Grotendeels mijn schuld omdat ik dan afspraken heb staan waardoor we net te kort tijd hebben om ook echt weg te gaan. Nou werk ik hier niet, maar moet een lunchafspraak met mijn zoon ongeveer een week van te voren inplannen. Waar gaat het mis?
Nu dan toch gelukt in combinatie met een kappersafspraak, we hebben het er even van genomen.
Het scheelde dat het zaterdag was, we kwamen aan bij een bijna lege broodjeszaak. Hierdoor werden we zo snel geholpen en kregen we onze bestelling, dat we een half uur te vroeg klaar waren.
Nou ja, beter te vroeg dan te laat. Ik hoefde me zeker niet te haasten om op tijd bij de kapper te zijn.
Ons kappersbezoek was niet specifiek voor kerst. Het kwam gewoon zo uit dat het nu tijd werd om er een stukje af te halen. Maar door de kerst was het wel nog even lastig om ingepland te worden.
Maar gelukt, met voor Youri een fris kapsel en voor mij een haardos zonder dode puntjes hebben we de zaak weer verlaten.
Meteen langs de appie gereden en bedacht wat we gingen eten. Ik heb de verantwoording maar bij Youri neergelegd. Ik wil iets normaals eten en wat maakt me niet uit, maar hij mag het verzinnen.
Verzin ik het dan is het toch niet goed, dus mag hij het zelf doen. Zo komt hij er vanzelf achter dat het zo makkelijk nog niet is om elke dag maar weer met een ander menu te komen. Voor vandaag is het gelukt. Pasta met zalm, rode ui en roomkaas. Morgen stoofperen. En daarna zien we wel weer.
En dan voel ik me betrapt. Wie zit er naast me te wachten op wat komen gaat?
Waarom is dat toch? Heeft de rest door verteld dat dit misschien succesvol kan zijn ofzo? Ik geef nooit wat, oke bijna nooit, oke soms niet. Oke niet door vertellen, ik geef dus best wel regelmatig wat. Oeps.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten