Dit zaakje stinkt

De toerist hebben we nog niet uitgehangen vandaag. We moeten natuurlijk de visite eerst even de gelegenheid geven om in het nieuwe ritme te komen. 6 uur tijdsverschil kost toch energie.

Meestal ben je op dag 1 rond een uur of 16.00 brak. Zelfs met een cup a soup trek je het niet.

Echt even zo'n inkakmoment waar je dan doorheen moet. De dag daarna kan je er weer helemaal tegenaan. Dat gaan we morgen dan ook doen. 

Voor vandaag nog een relaxt schema. 

Maud had vanmiddag haar laatste surfles van het seizoen. Iets waar ze erg naar uitkeek, want door de examens en de ingreep aan haar teen heeft ze weinig lessen kunnen volgen.

Gelukkig waaide het lekker, dus viel er ook echt te surfen. 

Vanavond werd ik de slaapkamer ingeroepen van Maud. Of ik even wilde komen ruiken.

Er hangt een vies geurtje. Zo'n geurtje dat we wel eens eerder gehad hebben. Zo'n geurtje waarbij je uiteindelijk een dode muis vindt.

En dan kan je die maar beter vinden als hij in een nog niet al te verre staat van ontbinding is.

Maar hoe graag we hetgeen dat stonk ook wilden vinden, het leidt tot niks. Elk kastje, laatje, doosje is bekeken. Best vervelend dat je wel wat ruikt, maar niet vindt waar het vandaan komt.

We zullen toch even moeten wachten tot het nog meer stinkt. Tegen die tijd zal ik laten weten wat het is geweest.

En dan nog een kleine update over de hond met de ernstige schurft en wonden die opgesloten zat in hok omdat de eigenaar hem vies vond.

Kijk deze kanjer eens genieten. 

De eigenaar is nog steeds in hem geïnteresseerd. Ben benieuwd wat ze gaat zeggen als wij haar gaan vertellen dat ze dan wel mee moet betalen in de kosten. Als we die stelling niet nemen kunnen we dadelijk voor het hele eiland honden op onze kosten verzorgen en weer terug brengen. 

Het voelt dubbel, je wilt de mensen graag geloven dat ze geen benul hadden van wat de hond mankeerde, maar in dit geval had ze zelf ook aan de bel kunnen trekken. Nu heeft een buurtbewoner de melding gedaan. Wat zou er gebeurd zijn als die niets gedaan had? Ik heb zo mijn vermoedens en die zijn niet in het voordeel van de hond.

Eindelijk

Vanmorgen 8.00 uur stond ik weer paraat bij de dierenarts.

Sta je binnen zegt hij, wat doe je hier zo vroeg, ik heb nog niet eens mijn koffie op. Alsof het mijn idee was om 8.00 uur af te spreken. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik absoluut geen ochtendmens ben. Mijn favoriete tijd bij de dierenarts is altijd 11.00 uur. De assistente weet dat inmiddels. Rond die tijd heb ik ontbeten, de honden eten gegeven, de eerste was in de machine gedaan en ben ik in staat helder deel te nemen aan het verkeer.

Het is dat ik deze route ongeveer met mijn ogen dicht kan rijden, zo vaak dat ik dit stuk wegdek gebruik. Ze zouden wel eens een weg naar mij mogen vernoemen. Je krijgt hier al voor minder een eigen straatnaam. In plaats van een lintje. Ach weet je, doe dan gewoon maar een zak voer. Heb ik meer aan.

Renzo is vanmorgen gecastreerd. Toevallig kreeg ik gisteren de vraag of dat echt nodig was. Ja, wij vinden van wel. Natuurlijk heeft het steriliseren van een teefje nog meer prioriteit, maar wij willen van geen enkele Rescue Paws hond nakomelingen. Er zijn al meer dan genoeg honden op het eiland. 

Reuen proberen uit te breken uit de tuin wanneer er loopse teefjes in de buurt zijn. Er is dus wel degelijk kans dat jouw reu zonder dat je het weet voor nageslacht zorgt. Hier op het eiland heerst ook een beetje het idee dat een reu niet goed waaks meer is als hij zijn mannelijkheid kwijt is. 

Bij mij is de beste waker een dame. Een dame met ballen, haha. Gesteriliseerd en wel kan ze aardig aan het hek tekeer gaan.

Renzo heeft ze nu dus niet meer, maar waken deed hij vanmiddag al weer.

Tijdens zijn narcose zou ook zijn neus doorgespoeld worden in de hoop dat wat hem belemmerd weg gespoeld zou worden. Helaas is dit niet gelukt. Niet omdat er niks zit, er zit juist teveel.

Het gaat niet zo maar om een steentje of grasaartje. Het kan wel eens zijn dat een tumor zijn luchtwegen in de neus blokkeren. En als dat zo is dan kan het wel eens zo zijn dat Renzo daar niet aan geholpen kan worden.

Om alles met meer zekerheid te kunnen zeggen gaan we foto's laten maken en wachten we af wat daarop te zien is.

Zolang we zien dat hij nog redelijk functioneert zonder door zijn neus te kunnen ademhalen nemen we nu geen beslissingen. We geven hem vooral extra liefde. 

Zijn vacht wordt trouwens echt heel mooi. Wel een beetje raar. Dan heb je energie gestoken in zijn ondergewicht, karpattenziekte en schurft en moet je hem misschien laten gaan door een tumor.

Nog maar even niet bij stil staan.

Vanavond 20.10 landde eindelijk het vliegtuig van mijn vriendin. Ze had er een halve wereldreis op zitten om hier te komen. Ze zijn van Amsterdam naar Aruba gevlogen, van Aruba naar Bonaire en van Bonaire naar Curacao. Ze hebben binnen een paar uur in één keer alle abc eilanden aangedaan.

Of je daar nu zo blij mee moet zijn!

We hebben gepoogd de laatste vlucht een beetje bij te houden. Het valt niet mee om vliegtuigen van insel air via apps te spotten. Hierdoor weet je ook niet of hij nou wel of niet op tijd vliegt.

Volgens de Hato website is eigenlijk bijna altijd alles on time. Nou niks van waar. Ze zouden vanavond ook on time zijn.

Als je dit dan ziet ga je toch wel aan je zelf twijfelen. Of hadden ze nu dan eindelijk de vlucht maar geen koffers. Ik had er niet eens gek van staan kijken. 

Maar dan eindelijk werd het dagenlang wachten beloond. Voor hun kan de vakantie eindelijk beginnen en ook voor mij is dit natuurlijk de start van een leuke tijd. Eindelijk!

Vakantietijd

Al twee dagen kijk ik met veel spanning uit naar de komst van mijn vriendin/ oud collega en haar man.

Gisteren had ze moeten arriveren, maar KLM dacht er anders over.

De blauwe vogel die toch eigenlijk altijd op tijd vliegt en weinig problemen kent heeft gistermorgen 20 mensen op Schiphol laten staan. Er waren problemen met het inchecken en het verwerken van de bagage waardoor deze mensen te laat waren voor de vlucht.

Ze werden ondergebracht in een hotel en kwamen op de wachtlijst voor de volgende vlucht.

Dat was wel een domper als je je verheugd op de komst van bezoek.

Toen ik vanmorgen wakker werd heb ik meteen de telefoon gepakt om de whats app te lezen. Ik was heel benieuwd of het ze gelukt was om vandaag een stoel te bemachtigen. Helaas, er waren niet voldoende plekken om iedereen die gisteren gestrand was mee te krijgen. Ze moeten nog een dag wachten. Morgen komen ze dan eindelijk, maar wel met de late vlucht die een tussenstop heeft op Bonaire. Nog maar een dagje wachten dus.

Ik sta al twee dagen in de relax modus. Was helemaal ingesteld op visite en dus de daarbij horende tripjes naar plekken als Westpunt, de pontjesbrug en het strand. Nu dat zo ineens weg valt heb ik zeeën van tijd. Ach, ik weet altijd wel weer wat nuttigs te bedenken. 

Zo zijn de voorbereidingen voor de vakantie in volle gang. Ditmaal vliegen we naar Miami waar we na aankomst doorrijden naar Fort Lauderdale. Hier zullen we lekker relaxen en de dames vooral shoppen in de malls. Een aantal dagen later rijden we terug naar Miami waar we inchecken bij het cruiseschip wat ons 9 dagen mee op reis neemt van Miami naar St Maarten, de British Virgin Islands, the US Virgin Islands en de Bahama's. Of ik in deze periode ook verslag kan blijven doen is nog niet helemaal zeker. Ik heb geen idee hoe het internet op het schip zal zijn. Ik weet al wel dat je om van het internet gebruik te mogen maken fors moet betalen. Waarschijnlijk schrijf ik wel alles en upload ik het zodra we aan land zijn.

Vanmiddag was de meldster van Renzo hier even op visite. Zij was degene die hem regelmatig zag lopen en actie ondernam door hem op Facebook te plaatsen. Ze was heel benieuwd hoe hij er nu uitzag. Dat was natuurlijk een wereld van verschil. Als hij morgen geopereerd is en weer meer lucht door zijn neus krijgt is het alleen zijn huid nog die moet herstellen. 

Ik ben benieuwd of ik spoedig een nieuw baasje voor hem zal kunnen vinden. We merken echt dat het nu vakantietijd is. Mensen zijn niet bezig met de aanschaf van een huisdier maar met vakanties, familiebezoek en repats. Ook fosters nemen even een stapje terug doordat ze minder tijd hebben of er even tussen uit gaan. Even pauze op rescue gebied dus. 

Maar ach, als ik straks deze snuitjes op internet plaats dan is iedereen verkocht toch? Het rechterhondje is al voorzien van een lieve baas, maar voor het andere hondje vind ik vast wel iemand. 

 

Alleen maar vooruitgang

Een nieuwe week dus een nieuwe telling. Vandaag voor de eerste keer deze week weer naar de dierenarts. Ik zou het toch echt eens moeten gaan bijhouden. Ben oprecht benieuwd hoe vaak ik in een jaar dat ritje maak. 

Dit keer was het voor de twee nieuwe pups die voor hun tweede enting kwamen.

Het zal niemand verrassen dat er weer gekotst werd in de kennel. Inmiddels weet ik dat het aan mij ligt. Ik heb nu al zo vaak kotsende honden gehad die vervolgens bij hun nieuwe baasje nergens last van hadden, dat ik niets anders kan dan schuld bekennen. Gelukkig zaten ze in een bench met een krant, dus heel veel problemen gaf het niet.

De pups waren vergeleken met de vorige keer verdubbeld in gewicht. Een prachtige prestatie van deze twee.

Echt heel gezellig vonden ze het er niet. Maar ik begrijp wat ze voelen, ik heb zelf ook een prikfobie.

We hebben meteen een afspraak gemaakt voor Renzo. Die wordt aankomende woensdag gecastreerd en zijn neus wordt dan doorgespoeld. Hij heeft nog steeds een belemmerde ademhaling door zijn neus. Gelukkig kan hij prima ademhalen door zijn mond. Dat doet hij ook het grootste deel van de dag. 

Tong naar buiten en happy zijn. Mooi leventje heeft hij nu.

Zijn vacht wordt echt al heel mooi. De donshaartjes worden echte haren en is nu steeds meer duidelijk welke kleur hij wordt.

Morgen krijgt hij nog één keer zijn medicatie tegen schurft en dan is het klaar. Ook zijn kuur tegen karpattenziekte is al voldaan. Het is nu echt alleen nog maar aansterken.

Aan het eind van de dag zijn we een stuk gaan lopen met de honden. Ik ken het verleden van Renzo niet, maar de halsband en riem gaven helemaal geen paniek. Hij vond het prima en liep zo mee.

Terror niet. Die was totaal van slag van de riem met halsband. Ik denk toch dat haar onaangename tijd aan de ketting weer boven kwam. We hebben met haar maar een klein stukje gewandeld. Even voor het gevoel. Terror is gewoon blij als ze kan rennen en spelen in de tuin. Die heeft niet veel nodig om happy te zijn. Deze kleine clown maakt zelf wel een feestje van haar leven. 

Eind in zicht

Gisteren gingen natuurlijk Goofy en Chocolate op reis naar Nederland.

Wat ik gisteren niet verteld had was dat nog voordat zij vertrokken waren de volgende twee hier al zaten.

Alleen was dit al ruimschoots van te voren gepland. Deze twee zaten bij een andere foster.

Zij gaat maandag op vakantie waardoor de pups niet langer bij haar konden blijven.

Éen van de twee pups is geadopteerd en gaat als ze 15 weken is naar Nederland.

Voor het andere pupje zoeken we nog een huisje.

Zijn het geen droppies? De laatste foto is van het hondje dat nog een baasje zoekt.

En zo kwam het dat Terror nog geen minuut zonder vriendjes is geweest. Al moesten deze vriendjes wel een beetje wennen aan de terrorstreken die Terror uithaald. Deze twee zijn erg naar elkaar gericht, spelen met elkaar, slapen met elkaar enz. Nu leren ze ook spelen met andere honden van verschillend formaat. Alleen maar goed voor hun ontwikkeling.

Chocolate en Goofy hebben de reis bijzonder goed doorstaan. Chocolate die verder als Marlee door het leven gaat mag heerlijk uitrusten op de bank.

En Goofy heeft kennis gemaakt met de andere honden in de tuin en heeft daar zelfs al mee gespeeld.

Wat een leventje voor deze twee!

Ook wij kijken al uit naar onze vakantie. Die is over 3,5 week. Wat betreft binnen komen van hondjes wordt het vanaf nu wel even stil. Ik probeer Floppy, het kleine puppenreutje en misschien Terror nog te plaatsen, maar lukt dat niet dan blijven ze hier. Vindt oma niet erg, die verheugd zich nu al op alle honden. 

Youri heeft nog twee toetsdagen van school en een ochtendje strand als afscheid.

Maud mag zich thuis voorbereiden op haar mondeling examen. Die hoeft niet meer naar school.

Het eind is voor iedereen in zicht. 

Samen op reis

Het is alweer een week geleden dat we afscheid namen van Storm. De tijd vliegt voorbij.

Soms had ik het idee dat Tico wel wat somberder was. Hij lag meer dan hij normaal deed en speelde minder. Storm en Tico waren degene die 's morgens altijd de leguanenronde deden.

Even de check up of er geen extra ongewenste inwoners in de tuin aanwezig waren. Eigenlijk is er niemand die dit ook doet. En nu doet Tico het rondje ook niet meer alleen.

Misschien komt er nog eens een fosterhond die het leuk vindt om met hem dit rondje te doen.

Omdat we vorige week natuurlijk ineens een hele andere invulling van de dag hadden waren er wat activiteiten doorgeschoven.

Éen daarvan was het winkelen met Youri en zijn vriend Gijs. Over 1,5 week is er een gala van school.

De jongens hadden ook besloten te gaan en hadden tevens bedacht dat ze in dezelfde look wilde komen. Daarom dus samen shoppen, want van alles moesten er wel twee zijn.

Zoals dat op z'n jongens gaat waren we binnen een half uur klaar. Wat het geworden is vertel ik nog niet. De heren gaan op de dag zelf pas op de foto.

In de middag stond er weer een afscheid gepland. Gelukkig geen dramatisch afscheid zoals vorige week, maar toch altijd weer een moeilijk moment. De twee pups die samen drie weken geleden gekomen zijn gingen toevalligerwijs ook weer samen op de dezelfde dag en op dezelfde vlucht naar Nederland.

Voor beide staat er een warm mandje klaar. We hebben ze ook maar regenlaarsjes en zwembandjes meegegeven, kunnen ze wel gebruiken in het natte Nederland.

Terror ziet alles maar komen en gaan. Ik heb mogelijk wel een huisje voor haar, maar daar kan ze pas na 4 augustus terecht. Misschien vind ik in de tussentijd nog wat anders voor haar zodat zij ook naar haaar forever home kan en zij een keer degene is die afscheid kan nemen.

Nu moet ze het opnieuw doen zonder haar vriendjes. Eerst Lola en Mexxie waar ze zo'n lol mee had en nu weer Goofy en Chocolate. Ze begrijpt er vast niks van.

De strijd

Er hing al een paar dagen een gezonde spanning in huis. Geestelijk werd de strijd al dagen gestreden.

Er werden weddenschappen afgesloten en zelfs geld ingelegd. Ik werd hoog ingeschat. Het meeste geld werd dan ook op mij gezet.

Vandaag was het zo ver. De allerlaatste tennisles van dit seizoen werd een wedstrijd tussen Youri en mij. Tuurlijk zou ik gaan winnen, maar daar had Youri andere gedachtes over.

Ik had de wedstrijd kunnen manipuleren. Kleine moeite om de snaren van zijn racket door te knippen. Of olie op de grip was ook een optie geweest. Maar uiteindelijk hebben we dat natuurlijk niet gedaan en hebben gekozen voor eerlijk spel.

Vanmiddag hebben we elkaar eerst eens vuil aangekeken voordat we startten. En toen was het zo ver en werd de eerste bal geslagen. In het net en door mij. Niet echt een fantastisch begin.

Dat serveren is best lastig. En bij twee keer een foute services gaan de punten naar de tegenpartij.

Mmm zo werden ze wel erg makkelijk verdiend.

Het werd al snel 2-0 voor Youri. Dit kon ik niet laten gebeuren. Ik zou mij niet laten inmaken door mijn bloedeigen zoon. Ik die in gedachte volgend jaar al op Wimbledon stond kan toch hier niet zo maar weg geslagen worden! Tijd voor actie.

Het werd 2-1 en ook 2-2. Daarna 3-2 voor Youri en ook nog een 4-2 voor hem. Maar ik ben blijven vechten. 4-3 werd het en daarna 4-4. Helaas kon ik na 5-4 voor Youri er niet meer 5-5 van maken en won hij deze set. Een uur later, roodverbrande konen, zweet op de rug en met flinke dorst heb ik me er bij neer moeten leggen dat ik verloren heb met 6-4. Ik vrees dat ik dit nog heel lang zal moeten blijven horen.

Alle weddenschappen heb ik af kunnen kopen met een Large cola van de burgerking. Pfff dat was een stuk voordeliger.

En nu loopt meneer fluitend door het huis en verteld het aan iedereen die het horen wil.

Ik hoop dat niemand het wil horen. Helemaal niemand.

Spoedklus

Ik heb er niet veel aandacht aan geschonken, maar ik heb hier nog een klein puppenmanneke rondlopen.

Dit pupje zou eigenlijk met Rosanna Kluivert mee naar Nederland gaan, maar kreeg geen toestemming om te vliegen. Hij was nog te jong. Omdat we nooit exact weten hoe oud gevonden pups zijn wordt daar een geschatte leeftijd aan gehangen. Toen Rosanna hier was zou hij op papier wel 15 weken zijn geweest, maar daarvoor was hij echt te klein. We houden hier aan dat als ze gaan wisselen ze ongeveer de leeftijd van 15 weken hebben.

Toen hij niet mee kon naar Nederland moest er een fosterplekje voor hem komen. Dat werd bij mij omdat ik ook Chocolate hier kreeg. Deze twee pups kenden elkaar en genoten van het zijn in elkaars nabijheid. 

Chocolate was vorige week helemaal genezen verklaard en kan naar haar nieuwe baasje in Nederland.

Daar was al een vluchtbegeleider voor bekend. Deze vliegt aankomende zaterdag met nog twee hondjes naar Nederland.

En wat zie ik gisteren bij Goofy? Precies, een wisselend melkgebit.

De vluchtbegeleider van Chocolate kon er niet nog een hond bij hebben. Dan maar een berichtje op Facebook. Het duurde nog geen vijf minuten voordat iemand zich meldde. En wanneer vloog ze?

Deze zaterdag. Dat is wel heel toevallig. Nu gaan Goofy en Chocolate toch nog samen weg.

Ieder met een eigen vluchtbegeleider. Maar dat betekende wel dat ik vandaag een spoedklus had.

Waar ik normaal alles in een week regel, moest het nu in een dag. Een huisdier moet namelijk 48 uur voor vertrek aangemeld zijn.

Ik redde het precies. Youri naar de ortho en daarna door naar het TUI kantoor.

Goofy is aangemeld, maar morgen hoor ik pas of hij ook daadwerkelijk echt mee kan. Er kunnen maximaal 6 honden per vlucht mee. 

Hij zit dan in ieder geval niet alleen in het ruim, maar samen met Chocolate, Diesel en Dappertje.

Het zal een gezellige boel worden.

Na TUI weer doorgesjeesd naar de dierenarts. Hier een gezondheidsverklaring opgehaald waarmee ik morgenochtend naar de veterinaire dienst kan. Pffff zouden ze me er nog kennen?

Ik was er woensdag ook nog. Nou ja, alles voor het goede doel zal ik maar zeggen.

Op de veterinaire dienst na is alles geregeld wat geregeld kan worden. Nu hopen dat TUI nog plek heeft. Dan kan dit manneke eindelijk naar zijn nieuwe baasje.

Voor Maud is het heen en weer gereis voor nu klaar. Alle schriftelijke examens zitten erop.

Ze heeft er een goed gevoel over. De vakken waarvan ze de antwoorden had meegenomen en heeft nagekeken weet ze dat die voldoende zijn. Het exacte cijfer blijft nog even spannend.

Tijdens haar reis naar Bonaire waren ze nog een bekende Nederlander tegen gekomen.

Dat gebeurd op de KLM vluchten wel vaker, maar op een binnenlandse vlucht van Curacao naar Bonaire is dat echt een uitzondering. 

Tuurlijk was er even tijd voor een Kodak momentje. Altijd leuk voor later.

Flexibel

De dag begon vanmorgen bij de veterinaire dienst. Dat is echt zo'n formaliteit dat weinig inhoud heeft maar toch moet gebeuren.

Zonder de benodigde stempels mogen de honden niet vliegen, dus vooruit dan maar weer.

Drie stempels en twee zegels rijker en €35 armer verliet ik het pand weer. 

De papieren zijn nu niet alleen voor Chocolate geregeld, maar ook voor Dapper en Diesel die zaterdag mee naar Nederland mogen. Hondjes van andere stichtingen en fosters.

Daarna ben ik doorgereden naar de autowasstraat. De vorige keer heb ik het laten doen bij zo'n 'op elke hoek van de straat wasserette'. Zelfde prijs, net zo schoon, of eigenlijk net niet schoon.

Nu bied ik natuurlijk mijn auto pas aan als ik klachten krijg van de kinderen. Ik heb zelf nergens last van. Op mijn stoel zitten geen honden. 

Kan me voorstellen dat zo'n knul van de wasserette een rolberoerte krijgt als hij mijn achterdeur open trekt. Maar met een vrolijke lach op mijn gezicht zeg ik dan sorry beetje vies. 

Hij is weer van buiten en van binnen gecleand voor zolang het duren mag.

Door naar de supermarkt.

Het was behoorlijk leeg in de schappen. Er wordt/werd gestaakt bij de haven waardoor er geen invoer mogelijk is en dus geen nieuwe voorraad.

Ach ja, we worden steeds flexibeler. Dan is er weer geen fruit vanwege een tekort in Venezuela.

Dan weer geen voorraad door de harde wind. Maak me er niet druk om. Er is nog steeds voldoende waar we uit kunnen kiezen. Ik zie het maar als luxe probleem. 

Na de boodschappen was de volgende bestemming de eigenaar van het gisteren meegenomen hondje. Ze heeft nog een hond. Die zat ook onder de karpatten, maar heeft gelukkig geen schurft of brandwonden.

Vandaag begon de eigenaar over de andere hond dat als hij weer gezond was ze hem dan wel graag terug wilde. Pfff wat moet je daar nou mee. Het is heel dubbel.

Natuurlijk gun ik het beestje het beste en dat is voor mij niet daar. Maar ik weet dat als ze deze hond niet terug krijgt ze ergens anders wel weer een nieuwe hond vandaan haalt.

Uiteindelijk onder aan de streep is er dan geen winst behaald. Hoe raar het ook klinkt, deze mensen hebben nog hun best gedaan. Ze hebben iets geprobeerd tegen de karpatten alleen dat is volledig verkeerd gegaan. Vanmorgen vroeg ze me of het klopte dat je de hond kon wassen met water en zout tegen de karpatten. Er is heel veel onwetendheid. Als je de hond wast en de karpatten verwijderd maar de omgeving niet aanpakt zit de hond binnen een dag weer onder.

Gisteren zaten de honden ook nog vast in een hok. Vanmorgen liep de andere hond los. 

Dit hondje heeft nu van mij een nexgard tablet gekregen. Binnen 24 uur vallen de karpatten er dan dood af. Ik hou nu contact met deze mensen zodat ik ze kan helpen met de juiste verzorging voor de honden. En dan zien we nog wel even wat er met hun andere hond gaat gebeuren.

Die geniet in ieder geval van alle verzorging en aandacht.

Renzo geniet ook op en top van alle zorgen en aandacht.

Hij begint langzaam aan weer donshaartjes te krijgen. Het voelt grappig aan. Ook zijn botten steken minder uit. Hij gaat echt de goede kant op. 

Ik probeer nog steeds een foto van zijn blije koppie te maken, maar zodra ik door mijn knieën zak voor een foto komt hij aangerend. Wie weet lukt het me morgen.

Toch hulp

Vanmorgen heeft Maud zich weer voorbereid op haar vertrek naar Bonaire.

Koffer pakken, checken of alles mee is, dan nog even lunchen en toen kon ze gaan.

Op naar de laatste twee schriftelijke examens. Geschiedenis en aardrijkskunde staan nog op het programma. Op het moment dat Maud deze zal maken doen er in Nederland ook kinderen mee.

Voor hun is het een herexamen, voor Maud dus nog onderdeel van het eerste schriftelijk examen.

Al die tijd horen we niks over de vakken die al gedaan zijn. Je hebt wel een vermoeden of je ze goed of niet goed hebt gemaakt, maar het cijfer krijg je pas te horen op de allerlaatste dag van het mondeling. Je hoort dan pas of je geslaagd bent. Nog even doorbijten dus.

Gisteravond kreeg ik een verzoek om hulp. Er zou een hond vastgehouden worden in een kleine kooi.

Dit was omdat hij huidproblemen had en dat is vies. Ook was er sprake van dat de hond mogelijk brandwonden had door verkeerd gebruik van gif tegen karpatten.

Gisteravond kon ik niet veel meer betekenen, maar voor vanmiddag had ik een afspraak voor hem bij de dierenarts gemaakt.

Bij aankomst werd de hond inderdaad uit een kleine kooi gehaald. Ondanks zijn wonden was het een vrolijk en lief hondje dat meteen aandacht zocht.

Hij is nog jong, zo rond een maand of 6 en zal best al een lange tijd huidproblemen hebben gehad. 

Dat betekent misschien al een groot deel van zijn leven pijn en jeuk. Je moet er toch niet aan denken.

We hebben hem bij de dierenarts maar vast van zijn karpatten afgeholpen. Met een tablet, maar ook door ze direct te plukken. Hoe eerder die vieze beestjes weg zijn hoe beter.

In eerste instantie was de bedoeling om de hond te laten zien door een dierenarts en hem daarna terug te brengen. We zitten vol, gaan op vakantie enzovoort enzovoort. Maar dit arme diertje kon niet terug. De vraag was dat als ik hem terug zette wat er zou gebeuren. Hij moet dagelijks medicatie hebben. Zouden ze hem die wel geven? De eigenaar wilde de hond ook niet terug hoor. Ja pas als zijn huid weer in orde was. Ik ben toch maar een belronde gaan houden. Kunnen we misschien toch iets betekenen of moest hij echt terug?

Terwijl ik rond belde was het hondje in slaap gevallen. Valt allemaal niet mee wat je zo allemaal mee maakt.

We hebben het gelukkig op kunnen lossen. Éen van onze adoptanten van een Rescue Paws hondje wil graag helpen. Ze gaat wel eerst nog op vakantie, maar wil daarna graag dit hondje opnemen.

Tot dat ze terug is van vakantie hebben we ook een oplossing gevonden.

Fijn, top! Dit hondje gaat nu ECHT geholpen worden.

Genietmomentjes

Gisteravond laat toen wij nog even heerlijk buiten op de bank zaten was er een hoop onrust in de straat. Gebeurd wel vaker en aan het blafje van de honden weten wij of we wel of niet in beweging hoeven te komen. In dit geval was het alleen maar een 'hè potverdorie er loopt een hond in de straat' blafje. Daar worden wij niet heel actief van, maar de honden dus wel.

Overactief bleek niet veel later nadat we een hoop lawaai hoorden.

Met de zaklamp op pad zagen we al gauw wat er aan de hand was. De halve kinderboerderij was omgevallen. En op echt een paar centimeter na heeft het mijn auto gemist.

Echt een ongelofelijke mazzel. Van die auto dan, niet dat het omgevallen is. Daar word ik minder vrolijk van. Het is toch niet zo bestemd tegen honden die er tegen aan springen of zoals floppy de berggeit die er zelfs overheen gaat.

We hebben samen de boel omgekanteld zodat het in de tuin kwam te liggen en niet meer naast mijn auto lag. Overdag ziet het er dan zo uit, wat een ravage.

Zonde, maar ja. Er zijn ergere dingen op de wereld.

Na een aantal weken buffelen zonder man in huis en daarna het afscheid van Storm was het wel even tijd voor ontspanning. Het aanbod om bij een vriendin te komen koffie drinken heb ik dan ook met beide handen aangepakt.

Ik ben niet alleen gegaan. Bij dit adresje woont een hond die het goed met Luna kan vinden. En wederzijds is Luna ook wel gek met hem. Dus Luna is gezellig mee op de koffie gegaan.

Zodra ze zag waar we waren en de hond al achter het hek zag wachten werd ze helemaal gek.

Piepen, druk doen. Ze wilde er heel graag uit. En als die deur dan eenmaal open gaat dan is het alsof er een startschot wordt gegeven. Vrooooom weg zijn ze. Daar kan ik zo van genieten, voor mij is de dag dan al geslaagd. Maakt niet uit wat er verder nog komen gaat.

Niet dat er nog zoveel bijzonders kwam. Even een gezondheidsverklaring voor Chocolate ophalen, een paar foto's maken bij een andere foster van haar hondjes, boodschapje doen en koken.

Dat was het dan wel weer. Geeft niet, de normale dagelijkse dingen horen er ook bij.

Maar die kleine genietmomentjes zoals vandaag met Luna geven veel positieve energie.

De dag nadat....

Zo'n dag als gisteren hakt er wel in. Ik ben gewoon moe van de emoties.

Natuurlijk weet je dat je het enig juiste hebt gedaan, maar dat maakt natuurlijk niet dat het geen zeer doet.

Maar in de loop van de dag ging het beter. Het gaat meer berusten en vind zijn plek.

We zijn heel blij dat we Storm het leven op Curacao hebben kunnen bieden.

We hebben het er wel eens over gehad wat we zouden moeten doen als we terug zouden gaan.

Mocht hij dan nog leven, in welke conditie zou hij dan zijn? Zou hij nog wel kunnen vliegen?

En is het eerlijk naar hem om hem weer mee te nemen naar een leven binnen, terwijl hij zo overduidelijk geniet van het buiten zijn. Dingen waar je over praat en over nadenkt.

Maar Storm heeft gekozen hier te blijven. Hier waar hij het zo naar zijn zin had.

Vaderdag schoot er helaas wel bij in vandaag. Niemand had zin en behoefte om er op uit te gaan.

We hebben onze tijd in en om het huis doorgebracht. 

Nou vonden de honden dat echt niet erg hoor. 

En ik heb mijn fotocamera er maar weer eens een bij gepakt. Komt er ook veel te weinig van.

Tussen het spelen en gooien van ballen door heb ik ook nog wat foto's gemaakt.

Van Chocolate die weer helemaal op en top kan genieten van het leven. Op wat snel hijgen na en een schorre blaf is ze weer helemaal de oude.

En Terror dan. Een wonder dat ik haar op foto heb weten te krijgen. Zij is zo energiek! Ik weet zeker dat honden ADHD kunnen hebben. Zij is er het voorbeeld van. Gelukkig zijn er voldoende vriendjes om mee te spelen. Is de één moe dan ga je verder met de volgende.

Het willen bijten wordt gelukkig steeds minder. Maar het is wel een pup met een lef, bijtdrift en genoeg energie. Niet voor de beginners onder ons zeg maar. 

En dan Renzo natuurlijk. Die heeft vanmiddag genoten van het spelen in de tuin.

Hij heeft heerlijk rond gerend met een plastic piep beest. En hij wil ook zo graag mee doen met de anderen. Ik heb al mogen zien dat hij met Floppy heeft gespeeld en ook met de pups mag hij soms mee doen. Hij wordt daar echt blij van. En ik natuurlijk ook.

Afscheid

Het was voor ons vandaag een heftige dag.

Vanmorgen met het opstaan bleek dat Storm niet uit zijn mand kon komen.

Met hulp was hij door Youri naar onze slaapkamer gebracht waar hij is gaan liggen.

Omdat hij airco echt heerlijk vindt laten we hem altijd vertoeven in de ruimtes waar het langst de airo aanstaat. Vandaag was dat bij ons. 

In de loop van de morgen zagen we dat Storm enorm aan het kwijlen was. Ook was hij nog steeds niet in de benen gekomen. Erik heeft hem toen omhoog geholpen om te zien of dat hielp, maar dat was het niet. Zijn achterpoten wilden niet meer. Hij zakte er gewoon doorheen. Ook zagen we dat éen van zijn achterpoten vol vocht zat. Dit was geen artrose. Dit was iets progressiefs wat waarschijnlijk al lange tijd sluimerden.

Het kwijlen was van de pijn. Zelf omhoog komen om te eten ging niet meer. Ook de pijnstillers konden hem niet helpen.

Dit kon zo niet. We hadden geen keuze meer om te wachten op foto's. We konden hem absoluut niet onnodig langer laten lijden. Het was voor ons helder dat hij op was.

Het heeft zo moeten zijn dat zijn toestand verslechterde nadat Erik thuis was gekomen. Het voelt alsof hij daarop heeft gewacht. 

In overleg met de dierenarts hebben we besloten om hem te laten gaan. Een intens moeilijk besluit, maar o zo eerlijk naar de hond. Als leven een lijden wordt moeten wij boven onze eigen emotie staan en het dier uit zijn lijden verlossen. 

Pieter is bij ons thuis geweest. Erg fijn. Nu hoefde we Storm niet onnodig pijn te doen met optillen en vervoeren. 

De andere honden voelden aan dat er wat gaande was. Het was bijzonder om te zien hoe ze reageerden. Goofy, het logeerhondje en maatje van Chocolate was zeer begaan. Hij heeft naast ons gezeten bij het inslapen. Zo bijzonder. 

Ook de andere waren in de buurt.

Toen Pieter vertrokken was kwamen de honden uit zich zelf kijken en afscheid nemen.

Een laatste lik van Tico. Nu kon hij mee. 

We hadden contact gezocht met de persoon die hier op het eiland crematies van huisdieren doet. 

Gelukkig konden we direct bij hem terecht. Je moet er niet aan denken dat deze man niet thuis is of niet kan. Waar laat ik Storm dan? In dit klimaat moet je snel handelen.

We hebben zelf kunnen helpen met het maken van een brandstapel. 

Deze man wist precies wat hij deed. Het was een waardig afscheid. 

Morgen kunnen we z'n as ophalen wat we dan op een plek kunnen uitstrooien waar Storm graag kwam.

De plek waar Storm graag was is eigenlijk hier in zijn algemeenheid op het eiland. Hij heeft de 2,5 jaar dat we hier nu wonen echt genoten. We hebben hem zien opbloeien en genieten. 

Van Nederlandse hond die veel in de mand lag werd het een erfhond die op leguanen joeg en plezier had. Samen met Tico maakte hij 's morgens vele rondjes door de tuin op jacht naar hagedissen en leguanen. Het is mooi dat we hem deze tijd hebben kunnen geven. 

10 jaar is hij geworden. Nooit genoeg natuurlijk, maar langer kon echt niet meer.

Storm heel veel plezier in de hondenhemel en doe Astra en Timber de groeten namens ons.

Check up maal 3

Met Storm gaat het nog steeds niet best. Hij heeft duidelijk veel pijn bij het lopen en doet dit dan ook vrijwel niet meer. Hij komt nog hooguit zijn mand uit voor een bak voer of om zijn behoefte te doen.

Dit was natuurlijk al even aan de gang. Eerst is het aankijken of het vanzelf over gaat. En dan als dat niet zo blijkt te zijn is een afspraak bij de dierenarts echt noodzakelijk. 

Ik vond de nood hoog, maar kon nog wel wachten tot Erik weer op het eiland was. Storm is met zijn 31,5 kilo niet door mij alleen in de auto te tillen. En als ik dat wel zou doen was ik bang dat ik hem alleen maar meer pijn deed. Nu konden we met z'n tweeën. Dat is beter. En indien nodig ook samen overleggen en beslissen.

De dierenarts kon niet met het blote oog bepalen wat er aan de hand was. Het zou artrose kunnen zijn wat in principe goed te onderdrukken is met pijnstillers. Maar een tumor zou ook kunnen. En om dat uit te sluiten zijn foto's nodig. Als het een tumor is geeft dat toch een ander toekomstbeeld dan artrose waar een hond nog tijden mee rond kan lopen. We zullen zien. We moeten nu bij één van de twee praktijken op het eiland die een röngtenapparaat heeft foto's laten maken.

We namen niet alleen Storm mee. Ook Chocolat had een afspraak. Bij haar zijn de hechtingen uit haar nek verwijderd. Ze doet het goed. Ze hijgt wel snel als ze rent, maar echt rochelen doet ze niet meer. Het is een vrolijke speelse pup die zich niet laat belemmeren door iets minder lucht.

Eigenlijk moest Renzo ook nog een check up. Maar drie honden tegelijk mee is niet handig. Zeker niet als je een hond meeneemt met pijn. Die moet niet te veel gedoe om zich heen hebben.

Maar dat betekende dat na de lunch, de was ophangen en het tennissen er weer een ritje dierenarts gepland stond. En dan te weten dat de tennisbaan op dezelfde route ligt als de dierenarts. Na zo'n dag kan ik die weg niet meer zien!

Voor Renzo hadden we een afspraak gemaakt omdat hij zo slecht door zijn neus kan ademhalen.

Het lijkt wel of het ademhalen door iets in zijn neus belemmerd wordt. Ik wilde graag uitsluiten dat er niks anders aan de hand was. Hondenziekte geeft ook een beeld van snotneuzen. 

Gelukkig was het dat niet. Wat hem in zijn neus belemmerd weten we ook niet. De afspraak is nu dat de behandeling van karpattenziekte voor gaat. Als hij daarvan genezen is kan hij onder het mes voor de castratie en als hij dan toch slaapt kunnen de luchtwegen in zijn neus gecheckt worden.

We hebben hem ook meteen even gewogen. Ik ben toch altijd heel nieuwsgierig naar wat zo'n scharminkel weegt. Plus dat het dan goed bij te houden is of hij voldoende aankomt. 12,4 kilo gaf de weegschaal aan. Daar kan nog wel wat bij.

Renzo was niet heel erg blij met de aandacht die hij van de dierenarts en zijn assistente kreeg. 

Hij wist precies waar de uitgang was en wilde mij graag overhalen om met hem mee naar buiten te gaan.

Maar ja, vrouwen he. Die blijven kletsen. Toen hij zijn trouwe hondenogen ging opzetten kon ik het niet langer ontwijken. Dan maar naar buiten. Je hebt ook gelijk ook. Niks te beleven hier voor jou.

Drie keer goed nieuws

Om 3.45 vannacht ging de eerste wekker al af. Het was die van Maud. Ze had om 04.00 een belafspraak met de telegraaf om te skypen. De prijswinnaars van de vlogactie zouden allemaal tegelijkertijd op de hoogte gebracht worden van hun prijs. 

Maud is derde geworden en heeft een cadeaubon van Bol.com gewonnen. Super leuk natuurlijk.

De laatste beelden van het bellen en het virtueel in ontvangst nemen van de prijs is terug te vinden op de telegraaf site.

Maud is daarna opgebleven om te skypen met Mandy, haar beste vriendin. Die zou vandaag net als 200.000 andere kinderen te horen krijgen of ze was geslaagd. Als je elkaar niet live kunt steunen, dan maar via het internet. En jawel, Mandy is geslaagd. Dat was het tweede positieve bericht van vandaag.

En het derde waarop Maud wachtte waren de N termen, of te wel normeringstermen. 

Elk examen krijgt een normering. De N-term wordt berekend door alle cijfers die behaald zijn bij het desbetreffende vak te delen door het aantal leerlingen dat heeft deel genomen aan het vak. 

Als dit cijfer lager is dan verwacht dan wordt de N-term omhoog aangepast. Omdat Engels erg moeilijk was en er veel over geklaagd was had Maud de hoop dat deze normering flink aangepast zou worden. Het werd 1,1. Dit cijfer komt dan bovenop je behaalde cijfer. Dit maakt het voor Maud net voldoende. Daarbij komt ook het cijfer voor de brief en het mondeling nog dus maakt ze zich er niet meer zo druk om.

Terwijl Maud vanmorgen weer terug naar bed was gegaan ben ik op bezoek gegaan bij Saar.

Saar was de hond die augustus vorig jaar hier vlak bij werd aangereden en hulpeloos op straat bleef liggen. Ik werd toen gebeld of ik kon komen helpen. Nadat ze een nachtje ter observatie bij de dierenarts was gebleven is ze bij ons in fostercare gekomen. En best ook wel lang. Ze is aan haar heup geopereerd en heeft daar een tijd van gerevalideerd. Als we het over Saar hebben denkt iedereen aan hetzelfde. Saar was altijd blij. Altijd zwiepte die staart op en neer en likte ze je over je handen van blijdschap. We noemde haar altijd de blije doos. 

Pas eind december verhuisde ze naar haar nieuwe huisje waar ze inmiddels iedereen flink in de pocket heeft. Met haar blije koppie weet ze iedereen te charmeren, maar ondertussen is het een mooie dondersteen. Dat wist ik natuurlijk allang, want het baasje van Saar en ik hebben regelmatig contact.

Vandaag was het voor het eerst dat ik haar echt weer even zag en kon aanraken.

Saar vond het maar raar. De bleef eerst een tijd op afstand. Of ze me niet herkende of niet begreep wat ik kwam doen kan ik niet zeggen. Maakt ook helemaal niet uit. Ik zag een blije hond die zich helemaal thuis voelt bij haar nieuwe baasjes en hondenvriendjes. En mevrouw krijgt er nog een hondenvriendje bij. Speciaal voor haar, omdat de andere twee honden niet zulke spelers zijn. Hoe bedoel je Saar heeft het goed voor elkaar!

Vanmiddag kwam eindelijk de blauwe vogel mijn echtgenoot weer droppen.

Het heeft even mogen duren, maar vanaf vanmiddag zijn we weer compleet.

Het kofferuitpakmoment is altijd iets om naar uit te kijken. Meestal heeft Erik tijdens het werk wel even een moment gevonden om langs zijn moeder te rijden en de spulletjes mee te nemen die daar klaar liggen. In mijn geval lag er een dekentje klaar. Ik heb 2,5 maand geleden een zacht dekentje gewonnen wat speciaal voor jonge pups is bedoeld. Het is heel zacht en als je er een kruik onder legt voelt het net als de mama. Ideaal dus voor ons hier. En nu dan ook eindelijk hier.

Voor de grote pups die ik nu heb is het niet meer nodig. We leggen het weg tot dat ik of iemand anders het goed kan gebruiken. Ik vermoed zo maar dat het niet lang in de kast zal liggen.

Gatver

Vanmorgen ben ik met Maud weer naar de chirurg geweest. Weer voor haar teen alleen dan dit keer voor de andere. Zelfde probleem, ook een ingegroeide teennagel.

De vorige ingreep was 100% meegevallen dus keek ze niet erg tegen deze keer op.

Helaas was het toch pijnlijker dan gedacht. De verdovingsprik deed goed zeer en ook na de ingreep was de pijn al snel voelbaar. Het was wel goed dat de ingreep gedaan werd. Er kwam een stuk nagel tevoorschijn van 1,5 centimeter die in de teen was gegroeid. 

Na de ingreep is het meteen betalen. Zoals dat op z'n Curacaos gaat kan dat alleen cash en hebben ze geen pinautomaat. Gelukkig wist ik dat nog van de vorige keer.

Je krijgt een keurig handgeschreven bon met stempel en daarop het bedrag. De kosten voor dit evenement? 282 gulden en dus omgerekend €141. Ik gaf 300 gulden. U heeft het niet gepast? Eh nee, ik ken hier niet de tarieven uit mijn hoofd zodat ik thuis de guldens vast uittel. Misschien is een pinautomaat wat of zeg ik nu iets heel geks?

Na het betalen als Max Verstappen naar huis gescheurd, want het pootje moest hoog en de preventieve pijnstilling lag ook al klaar.

Maar het is maar weer gedaan. Hopelijk hoeft het nooit meer.

Eind van de middag had Youri tennis en daarna zouden we snel eten. Ik had een info avond van de ouderraad van school. Ik vind dat als je commentaar over school hebt je ook naar dit soort avonden moet gaan. Alleen van achter de computer brieven schrijven werkt niet. Als het even kan moet je dan ook als die mogelijkheid zich voor doet je gezicht laten zien.

Zo gezegd zo gedaan. Ik zou precies genoeg tijd hebben om een normale maaltijd te koken.

Helaas zat het niet mee. Het begon er al mee dat het bamigroenten pakket zuur rook. Dat kon zo de container in. Op naar de centrum voor een nieuwe. Water gekookt voor de bami en de bami erin gelegd. Zie ik met het roeren van die vieze kevertjes erin drijven. Dat was nog niet alles. Ik viste er een paar kevertjes uit en had toen ook een wormpje op mijn lepel liggen.

Gatver. Nou was ik er klaar mee.

Op één of andere manier was deze bami niet voor nu gepland, alles zat tegen. Dan maar geen bami maar ook geen info avond. Ik had geen tijd meer op opnieuw naar de supermarkt te gaan voor een nieuw pak mie. Ik moest helaas de kinderen dit 'slechte' nieuws vertellen. En ook dat we dus maar even wat gingen halen. Heel erg vonden ze het, echt heel erg.

Als wij weg zijn laten we alle honden altijd buiten. Die kunnen dan binnen niks slopen en nog belangrijker buiten lekker spelen.

Ook Renzo rent al rondjes mee. Hij probeert echt aansluiting te vinden bij de grote en heeft al wat rondjes met Floppy gerend. Super leuk om te zien. Hij geniet echt. Morgen probeer ik weer een foto van zijn koppie te maken. Dat staat alweer zoveel blijer.

Na al dat spelen en rennen ben je moe. Midden in de keuken kan je niet meer. Hoe fijn is het dan dat je op je vriendje mag uitrusten! 

Echte vriendschap laat dat toe.