Als er visite bij de foster kwam dan dook de één weg en de ander vervolgens ook. In overleg werd besloten dat ze beter ieder hun eigen weg konden bewandelen en daardoor misschien sneller uit hun schulp zouden komen.
Jones vond het spannend. Alles eigenlijk. De honden, de kat en ik. Bij het oppakken plaste hij van zich af, zo spannend. Maar ja, je kunt ook niet achter de benches blijven wonen. Dus toch telkens maar weer erbij gepakt en meegenomen naar binnen. Na een paar keer rende hij niet meer heel hard terug naar de benches, maar naar de badkamer. En daar was het helemaal zo slecht nog niet.
Hij had al vrij snel de toiletrol gevonden. Blijkbaar was dat echt net wat hij nodig had.
Heel langzaam kroop hij van badkamer naar hoekje huiskamer en daarna als niemand keek toch ook even in de keuken. Nou we keken allemaal. Hij kon wel denken dat we dat niet deden, maar iedereen was nieuwsgierig naar welke snuiter er nu weer rond liep. Nu terwijl ik dit 's avonds laat schrijf loeit hij buiten de boel bij elkaar. Moet niet gekker worden. Eerst met geen tien paarden naar binnen te krijgen en nou wil je naar binnen. Morgenochtend ben je de eerste.
In m'n kennel heb ik een familie te logeren. Het was vandaag echt slecht weer. Eigenlijk voor het eerst in dit regenseizoen dat het is een beetje ergens op lijkt. Maar ja, niet leuk voor al die hondjes die nog buiten lopen. Die nergens een huis hebben. En nog erger is als ze dan pups hebben en op een parkeerplaats wonen waar ze niet gewenst zijn. Vanmorgen werd er klakkeloos éen dood gereden. Het interesseerde niemand. Ze waren ook nog eens zeiknat. Een foster werd gevonden, maar wel vanaf zaterdag. Nou kom dan maar bij mij om tot die tijd te overbruggen. We kunnen ze toch niet laten lopen!
Mama met haar vijf kinderen verblijven nu dan tijdelijk bij mij. Mama is superlief.
En haar kinders zijn prachtig. Ik heb ze nog nooit zo wollig hier op Curacao gezien.
Maar het allerbelangrijkste is dat ze nu veilig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten