Nog één keer met het vliegtuig naar Bonaire. Er staan inmiddels al 22 immigratie stempels in haar paspoort. Ze is voor het examen vorig jaar en nu dit jaar al 11 keer naar Bonaire geweest.
Maar dit wordt dan echt de allerlaatste keer. Morgen start voor haar het eerste mondeling examen.
Ik ben zelf vanmorgen even mee geweest naar de dierenarts. Er kwam een pup van de stichting die ik zelf nog niet gezien had, maar die al wel gereserveerd was voor iemand in Nederland. Ik had beloofd dat ik er bij zou zijn omdat bepaald zou worden hoe oud hij was en wanneer hij dus mag vliegen.
De uitkomst is dat deze mooierd vanaf 7 augustus naar Nederland mag. Mooi, kunnen we daarvoor aan het werk gaan.
Vanmiddag had ik ook nog een bijzonder verwonder moment. Echt, ik snap soms niets van de mensen hier. Ik werd weer eens gebeld. Zoals zo vaak. Ik kreeg een dame aan de lijn die hulp vroeg voor een hond die aangereden was en een zichtbaar gebroken poot had. Ze kon zelf niks doen. Ze kon niks financieel betekenen en opvang bieden zodat wij de kosten op ons konden nemen was ook niet mogelijk. Helaas zitten onze fosters vol en degene die ruimte hebben gaan op vakantie. Daarom ook dat zij er niets meer bij geplaatst krijgen. Ze zei dat ze de hond dan maar weer op de straat zou zetten. Ik opperde dat we de hond konden ophalen en dan zouden we hem laten inslapen. Weet je wat er toen gebeurde? Ze verbrak de verbinding. Ik snap het niet. Ze laten de hond liever met pijn en alle ellende weer de straat op dan dat wij het leven op een waardige manier beëindigingen. Ben ik dan zo verhard dat ik dit opper? Bij terug bellen werd er niet meer aangenomen. Ik kon dus niks voor de hond betekenen.
Gelukkig kon ik dat vanavond wel. Weer een belletje, maar nu van een adoptant van ons die zag gebeuren dat een hond vol overreden werd. Het diertje strompelt nog naar de kant en gaat daar liggen.
De mensen van het huis aan de overkant stonden er naar te kijken en te lachen. Pist was de mevrouw die mij belde. Ze vond het zo erg! Ze komt van hier, maar heeft jaren in Nederland gewoond. Ze kan niet begrijpen hoe er hier met dieren omgegaan wordt. Ze wist niet wat ze nu moest doen, maar had mijn nummer nog in haar telefoon. Ratel de ratel, alle hersenen gaan keihard werken voor wat deze hond nu de beste oplossing is. Ik wist dat er een dierenarts in de buurt woonde van waar de hond lag. Helaas bleek deze pas om 21.00 uur klaar te zijn op de praktijk. Dan toch maar onze eigen dierenarts gebeld. Tenminste zijn vervangster, want zelf is hij op vakantie. Zij zat ook nog midden in het spreekuur, maar zag dat er nog maar twee wachtende waren. Daarna is ze op pad gegaan voor deze stakker. Helaas was uit het lijden verlossen het enige waar ze het dier mee kon helpen. Hoe dubbel is dat. Voor de ene aangereden hond kan je het verschil maken, de ander lijdt nu verder doordat blijkbaar inslapen geen optie is. Voor mij is lijden geen optie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten