Vanmorgen had ik contact met de persoon die haar opgehaald heeft.
Zij vertelde mij dat dit kleine ding aan een ketting lag. Ik had al zo'n vermoeden.
Het gedrag dat dit hondje liet zien hoorde niet bij een pup die door een moederhond opgevoed was, gespeeld heeft met broertjes en zusjes en daarna in een nieuw huis op verkenning kon.
Het arme ding is aangevallen geweest door buurthonden en kon niet eens weg om zich ergens te schuilen.
Kyra moet nog heel veel leren. Eigenlijk weer van voor af aan. Ze is nog niet zindelijk, weet niet goed hoe ze contact maakt met andere honden en speeltjes kent ze eigenlijk ook niet. Gelukkig is ze nog klein en gaan wij en onze honden haar alles bijbrengen.
Ik zie hier helaas heel veel kettinghonden. Groot, klein, jong en oud. Aan een ketting voor de rest van hun leven.
Nooit eens lekker even rond rennen, spelen met soortgenoten, uitgelaten worden en hierdoor nieuwe geurtjes ontdekken. Niks van dit alles. Met een beetje geluk hebben ze een schuilplaats als het regent, schaduw, water en dagelijks een bak voer. Helaas is dit echt niet voor alle honden het geval.
Ergens in een wet staat dat de hond water, voer en schaduw moet hebben, maar wie gaat dit controleren? De nieuw gestarte agent die zich bezighoud met dierenleed heeft zijn handen vol aan nog veel ernstigere zaken. Honden aan kettingen hebben geen prioriteit.
Toch als ik langs zo'n hond rij doet mijn hart zeer. Elke dag weer op dezelfde plek in het zand onder de boom.
Niet zo lang geleden zag ik bij een huis met een kettinghond dat ze er een hondje bij hadden.
Een pup, ook aan de ketting. Het liefst had ik s nachts hem daar stiekem weg gehaald.
Helaas zie ik de pup niet meer. Door alle ziektes die hier heersen en de onwetendheid van vele mensen durf ik wel te stellen dat dit pupje niet meer leeft. Maar ik weet niet wat erger is. Na een kort leventje overlijden aan een ziekte of 10 jaar lang op dezelfde plek aan een ketting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten