Zonder woorden

Een nieuwe dag van een nieuwe week. Het is hier heel gebruikelijk om iedereen die je op maandag tegenkomt een bon siman te wensen of te wel een goede week.

Dat hoor je als je de tandarts belt, bij de kassa van winkels enz. Ik vind het een mooie manier om iemand te begroeten. Bon dia, bon tardi, goedemorgen, goedemiddag. Woorden die ik hier dagelijks meerdere malen hoor en zelf gebruik. Een vorm van fatsoen, ik kan dat wel waarderen.

Qua klantvriendelijkheid houdt het daarmee wel op hoor. Ik heb ooit de kassajuffentest gedaan.

Hier bij de centrum supermarkt zitten een paar dames die zeer vriendelijk zijn en altijd gedag zeggen.

Er zijn er ook een paar die zijn denk ik doofstom. Daar komt echt geen woord uit. Niet als je voor ze staat, niet als ze starten met het scannen van de boodschappen en ook niet als ze daarmee klaar zijn. Ik krijg dus ook niet te horen hoeveel ik moet betalen. Selfservice voor gevorderden, want het bedrag is te zien op het kassascherm. Als je dan geld geeft krijg je het wisselgeld met de bon terug in je handen geduwd. Meestal met de bon onderop en het wisselgeld erboven gekwakt waarvan meestal de kleine muntjes er al af vallen.

Als je met de pinpas betaald worden de handelingen verricht, kan je de pincode invoeren en krijg je de pas met bon weer terug. Ik heb het uitgetest. Als je zelf niets zegt, zeggen zij ook helemaal niks.

Je kunt echt zonder een woord gewisseld te hebben boodschappen doen. Bijzonder toch!

Ik heb vandaag genoeg woorden gewisseld. Met Gilbert onze tuinman die vanmorgen weer druk was in de tuin. Met de kinderen die genoeg te vertellen hebben en tegen de honden.

Ja tegen honden praat ik ook. Nu denk je natuurlijk dat ik dat vooral doe na een ritje supermarkt.

Als de kassamedewerksters niet met me willen praten dat ik dan maar met mijn honden ga praten. 

Mijn honden staan gelukkig altijd open voor en goed gesprek. Voor of na het boodschappen doen maakt ze niets uit. 

Bij nieuwe fosterhonden praat ik extra veel. Ik vind het een vorm van geruststellen. Je laat blijken dat je alleen maar het beste met ze voor hebt en dat ze er mogen zijn.

Al snel is er vertrouwen en merk je dat de fosterhond jou graag in zijn nabijheid ziet. Omdat ik niet stil zit zal hij overal achteraan moeten hobbelen. 

Zo was vanmiddag iedereen weer aanwezig bij de activiteit 'was ophangen'. 

Terwijl ik ophang rent de rest rondjes achter elkaar of speelt met de speeltjes die er liggen.

Renzo was uiteraard ook meegelopen. Hij heeft eens gekeken hoe de rest plezier had en besloot mee te doen. Prachtig is dat!

En terwijl ik normaal van de woorden ben, ben ik nu dan even stil. Even genieten van hetgeen wat ik zie. Weer een stapje vooruit in het herstel.