tijdens de wedstrijden trekken zij werkelijk alles uit de kast. Sommige vliegers zijn meters lang en zijn beplakt en beschilderd met allerlei mooie figuren.” Hoewel op het eerste gezicht vliegeren een sport lijkt voor kinderen, klopt dit volgens Jansen totaal niet. “Vliegeren zit in je bloed en als je het eenmaal kunt, blijf je het doen. Ik ken mensen van in de tachtig, die nog elk jaar enthousiast vliegeren!”

 

Stukje hout en plastic folie
Voor de 46-jarige Lindorf is het vliegerseizoen de beste tijd van het jaar. Zijn kleurige, zelfgemaakte vliegers wapperen vrolijk langs de kant van de Caracasbaaiweg. De vliegerverkoper is in zijn nopjes met het repareren en maken van nieuwe vliegers. “Ik zit hier elke dag van zonsopkomst tot zonsondergang”, legt de vliegermaker uit terwijl hij een touw om een stukje hout wikkelt. “Ik moet veel repareren, want de bientu (wind) is erg strak deze dagen. Soms waaien de 'fli' (vliegers) ze kapot terwijl ze hier hangen. Ook repareer ik vliegers van klanten die ze bij mij hebben gekocht en een ongelukje hebben gehad. Vliegeren is een hele kunst en dat begrijp ik.”

 

Het vliegeren zit er bij Lindorf eigenlijk al zijn hele leven in. “Zodra ik kon lopen, nam mijn vader me mee vliegeren. Soms bleef ik uren achter dat ding aanrennen voor hij de lucht in ging, maar ik gaf niet op. Later leerde mijn vader mij hoe ik zelf een vlieger moest bouwen en dat doe ik nu nog steeds. Ik maak een skelet van hout of plastic en bind hier een touwtje omheen. De kleuren plak ik op het hout of plastic. Meestal gebruik ik dun, doorzichtig plastic folie om het af te werken, maar je kunt het ook met bloemen doen of iets anders dat je mooi vindt.” Lindorf begint meestal begin maart met de verkoop van vliegers. In mei, afhankelijk van de verkoop en natuurlijk de wind, ruimt hij zijn spullen weer op.

Leuk leren

Ondanks dat we tijdelijk gezinsuitbreiding hebben, gaat het gewone leven natuurlijk ook gewoon door.

We hebben nog steeds 5 pups. Nummer 5 blijft kritisch, maar blijkt een sterk willetje te hebben.

Tussen de momenten dat ik even niet hoef te voeden of kruiken vervang doe ik mijn huishouden om alles vooral hygiënisch te houden.

Als mamahond zoogt blijf ik erbij. Loop ik weg, loopt mama ook weg.

Ach, ik maak van de nood een deugt.

Ik heb vanmiddag al liggend op bed gewhatsappt met mijn zus en met een vriendin.

Heerlijk om daar zo de tijd voor te hebben/nemen.

Er wordt niet alleen door mij hard gewerkt. Maud heeft het ook druk.

Deze week heeft ze weer een toetsweek.

Elke dag twee toetsen en dus ook maar twee lesuren.

De vorige keer woonde we nog in onze tijdelijke woning en was het een behoorlijk gedoe met heen en weer rijden voor die korte tijd die ze op school zat.

De tijd op school is nu niet korter geworden, de reisafstand wel. Heerlijk!

Ik ga nu om 9.10 pas weer de deur uit om haar te halen.

De rest van de dag wordt er braaf geleerd. Dit wordt gedaan onder het genot van Dolfijn FM.

Dit is de lokale radiozender maar wel volledig in het Nederlands.

Hier worden alle hits gedraaid vanuit Europa, maar natuurlijk ook uit deze omgeving.

De liedjes van hier zijn veel leuker! Ze swingen veel meer.

Bij dolfijn fm is de mogelijkheid om met de dj's te appen.

Leuk natuurlijk, kan je bijvoorbeeld een plaatje aanvragen.

Dat had Maud gedaan. Ze kreeg zelfs nog reactie terug. 

Even voor de leken onder ons, pww is proefwerkweek. 

Het plaatje werd niet veel later gedraaid waarbij werd verteld dat hij aangevraagd was door Maud.

Tja, toen kon Youri niet achterblijven natuurlijk.

Via mijn telefoon werd ook contact gezocht met dolfijn fm en werd er ook een plaatje aangevraagd.

En ja hoor, ook deze werd gedraaid.

Zo is leren toch echt veel leuker!

Oké, nog een keertje dan

Vooruit, ik kan er geen genoeg van krijgen.

Vandaag dus nogmaals een stukje over de puppy's. Sorry voor de mensen onder ons die niet zo van dieren houden, helaas je hebt het er maar mee te doen.

Vanmorgen vonden we weer een pup dood. Het zat er al aan te komen.

Gisteren vond ik hem al raar doen. Het had mij verbaasd als hij nog wel geleefd had eigenlijk.

We hebben nu nog één zwakke broeder. Die is echt ook duidelijk veel magerder dan de rest.

Deze proberen we bij te voeden en telkens aan te leggen bij moeder.

Als ik dat doe moet ik er wel bij blijven.

Mama vindt ons namelijk zo leuk en aardig dat ze graag bij ons boven is.

Zodra ik dus opsta om naar boven te gaan hobbelt ze lekker mee en laat haar pups haar pups.

Nu is dat hele kleine mormel ook nog niet zo in staat zich warm te houden, dus we zijn benieuwd!

Dat mama hond ons volledig vertrouwd en graag boven is bewijst wel door het feit dat ze al twee keer naar boven is gekomen met een pup in haar bek.

Horen we een hoop gepiep, zien we mama aankomen met een kleintje die keurig voor de bank wordt neergelegd. Wel heel lief bedoeld, maar daar kunnen we niet aan beginnen.

Laat haar maar weten en wennen aan het feit dat die kleintjes beneden slapen.

Straks gaan ze aan de wandel en kan ik overal poep en pies gaan ruimen.

Dus pup weer opgepakt en weer keurig bij de rest neer gelegd. 

Wat ook heel leuk was, is dat ik gebeld werd door degene die de moeder met pups gevonden had.

Die meneer was zo blij met mij dat hij mij dat graag even wilde vertellen en ook nog een keer persoonlijk langs komt.

Nu eerst maar eens kijken wat de nacht ons brengt, of misschien wel afneemt. 

We zijn begonnen met zeven, nu zijn het er nog vijf.

Mocht dat hele magere ding het niet redden, dan hebben we er nog vier.

Die zijn sterk genoeg om te overleven. Eentje noemen we al dikkert. Tjonge, die kan zuigen.

Zie maar eens op de foto. Wel schattig hè.

Puppy update

Tjonge, wat kan een mens het druk hebben met zoveel kroost!

Vannacht moest ik er toch nog uit voor Tico, dus ook even bij de pupsels gaan kijken.

Mama hond komt langzaam aan wat bij van haar zware bevalling en stress er om heen.

Gistermiddag heeft ze eigenlijk alleen maar geslapen, vannacht liep ze met me mee als ik weer weg ging.

Vandaag overdag is mama hond regelmatig even bij ons boven komen kijken.

Wij vermoeden dat ze ooit wel een baasje heeft gehad.

Ze blijft namelijk keurig buiten voor de drempel staan, duidelijk gewend niet naar binnen te mogen.

Bij ons mag dat wel, dus met wat roepen kwam ze toch.

Het is natuurlijk gissen wat er met zo'n hond gebeurd is.

Het kan zijn dat ze is weg gelopen, of de deur uit gegooid misschien omdat ze zwanger was?

Niet van dit nestje, we hebben het idee dat ze al eerder een nestje heeft gehad.

In ieder geval is mama hond een schat van een beest. Geniet van de aandacht die ze krijgt en kwispelt dan zo hard dat ze er bijna van omvalt.

Helaas is er ook een pup overleden. Het is allemaal zo broos en klein, geen idee wat de oorzaak is.

Het kan iets medisch zijn, maar het kan ook dat mama er op is gaan liggen. Er lag helaas geen briefje bij, dus het blijft onduidelijk.

Omdat ik totaal geen ervaring heb met zulk jong grut en niet wil dat er nog meer onder mijn handen weg glijden, heb ik contact gezocht met de vrouw waar Maud haar stage heeft gelopen.

Zij barst van de ervaring, dus is het wel even lekker als klankbord.

Nou, ik maak me dus veel te druk! Waar ken ik het van!

Ik moet veel meer de natuur zijn gang laten gaan.

S nachts redt mama het wel alleen, moet ze in de natuur ook.

Overlijd er één, dan is dat spijtig maar niet te voorkomen.

De natuur splits de sterke van de zwakke. Alleen de sterke zullen overblijven, hoe sneu ook voor de rest.

Ik wil gewoon alles redden, maar ik begreep al dat dat een brug te ver is.

Het is al fijn dat ze hier mogen verblijven in een veilige omgeving met voldoende voedsel.

Zou ze nog op straat leven dan was de kans van overleven nog kleiner.

Oké, een tandje minder dus en gewoon wat meer toekijken hoe mama het doet.

De echte drukte komt straks, als dit kroost aan de wandel gaat.

Extra werk

Heel vaak hoor ik de opmerking "en jij? Heb jij nu gewoon 5 jaar vakantie?"

Eeeeehhh, nee. Ik heb geen 5 jaar vakantie.

Het feit dat ik niet werk zegt niet dat ik dan ook niets doe.

Zo ben ik taxichauffeur, schoonmaakster, administratief medewerkster, tuinman, moeder en jawel niet te vergeten lieftallig echtgenote.

Vanaf vandaag heb ik er nog een extra taak bij.

In Nederland heb ik altijd gezegd dat ik mijn steentje zou bijdragen om het dierenleed in te dammen.

Eergisteren is er een moederhond van straat gehaald die aan het bevallen was.

Er was al één pup geboren.

Gisteren stond er een noodoproep op Facebook voor een foster voor moeder met kroost.

Zonder zouden ze het niet redden.

Vanaf vandaag ben ik foster! Ik ben pleegmoeder van 7 pups en verzorg mamahond natuurlijk ook.

Vanmorgen heb ik ze opgehaald.

Wat een klein grut. Zo klein heb ik ze nog nooit gehad.

Na wat instructies werden ze in mijn auto geladen.

Omdat het gastenverblijf leeg staat, hebben we daar nu de kraamkamer ingericht.

Lekker rustig en toch onder de mensen.

De kinderen vinden het fantastisch, zo klein! 

Wel goed uitgelegd dat ze op een gegeven moment wel naar het asiel gaan.

Als ze oud genoeg zijn zullen ze toch ooit die hokjes in moeten, maar anders worden ze nooit geadopteerd. Dat is aan de ene kant sneu. Aan de andere kant, mooier kan ik het niet maken.

Ik zal zeker proberen ze eerder te kunnen plaatsen, maar ik ben niet de enige die honden op Facebook plaatst. Iedereen die iets voor de dieren doet wil dat ze graag bij een forever home terecht komen.

Maar eerst gaan we maar eens proberen ze groot te krijgen.

Het zal een hele uitdaging zijn!

Ik heb melk, spuitjes, enzovoort mee. In geval van nood kan in bijvoeden.

Het zal mij in ieder geval zeker mijn nachtrust kosten, die ik net weer een beetje terug had.

Maar daarom werk ik dus niet, dit is mijn werk!

Lang leve de frikandel

Vanavond begon voor Storm en mij de cursus behendigheid.

Nou heeft Storm die meer nodig dan ik hoor, ik ben super behendig.

Daarom leert hij dan ook om onder andere over wipjes heen te lopen. Dat is voor mij een eitje.

Lang, lang geleden toen Storm nog een echte man was en nog niet ontnomen van zijn mannelijkheid, hebben we ook eens meegedaan met bovenstaande cursus.

Ik heb er nog trauma's van.

Werkelijk waar, er was geen land mee te bezeilen.

Meneer was nogal dominant. Dat wil zeggen dat hij overal op, tegen en in moest piezen.

En omdat als de één begint vele volgen moest alles waar hij tegen aan gepiest had direct weer schoongemaakt worden.

Stond ik dus tijdens de les een beetje de tunnel te soppen. Ja hè, daar betaal ik geen lesgeld voor.

Dat was een vrij korte cursus zonder vervolg. Ik was er helemaal klaar mee! 

Waarom dan nu toch weer beginnen?

Omdat ik weet dat behendigheid erg leuk kan zijn voor de hond en ook voor de baas.

Met Timber heb ik jarenlang behendigheid gedaan en zijn we zelfs naar wedstrijden geweest.

Timber vond het geweldig. Als ik een bepaalde jas aan deed wist ze precies wat we gingen doen en dan was er geen houden meer aan.

Dat plezier gun je elke hond. 

Nu Storm een aantal jaren ouder en wie weet ook wijzer is en hij alweer even geleden gecastreerd is wilde ik toch maar weer een poging wagen.

En met succes, jawel. We zijn het nog niet verleerd.

Ik had me laten indelen bij een beginnersgroep. Ik had geen idee hoe we het zouden doen.

Maar ik ben het handlen nog niet verleerd en ook Storm heeft toch nog iets onthouden van zijn cursus.

Hij deed het echt supergoed. Op een gegeven moment moesten we alles voordoen.

Na ons uur kwamen de gevorderden. Daar mochten we ook aan mee doen.

Ze vond ons meer geschikt voor dat uur.

Wie had dat gedacht? Ik niet! Ik had alleen maar gehoopt dat Storm zich zou gedragen, niet zou uitvallen naar andere honden en een beetje oog zou hebben voor mij.

Hij heeft zich keurig gedragen, ging soepel over de hindernissen en volgende week zijn we direct welkom in het gevorderden uurtje!

Lang leven de frikandel! Ik heb Storm natuurlijk wel 2 uur lang omgekocht om zich zo te gedragen!

Volgende week nemen we weer frikandel mee!

Aauuuww

Voor Maud was het geen fijne dag vandaag.

Vanmorgen kreeg ze de vaccinaties voor haar reis naar Suriname.

Gelukkig is ze niet de enige en werd het leed gedeeld met alle andere reisgenoten.

Ze hadden nog pech ook.

Ze zouden de hepatitis A en B in een cocktail te gelijker tijd krijgen, maar dat feest ging niet door.

De GGD vond toch dat het twee aparte vaccins moesten zijn.

Tegenvallertje want nu werden er drie prikken tegelijk gezet. Ze kreeg ook nog een vaccin tegen gele koorts.

Het eindresultaat; één persoon flauwgevallen, bloederige taferelen, pijnlijke spieren en niet meer inzetbaar de rest van de dag.

Tjonge, wat een gedoe. Maar oké, Maud is nu wel de enige in het gezin met twee paspoorten.

De officiële rode en nu ook nog een gele, het medisch paspoort. Zijn die prikken niet voor niets gezet, ze staan officieel geregistreerd.

Over een tijdje een herhaling en ze kan er 20 jaar mee voor uit. 

Goed gedaan!

Vanavond had ik een 10 minuten gesprek op de school van Youri.

Dit naar aanleiding van zijn rapport dat hij gisteren meegekregen heeft.

Volgens de juffen voelde het alsof Youri al maanden bij hun in de klas zit.

Dat is wel een compliment hoor!

Hij heeft zich al helemaal weten aan te passen en kan zichzelf zijn in de klas.

Oké, school wordt nooit zijn ding. Hij hangt de vlag uit wanneer hij 18 is en niet meer leerplichtig.

Tot die tijd zitten wij hem achter de broek aan.

Hij doet zijn best en dat is het belangrijkst. Maar als je hem vraagt naar het leukste vak roept hij direct gym! 

En het grappige is dat hij daar ook echt hoog in scoort. Zelfs de juffen benoemde het vanavond nog.

Hij heeft spelinzicht, is sportief en fanatiek enz.

Nou, dan moet hij daar maar wat mee gaan doen.

Na het 10 minuten gesprek hebben we het hogerop gezocht.

Letterlijk dan.

Wij kijken vanuit onze tuin op een heuvel waar een aantal huizen op staan.

Daar moet dan bij te komen zijn denk ik dan.

En jawel, met zelfs een uitzichtpunt.

Best mooi al die lichtjes, maar ik denk dat het overdag ook wel iets heeft.

Dat gaan we een andere keer maar weer bekijken.

Een gezonde drive

Eindelijk was het vandaag zo ver. Maud heeft sinds weken weer kunnen judoën.

Ze had er zo enorm zin in!

Eerst had ze haar pak niet, daarna was er geen judo vanwege carnaval.

Nu was het zo ver. 

Wat is het dan heerlijk om de dingen weer op te kunnen pakken die je leuk vind en waar je energie van krijgt!

Het grappige is dat hier een heel verhaal aan vast zit.

Toen wij voornemens waren om richting Curacao te vertrekken had ik mij al georiënteerd qua sportverenigingen.

Er waren op dat moment nog meerdere judoverenigingen.

Op één daarvan zaten twee broers uit Nederland die ook op Curacao zijn komen wonen.

Via Google kwam ik erachter dat hun moeder dagelijks een blog schrijft over het leven opCuracao 

Vanaf dat moment ben ik dat dagelijks gaan volgen.

Het gaf mij een heel goed beeld over het reilen en zeilen op Curacao.

Nu wonen we zelf op Curacao en zijn deze mensen ongeveer onze buren.

Oké, er zitten nog wel wat huizen tussen, maar het ligt aan dezelfde straat.

Grappig toch.

Vandaag heeft Maud met Theo, hun oudste zoon gejudood.

Beide zijn bruine band, ongeveer even groot en even zwaar. En ook niet onbelangrijk, het klikte ook nog.

Wie weet kunnen ze samen verder richting zwart.

Maar voor dat zo ver is zullen ze nog wel een tijd moeten trainen.

Het eerst wat nu op de agenda staat zijn de Curaçaose Kampioenschappen.

Wordt je Curaçaose Kampioen dan mag je naar Miami voor een internationaal toernooi.

Dat ziet Maud wel zitten.

Die heeft direct al het inschrijfformulier voor de wedstrijden meegenomen met de medelingen of ik het effe wil regelen.

Ja wel mevrouw, komt voor elkaar.

Oja, lukt het haar om op dat toernooi een gouden medaille te halen, dan krijg je je zwarte band als beloning.

En vooral dat laatste is bij Maud de drive om er voor te gaan!

We zullen zien.

Blije dierenarts

Oké, ik kan een hoop hebben als dierenliefhebber, maar dit gaat te ver!

De hond wil namelijk een kat zijn en de kat een hond, help!!

Ik ben een beetje autistisch aangelegd en volgens mij hoort het echt niet dat een hond in een doosje gaat zitten en een kat hondenvoer eet!

Waar is het toch mis gegaan?? Oja, zelf hebben ze geen last van hun genderprobleem hoor.

Maar ik heb er toch moeite mee. En weet je, als ze zich willen laten opereren kost me dat klauwen met geld.

Ik hou mijn hart vast :-)

Misschien komt het door de zon? Of zijn ze gestoken door een bijzondere bij?

Nee, daar hebben de dieren hier gelukkig weinig last van.

Nou eet poes wel meer rare dingen hoor, nog gekker dan hondenvoer.

Wat dacht je van hagedissen, vogels, leguanen en muizen.

Het is hier all you can eat! Volgens mij wordt ze nog tonnetje rond van al dat lekkers.

Dat buitenleven van de dieren geeft wel wat meer risico's. 

Er zijn wel degelijk ziektes hier op het eiland waar ze in Nederland nog nooit van gehoord hebben.

Zo moet ik poes hier inenten tegen kattenleukemie. Ja, dat schijnt hier te heersen.

Verder is het hier zeer raadzaam om de kat maandelijks iets tegen vlooien te geven en om de zo veel tijd te ontwormen. Zeker als ze van alles eten. 

Voor de honden heb ik hier maandelijks een tablet tegen hartworm. Hartworm is een worm die overgedragen wordt door de mug en zich zoals het al zegt in het hart gaat nestelen.

Ga je dat behandelen dan is de kans groot dat de wormen los komen van het hart, maar zich weer ergens anders nestelen. In het ergste geval in de hersenen.

Willen we niet, dus krijgen ze tabletten tegen hartworm.

Dan krijgen ze ook nog een pipet tegen vlooien, karpatten (teken), zandvliegen en weet ik wat er allemaal vervelend kan zijn.

Karpattenziekte is hier ook veel voorkomend. Is vergelijkbaar met de ziekte van Lyme in Nederland.

Dat is weer alleen bij mensen en niet bij dieren. Bij karpattenziekte is het juist andersom.

Ook net als de ziekte van Lyme is het redelijk te behandelen, maar duurt lang.

Willen we ook niet, dus graag twee maal pipet.

Hondenziekte en Parvo zit in de standaard enting die honden krijgen.

In Nederland heb ik wel eens mijn twijfels of alles echt noodzakelijk is. Hier heerst het allemaal echt en is het zaak alles goed bij te houden. Dus graag twee maal jaarlijkse enting.

Dus zo ging het afgelopen week toen we met twee honden richting dierenarts waren.

Doet u maar alles erop en erin wat noodzakelijk is!

En zo kwam het dat ik een hele blije dierenarts had en ik iets minder blij was met het overhoudende saldo op mijn rekening.

Ieder beetje helpt

Vanmorgen was het geen uitslapen voor Maud.

Nee, ze hadden een car wash op het programma staan.

Zoals ik al verteld heb vertrekt Maud op 17 april richting Suriname.

Deze reis is niet gratis. Helaas niet.

Maar om de kosten enigszins te drukken zijn er allerlei acties bedacht die geld op moeten brengen.

Inmiddels hebben ze al rozen op Valentijnsdag verkocht, gaan ze donderdag in de pauze broodjes hamburger verkopen en was er dus vandaag de car wash.

Ik heb speciaal mijn auto 3 weken niet gewassen en een paar keer de honden achterin mee genomen, haha. Ze moeten er wel wat voor doen natuurlijk.

Nou was het vooral heeeeeel gezellig en nat. En oja mijn auto kwam ook nog iets schoner terug dan dat ik hem gebracht had.

In totaal hebben ze vanmorgen 20 auto's uitgezogen en gewassen!

Vrijdagavond

Vrijdagavond is het begin van je weekend. Vrijdagavond.

Ik heb hier een YouTube link toegevoegd met het nummer vrijdagavond.

Geschreven door een Curaçaose DJ.

Luister maar eens.

( http://www.youtube.com/watch?v=o-5BY9Gx5yI )

Dit nummer zegt zo veel over Curacao! Vooral namelijk dat het draait om feesten, happy hours en fun.

De rest van de week, tja er moet gewerkt worden.

Liever niet, maar wil je naar het happy hour dan zal je toch geld nodig hebben.

Bij de bank is het op vrijdag een drukte van jewelste.

Ze kennen hier nog de cheque (zie een van mijn eerdere blogs).

Er zijn bedrijven die hun personeel per week uitbetalen. Sommige krijgen dit dan zoals vroeger in een zakje mee. Anderen krijgen het per uitgeschreven cheque. 

Daarmee kunnen ze bij de bank hun geld halen.

Ik moest vandaag ook bij de bank zijn en had daar even niet bij stil gestaan.

Ja hoor, 13 mensen voor mij.

Ik zal verder niet klagen, stom dat ik er op vrijdagmiddag heen ga dus mijn eigen schuld.

Om een uur of 19.00 gaat het feest los.

Bedrijven en winkels hebben hun deuren gesloten en het personeel kan gaan.

Feest vieren, drinken, drinken en nog eens drinken.

Oké, gelukkig zijn er ook nog mensen die er verstandig mee om gaan.

Maar er wordt echt veel gedronken en helaas ook zo weer in de auto gestapt.

Vrijdagavond, ja vrijdagavond is ook de avond van de meeste auto ongelukken.

Vrijdagavond, ja vrijdagavond is de avond van de steekpartijen 

Vrijdagavond, ja vrijdagavond is de avond dat wij weer op tijd naar huis gaan, zodat we thuis zijn

voordat al die malloten de weg weer op gaan!

respectloos!

Wat zijn mensen toch rare wezens!
Oke, niet allemaal gelukkig, maar er zijn er een heleboel die volledig respectloos omgaan met de natuur.
En onder die natuur vallen bij mij ook de onschuldige dieren!
Vanmiddag bij het openen van Facebook kwam deze foto voorbij.

Vier puppy's in een emmer gepropt en aan de weg gezet.
Oke, voor iedereen die zich nu dood schikt, het gaat uitstekend met deze puppy's.
Het waren er 5, er was er al één die zich uit de emmer had weten te manoeuvreren. Deze liep inmiddels midden op straat.
Gelukkig zijn er dan mensen (over het algemeen Nederlanders) die zich ontfermen over deze wezentjes.
Via facebook wordt er naar een oplossing gezocht.
Er zijn meerdere instanties op het eiland die opkomen voor de dieren. Met elkaar wordt er gekeken waar plek is en hoe nu verder.
Ik weet inmiddels dat een foster zich opgeofferd heeft om deze puppy's groot te brengen.
Gelukkig maar. Ook voor deze hondjes een happy end.
Maar wat bezielt mensen toch om ze op straat te zetten?
Er valt op dat gebied in Curacao nog een hoop te doen. Er loopt nu een project waarbij basisscholen bezocht worden om uit te leggen dat een huisdier een sociaal dier is. Die leg je niet buiten in de zon aan een ketting.
Daar zorg je voor, ook als hij ziek wordt. Het lijkt allemaal zo logisch, maar dat is het hier helemaal niet.
Als ik straks de tijd en de ruimte heb zal ik zeker ook mijn steentje bijdragen.
Nu heb ik vast mijn eigen project uit het asiel.

Ziet er toch een stuk beter uit dan in een emmer!

Officieel moment

Vandaag was een speciale dag.

We hadden namelijk onze afspraak bij kranshi.

Kranshi is de burgerlijke stand van Curacao. Dit zit in een mooi statig typisch Curaçaose pand.

Vanaf vandaag zijn wij officieel ingezetene van Curacao.

In plaats van onze Nederlandse ID kaart hebben we nu een Sedula.

Deze Sedula moet je altijd bij je hebben net als in Nederland, alleen hier al vanaf 12 jaar en in Nederland vanaf 14.

Oja even een weetje. Deze afspraak is begin Januari gemaakt vrij snel na onze aankomst.

Ze lopen iets wat achter met hun zaken zeg maar. Nou maakt mij dat allemaal niet uit hoor. 

Met of zonder Sedula, ik lig er niet wakker van. (Tenminste mits Tico door slaapt)

Maar je zal maar een paspoort nodig hebben. Dan ben je ook 3 maanden later aan de beurt.

En dan heb je natuurlijk nog niet direct het document, daar moet je dan ook weer op wachten.

Dit levert altijd stress op onder de Nederlanders die op vakantie willen zoals nu in de meivakantie, want dat ga je niet redden. Gelukkig is ons paspoort nog wel even geldig.

Onze nieuwe id geeft één groot voordeel waar iedereen zich nu al op verheugd!

Het is namelijk zo dat als je hier op het vliegveld aankomt er onderscheid gemaakt wordt met inwoners en toeristen.

Ben je inwoner dan heb je een sedula en mag je in een andere rij. En die rij is veeeeel korter.

Kan je je voorstellen dat je uit een Boeing 747 stapt samen met 400 anderen en die moeten allemaal een stempeltje in hun paspoort.

Nu werken op het vliegveld de meest gepassioneerde en vriendelijke Curaçaoënaars, dat wil je niet weten. Ik heb wel eens op het punt gestaan rechtsomkeert te gaan en zo de Boeing weer terug te nemen. Verschrikkelijk zeg! 

Echt waar, ze screenen ze erop. 

Het is altijd weer een verademing als je door die loketten bent. 

En dat zijn we dan nu lekker snel.

Een wolf in schaapskleren

Ik wist het niet, maar we hebben een wolf in huis.

Niet zo'n hele grote, maar hij loeit voor 10.

Tjonge, jonge wat komt er een geluid uit dat kleine ding. Het gaat namelijk om Tico.

Waar het door komt is gissen. Het zou kunnen zijn doordat hij gisteren een setje vaccinaties heeft gehad, maar het kan ook pure eigenwijzigheid zijn. Wat we in ieder geval wel zeker weten is dat we de halve nacht van hem hebben mogen genieten!

Eerst om 24.00 uur toen we hem in zijn bench deden.

Hij zette het direct op een loeien cg huilen en heeft dat een uur volgehouden. Wij dus ook!

Pfff, wat was ik blij dat het stil was.

Maar te vroeg gejuigd.

Meneer moet namelijk ook altijd nog ergens in de nacht een plasje doen.

Zodra ik hem dan hoor piepen in zijn bench kom ik in actie.

Dit gaat al nachten goed. Ja in die zin dat ik er gemiddeld twee keer per nacht uit ben om meneer even zijn behoefte te kunnen laten doen.

Het is alsof ik een flashback heb naar 12 jaar geleden. Dat duurde toen twee jaar lang. Ik hoop toch echt dat dit korter gaat duren.

Vannacht om 2.30 er dus weer uit voor een plasje. En ja hoor, bij terug zetten in de bench begon meneer weer. Vreselijk. Ik zal alle lelijke woorden die ik in gedachte zei ook maar in gedachte houden!

Een uur heeft het geduurd. Nee, toen was hij niet stil, maar was ik het spuugzat!

Ik had koppijn van het hoge geluidje dat hij produceerde en was inmiddels al een halve nacht wakker.

Alle boeken over honden opvoeden ten spijt, ik heb dat beest uit zijn bench getrokken en bij ons op de kamer in zijn mand gelegd. STIL! Wat een verademing. En wat was ik er klaar mee.

Het duurde nog even voordat ik de slaap weer kon vatten, maar het was in ieder geval stil.

Het zal je niet verbazen dat ik nu helemaal kapot ben en heerlijk ga slapen.

O ja, mocht je je afvragen of Tico straks weer in zijn bench gaat. NEE, effe een nachtje doorslapen zou wel heel wenselijk zijn.

We pakken het wel weer op, maar nu even niet.

Tico was trouwens ook wat moe van zijn nachtelijke avonturen. Die heeft bij Storm in zijn mand bijgeslapen. Geprobeerd dan, want je moet wel overal van op de hoogte blijven.

Een schoolreis met een missie

Nog iets meer dan een maand, dan is het zover. Maud gaat dan met school naar Suriname.

Ik kreeg de vraag daar eens iets meer over te vertellen.

Toevalligerwijs hebben we ook recent een informatie avond gehad, dus kán ik er nu dan ook meer over vertellen.

Wat als eerste verteld moet worden, is dat deze studiereis een vrijwillige keus is.

Je bent niet verplicht mee te gaan, dit omdat je het zelf moet bekostigen en doordat het in de Paasvakantie valt.

Maud had eerst niet zo'n zin om mee te gaan, totdat ze op school begonnen was en merkte dat de meeste van haar vriendinnen juist wel gingen.

Maud vertrekt met nog 14 anderen op donderdag 17 april richting Parimaribo.

Hier start het avontuur. Ze zullen in Parimaribo per fiets een aantal bezienswaardigheden bezoeken en vooral lol hebben met elkaar. Dit ter voorbereiding van het echte werk.

Op dat echte werk ben ik als natuurmens wel een tikkeltje jaloers

Als eerste zullen ze per boot naar een plek gaan waar ze op het strand zullen slapen, of eigenlijk niet zullen slapen.

De bedoeling is namelijk te wachten op schildpadden die hun eieren komen leggen

Dat is iets heel speciaals en je kan ook niet van te voren inschatten of je iets zult zien.

We zullen voor ze duimen.

Hierna gaan ze weer terug naar de basis, Parimaribo.

Ze kunnen weer een dagje bijtanken en winkelen. Hè, het blijven pubers he! Als je geld mee hebt moet het ook worden uitgegeven.

De volgende dag zullen ze alle luxe inleveren en gaan ze met een rugzak verder.

Ze gaan namelijk 4 dagen de jungle in.

Zonder WiFi, warme douche, electriciteitsnet enzovoort.

Die arme kindertjes zullen nog ontwenningsverschijnselen krijgen!

In de jungle gaan ze per korjaal over een rivier naar de minavallen.

Ook zullen ze een bezoek brengen aan een dorp en iets aanbieden aan de lokale bevolking / school.

Ze zullen slapen in hutjes waar ze alleen verlichting hebben door het aansteken van een olielamp.

Oké, wat dan weer minder is, is dat door deze 4 dagen in de jungle mijn kind van te voren al lek gestoken gaat worden.

Er eerst namelijk van alles. Ze krijgt binnen nu en nu een vaccinatie tegen hepatitis A en B en gele koorts en moet ze voor vertrek starten met het slikken van malariapillen. 

Pfff, op zulke momenten ben ik dan weer blij dat ik toch niet in hun schoenen sta. Ik heb het niet zo op naalden, slechte ervaringen mee zeg maar.

Maar ondanks dat heeft Maud er zin in! Het aftellen is begonnen.

Aan alles komt een eind

Goh, wat hebben we genoten vandaag!

Zo wie zo konden we spreken van een Islaloze dag, dat is erg aangenaam.

De Isla is erg dubbel. Niet voor ons, ik heb mijn mening er wel over, maar wel voor Curacao zelf.

Natuurlijk is het milieu en gezondheidtechnisch een vreselijk ding, maar er werken wel duizenden mensen die door dat smerige ding een inkomen hebben.

Wat als je de isla sloopt? Dan ontneem je al die mensen hun werk en salaris. En hebben mensen geen geld, dan komt er behoudens nog meer armoede ook een toename van de criminaliteit.

Het contract met Venezuela houdt in 2019 op. Er wordt nu al gekeken naar hoe dan verder.

Slopen en opruimen zou het beste zijn, maar wie gaat dat betalen? Daar draait het nu vooral om.

We wachten het wel af. Waarschijnlijk zal het zo zijn dat als wij vertrekken er nog één keer als afscheid witte rook uit dat ding komt.

Het is trouwens niet zo dat als wij niets ruiken de isla ook een dagje vrij heeft.

Het heeft voor ons puur te maken met de wind. Als die net even anders staat dan ruiken wij hem.

Er zijn dus echt mensen die hem dagelijks 24 uur per dag ruiken. Ik moet er niet aan denken!

Maar vandaag dus even niets, geen rook, geen lucht, maar ook geen andere beslommeringen.

We genieten nog even van onze laatste dag vakantie. Erik is er weer, dus die geniet vrolijk mee.

Ieder dat dit op zijn eigen manier. De één zit achter zijn computer, ik noem geen namen.

De ander kijkt uitzending gemist op de iPad en ik heb eens gekeken of het luchtbed mij nog houd.

Af en toe moet er ook gewerkt worden aan een kleurtje. Alleen bruine armen, gezicht en onder benen, is ook zo raar. Dus voor de rest van het lijf moest ook eens tijd vrij gemaakt worden.

Dat met die tijd is gelukt, het kleurtje ook, maar was niet de kleur die ik in gedachte had ;-)

De isla, een milieuschandaal!

Gisteren vertelde ik dat wij mogelijk weer gaan verhuizen vanwege de lucht van de Isla.

De isla is de olieraffinaderij op Curacao.

Er is ontzettend veel over geschreven, dus citeer en plak ik her en der om het één en ander duidelijk te maken.

In de tweede wereld oorlog was de raffinaderij van Shell en werd ingezet om schepen en onderzeeërs te voorzien van brandstof. Dit was erg lucratief en leverde Shell een behoorlijke omzet.

In 1985 werd de raffinaderij voor een symbolische gulden aan Curacao verkocht.

Sinds 1985 huurt de Venezolaanse oliereus PDVSA de raffinaderij. Het eiland ontvangt een schamele huur, de honderden miljoenen winst per jaar gaan naar Chavez’ propagandamachine. 

Een belangrijke reden om de raffinaderij van de hand te doen, was onder andere dat de raffinaderij verouderd was. Eigenlijk nog steeds is! Dit leverde destijds milieuschade op en 2½ decennia later is dat alleen maar ernstiger geworden en kunnen we vandaag de dag gerust spreken van een milieumisdaad! Om een indruk te krijgen: de raffinaderij op Curaçao stoot jaarlijks 30 miljoen kilo zwaveldioxide (SO2) in de lucht. Dat is meer dan alle raffinaderijen bij elkaar in Nederland. 

Wat zijn de gevolgen? In de periode 2001-2009 zat er in de lucht van de woonwijken onder de rook 100-300 μg/m3 SO2. Dit is grofweg een factor 15 hoger dan in Nederland is toegestaan. Voor de goede orde, het gaat om gemiddelden, er zijn vele dagen waarbij waardes tot ver boven de 1000 μg/m3 worden gemeten! In Nederland wordt nog slechts 2 μg/m3gemeten. Dit is niet de enige uitstoot. De raffinaderij stoot in zijn eentje minstens 1,2 miljoen kilo fijn stof uit, het voortdurend fakkelen wordt door de raffinaderij niet meeberekend. Ter vergelijking, alle raffinaderijen in Nederland bij elkaar stoten 1,7 miljoen kilo uit.Wat zijn de gevolgen voor de 20.000 mensen (incl. 6.000 kinderen, 17 scholen) die onder de rook van de raffinaderij wonen? 

Regelmatige sluiting van scholen wegens stankoverlast, een grote druk op de gezondheidszorg van duizenden (veelal arme) mensen die onder de rook van de raffinaderij wonen, een asfaltmeer en jaarlijks tientallen doden –dit blijkt uit een rapport van het Nederlandse Ecorys-NEI (2005)! Het is duidelijk dat de rol van Nederland bij de verkoop van de raffinaderij een dubieuze aangelegenheid was, om maar te zwijgen over de tendentieuze ‘normen en waarden’ van minister Balkenende. Het is duidelijk dat Nederland veel voordeel heeft gehad van deze raffinaderij. De nadelen komen echter voor rekening van het milieu en de Curaçaose bevolking en dan wel met name voor Jan met de Pet en de schoolgaande kinderen.

Zoals hierboven beschreven, laat zien wat de ernst van deze fabriek is. 

Natuurlijk zijn er milieu organisaties die zich er druk over maken. Er is zelfs al eens een boete opgelegd aan het bedrijf bij overschrijding van een bepaalde hoeveelheid zwavel. Maar er is nog nooit een cent betaald, heel bijzonder.

Gelukkig wonen wij niet rechtstreeks onder de rook van de Isla, maar kunnen wij hem wel regelmatig ruiken.

We ruiken hem helaas meer dan was verteld en was gehoopt. Dit maakt dat wij onze ogen open houden! Want ook deels onder deze rook wonen kan niet gezond zijn!

Oost west, thuis best!

Wat een leuke reacties op mijn vraag van wat jullie zouden willen weten over Curacao!

Of over ons, hoe wij bepaalde dingen ervaren!

Ik ga alle vragen beantwoorden. Heb ook al bij mijn huisgenoten uitgezet dat zij worden geactiveerd om eens een keer te schrijven.

Mijn ega ontspringt de dans vandaag, die is met spoed weer naar een ander eiland vertrokken.

Dus vanavond schrijf ik hem gewoon nog even zelf.

De eerste die reageerde was Jolanda die toch wel heel graag iets meer van ons huis wilde zien.

Er zijn vast meer mensen die foto's willen zien, maar er misschien niet om durven vragen, haha.

Ik heb alvast het een en ander op de gevoelige plaat vast gelegd.

Dit is de voorkant van het huis met voortuin.

Lekker weinig onderhoud want er liggen vrijwel alleen steentjes.

 

Links op de foto zijn twee raampartijen te zien. Dat zijn Youri zijn slaapkamers. Ja, kamers!

Hij heeft er twee, omdat ze beide wat klein zijn waardoor niet alles in één kamer paste.

Hij heeft nu een slaapkamer en een gamekamer.

Dit is zijn slaapkamer.

Maud heeft haar kamer aan de rechterkant van het huis. Zij heeft wel gewoon één kamer, maar weer met de luxe dat de gezamenlijke badkamer van Maud en Youri aan Maud haar kamer vast zit.

Dit is de slaapkamer van Maud

We hebben een huiskamer met keuken. Hier staat de tv, dressoir enzovoort.

Het staat er wel, maar over het algemeen zit je buiten.

De twee deuren die je achterin ziet naast de voordeur zijn de deuren van het toilet en de badkamer van Maud.

Maud kan die bereiken vanaf haar slaapkamer, Youri dus vanaf de gang.

Dit is de keuken met aan de andere kant net niet te zien de grote koelkast.

De combi magnetron hadden we meegenomen uit Nederland. Zijn we nu heel blij mee, want deze keuken heeft geen oven.

Op de muur zit krijtbordverf, kunnen we onze boodschappen op schrijven.

Zoals je ziet hebben we niks nodig, haha.

Maar, zoals ik al zei leven we buiten.

We hebben onze eettafelstoelen vervangen voor buitenexemplaren en onze grote eettafel buiten gezet.

Een heerlijke plek om in het weekend te starten met een broodje en een kopje koffie met uitzicht op het zwembad en de golfbaan.

De loungeset is ook mee vanuit Nederland. Dat is meer de plek waar je zit in plaats van de bank binnen.

Dit zie je dus als je aan tafel zit. Niet vervelend toch?

Het huis is zo gebouwd dat je veel wind vangt.

Dit is nodig om niet om te komen van de hitte in de warme periodes.

Hierdoor is beneden extra ruimte ontstaan.

(Deze foto is gemaakt tijdens de bezichtiging.)

Je ziet dat wij eigenlijk op de eerste verdieping leven.

Beneden is het pomphok. Zo noemen ze dat. Hier staat de pomp van het zwembad.

Tevens staat hier mijn wasmachine en alles wat in Dronten in de garage stond.

De rechterdeur is van het gastenverblijf.

Dit is best ruim met een woonkamer/ keuken, badkamer en slaapkamer.

Voordat iedereen nu bedenkt dat hij hier wel in wil vertoeven........ Wij weten nog niet of we in dit huis blijven wonen!

We hebben een half jaar contract. Dit is omdat we in een gebied wonen waar je last kunt hebben van de isla. De isla is de olieraffinaderie op het eiland.

Bevalt het niet, dan gaan we weg en die kans is groot.