Het nieuws lezen, Maud naar haar vriendje brengen, niet te veel doen.
Ik was op het punt om met een boek ergens te gaan zitten toen ik werd gebeld door mijn achterbuurvrouw. Zij is net zo van de honden als ik. Zeer betrokken! Alleen fosteren kan ze echt niet, het lukt haar niet om afscheid te nemen als een fosterhondje weer weg gaat.
Dat snap ik, is ook moeilijk, en daarbij is ze absoluut niet de enige die dat niet kan.
Maar mijn buurvrouw belde dus. Ze had hulp nodig.
Tijdens het ritje van de supermarkt naar huis waren ze onderweg vier in paniek rennende hondjes tegen gekomen. Duidelijk horend bij elkaar, maar ook duidelijk de weg kwijt.
Zoals ze renden zonder te kijken was het zeker dat er een aanrijding zou gaan plaatsvinden waarbij misschien wel één van de hondjes gewond zou raken.
Samen met nog een automobilist heeft ze het verkeer stil gelegd om de honden te kunnen vangen.
Wat een held! Ze was nog gevallen doordat ze uitgegleden was over natte bladeren.
Maar natuurlijk niet opgeven, alle vier de hondjes waren veilig van straat.
Maar ja en toen? Ze had zelf geen ruimte in huis of tuin om ze tijdelijk op te vangen.
Op zondag is het asiel gesloten, daar hoef je ook niet aan te komen.
Dan maar naar mij. We hebben de hele roedel vanuit de auto naar het hondenhok gebracht.
Ze vonden het allemaal wel prima. Het zijn lieve hondjes, echt duidelijk van iemand.
Maar van wie?
We hebben foto's gemaakt en op Facebook geplaatst. Op zoveel mogelijk groepen om zoveel mogelijk mensen te kunnen benaderen.
Helaas hebben alle tips nog niet geleid naar de eigenaar. Ze slapen vannacht dus hier.
Het is wat onrustig, maar ja met zoveel honden op het erf is dat niet raar.
Ik hoef mijn buren in ieder geval niet in te lichten.
Binky vond het allemaal wel spannend. Nog meer hondjes erbij die ook nog eens heel hard blaften als je voorbij liep. Dat is best een leuk spelletje eigenlijk.
Maar van spelletjes doen wordt je moe. Heel moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten