Stichting Rescue Paws waar ik voor foster had 12 plekken. 12 honden dus die opgehaald of gevangen moesten worden. Alle voorbereidingen waren getroffen. Benches stonden klaar, lekkere pens gekocht om ze te lokken en een vangkooi voor de moeilijke gevallen.
Vanmorgen ben ik begonnen met de moeilijkste. Dit hondje is jong en nog niet loops geweest. Daarbij is ze ook nog eens erg schuw.
Wat het lastig maakt is dat ze geen vaste woonplek heeft. Of in ieder geval, ik weet hem niet, dus het was gokken of we haar vandaag zouden treffen. Helaas heb ik haar niet kunnen vinden.
Tuurlijk geven we niet op, op naar nummer twee.
Nummer twee heeft een eigenaar. Via via kwam ik bij deze hond terecht. En gelukkig ook maar, want deze hond kon mijn hulp wel gebruiken.
Deze man was van mening dat hij zijn teefje beter maar kon opsluiten, dan kon ze zeker weten geen puppy's meer krijgen. Die had ze nu wel genoeg gehad. Opsluiten was voor hem de oplossing.
Ongelofelijk dat niemand hem dan verteld dat je de hond ook kunt laten steriliseren. Notabene nog gratis ook als je een krappe beurs hebt! Geen rede dus om een hond zo op te sluiten.
Maar na vandaag komt hier een einde aan. Als de hond geholpen is mag ze net als de andere honden buiten aan de ketting. Ben ik ook niet blij mee, maar alles beter dan een hokje van 1,5 bij 1.
Alle honden die gevangen werden konden naar het asiel gebracht worden. Zij hadden hun quarantaine deel beschikbaar gesteld om daar alle honden op te vangen.
De honden blijven de hele nacht in hun benches. Zo kunnen ze morgen in etappes vervoerd worden naar de dierenarts. Omdat ze nu al binnen zitten weten we ook zeker dat ze nuchter zijn.
Na deze hond heb ik een hond opgehaald die door mensen in de straat wordt gevoerd. Deze hond ziet er dus verder goed uit, maar was nog niet gesteriliseerd. Deze hond liet zich zo oppakken en meenemen. Dat zijn de makkelijkste!
Daarna weer door naar het huis tegenover mijn tuinman. Dit zijn echt moeilijke mensen. Ze hebben honden waar ze eigenlijk niet naar omkijken, maar als je met ze spreekt zeggen ze dat je niet aan ze mag komen. Het zijn namelijk hun kindjes. Pfff, weet niet hoor, maar ik ga toch echt anders met mijn kinderen om. Met mijn mensenkinderen en dierenkinderen.
De afspraak stond dat ik vandaag in ieder geval 1 hond van ze mocht ophalen. Misschien 2 als er plekken over waren. Eenmaal daar voor de deur kreeg ik geen honden mee.
Ze was bang dat ze haar kindjes niet terug kreeg. Nou laat ik me niet zo maar naar huis sturen.
Ik heb haar voorgesteld om haar morgen met honden en al op te halen. Dan kan ze de honden samen met mij naar de dierenarts brengen. Dan ziet ze alle andere honden staan, de drukte erom heen en dat ik dus gewoon de waarheid vertel. Ik vertelde haar dat ik de honden morgenmiddag rond 17.00 weer terug bracht. Dan was ze niet thuis, ze moest werken. Of ik de hond niet om 13.30 weer terug kon brengen. Nou nee, uw kindje moet eerst rustig bijkomen uit de narcose. Kon het woord kindje bijna niet uit mijn strot krijgen, wilde haar het liefst naar haar strot grijpen. Maar netjes blijven. Alles voor de honden. Die hoeven straks niet meer loops te worden en daarna voor nestjes te zorgen.
Nu maar duimen dat ze er morgen om 12.30 is. Zie nog gebeuren dat ze niet thuis is en de honden binnen worden gehouden.
Hond nummer 5 woont redelijk in de buurt van de dierenarts. Die halen we morgen zelf op.
De andere 7 honden zijn door Samira gevangen en naar het asiel gebracht.
En zo heeft elke stichting vandaag hard gewerkt om te zorgen dat wat op de lijst stond gevangen werd. 60 in totaal. Grotendeels honden en een aantal katten.
Het is nu aan de dierenartsen en hun assistentes om dit mega grote aantal morgen te opereren.
Respect voor iedereen die betrokken is bij dit project. Op deze manier kunnen we echt zorgen voor vermindering van het aantal honden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten