De grote dag

Nu er een kleine mee eter bij was gearriveerd vond Litlle Lola dat zij de puppenkennel ontgroeit was.

Ze vond zich duidelijk de oudste, wijste en grootste wat ze ons gisteravond even heeft laten blijken.

Nadat de pups in het hok waren gezet en de deuren gesloten waren is Lola aan haar protest begonnen. We hoorden het wel, maar dachten dat ze dat nooit lang vol zou houden.

Fout gedacht. Ze bleef maar blaffen. Zo'n hoog schel meidenblafje. Ontzettend irritant.

Toen ze het na 40 minuten nog niet had opgegeven, hebben wij het maar opgegeven.

Ondanks dat je hier echt wel heel vaak honden hoort blaffen, vind ik dat mijn fosterhonden geen overlast voor anderen mogen zijn.

Ik ben naar de kennel gelopen om Lola op te halen. Die rende regelrecht de woonkamer binnen om daar triomfantelijk op de grond te gaan liggen. Ik moet zeggen, ik heb haar daarna niet meer gehoord. Ze heeft niet meer geblaft, gepiept of aan de deur gekrabd. Iedereen kon nu eindelijk slapen.

Deze dame weet duidelijk wat ze wil.

Voor Toby was het vandaag de grote dag. Niet dat hij hier tot vertrek heel veel van mee kreeg, maar ik was er wel druk mee.

Op de dag van vertrek check ik het mapje papieren nog maar eens en leg ik een handdoek in de bench die door de hond is gebruikt. 

Je kijkt toch telkens weer even op de klok om te zien hoeveel tijd je nog hebt. Het laatste wat je wilt is je haasten of te laat komen. 

Om 14.30 was het zo ver. Terwijl de vluchtbegeleider in de rij stond om in te checken, zaten wij te wachten in de hal.

Toby vond het spannend, maar liet het allemaal keurig gebeuren. In de bench om te wegen en weer uit de bench.

Daarna door naar de scan.

De bench wordt gecheckt op een dubbele bodem of andere plekken waar ik drugs zou kunnen verstoppen. Deze scan is zo'n zelfde waar ze ook de koffers mee doorlichten. Natuurlijk zit er niks in. Toby gaat trouwens niet mee door de scan. Die heeft samen met ons gewacht tot ze klaar waren.

Daarna mogen wij door het detector poortje en gaat Toby nu echt in de bench.

Nog even een dikke knuffel, riem en halsband af en daar gaat hij. Mee naar achter waar hij staat tot hij ingeladen wordt.

En altijd weer vraag ik of hij wel in de schaduw staat en of ze hem niet te lang laten wachten. Ik zou zo graag erbij willen blijven tot hij echt ingeladen is. Het liefst zou ik daarna nog even een praatje met de piloot hebben om hem op zijn verantwoording voor Toby te wijzen. Maar ja, ik werd weer naar buiten gestuurd. Dag Toby, ik wens je een hele goede reis en een heel fijn leven in Nederland.

Het kleine hummeltje dat gisteren al de plek opvulde van Toby doet het goed.

Ze is graag bij de mensen en vindt het ook niet meer eng als de anderen langs lopen of zelfs aan haar snuffelen. Spelen is nog eng. Ze kijkt wel hoe de anderen het doen.

Ik denk dat het niet lang zal duren voordat ze mee gaat doen.