Ik werd in mijn vakantie al door de dame van bullenbaai geappt dat er weer een hond liep.
Op dat moment kon ik er niet zo veel mee, dus sprak ik met haar af dat ik de dinsdag na mijn vakantie haar zou vangen voor sterilisatie. Dat was goed. Gisteravond nog even een reminder gestuurd en verteld dat we echt komen, appt ze dat de hond zwanger was en inmiddels is bevallen. Neeeee, weer puppy's en er zijn er al zo veel. Ze wilde me er niet mee lastig vallen in mijn vakantie. Heel lief bedoeld natuurlijk, maar we hadden als we het veel eerder wisten nog in kunnen grijpen. Nou ja, we weten het nu en houden rekening met opvang over een tijd. Ze zijn nu nog heel klein, ze zijn van ongeveer 7 augustus. Hoeveel het er zijn en hoe ze het doen wist ze allemaal ook niet. Ze wist niet eens waar ze lagen. Over een week ga ik er kijken.
Nu was de afspraak voor de sterilisatie al bij de dierenarts gepland. Op naar plan b. Hoe was het met de teef van boca Sami? Daar was ik voor mijn vakantie ook al twee keer mee in de weer geweest.
Een keer met een vangkooi en met tranguigel. Het lastige in dit verhaal was dat haar zoon er altijd bij is. Heel lief en leuk, maar voor wat het vangen betreft heel hinderlijk. Neem je de vangkooi mee dan zit hij erin en de tranguigel wordt ook door hem opgegeten. Ik had in mijn vakantie gevraagd of feed friends het over wilde nemen. Ik wist dat ook deze dame weer tegen de loopsheid aan zat of al was geweest. Haast was geboden. Helaas was het feed friends ook niet gelukt om haar te vangen, ze had zich niet eens laten zien!
Dan werd deze teef plan b. De plek bij de dierenarts was er toch. Maar ook nu weer maakte ze het ons niet makkelijk.
We hebben meerdere rondjes gereden, maar helaas nergens te bekennen. Nu ken ik de mensen van een restaurantje dat beneden aan zee zit. Zij vertelde dat ze de mama en zoon elke dag zagen.
Ik heb mijn tranguigel en voer bij haar achtergelaten en verteld wat de bedoeling was. Rondjes blijven rijden had toch geen zin. Nu kon ik thuis mijn ding doen en zou ik gebeld worden wanneer ze gezien werden en ze het voer zouden krijgen. Ik werd inderdaad gebeld. En wat denk je? Zoonlief lag op apengapen, hij mocht van mama het voer opeten. Poging vier ondertussen (als je feed friends meerekent) is dus ook mislukt. Het zou toch prettig zijn als we allemaal een schietvergunning zouden hebben. Niet om deze honden af te schieten natuurlijk. Geen haar op mijn hoofd die dat verzint, maar om verdovingspijltjes te kunnen schieten. Dit vangkooien en tranguigel verhaal begint langzaam aan een gebed zonder end te worden. Nog effe en dan heeft ze weer pups. Daar zitten we vooral niet op te wachten. Ik ga maar vast een dartbord aanschaffen. Kan ik vast oefenen met richten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten