Kwam mij wel even heel goed uit, want nu zat ze in Almere in plaats van zuid Brabant. Scheelt een behoorlijk stuk rijden. Het was natuurlijk weer de grote vraag hoe ze zou reageren. Zou ze me herkennen? En zo ja, wat zou ze dan doen?
Of ze me herkende? Ja! Maar op z'n Dunya's liet ze dat heel subtiel merken.
Geen enthousiast springende hond, maar juist heel lief en ingetogen. We waren de honden aan het uitlaten en zaten even op een bankje in een park. Dunya zat achter het bankje. En terwijl ik zat te praten en mijn hand achter mijn rug had kreeg ik heel lief een likje.
Die Dunya, die heeft een wereld leven. Ze is overduidelijk happy en gelukkig. Super om te zien.
Thuis ben ik weer keihard aan de slag gegaan om de tuin voor Tommy in orde te maken.
Kan je ook metaalmoeheid in je armen hebben? Ik kan geen krammetje en gaas meer zien.
Op het moment dat het donker werd sloeg ik de laatste kram in het hout. Denk dat de buurt ook wel blij is dat het klaar is.
Morgen gaan we de grote test doen. Kijken of we alles onder controle hebben of dat Tommy toch nog ergens een gaatje vindt. Hij rust nu pas uit voor morgen.
De kinderen genoten vanavond van de avondzon en hun vrijheid. Even op de fiets weg is al een heel uitje. Iets dat je op Curacao door de warmte en slechte paden niet doet.
Hier vonden ze het heerlijk om een rondje te rijden. Maud zelfs sinds lange tijd op skeelers.
Ja, dat zijn dingen die je kunt missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten