Er was ergens een feestje wat reuzegezellig was. Niet dat ik was uitgenodigd, maar dat hoefde ook niet. Kon zo ook meegenieten.
Poes wilde in de slaapkamer, o nee toch weer niet.
Storm wilde niet bij Youri, dus die verhuisde 's nachts naar mij.
En dan was er nog ergens in de slaapkamer een mug. Als je het licht uit deed hoorde je hem. Zodra ik het licht weer aan deed was hij nergens te bekennen. Slimme mug, want als hij zich had laten zien was het zijn dood geweest. Nou ja, het werd vanzelf ochtend.
Het is altijd even spannend zo'n eerste nachtje na een sterilisatie. De meeste honden van de straat zijn bang als je ze een kap omdoet. Ze kunnen dan niet bij de wond, maar daar is dan alles wel mee gezegd.
Panisch worden ze van dat ding. Dat is echt zo zielig, dus als het even kan laat ik hem af.
Ik had gisteren al gezien dat Vera niet echt veel interesse in haar wond toonde. Ik durfde het vannacht dus wel aan. En het is goed gegaan, gelukkig. Ze loopt al weer aardig rond, heeft eetlust en kijkt happy. Wat wil een mens nog meer.
Voor al die sterilisaties en andere kosten bij de dierenarts is een groot potje met geld nodig.
Gelukkig krijg ik via jullie als lezers regelmatig een donatie. Maar ik ben niet de enige foster bij de stichting. We hebben in totaal zes fosters en een wisselend aantal honden in fostercare.
Allen hebben eigenlijk altijd wel zorg nodig. Van een simpele check up en een wormenkuur tot behandeling van karpattenziekte en schurft. Is de hond gezond en oud genoeg om gesteriliseerd of gecastreerd te worden, dan gebeurd dat ook nog op onze kosten.
Tijd dus om vandaag maar weer eens te leuren aan de deuren. Opnieuw naar bedrijven om uit te leggen wie wij zijn, wat wij doen, hoeveel dit kost en wat het resultaat is.
Mijn resultaat was in ieder geval niet onaardig. Daar word ik dan wel weer blij van. Dan is de energie die je erin steekt niet voor niks. En eigenlijk nog belangrijker, door de donatie die een bedrijf doet blijkt ook dat ze het werk wat wij doen waarderen.
Tijdens mijn rondje langs bedrijven kwam ik nog iets heel leuks tegen. Tenminste ik vind het leuk. En misschien ook wel omdat hier op dat gebied echt helemaal niks te doen is.
Wat kwam ik dan tegen?
Ze zijn een kermis aan het opbouwen. In die twee jaar dat wij hier nu wonen is er nog niet zoiets geweest. In het kleine dorp waar wij in Nederland wonen hebben we twee keer per jaar kermis.
Ik hou er wel van. Ben wel van attracties waar je door elkaar geslingerd wordt of ontelbare keren hetzelfde rondje draait. Ja ik weet het, iedereen zijn beperking.
Ik ben er gewoon mee opgegroeid. Mijn ouders vonden het ook altijd een hele happening. Ik kan me nog goed de tijd herinneren toen ik nog in Brabant woonde. Ook daar was natuurlijk de jaarlijkse kermis. Dan mocht je in de rups en deed je er alles voor om de pluim te pakken. Dan mocht je namelijk nog een keer. Jeugdsentiment. Nu maar eens kijken of ik dat gevoel hier een beetje terug ga krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten