Het begint eentonig te worden. De meldingen en dumpingen in december.
Laat het maar snel kerst zijn, dan is het klaar met dit idiote gedrag. We kunnen bijna niet meer schuiven en vragen veel van onze fosters. Maar pups kun je gewoon niet laten lopen, dat wordt hun dood. Soms kunnen we nog wel eens iets afspreken met het asiel, maar dat heeft onlangs een Parvo nestje gehad en is als de dood dat het groots uitbreekt. Een pup in een Parvo omgeving zetten is een soort Russisch roulette spelen. Liever niet dus.
Wat betekent dit nu voor mij? Dat de moeder met haar vijf kids bij mij blijven. Uit nood, omdat de plek waar ze morgen heen zouden gaan opgevuld wordt met andere stakkers. De grote hoop is dat er toch weer gereageerd gaat worden op onze aankomende post met adoptable hondjes. De kleintjes van mij staan er nog niet op. Die zijn pas vier weken. Door hun bijzondere uiterlijk denk ik wel dat ze snel weg zullen zijn. Maar eerst is de beurt aan vele andere.
Ik heb ook nauw contact met het baasje van Senna. Het gaat daar nog niet goed. Senna heeft last van verlatingsangst. Ze breekt zich zo ongeveer door het hek als de baasjes weg gaan. En de andere hond reageert erg jaloers wat de sfeer er ook niet beter op maakt.
We hebben gevraagd of er een hondengedragskundige mee kan kijken en de adoptanten van wat tips kan voorzien. Het zou echt heel fijn zijn als de adoptie alsnog wel een succes wordt. En zo niet, dan kan Senna er ook nog wel bij. Het zal wel moeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten