Kracht

Om al het dierenleed een plekje te geven en daarna weer door te gaan is kracht nodig.

De kracht in je innerlijke mens om het aan te zien, daarna te handelen en het vervolgens ook weer los te laten.

Op dit moment zit ik een beetje in de periode dat ik er klaar mee ben.

Ik zie te veel dierenleed. Ik zie zoveel honden die echt van straat moeten, maar er is geen plek.

Dit maakt je hopeloos. Het is gewoon zo frustrerend dat je niks kunt doen voor zo'n beestje.

Alles en iedereen zit vol. Ik zit soms met tranen in mijn ogen de berichtjes op Facebook te bekijken.

Er komen soms foto's door, verschrikkelijk. Ik zit een beetje vol op dit moment. En daar bedoel ik dan mee dat ik op emotioneel gebied even vol zit. Maar hoe moeilijk is het om je ogen te sluiten en dan maar niets te doen? Ik kan natuurlijk Facebook even een tijdje laten voor wat het is, maar real life zie ik ook genoeg.

Het is een ontzettend moeilijk proces. Ik vermoed dat elke rescuer hier wel eens doorheen gegaan is.

Het wordt tijd voor wat mooie succesverhalen. 

Een klein beetje succes kan je Vera wel noemen.

Deze dame was een zielig hoopje hond vol vlooien en teken en nu een gezonde energieke dame.

Alle dikke korsten zijn van haar oren, haar tong is weer roze en haar ribben zijn niet meer zichtbaar.

Een jonge dame die het heerlijk vindt om met ballen te spelen en rond te huppen. Letterlijk huppen, want ze maakt als ze rent ook grote sprongen. Het is net een hert. Missie geslaagd dus.

Volgende week wordt ze gesteriliseerd. Hier heb ik een donatie voor gekregen. Daarna kan ze voor adoptie.

Die innerlijke kracht die ik zo hard nodig heb om dit werk te doen heb ik juist weer niet nodig bij tennis.

Je zou denken dat het lekker is om die bal eens even een flinke ram te geven. 

Klopt ook, maar helaas is het tennisveld omringt met witte lijnen en behoort de bal daartussen te blijven. 

Door mijn explosieve manier van tennissen is die bal voortdurend uit.

Maar ja, dat heb je nou eenmaal als je terwijl je tennist denkt aan al die figuren die hun hond dumpen, dood knuppelen, verdrinken of weet ik wat ze hier allemaal verzinnen omdat het bijna kerst is.

Daar wordt je toch agressief van! Ik wel. Boos, agressief en verdrietig tegelijk.

En dus gaat die bal weer uit.

Ik hoor het mijn tennisleraar vandaag nog zeggen. Alles wat je racket doet wordt aangestuurd door je hoofd. Dat kan wel eens kloppen ja. Vraag me alleen af hoe je een hond kunt pijn doen? Wordt die handeling ook aangestuurd door je hoofd? Waar zit je geweten, waar zijn die hersenen die zeggen dat een dier ook gevoel heeft! Een hoofd dat aanstuurd zullen deze mensen wel hebben, maar een hart? Nee dat kan nooit. Iedereen met een hart zal nooit willens en wetens een dier laten lijden!