We hebben elke morgen toch een vast ritueel waarbij de honden vaak nog even mijn slaapkamer in duiken omdat daar de airco nog aanstaat. Voor Storm echt iets waar hij van geniet, dus als hij zichzelf niet komt melden is het mis.
Bij roepen kwam hij dan toch omhoog, helemaal stram en met moeite in de benen. Mmmm raar, kan me niet herinneren dat ik gisteren iets raars gezien heb. Alles was normaal, tot aan het vervelende blaffen bij het bereiden van het eten toe. Niks aan de hand dus. Tot vanmorgen.
De doemscenario's flitsen door je hoofd. Nee niet nu doodgaan please, ik kan dat nu even niet handelen als ik alleen thuis ben. En als je wel gaat wat dan? Er is hier geen algemene plek waar je honden kunt begraven. Eigenlijk is de tuin ook niet geschikt. De grond is rotsachtig en hard. Dat is een enorme klus om een gat in te graven en daarbij ben ik als de dood dat het stoffelijk overschot boven de aarde komt bij een flinke regenbui.
Dan houden we twee mogelijkheden over. Dat is een zeemansgraf waarbij je de hond aan de noordkant in zee laat verdwijnen of brengen naar een plek waarbij iemand eigenlijk illegaal maar wel op mooie wijze de hond cremeert. O ja ik vergeet nog één mogelijkheid, maar die is voor mij onbespreekbaar. Dat is dat je de hond naar landfill brengt. Dat is de afvalberg waar een speciale hoek is waar alle dode dieren verzameld worden. Walgelijk is het daar. De stank en vliegen belemmeren je ademhaling. Daar komt mijn Storm never nooit tussen te liggen.
Maar ja, wel stof om over na te denken, want met zijn 10 jaar weet je nooit wanneer zijn leven eindigt.
Godzijdank was dat vandaag niet, maar we houden echt wel in ons achterhoofd dat hij niet meer mee terug naar Nederland gaat.
Ons kleine vechtertje heeft ook op het randje van de dood gezeten. De beet die ze in haar nek kreeg had zeker fataal kunnen zijn. En ook de dagen erna zouden spannend kunnen zijn vanwege het hoge infectiegevaar. De operatie van dinsdag heeft ervoor gezorgd dat er geen open verbindingen meer zijn tussen de luchtpijp en de buitenlucht. Maar ze is er nog niet, er is nog steeds een ruis hoorbaar.
Gelukkig weerhoudt het haar helemaal nergens van. Het is ongelofelijk hoe ze alweer meedoet met de andere twee dondertjes.
Ze voelt zich goed, dat is zichtbaar. Ze daagt namelijk haar twee vriendjes gewoon uit.
En als die even samen spelen pakt ze een speeltje en gaat gewoon zelf verder. Jemig wat een kanjer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten