Zo wie zo konden we spreken van een Islaloze dag, dat is erg aangenaam.
De Isla is erg dubbel. Niet voor ons, ik heb mijn mening er wel over, maar wel voor Curacao zelf.
Natuurlijk is het milieu en gezondheidtechnisch een vreselijk ding, maar er werken wel duizenden mensen die door dat smerige ding een inkomen hebben.
Wat als je de isla sloopt? Dan ontneem je al die mensen hun werk en salaris. En hebben mensen geen geld, dan komt er behoudens nog meer armoede ook een toename van de criminaliteit.
Het contract met Venezuela houdt in 2019 op. Er wordt nu al gekeken naar hoe dan verder.
Slopen en opruimen zou het beste zijn, maar wie gaat dat betalen? Daar draait het nu vooral om.
We wachten het wel af. Waarschijnlijk zal het zo zijn dat als wij vertrekken er nog één keer als afscheid witte rook uit dat ding komt.
Het is trouwens niet zo dat als wij niets ruiken de isla ook een dagje vrij heeft.
Het heeft voor ons puur te maken met de wind. Als die net even anders staat dan ruiken wij hem.
Er zijn dus echt mensen die hem dagelijks 24 uur per dag ruiken. Ik moet er niet aan denken!
Maar vandaag dus even niets, geen rook, geen lucht, maar ook geen andere beslommeringen.
We genieten nog even van onze laatste dag vakantie. Erik is er weer, dus die geniet vrolijk mee.
Ieder dat dit op zijn eigen manier. De één zit achter zijn computer, ik noem geen namen.
De ander kijkt uitzending gemist op de iPad en ik heb eens gekeken of het luchtbed mij nog houd.
Af en toe moet er ook gewerkt worden aan een kleurtje. Alleen bruine armen, gezicht en onder benen, is ook zo raar. Dus voor de rest van het lijf moest ook eens tijd vrij gemaakt worden.
Dat met die tijd is gelukt, het kleurtje ook, maar was niet de kleur die ik in gedachte had ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten