Gisteravond kreeg ik een berichtje van een medefoster dat er flink gevochten was bij haar.
Dat kennen we allemaal wel. Soms heb je dat en geeft in dit geval de baas van de roedel aan dat het even genoeg is geweest.
Helaas had het pupje wel fors letsel en kon het ook niet langer bij de foster blijven.
Dan gaan we heel snel met elkaar een oplossing bedenken. Als je zelf problemen hebt tussen de honden wil je ook graag geholpen worden, dus als andersom mogelijk is doen we dat.
Het ging om twee hondjes die met spoed weg moesten waarvan er één bij mij terecht kon.
Maar ik zou natuurlijk vandaag ook een klein gezinnetje ontvangen. Dat samen met de gewonde pup werd wat veel, dus heb ik iemand anders gevraagd voor het gezin. De zorg voor een gewonde pup is intensiever dan een moeder met pups die nog door haar gevoerd worden.
Maar dat betekende een drukke dag.
Eerst heb ik vanmiddag Mexxie naar zijn forever home gebracht. Onze lieve schoothond, gevonden met acht weken tussen het afval. Hij is nu 15 weken en nog steeds zit hij graag op schoot.
Met gemengde gevoelens heb ik hem achtergelaten, maar het is goed zo.
Hij heeft een speelmaatje die meteen naar hem toe kwam om contact te zoeken. Een hondje dat ik zelf heb gevonden, maar niet heb gefosterd. Maar dus wel een bekend hondje.
We zullen ons lieve droppie missen.
Daarna als een speer door naar een pension hier op het eiland waar mama met kids met smart zaten te wachten op hun bevrijding uit het hok.
Eenmaal bij de foster heeft mama hond zich helemaal leeg gepoept. We hadden echt het idee dat ze het de hele week opgehouden had.
Ze voelde zich al hel snel relaxt. Ging op onderzoek uit en daarna was er zelfs al tijd voor een voeding.
Ik kon dit gezinnetje met een gerust hart achterlaten.
Snel weer naar huis waar ik de gewonde pup zou ontvangen.
Precies op de tijd dat de foster kwam aanrijden kwam ook ik aangescheurd. Ik had geen honden achterin dus kon lekker doorrijden.
De pup was niet alleen. De andere pup die ook weg moest was ook mee. Voor een paar uurtjes, dan zou hij opgehaald worden. Maar dat liep anders. We zagen heel duidelijk dat de twee elkaar steunden. De één likte de wonden bij de ander. Ook lagen ze op elkaar te slapen. Ik vond het wel sneu om ze uit elkaar te halen. Zeker voor de gewonde pup, die kan wel wat steun gebruiken.
Voor Terror is het ook leuk. Mexxie is natuurlijk vandaag vertrokken, Lola gaat dinsdag. Dan heeft ze de gewonde pup, maar daar mag nog niet mee gespeeld worden. Dan zou het leuk zijn als ze met de andere pup kon spelen.
Het is natuurlijk wel te raden hoe dit verhaal eindigt. Beide pups zijn hier gebleven.
Morgen een update hoe het met ze gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten