We hebben natuurlijk haar en haar kinderen wekenlang geholpen en uiteindelijk de pups bij fosters onder gebracht. Maar daarmee was het nog niet klaar. Om het echt netjes af te ronden moest mama ook nog gesteriliseerd worden. Zo niet, dan hebben we over een paar maanden weer pups.
Ik wilde haar eerst even rust gunnen. En dat niet alleen, het was voor haar lichamelijk ook beter als ze eerst bij kon bijkomen na de kraamtijd. Maar nu moest het wel gaan gebeuren.
Alleen mama dacht daar anders over. Die had deze kooi al eens eerder gezien en was niet heel erg medewerkzaam. Haar zoon die ook nog steeds bij haar loopt had wel interesse. Telkens weer at hij het pad op naar de kooi. Lastig.
En als ik hem dan uit de buurt van de kooi had was het niet zo dat mama ging kijken. Die had totaal geen interesse. Wel in het vlees, maar niet wat te dichtbij lag.
Ze keek me echt aan van wat wil je nou? In die kooi ga ik niet hoor.
Ze ziet er gelukkig wel stukken beter uit dan toen ik haar voor de allereerste keer zag. Wat was ze toen mager. Ze wordt duidelijk elke dag gevoerd. Dat is fijn, op die manier kan ze daar best oud worden.
Ze heeft best een leuk stekkie met een prachtig uitzicht. Daar is menig mens jaloers op.
Na de mislukte vangpoging ben ik nog even langs no name geweest. Wat was ze blij me te zien, maar wat zag ook zij er goed uit!! En ze was happy!
Ze was beste maatjes met haar vriend Marley. Precies waarvoor ze daar was gaan wonen.
Leuk! Altijd blij met succesverhalen.
Het vangen van mama gaat ook nog wel eindigen als succesverhaal. Niet met de vangkooi, maar met een slaapmiddel. Hoe dan ook ga ik haar laten steriliseren, dat staat vast!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten