Nog even hier

Er is weer een nieuwe week gestart. Deze week start officieel de maand december.

De maand van Sinterklaas, kerst, oud en nieuw, maar ook Youri zijn verjaardag.

Hij mag als eerste het spits afbijten. Woensdag is het zijn beurt.

Vanmiddag is Didier de poolboy geweest om de schade te bekijken die door de enorme regenval in het zwembad is ontstaan. Dat is niet zo 1,2,3 weer helder en lichtblauw. Hij is vandaag begonnen met het stofzuigen van de bodem. Morgen gaat hij weer verder.

Didier is ook een grote hondenvriend. Zelf heeft hij een hond uit het asiel die Nacho heet.

Honden voelen aan dat Didier oke is. Zelfs Tico die eigenlijk iedereen aanvalt vindt Didier oke.

Alleen Vera niet. Ze blijft maar blaffen naar hem. Ik kan geen normaal gesprek met hem voeren. Ze blijft maar op een afstand blaffen. Wat zal er toch in dat koppie omgaan? Zal haar wat aangedaan zijn door getinte mannen? Ik durf het niet te zeggen.

Ik ben wel veilig in mijn eigen tuin. Of laat ik het zo zeggen. Niemand komt mijn tuin in zonder dat ik het hoor. 

Op mijn blog van gisteren kreeg ik een vraag over Saar. Saar was nog op foto zichtbaar terwijl ze geadopteerd was. Klopt, ze is ook geadopteerd. Maar de mensen naar wie ze toe gaat zijn nog druk bezig in de tuin. Het hek is nog niet af waardoor de kavel nog niet helemaal afgesloten is.

Ik vind het een eng idee dat ze zou kunnen ontsnappen. Ik weet niet of ze het zou doen, maar het hoeft maar 1 keer en dan kan het al fout gaan. Ze kan de weg kwijtraken, opnieuw aangereden worden of misschien zelfs wel doodgereden. Ik zou tot op de laatste dag van mijn leven mijzelf verwijten dat ik haar meegegeven heb tegen mijn gevoel in. Dus is ze nog even lekker hier en wachten we geduldig op het berichtje dat het zover is. En in die tussentijd komt haar nieuwe baasje af en toe even op visite.

Geloof niet dat Saar het heel erg vindt en wij ook niet.

Gek doen

Tegen alle verwachtingen in was het vandaag toch droog. De voorspellingen hadden nog meer nattigheid doorgeven, maar dat was in ieder geval niet hier.

Fijn voor de lopers van de KLM marathon. Ik denk dat het lopen in de stromende regen met onweer geen pretje is.

Doordat het lekker droog was kon ik mij richten op mijn doel. Het aan de riem uitlaten van Boris.

Vandaag stond er een wat langere wandeling op de planning. Samen met mijn eigen honden, want die konden prima het goede voorbeeld geven.

Ik kan het niet eens over mijn hart verkrijgen om ze thuis te laten. Zodra ik de riemen uit de kast haal worden ze helemaal gek. Tico danst en springt rondjes, Luna gaat heel hard piepen en storm begint te blaffen en te springen. Als ze dat doen kan je ze toch niet achter laten? Ik had wel Erik nodig om alles in één keer mee te nemen. Hij twee en ik twee.

Helaas pindakaas voor de rest. Dat ging echt niet. 

Boris heeft het goed gedaan! Er was eerst weer wat verzet, maar ik voelde aan de lijn dat dit ineens weg was. Er zat geen spanning meer op de lijn en zijn staart kwam weer in de krul.

Het laatste stuk heeft hij met z'n tong uit zijn bek gelopen. Niet van vermoeidheid, maar pure ontspanning. De volgende stap is nu lopen in een drukker deel waar meer verkeer langs komt.

Storm is na zo'n rondje echt uitgeput. Tico en Luna kunnen nog uren door.

Gelukkig kunnen ze hun energie ook in de tuin kwijt.

Rennen, spelen en gek doen. Mooi toch! Hier zie je Binky, Vera en Saar.

Vera is weer helemaal de oude na haar sterilisatie. 

Ze wordt steeds mooier, haar vacht begint echt te glimmen. En ze wordt steeds liever. Ze laat steeds meer van zich zien. Was ze eerst wat schuw, ook naar ons, nu wordt het een knuffelkont die haar aandacht komt halen. Leuk om te zien dat ze zich happy voelt.

Kleine Binky gaat er ook steeds mooier uitzien. Heel langzaam groeien zijn haren weer aan.

 Nog even en dan kan ook hij voor adoptie. 

Nat, nat en nog eens nat

Vanmorgen vroeg werden we gewekt door hevig onweer. Ook hoorden we het hard regenen.

Eerst maar eens de honden binnen gehaald die buiten sliepen. Die waren allemaal nog droog. Ze hadden allen een heerlijk plekje op de porche en waren ook eigenlijk niet onder de indruk van het onweer. Mooi zo, dan zullen dit ook vast honden zijn die met oud en nieuw ook niet direct in de stress schieten.

We hadden in het begin van de middag een lunchafspraak staan. Daar maakten we ons om 9.00 uur nog niet zo'n zorgen om. Maar hoe verder de ochtend vorderde, hoe natter het werd.

Er kwam zelfs een weerwaarschuwing.

Nou die hebben we in deze vorm nog niet eerder gehad. Mmm binnen blijven. En die lunchafspraak dan? We hebben het wel door laten gaan, maar op een lokatie meer in de buurt. Zo hoefde we geen onnodige risico's te lopen.

Dat was een goede keus. De wegen waren op sommige plekken onbegaanbaar. Veel water en diepe plassen.

Dat het heftig was laten deze foto's wel zien. Deze zijn gemaakt op het resort waar we twee jaar geleden de eerste zes weken hebben gezeten. Er zijn rotsblokken naar beneden gerold en een modderstromen heeft gewoon een deel van de weg meegenomen.

En deze foto komt van iemand die op blue Bay woont. Dat is waar wij ook een half jaar gewoond hebben.

Nat, nat en nog eens nat. Helaas heeft ook niet iedereen het binnen droog kunnen gehouden.

Bij een collega is al het water naar binnen gelopen en ook bij wat anderen zag ik op Facebook staan dat het helaas ook binnen bij ze nat was. 

Daar hebben wij gelukkig geen last van. Wat wij wel hebben is een modderbad.

Ik kan nu een spa beginnen door een heerlijk modderbad te bieden en daarna afspoelen in de natuurlijke buitendouche. Big business. Zo is al die regen nog ergens goed voor. 

Koopjesjacht

Eindelijk is het dan vrijdag. Het weekend in zicht. Lekker weer een weekend met elkaar, daar genieten we altijd van.

Maud was op tijd vrij vandaag. De klas is nog druk bezig met het schrijven en bewerken van hun p.o

Dit is het profielwerkstuk wat iedereen moet maken, presenteren en moet verdedigen op je mondeling examen. Best een belangrijk deel van je examen en fijn dat je er nu al mee aan de slag kunt.

Alleen Maud is al klaar. Het scheelt natuurlijk enorm dat het onderwerp een vrije keuze is. Je neemt dan natuurlijk iets dat je aanspreekt waardoor je extra gemotiveerd bent om ermee aan de slag te gaan.

Maud heeft gekozen te schrijven over restverschijnselen na een vroeggeboorte. Deze keuze komt voort uit haar toekomstplan. Kinderverpleegkundige worden. Nog maar een paar stappen voordat het zo ver is.

Omdat Maud nu vroeg vrij was kon ik eerder met haar op pad. We hadden onze zinnen gezet op koopjes, veel koopjes! Het was vandaag namelijk Black Friday. Iets waar ik in Nederland nog nooit van gehoord had en hier vorig jaar voor de eerste keer mee geconfronteerd werd. Dat was goed bevallen, dit jaar gingen we weer.

We begonnen vanmorgen bij Zuikertuinmall waar de veelal Nederlandse winkels zitten. DA drogist, Jamin, Rituals, top1toys en de Bruna. Vooral bij de Bruna hebben we onze slag geslagen.

Drie boeken in de opruiming voor 25 gulden. Omgerekend naar euro's is dat 12,50. Niet verkeerd dus, zeker niet omdat he gewoon goede titels waren. Niet eens heel oud. Ze moesten plek maken voor de nieuwe aankomende lichting en dus gingen deze er uit. Wij waren er blij mee. Ik bewaar ze nog even als kadootje voor onder de kerstboom.

Even heen en weer richting winkels, tennis, surfen, dierenarts, noem maar op. Ik maak heel wat kilometers. Ik zie soms echt de gekste dingen. Kinderen los op het middenconsol, mensen staan achterin een pick-up, auto's waarvan het een wonder is dat ze nog kunnen rijden. Soms ook echt gevaarlijk dingen. Zoals deze.

Een pick-up met aanhanger waarvan de lading een behoorlijk eind uitsteekt. Alleen een klein rood handdoekje wijst erna dat het uitsteekt. Verder ook geen verlichting op de aanhanger, helemaal niks.

Geen verlichting op aanhangers is hier eigenlijk gewoon. Dubbele kentekenplaten voor je aanhanger??

Er zijn erbij die het keurig geregeld hebben, maar het gros rijdt gewoon zo. Misschien mag dat ook wel. Ik heb geen idee of die regels hier anders zijn. 

Ik verbaas mij elke keer maar weer dat het toch altijd goed gaat. Ik lees nooit dat er kinderen door een voorruit zijn geslingerd. Of dat iemand zwaargewond is doordat hij op zo'n aanhanger is geknald.

Bijzonder eigenlijk. Ik hoop ook nooit zo'n krantenartikel te worden, dus ben altijd extra alert hier.

In de namiddag ben ik met Maud en Youri nog even op pad geweest naar het grote centrum. Ons doel was sportschoenen voor Youri. En dan graag met enorme korting. Helaas, daar zijn we niet in geslaagd. Die zoektocht doen we wel verder op een ander moment als het minder druk is.

Op tijd

Voor de kinderen was deze dag geen normale schooldag, maar hadden ze sportdag.

Best leuk om sportdag in een ver warm land te hebben. Je doet namelijk hele andere dingen dan dat ze vanuit Nederland gewend zijn.

Maud kon windsurfen en suppen. Suppen doe je op een grote plank. Al staand moet je jezelf vooruit zien te krijgen met een roeispaan. Best vermoeiend voor je armen.

Youri heeft hardgelopen, gezwommen en beachvolleybal gespeeld. 

Om om de plek waar gesport werd te komen had school bussen ingehuurd. Kinderen uit de omgeving van school konden met de bus. Woonde je dichtbij de sportplek dan mocht je rechtstreeks daar naar toe.

Ik zou bijna zeggen het ging op zijn Antiliaans. Nee, ik wil niet dicrimineren en ook niet (ver)oordelen, maar frapant was wel dat de bus een uur te laat kwam. Hierdoor kwamen de kinderen dus ook een uur later op de sportplek. Beetje jammer. Als het nou alleen de heenweg was zou ik niet zo hard oordelen, maar op de terugweg gebeurde het gewoon weer. Weer hebben die kinderen een ruim uur staan wachten op de bus. En nu niet alleen de kinderen, ook de ouders die bij school klaar stonden.

Daar zaten ouders tussen die om 12.30 hun basisschoolkind opgehaald hadden en om 12.40 hun andere zoon of dochter verwachtte. Uiteindelijk was het 13.45 voordat de bus er was! 

Natuurlijk is het zo dat men het hier niet zo nauw neemt met tijd. 'Neem de tijd' is meer het motto van hier. Moet je die tijd wel hebben!

Tijd werd het vanmiddag vanzelf om Erik weer te ontvangen. Met een kleine vertraging was hij dan eindelijk onderweg naar huis.

Na een kleine week Nederland zat daar het werk er weer op. Met een beetje geluk was dit nu voor dit jaar de laatste buitenlandreis.

Ik mag het hopen.

Ik had vanmiddag een afspraak met een meneer van de pestcontrol. Hij kwam even naar de tuin kijken om in te schatten wat nodig was en wat hiervoor de kosten zouden zijn.

Zie hier vijf van de zeven killerdogs. Je ziet ze denken, neem je tijd, maakt niet uit. We doen alsof we heel lief en leuk zijn. Maar één verkeerde beweging en we komen er alle vijf aan. Grrrrr.

Gelukkig voor deze meneer was hij op tijd weg.

Jeugdsentiment

Afgelopen nacht had ik een wat onrustig nachtje. 

Er was ergens een feestje wat reuzegezellig was. Niet dat ik was uitgenodigd, maar dat hoefde ook niet. Kon zo ook meegenieten.

Poes wilde in de slaapkamer, o nee toch weer niet.

Storm wilde niet bij Youri, dus die verhuisde 's nachts naar mij.

En dan was er nog ergens in de slaapkamer een mug. Als je het licht uit deed hoorde je hem. Zodra ik het licht weer aan deed was hij nergens te bekennen. Slimme mug, want als hij zich had laten zien was het zijn dood geweest. Nou ja, het werd vanzelf ochtend.

Het is altijd even spannend zo'n eerste nachtje na een sterilisatie. De meeste honden van de straat zijn bang als je ze een kap omdoet. Ze kunnen dan niet bij de wond, maar daar is dan alles wel mee gezegd.

Panisch worden ze van dat ding. Dat is echt zo zielig, dus als het even kan laat ik hem af.

Ik had gisteren al gezien dat Vera niet echt veel interesse in haar wond toonde. Ik durfde het vannacht dus wel aan. En het is goed gegaan, gelukkig. Ze loopt al weer aardig rond, heeft eetlust en kijkt happy. Wat wil een mens nog meer.

Voor al die sterilisaties en andere kosten bij de dierenarts is een groot potje met geld nodig.

Gelukkig krijg ik via jullie als lezers regelmatig een donatie. Maar ik ben niet de enige foster bij de stichting. We hebben in totaal zes fosters en een wisselend aantal honden in fostercare.

Allen hebben eigenlijk altijd wel zorg nodig. Van een simpele check up en een wormenkuur tot behandeling van karpattenziekte en schurft. Is de hond gezond en oud genoeg om gesteriliseerd of gecastreerd te worden, dan gebeurd dat ook nog op onze kosten.

Tijd dus om vandaag maar weer eens te leuren aan de deuren. Opnieuw naar bedrijven om uit te leggen wie wij zijn, wat wij doen, hoeveel dit kost en wat het resultaat is.

Mijn resultaat was in ieder geval niet onaardig. Daar word ik dan wel weer blij van. Dan is de energie die je erin steekt niet voor niks. En eigenlijk nog belangrijker, door de donatie die een bedrijf doet blijkt ook dat ze het werk wat wij doen waarderen.

Tijdens mijn rondje langs bedrijven kwam ik nog iets heel leuks tegen. Tenminste ik vind het leuk. En misschien ook wel omdat hier op dat gebied echt helemaal niks te doen is.

Wat kwam ik dan tegen?

Ze zijn een kermis aan het opbouwen. In die twee jaar dat wij hier nu wonen is er nog niet zoiets geweest. In het kleine dorp waar wij in Nederland wonen hebben we twee keer per jaar kermis.

Ik hou er wel van. Ben wel van attracties waar je door elkaar geslingerd wordt of ontelbare keren hetzelfde rondje draait. Ja ik weet het, iedereen zijn beperking.

Ik ben er gewoon mee opgegroeid. Mijn ouders vonden het ook altijd een hele happening. Ik kan me nog goed de tijd herinneren toen ik nog in Brabant woonde. Ook daar was natuurlijk de jaarlijkse kermis. Dan mocht je in de rups en deed je er alles voor om de pluim te pakken. Dan mocht je namelijk nog een keer. Jeugdsentiment. Nu maar eens kijken of ik dat gevoel hier een beetje terug ga krijgen.

Wisselend verhaal

Vanmorgen vroeg hebben we ons tot de ochtendspits gevoegd.

Ben blij dat ik dit maar eens in de zoveel tijd hoef te doen, want ook hier is het druk 's morgens in het verkeer. Er zijn zelfs stukken waar het zo druk is dat je over file kunt spreken. Maar dan hebben we het niet over tientallen kilometers zoals in Nederland. Maar toch, het stukje naar de dierenarts waar ik normaal een kwartiertje over doe duurde nu 40 minuten.

Als ik zo vroeg mijn ritje dierenarts heb is dat eigenlijk altijd om een dier voor sterilisatie of castratie weg te brengen. Dan moeten ze er nuchter en wel rond 8.00 uur zijn.

Vandaag was het de beurt aan Vera. Voor haar geen pups en nooit loops worden. Moet toch heerlijk zijn!

Zoals beloofd heb ik vanmorgen de halsband bij Boris omgedaan. De eerste stap in het proces van aan de riem leren lopen. Hij vond het eigenlijk geen probleem.

Tico kwam de halsband is even bewonderen en besnuffelen. Deze halsband heeft Jack ook omgehad, dat zal hij vast nog ruiken.

Youri kwam vanmiddag wat verrot uit school. Gisteren is hij naar de orthodontist geweest.

Er is een verbinding gemaakt met de achterste kies en de kies die erna komt. Klinkt logisch, maar dat is het bij Youri niet. Hij mist namelijk een kies en dus zit er een gat tussen kies twee en vier. Nu is het de bedoeling dat kies vier naast kies twee komt te staan. Er is een ring geplaatst om de achterste kies en deze is nu met de beugeldraad verbonden aan de rest. En dat trekt. En doet zeer.

Vanmorgen was hij vertrokken na eerst wat paracetamol naar binnen te hebben gewerkt.

We wilden het toch proberen omdat hij vandaag twee toetsen had en daar goed voor geleerd heeft.

Het was hem niet meegevallen. Zijn bekkie was ook wat wit. Morgen maar hopen dat het beter gaat.

Binky is ook druk bezig met zijn gebit, maar dan op een hele andere wijze.

Hij hoeft zich geen zorgen te maken over kiezen die niet doorkomen en opgeschoven moeten worden.

Nou maakt Binky zich toch weinig zorgen hoor, die geniet wel van het leven.

En terwijl hij geniet vallen af en toe de tanden uit z'n mond. Geen paniek, dat hoort zo.

Bijna alle zoogdieren beginnen met een melkgebit en wisselen dit later om voor volwassen tanden.

Bij pups begint dit wisselen ergens als ze rond de 3 maanden zijn. Vaak bij zes maanden hebben ze alles gewisseld. Maar net als bij mensen, het verschilt per hond. De één is sneller dan de ander.

Van Binky vond ik vorige week zijn hoektand. Vanmiddag spuugde hij een kies uit. 

En vanavond na het maken van deze foto vonden we nog een kies. We hebben de tand en kiezen onder z'n dekentje gelegd. Misschien komt de tandenfee er vannacht wel een koekje onder leggen.

 

Aan de lijn

Ik heb goed nieuws, dus daar beginnen we dan ook gelijk maar mee. Is ook wel eens leuk toch?

Boris gaat de mooiste kerst van zijn leven krijgen. Hij gaat naar Nederland!

Er moet nog het één en ander gebeuren voordat hij kan gaan, maar hoe mooi is het dat er een gezin in Nederland Boris een gouden mandje gaat bieden!

Voor Boris zal het best pittig worden. Een heel nieuw bestaan met nieuwe mensen om hem heen.

Maar het gaat helemaal goed komen. Hij is zo aan het groeien! Ik denk juist dat hij in Nederland beter tot zijn recht komt. Hij ligt namelijk graag binnen bij het baasje. Ook kruipt hij graag op de bank of op bed. Ik denk dus dat hij een mand met zacht kussen heerlijk gaat vinden.

Aan mij nu de taak om Boris vluchtgereed te maken. En nog iets veel belangrijkers, ik moet hem gaan leren om aan de lijn te lopen. Daar zal hij enorm aan moeten wennen.

Gelukkig is hij erg op eten en koekjes gefixeerd. Ik denk dat ik hem met lekkere hapjes wel mee ga krijgen. Gelukkig hebben we nog even. Hij gaat pas 19 december. 

Dit zal weer een heel moeilijk afscheid gaan worden. Boris heeft alle vertrouwen in mij en is erg aan mij gehecht. Om het positieve hierin te blijven zien, hij kan het dus wel! Hij durft zich te geven aan mensen die hij vertrouwd. Hij is geen hopeloos geval dat altijd maar blijft wegrennen en zich verstoppen.

Dit maakt dat ik er het vertrouwen in heb dat het goed gaat komen. Het gezin is eerlijk voorgelicht en lezen het blog mee. Ze weten uit welke situatie hij kwam en hoe hij eraan toe was. Ze weten dat Boris tijd nodig zal hebben en dat ik niet kan inschatten hoe lang. Ze weten dat hij ondanks alles een lief zachtaardig karakter heeft en daar willen ze voor gaan. Er voor gaan om hem te leren genieten, er voor gaan om hem te leren vertrouwen en er voor gaan om hem een prachtig leven te bieden.

Ik vind het nu al moeilijk, maar ik ga er ook voor. Morgen beginnen we met het omdoen van de halsband.

Spoedje

Vandaag was ik voor zondagse begrippen al vroeg uit de veren.

Maud had een surfwedstrijd en moest om 9.00 uur aan de andere kant van het eiland zijn.

Echt niks voor mij dat vroege opstaan. Normaal neemt Erik dit voor zijn rekening. Die is om die tijd meestal allang wakker, maar vanwege zijn afwezigheid heb ik braaf de wekker gezet.

Rond 12.00 werd ik gebeld en kreeg ik berichtjes via Facebook. Iemand had mij duidelijk nodig. Er was een toerist op het eiland die een hond in hele slechte conditie gevonden had.

De hond was erg zwak. Kon niet eens meer staan. Ze zijn ermee naar de dienstdoende dierenarts geweest die constateerde dat het diertje ernstige karpattenziekte heeft. Daarnaast heeft hij een wormentablet gehad en een tablet tegen de teken. 

Hij kon zo niet terug de straat op. De dierenarts adviseerde dan ook of met spoed een foster of in laten slapen. Heel triest eigenlijk, maar op straat lijden is gewoon geen optie.

Alle stichtingen en particulieren die normaliter klaar staan werden gecontact. Ik dus ook, vandaar al die berichtjes. Konden we wat betekenen?? De nood was hoog.

Na veel heen en weer gechat is er een foster gevonden. Iemand die eigenlijk nooit foster wilde zijn. Dit omdat ze geen afscheid van de hondjes kan nemen, maar ondertussen heeft ze zich deze week voor de tweede keer opgeofferd en toch een stakker van de straat in huis genomen. Super blij was de toerist.

Uiteindelijk bleek de toerist een oud collega van Erik te zijn en was ze hier vandaag op stap met een andere collega. Klein wereldje!

Het hondje is bij de collega's opgehaald en ligt nu bij te komen.

Hier ligt hij in de auto. Hij laat alles over zich heen komen. Al die zwarte stippen zijn teken die dood van het hondje vallen.

Een zwarte vacht is altijd een beetje verraderlijk. Het kijkt op foto allemaal wel mee te vallen, maar hij is echt mager. Daarbij een witte tong en tandvlees van de karpattenziekte.

Duimen dat het goed komt.

Om 16.00 uur ging ik Maud weer ophalen. Ik reed langs een kerk waar een dienst bezig was.

Mijn gedachte gingen naar de mensen die deze week hun hond gedumpt hadden. 

Zouden zij daar nu hypocriet tussen zitten? Op zaterdag dump je je hond en op zondag ga je alsof er niks gebeurd is naar de kerk. Ik geloof niet, maar als er een god mag bestaan dan hoop ik dat hij deze mensen flink straft!

 

Mooierd

Als allereerste wil ik iedereen bedanken voor alle lieve berichten via Facebook naar aanleiding van mijn blog van gisteren.

Natuurlijk besef ik mij dat voor de honden die ik gefosterd heb er een nieuwe wereld is aangebroken.

Voor deze honden heb ik het verschil kunnen maken. Maar er zijn er nog zoveel voor wie dat niet is weggelegd. Daar kan je gewoon best even droevig van worden.

Iedereen doet zijn stinkende best. Soms meer dan eigenlijk mogelijk is. Toch maar weer een hondje of kat erbij, omdat je weet dat ze het zonder jou niet gaan redden.

Het dierenasiel dreigt te sluiten. De overheid heeft begin dit jaar subsidie toegezegd, maar er gebeurd helemaal niks! Het staat ze tot aan de lippen. Hieruit blijkt wel dat het de overheid helemaal niks interesseert. Willen we verandering, dan moeten we met de stichtingen het verschil maken.

Tot die tijd gaan we natuurlijk door. Daar maken we kracht voor, moe en verdrietig of niet!

Vandaag was ik even op visite bij het hondje dat bij Layka en Boris in de tuin woonde. Nou ja woonde kan je niet echt stellen. Hij verbleef daar in een hok. Onder de schurft en tussen zijn eigen uitwerpselen.

En kijk nu eens? Is het geen mooierd!

Ook hij is er helemaal boven op gekomen en heeft er geen schade aan overgehouden. Hij is net als Layka een blije speelse hond. Onvoorstelbaar vind ik dat! Als je als hond uit zo'n situatie komt, vind ik het bijzonder om te zien hoe snel zo'n hond het leed achter zich kan laten. 

Boris heeft er wat meer moeite mee. Die is ook wat ouder dan Layka en bovenstaand hondje.

Hij heeft dan ook langer in de ellende moeten leven. Maar hij zit goed in zijn vel.

Letterlijk omdat de schurft op een paar plekjes na weg is, maar ook mentaal is hij aan het groeien.

Kleine Bink was hem aan het uitdagen. Daar had Boris geen zin in. Vandaag zag ik hem voor de allereerste keer van zich af grommen. Tot vandaag vond hij alles maar oke en was passief wat betreft de andere honden om hem heen.

Er kan af en toe gekwispeld worden en geniet hij van een lekkere knuffel. Wel nog steeds alleen door mij, maar ook daar zien we verbetering in. Hij rent niet meer weg bij vreemden, maar gaat op een afstandje staan kijken. We geven hem de tijd en forceren niks. Boris komt er ook wel.

Kracht

Om al het dierenleed een plekje te geven en daarna weer door te gaan is kracht nodig.

De kracht in je innerlijke mens om het aan te zien, daarna te handelen en het vervolgens ook weer los te laten.

Op dit moment zit ik een beetje in de periode dat ik er klaar mee ben.

Ik zie te veel dierenleed. Ik zie zoveel honden die echt van straat moeten, maar er is geen plek.

Dit maakt je hopeloos. Het is gewoon zo frustrerend dat je niks kunt doen voor zo'n beestje.

Alles en iedereen zit vol. Ik zit soms met tranen in mijn ogen de berichtjes op Facebook te bekijken.

Er komen soms foto's door, verschrikkelijk. Ik zit een beetje vol op dit moment. En daar bedoel ik dan mee dat ik op emotioneel gebied even vol zit. Maar hoe moeilijk is het om je ogen te sluiten en dan maar niets te doen? Ik kan natuurlijk Facebook even een tijdje laten voor wat het is, maar real life zie ik ook genoeg.

Het is een ontzettend moeilijk proces. Ik vermoed dat elke rescuer hier wel eens doorheen gegaan is.

Het wordt tijd voor wat mooie succesverhalen. 

Een klein beetje succes kan je Vera wel noemen.

Deze dame was een zielig hoopje hond vol vlooien en teken en nu een gezonde energieke dame.

Alle dikke korsten zijn van haar oren, haar tong is weer roze en haar ribben zijn niet meer zichtbaar.

Een jonge dame die het heerlijk vindt om met ballen te spelen en rond te huppen. Letterlijk huppen, want ze maakt als ze rent ook grote sprongen. Het is net een hert. Missie geslaagd dus.

Volgende week wordt ze gesteriliseerd. Hier heb ik een donatie voor gekregen. Daarna kan ze voor adoptie.

Die innerlijke kracht die ik zo hard nodig heb om dit werk te doen heb ik juist weer niet nodig bij tennis.

Je zou denken dat het lekker is om die bal eens even een flinke ram te geven. 

Klopt ook, maar helaas is het tennisveld omringt met witte lijnen en behoort de bal daartussen te blijven. 

Door mijn explosieve manier van tennissen is die bal voortdurend uit.

Maar ja, dat heb je nou eenmaal als je terwijl je tennist denkt aan al die figuren die hun hond dumpen, dood knuppelen, verdrinken of weet ik wat ze hier allemaal verzinnen omdat het bijna kerst is.

Daar wordt je toch agressief van! Ik wel. Boos, agressief en verdrietig tegelijk.

En dus gaat die bal weer uit.

Ik hoor het mijn tennisleraar vandaag nog zeggen. Alles wat je racket doet wordt aangestuurd door je hoofd. Dat kan wel eens kloppen ja. Vraag me alleen af hoe je een hond kunt pijn doen? Wordt die handeling ook aangestuurd door je hoofd? Waar zit je geweten, waar zijn die hersenen die zeggen dat een dier ook gevoel heeft! Een hoofd dat aanstuurd zullen deze mensen wel hebben, maar een hart? Nee dat kan nooit. Iedereen met een hart zal nooit willens en wetens een dier laten lijden!

Quality time

Vandaag was Erik vrij. Zomaar even een dagje voordat hij weer voor een week vertrekt.

Dit keer naar Nederland voor het werk.

De koffer staat al klaar en er is al ingecheckt. Dit is de laatste geplande verre buitenlandreis.

Vind ik niet erg, het is wel weer mooi geweest. Al denk ik niet dat hij nu de rest van het jaar thuis zal zijn. Er zal heus wel weer een tripje Bonaire, Aruba of St Maarten tussen zitten. 

Nu dus Nederland. Ik ben benieuwd wat hij meekrijgt van alle extra beveiliging rondom de terreurdreigingen. Het is ook wel een beetje eng idee. Hier is het op dat gebied veiliger.

Erik heeft er wel nog voor gezorgd dat de leguaan uit de stoel vertrokken is.

Dat was zondag al hoor. Ik ben vergeten er over te schrijven. Toen waren we er klaar mee.

Een stoel is geen plek voor een leguaan, dus werd het tijd dat hij weer op zichzelf ging.

Erik heeft hem met wat satestokjes gekriebeld zodat hij vervolgens toch maar afdroop.

De honden hebben dit stukje niet meegekregen. Maar goed ook, anders was de leguaan alsnog dood geweest.

Naar aanleiding van mijn inspiratieloze blog van gisteren kreeg ik de vraag of ik iets wilde vertellen over het eten hier. Of er een speciale keuken is.

Ik vind de keuken hier erg westers georiënteerd. Elk restaurant heeft wel bekende Europese gerechten als snitzels, tenderloine, spareribs, hamburgers, patat en rijst.

Wat een gerecht van hier is vind ik het stoofpotje. Ze serveren hier stoofpotjes met rundvlees of geitenvlees. Er is ook een restaurant waar je leguaan kunt eten. Een leguaan noemen ze hier ook wel een boomkip. Het schijnt ook naar kip te smaken alleen dan met meer botjes. Ik moet eerlijk bekennen, ik heb het nog niet geprobeerd en ben ook niet van plan het te proberen.

Mijn honden eten er al genoeg om de populatie te verdunnen. Laat ik daar dan niet ook nog eens aan mee doen. 

Wat mij qua eten wel opvalt zijn de pasteitjes, koekjes en taarten. Ze houden hier wel van lekker vet en zoet. Er is genoeg aan in olie gebakken koekjes of deeghapjes te verkrijgen.

Ik hou er zelf niet zo van. Koekjes waarbij de zonnebloemolie zo ongeveer uit je mond druipt zijn aan mij niet besteed. Gelukkig zijn er genoeg alternatieven.

Er zijn heel veel restaurantjes op het eiland, echt heel veel. Van Indonesisch tot Italiaans en alles ertussen.

Een tijdje geleden hield Albert Hein een actie waarbij je stempels kon sparen.

Met een volle kaart kreeg de tweede persoon zijn eten gratis bij een aantal restaurants.

Die kaart was tot 30 november geldig. Ik had ook zo'n kaart vol, maar had ook een man die er nooit was. Omdat het zonde was om de kaart te laten verlopen zijn we vandaag gegaan.

Kon nog net zo voor de trip naar Nederland en voor de einddatum op de stempelkaart.

Het werd een heel gezellig avondje uit. Toen we op de terugweg in de auto reden besefte we ons dat dit pas de tweede keer in die bijna twee jaar was dat we samen weg waren. In Nederland deden we dat veel vaker. Dan gingen de kinderen bij oma logeren en namen wij het ervan om even uit eten te gaan. Hoe gek eigenlijk dat we terwijl we hier op een vakantie eiland met zovele mogelijkheden wonen, nog maar twee keer die kans gepakt hebben.

Meteen ook maar besloten het vaker te doen. 

Bijna om

Het gebeurd niet vaak, maar vandaag ben ik wat inspiratieloos.

Dat betekent dat er vandaag niet veel bijzonders gebeurd is. Eigenlijk is dat natuurlijk alleen maar goed.

Maar ja, ik moet wel mijn lezers tevreden houden.

Aankomende zaterdag komt Sinterklaas hier in de haven aan. Al jaren neemt hij regenboogpieten mee, want met de enorme reis van Spanje naar Curacao ben je minstens 1 keer door de regenboog gegaan. Hoe mooi is dat, dat het hier al jaren zo is en nooit als een probleem werd gezien.

De pieten zijn zwart, geel, groen en blauw. En Sinterklaas wordt extra wit gemaakt. 

Dit jaar wordt er voor het eerst gedemonstreerd. Jammer, want met de regenboogpieten zijn ze hier juist al een stap verder dan in Nederland. Zou het een idee zijn om Sinterklaas donker te maken? 

Zou dan het probleem opgelost zijn? Ik vind het zo jammer dat er zo kritisch gekeken wordt naar een kinderfeest. Ik kan nog genoeg feesten bedenken waar ik ook zo mijn twijfels bij heb.

Behalve het toeleven naar Sinterklaas zie ik ook steeds meer kerstversieringen opduiken.

Je kunt er niet omheen dat het jaar bijna eindigt. 

Dat betekent ook dat we hier dan twee jaar hier wonen dus ruim 700 blogs. Dat Maud al een ruim jaar verkering heeft, Youri al een half jaar een brugpieper is, ik een goed jaar foster en Maud zich gaat opmaken voor haar eindexamen. Genoeg om op terug te kijken en naar uit te kijken.

Maar eerst maar eens Klaas binnen halen. 

Kluns

We gaan heel zachtjes aan weer richting kerst. Leuk voor de mensen die kerst een warme en fijne periode vinden. Minder leuk voor alle dieren die blijkbaar niet welkom zijn tijdens kerst.

Echt waar, ik zal het nooit begrijpen, maar hier kent men een soort opruimtraditie.

De tuin moet leeg en opgeruimd vanwege de kerstversieringen. Helaas betekent dit voor veel honden dat zij niet passen tussen de kerstlichtjes, weg ermee dus.

Gisteren is er een uitgemergeld pupje gevonden op een bekende dumpplek.

Vanmorgen zat er een jong teefje vastgebonden aan het hek bij het asiel. Die heeft gelukkig niet hoeven overleven in de mondi.

Van het weekend werd er een melding gedaan van iemand die bijna 100% zeker wist dat haar buurman zijn honden gedumpd had. Maar de vraag was waar! Omdat alle instanties wisten van deze dumping was men extra alert. En gelukkig vanmorgen goed nieuws, de honden waren aangetroffen en heel blij om mensen te zien. 

Vanmiddag werd er een hond op een weer een andere dumpplek aangetroffen. Met een doosje om te slapen en wat rijst erbij. Pffff, alsof dat het verzacht. Wat een walgelijke mensen leven er hier op dit eiland. Echt om te janken! Alle bovenstaande honden zijn opgevangen door meerdere stichtingen of particulieren met een groot hart. Gelukkig maar. Voor deze komt het goed.

Waar het ook goed mee kwam was met mijn gordijn. Gordijn? Ja gordijn.

Kan best spannend zijn hoor. Als je hier je gordijn aflevert, hoe zou je hem dan terug krijgen?

Als je er hard voorbij rijdt heb je echt geen idee wat voor huisje het is, maar het is dus een wasserette.

Als ik zou zeggen dat het een leegstaand krot is geloof je het ook.

Maar dit soort gebouwtjes zijn heel normaal. 

Ik had een gordijn bij één van de schuifdeuren die wat smoezelig was geworden door een aantal honden. 

Het hangt nu weer. Moest ik eerst wel wat voor doen.

Eerst ophalen. 

Nog geen idee wat ik zou aantreffen. Het rook wel fris, dat zat wel goed. Ik was meer bang voor nog grotere vlekken, dat het gekrompen zou zijn of kleurverschil zou hebben.

Het viel allemaal reuze mee. Het was alleen gekreukt.

Was niet echt een heel leuk klusje om een gordijn van 4 bij 3 te strijken.

Daarna de volgende uitdaging. De haakjes moesten er weer in.

Ik ben echt een kluns als het om dit soort dingen gaat! Mijn moeder heeft in een naaiatelier gewerkt. Zij maakte kleding en ook gordijnen. Ik heb die genen duidelijk niet van haar geërfd. 

Iets met naald en draad doen heb ik het geduld niet voor. Vindt het helemaal niks.

Voor deze haakjes had ik geen naald en draad nodig, maar was toch aan het klungelen.

Maar het is gelukt, hij hangt weer. En ik kan er niet onderdoor kijken. Wat een opluchting.

Beetje lawaaierig

Het was me een nachtje afgelopen nacht.

Het idee om de vier hondjes even op te vangen totdat het baasje zich zou melden werd natuurlijk even anders. Er kwam geen baasje en de vier hondjes moesten hier overnachten.

Maar mijn bed en breakfast in het hok was niet wat ze in gedachte hadden. Ze hadden liever een verblijf met ruime kavel.

Dit lieten ze weten door behoorlijk te keer te blijven gaan in het hok. Niet echt prettig als je wilt slapen.

Dan maar mijn fosterhondjes naar binnen en de logees los in de tuin.

Ze waren erg blij met hun bevrijding. Ze bleken namelijk zindelijk. Direct nadat ze los waren werd er uitgebreid geplast en gepoept. Dat moest opluchten, dat kan niet anders.

Toen begon het volgende circus. Telkens als ze langs het raam liepen gingen de honden binnen weer als een malle tekeer. Dit was moeilijk te voorkomen, want juist precies nu heb ik een aantal gordijnen bij de stomerij. Ik kon de honden slecht uit het zicht houden. Dan maar stoelen voor het raam.

Inmiddels was het al 01.30 en werd ik er al aardig wanhopig van. Bink bleef blaffen naar de honden, dus die verhuisde naar mijn slaapkamer in de hoop dat hij door het geluid van de airco niet meer overal op zou reageren.

Dan denk je dat je alles wel gehad hebt, zijn deze hondjes gewoon super waaks. Alles wat voorbij komt kregen we mee. Ook elke blaf van de buurthonden wordt door dit kwartet beantwoord.

Ik heb het nog 04.00 uur zien worden. Mijn buurvrouw ook. Die was ook wakker door de honden.

Ach, hebben we midden in de nacht nog maar even met elkaar geappt.

Gelukkig, en daar was ik nu echt heel blij mee, hadden we al op zondag bericht gekregen van de eigenaresse van het dierenasiel dat zij de honden wel tijdelijk konden opvangen.

Daar kon ik ze vanmorgen dan ook heen brengen. Ondanks dat ik geen fan ben van honden opsluiten in hokken, was ik er nu toch wel heel blij mee! Mijn nachtrust en die van de rest van het gezin is ook wat waard.

Toch was het wel sneu om ze daar dan achter te laten.

Dan loop je weg en zie je vier van die koppies kijken van wat doe je nou, waarom laat je ons hier!

Sorry jongens. Ik hoop dat jullie baasje je snel komt halen.

Tot op heden heb ik nog niks gehoord, denk dat ze er nog zitten.

Vanmiddag ben ik nog met Bink op stap geweest. Maar weer eens een keer langs de dierenarts. Was toch al wel weer even geleden dat we daar waren geweest, dus het werd de hoogste tijd.

Bink zijn schurft wordt niet minder. Er is nu een afkrabsel genomen om te kijken of hij een ander soort schurft of huidaandoening heeft.

Is helemaal niet leuk natuurlijk. Het krabben niet en de enting die er daarna ingezet werd ook niet.

Maar alles om Bink ook weer een mooie stoere bink te laten worden.

Tijdelijke logés

Het leek een zondag te worden zoals zovele zondagen.

Het nieuws lezen, Maud naar haar vriendje brengen, niet te veel doen.

Ik was op het punt om met een boek ergens te gaan zitten toen ik werd gebeld door mijn achterbuurvrouw. Zij is net zo van de honden als ik. Zeer betrokken! Alleen fosteren kan ze echt niet, het lukt haar niet om afscheid te nemen als een fosterhondje weer weg gaat.

Dat snap ik, is ook moeilijk, en daarbij is ze absoluut niet de enige die dat niet kan.

Maar mijn buurvrouw belde dus. Ze had hulp nodig.

Tijdens het ritje van de supermarkt naar huis waren ze onderweg vier in paniek rennende hondjes tegen gekomen. Duidelijk horend bij elkaar, maar ook duidelijk de weg kwijt.

Zoals ze renden zonder te kijken was het zeker dat er een aanrijding zou gaan plaatsvinden waarbij misschien wel één van de hondjes gewond zou raken.

Samen met nog een automobilist heeft ze het verkeer stil gelegd om de honden te kunnen vangen.

Wat een held! Ze was nog gevallen doordat ze uitgegleden was over natte bladeren. 

Maar natuurlijk niet opgeven, alle vier de hondjes waren veilig van straat.

Maar ja en toen? Ze had zelf geen ruimte in huis of tuin om ze tijdelijk op te vangen.

Op zondag is het asiel gesloten, daar hoef je ook niet aan te komen.

Dan maar naar mij. We hebben de hele roedel vanuit de auto naar het hondenhok gebracht.

Ze vonden het allemaal wel prima. Het zijn lieve hondjes, echt duidelijk van iemand.

Maar van wie?

We hebben foto's gemaakt en op Facebook geplaatst. Op zoveel mogelijk groepen om zoveel mogelijk mensen te kunnen benaderen.

Helaas hebben alle tips nog niet geleid naar de eigenaar. Ze slapen vannacht dus hier.

Het is wat onrustig, maar ja met zoveel honden op het erf is dat niet raar.

Ik hoef mijn buren in ieder geval niet in te lichten. 

Binky vond het allemaal wel spannend. Nog meer hondjes erbij die ook nog eens heel hard blaften als je voorbij liep. Dat is best een leuk spelletje eigenlijk.

Maar van spelletjes doen wordt je moe. Heel moe.

Er is maar 1 wereld

In wat voor wereld leven we toch! Terwijl wij aan deze kant van de aarde ons druk maken om dierenlevens te redden, worden er in Parijs onschuldige mensen doodgeschoten.

En waarom? Omdat de dadergroep het niet eens is met de steun die Frankrijk aan Syrië geeft.

Alsof al die onschuldige mensen die nu gedood zijn maar 1 vinger in de pap gehad hebben over die beslissing!

Waarom kunnen we deze wereld niet met elkaar delen zonder ruzies en oorlogen? 

Zonder haat naar elkaar, omdat de ander iets anders geloofd dan jij.

Het woord zegt het al, een geloof is iets waarin JIJ geloofd. Je kunt geloven in een god, in het hiernamaals, in reïncarnatie, in een profeet. Allemaal prima, maar JIJ geloofd dat, niet ik.

Een geloof is niet op feiten gebaseerd. Ook geen enkel geloof is beter dan de ander. 

Dus waarom oorlog voeren om een ander te laten geloven wat jij geloofd! 

Laten we de wereld met elkaar delen en hem koesteren. We hebben er immers maar 1.

Laten we met respect met elkaar omgaan, met mens en dier, met natuur en milieu.

Als je wilt geloven, hou dit dan bij jezelf en dring het een ander niet op.

Wat mij betreft geloven we nergens meer in dan alleen in een wereld zonder oorlog, armoede, onderdrukking en uitbuiting. Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Dat is waar ik in geloof.

Een geslaagde dag

Zouden acties als het dichtgooien van de brug tijdens de spits in Nederland hooguit bij de gemeenteraad vragen opgeroepen hebben, hier wordt de minister van verkeer er direct bijgehaald.

Niet omdat zij nou zo berebelangrijk is, maar omdat we geen gemeentes en daarmee ook geen gemeenteraad, burgemeesters en wethouders hebben. 

Het was niet verrassend om te horen dat ze van niks wist. Het zou verrassender geweest zijn als ze wel wist van wie de toestemming kwam.

En na dit persstukje gaat men hier ook weer gewoon verder met de orde van de dag. Morgen is iedereen het alweer vergeten en hoor je er niemand meer over. 

Aan de ene kant wel lekker zo'n instelling. Aan de andere kant gebeurd hier daardoor van alles dat eigenlijk niet kan. Maar ja, morgen is het alweer verleden tijd.

Youri had vandaag met zijn klas een klassenuitje. In Nederland kan je met je klas op schoolreis naar bijvoorbeeld een pretpark. Die hebben we hier niet op het eiland. Geen pretpark, geen kermis niks niet.

Maar wat doe je dan als je met de klas op pad gaat? Dan ga je wakeboarden en barbecuen.

Is ook helemaal niks mis mee.

Dit ziet er ongeveer zo uit. Zie het als snowboarden maar nu wordt je voortgetrokken door een boot.

De kunst is om te blijven staan. Lukt je dat dan kan je eens proberen met je benen/voeten te sturen.

Kan je dat ook allemaal dan wordt het tijd om te stunten.

Dat laatste is Youri nog niet gelukt, maar blijven staan en sturen ging hem goed af. 

Het was dus een geslaagde dag.

Een geslaagde dag was het ook voor Vera en Binky. Die hebben elkaar gevonden en spelen lekker met elkaar. Dat is fijn, zeker voor Binky. Ik had gedacht dat Saar wel graag met hem zou willen spelen nu Layka er niet meer is. Binky wilde wel heel graag. Maar Saar doet naar tegen hem.

Maar ze wilt niks van hem hebben. Het enige dat ze doet is heel jaloers alle speeltjes waar hij mee rond rent afpakken. Het loeder.

Ik heb wel het idee dat ze Layka mist. Die is nu een week bij haar nieuwe forever home.

Of misschien heeft ze wel pijn aan heup.

Ik weet natuurlijk niet precies wat de emoties van dieren zijn en of die helemaal zijn te vergelijken met mensen, maar ik heb het idee dat ze minder happy is. En of dat nou echt door het vertrek van Layka komt kan ik natuurlijk niet met alle zekerheid zeggen. Konden dieren maar praten, dan konden ze vertellen wat ze dwars zit. Dan kan Boris ons vertellen wat hem aangedaan is. Die heeft zo weinig vertrouwen! Met hele kleine stapjes laat hij nu Erik toe. Maar eigenlijk alleen als ik er bij sta. Ik ben hier zijn enige houvast. Het zal nog moeilijk worden om hem los te laten.

Omdat het kan

Vandaag ben ik op pad geweest voor de stichting. In de maand november hebben we officieel toestemming om letterlijk langs de deuren te gaan. Langs particulieren is niet zo heel zinvol, we proberen het eerst groots. Vandaag dus langs bedrijven om te kijken of ze ons éénmalig willen steunen. Het is echt leuren langs de deuren.

Voordat ik vanmiddag ging kwam ik een bericht op Facebook tegen.

Als ik zo'n berichtje lees denk ik echt dat kan alleen maar hier! De hele dag kunnen ze die brug gebruiken maar midden in de spits gooien ze de boel dicht. Ach ja waarom ook niet.

Ik heb het berichtje nog even naar Erik doorgezet zodat hij er rekening mee kon houden, daarna ben ik zelf op pad gegaan.

En wat denk je? Ik was te laat. Ik was pas na 17.00 uur klaar bij de winkels. Moest ik dus omrijden.

Hetgeen waar ik Erik voor behoed overkwam mij nu zelf.

Nou is het geen ramp, ik kom vanzelf een keer thuis.

Ik denk dat iedereen dit dacht die in de file stond.

De brug hoort bij de ringweg die nu dus voor een deel gesloten was. Er is eigenlijk maar één alternatief en dat is via de andere kant van de ring rijden. Ik had hier het ergste deel gehad en was bijna thuis.

Ben ik bij de laatste rotonde hoor ik op de radio dat ze toch niet de gehele brug nodig hadden.

En als ze niet filmde mocht je er toch langs. Grrrrrrrrrrrr.

Bijzondere reis

De ochtend begon zoals gebruikelijk. Vier honden die binnen liggen. 

Saar in de huiskamer en de andere drie nadat Erik vertrokken is heerlijk bij mij.

En drie buiten die alvast wat rondjes door de tuin maken en de buurt bij elkaar blaffen.

Dat is vaak de rede dat ik wakker wordt. Maar ach, de dag moet een keer beginnen toch? Aangezien er niet zelf voor ontbijt gezorgd is moest ik dat doen.

Prima, zo geregeld. Daarna even kijken bij meneer de leguaan. Die zit er ook nog steeds. Ik begin er steeds meer aan te twijfelen dat hij uit zich zelf vertrekt.

Op woensdag heb ik tegenwoordig tot na de lunch het rijk alleen. Beide kids hebben tot 14.15 school en eten daar dan ook.

Tot mijn grote verrassing kwam Erik vanmiddag opduiken. Die had weer een paar uur opgenomen. Heel fijn, want er komen weer genoeg dagen aan dat hij er niet is.

Ik denk dat hij de maand november er meer niet dan wel was.

Zolang het geen gewoonte wordt is het goed te doen. 

Maar nu hij er toch was kon hij mooi mee naar Hato. Daar zou ik als stand-by staan voor het geval een hond niet mee mocht met het vliegtuig.

Een tijdje geleden waren er toeristen uit Amerika welke dagelijks een hond voor hun deur hadden liggen. Ze waren erg gek met de hond en zo gebeurde het dat de hond van voor de deur, naar in de kamer tot zelfs op het bed geüpgraded werd.

Toen het afscheid naderde hebben ze contact met onze stichting gezocht. Ze wilden de hond heel graag mee naar Amerika, maar hadden hulp nodig met het regelen.

De hond heeft nu een tijdje bij een foster gezeten. Onderwel is er vluchtbegeleiding geregeld en zijn de papieren en entingen in orde gemaakt.

Van de week kregen we te horen dat bij American Airlines honden alleen mogen vliegen als het 29 graden of minder is qua temperatuur.

Eh, hoe gaan we dat doen op Curacao? Het is altijd meer dan 29 graden als deze vlucht naar Miami gaat.

Voor de zekerheid ging ik mee naar Hato. Daar zouden we als de hond niet mee kon haar weer opvangen en naar de foster brengen. 

Maar gelukkig werd er niet zo streng gekeken. Deze regel gelde voor vluchten vanuit Amerika en gelukkig niet vanuit de Carribiën. 

Dus is lieve Lola vandaag op weg gegaan helemaal naar Washington waar haar baasjes met heel veel plezier op haar wachten. Wat een dierenliefde! Zo fijn dat deze al wat oudere dame een heerlijk leven bij baasjes met een geweldig grote tuin gaat krijgen.

Mijn lieve hondjes hadden vandaag wel wat lekkers verdiend. Ik had voor Bink een klein kauwstaafje. 

Meneer heeft erg veel bijtbehoefte. Ik heb dit al mogen ervaren in mijn kuit, onderarm, vingers en in mijn kleding. Er is hem nooit geleerd wat wel en niet mag.

Wat niet mag is mij bijten. Wat wel mag is heerlijk kauwen op een staafje.

Hij was er zo blij mee! Hij huppelde door de tuin met het staafje in zijn bek. Prachtig om te zien.

Hij wist in ieder geval wat hij ermee moest. De meeste straathonden hebben geen idee.

Vanavond hebben de honden een beetje extra natvoer in hun eten gehad. Ik heb denk ik wel 30 blikken gekregen. Allemaal door een lokale basisschool verzameld in de maand oktober en daarna verdeeld onder een aantal stichtingen. Daar zijn we natuurlijk ook ontzettend blij mee, want geld is handig voor dierenartsrekeningen maar de buikjes moeten ook gevuld worden.