Het hele gebeuren van pups opvangen heeft zijn tol geëist.
Wat begon met een oproep om een moederhond met puppy's op te vangen eindigde in een emotievolle achtbaan.
Mama hond bleek namelijk toch niet zo'n goede moeder als gedacht.
Vrijdag werd mij nog verteld dat ze zo lief was want ze liet iedereen bij haar puppy's toe.
Nu weten we dat dit was omdat ze helemaal klaar was met haar kinderen. Ze was natuurlijk ongepland moeder en waarschijnlijk al zo vaak geweest.
Het begon er steeds meer op te lijken dat ze er echt klaar mee was.
Vrijdag en zaterdag waren er al twee van de pups overleden.
Toen waren er nog 5 waarvan zichtbaar 1 zwak.
Toen begonnen ook de zorgen. De zwakke broeder moest worden bijgevoed.
Dat doe je om de 3 uur ongeveer.
Maar mamahond begon ook steeds meer kuren te vertonen.
Ze gooide de pups uit het nest, legde ze bv in een hoekje van de bank of op de vloer van de wc.
We waren constant op ons hoede wat ze met de puppy's ging doen.
Als ze wel in de mand lag was dat meestal maar van korte duur. Alles en iedereen was leuker dan je eigen bloedjes. Zo duurde het zogen maar erg kort.
Te kort blijkt om alle pups van voeding te voorzien.
De hele magere overlijd uiteindelijk dinsdag, maar dat was nog enigszins te verwachten.
Toen werd de volgende zwak. De alarmbellen gingen rinkelen, de pups werden ook steeds onrustiger.
De conclusie, mama heeft geen melk meer!
Dat betekent dat ze allemaal met de hand gevoerd moesten worden.
En dat om de 3 uur. De eerste nacht was mama nog wel met de puppy's in de mand. Ze werd steeds lomper en ging ook boven op ze liggen.
Uit angst dat ze allemaal het loodje zouden leggen door mama ben ik maar in de huiskamer erbij gaan liggen.
Zo kon ik ook horen wanneer ze weer toe waren aan een maaltijd.
Echt slapen doe je niet. Je ligt te sluimeren, wachten op wat je te horen krijgt. Dat konden piepende pups zijn of een moeder die in de weer was. Dat laatste was zo regelmatig het geval dat ik er gek van werd.
Ze deed zo raar dat ik ingegrepen heb en de pups in een doosje met een kruik had gedaan.
Toen nog presteerde ze het om op de doos te gaan zitten. Alsof ze het er om deed en misschien was dat ook wel zo.
Helaas overleed ook de volgende en toen had ik er nog maar drie.
Alle goede raad ten spijt, het voelde volledig als falen.
Ik heb de verantwoording over deze puppy's en één voor één glijden ze onder je handen vandaan.
Gisteren heb ik met de assistente van de dierenarts van het asiel gesproken.
Uitgelegd wat de situatie was.
Toen werd eigenlijk steeds meer duidelijk dat dit een onbegonnen zaak was. Het was beter geweest als de natuur zijn gang had kunnen gaan.
Nu was moederhond tijdens de bevalling van straat gehaald en werd ze "verplicht" haar pups op te voeden. Heel waarschijnlijk had ze ze in de natuur laten liggen.
Dat is natuurlijk gissen, maar naar haar gedrag kijkende wel in te schatten.
Ook waren de puppy's erg klein. Je zou bijna denken dat ze het met een teckel gedaan had.
Dat is fysiek niet mogelijk dus moet er een andere oorzaak zijn dat ze zo klein zijn.
De dierenarts dacht dat ze misschien ook wel wat dagen te vroeg geboren waren.
We hebben overleg gehad hoe nu verder.
Moeder kon niet bij de pups blijven. Dat was onverantwoord.
Besloten werd om moeder de volgende dag naar het asiel te brengen om de pups in alle rust nog een kans te geven.
Maar wat was het intensief!! Om de drie uur de wekker en dan ongeveer drie kwartier bezig zijn met voeden.
Dat betekenden dat er nog 2 uur en een kwartier rust tussen zat, maar helaas die vlieger ging niet op want we hebben Tico ook nog.
Hij redt het nog niet om de nacht door te komen zonder te plassen.
Helaas liepen zijn tijden niet gelijk aan die van de puppy's, dus voor hem moest ik er snachts ook nog uit. Vanmorgen was ik dan ook echt kapot. Ik was er 4 keer uitgeweest waarvan twee keer met een onderbrekening van 3 kwartier. Dan sloopt!
Om 11.00 had ik de afspraak met het asiel om de pups te laten bekijken door de dierenarts en de mama terug te brengen.
Mama heeft al een hele sterke band opgebouwd met ons. Ze was vanaf dag één zo blij, dat was aan alles te merken. Zo liet ik storm uit buiten de poort en nam haar niet mee. Daar was ze het niet mee eens. Ze wilde ook graag mee en sprong gewoon over het hek om naar mij toe te rennen.
Hetzelfde deed ze toen ik boodschappen ging doen.
We hadden al wel eens laten vallen deze week dat ze op Timber leek en dat we haar best een kans wilde geven.
Maar nu moest ik eigenlijk abrupt een besluit nemen hoe nu verder. Houden we de puppy's, wat gaan we doen?
Vanmorgen na het weg brengen ging ik stuk. Alle vermoeidheid en emoties kwamen eruit.
Tranen met tuiten in de auto gehuild op weg naar huis.
Wat voelde het fout om de moeder in een hok te zetten. Iets wat haar nog nooit is gebeurd, want ze komt van straat. Ze vond het vreselijk en ik ook.
Eenmaal thuis voelde ik al snel dat ik de verkeerde keus had gemaakt. Om nog minstens twee weken zo intensief te voeden is ondoenlijk.
Vooral de nachten zijn vreselijk, je komt echt niet tot rust. En dan dat geweten dat knaagt.
Wat heb ik gedaan! Wat doe ik moeder aan!
Ik kon niet meer! Echt niet. Ik kon ook niet meer stoppen met huilen.
Na overleg met Erik besloten om het asiel te bellen en de situatie uit te leggen.
Het voelde heel vervelend om te bellen met de mededeling dat ze toch op zoek moesten naar een andere foster, maar ik moest wel.
Voor mijn gezondheid, rust, gezin en gemoedsrust.
Die puppy's die komen er wel. Zeker nu ze gevoed worden. Ook zullen ze wel geplaatst worden.
Over het algemeen zijn puppy's altijd wel in trek.
Maar voor mama was haar toekomst onzeker.
Maar vanaf morgen niet meer, dan woont ze bij ons.
Voor haar ontsnapgedrag verzinnen we wel een oplossing.
En voor mij? Voor mij was dit een keiharde leerschool hoe emotioneel belastend dit is.
En of dat aan mij besteed is? Ik weet het niet.
De tijd zal het leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten