Verkeerde rij

De afgelopen dagen en weken was mijn hoofd niet alleen bij de honden, maar ook bij de terugvlucht van Maud. Dat moet ook wel, want er moet best een hoop gebeuren. Zo staat er al een afspraak bij het gemeentehuis in Almere gepland om ingeschreven te worden en zijn we op afstand bezig met verzekeringen en andere belangrijke zaken. Om in Nederland weer overal gebruik van te kunnen maken moet je eerst hier officieel uitgeschreven worden en in Nederland weer bij een gemeente ingeschreven. Dat uitschrijven hier doe je zo laat mogelijk, want ben je eenmaal uitgeschreven dan ben je statenloos. Dakloos eigenlijk, op papier dan. Je levert de sedula in en krijgt er een bewijs van uitschrijving voor terug. Ik vang nu niet alleen dakloze honden op, maar ook dakloze meisjes van 18.

Het uitschrijven kan even duren. Als je net als wij pech hebt duurt dat dus 2,5 uur voor een handeling van nog geen vijf minuten. Het was weer een bijzondere ervaring om mee te mogen maken. Het duurde en het duurde. Twee bejaarden en een gehandicapte mochten voor en na tien nummertjes waren wij aan de beurt. Alleen het nummertje werd maar niet omgeroepen. Even kijken bij de balie. Niemand! Toen zaten we er inmiddels al 1,5 uur. Ik ben na een tijdje toch maar eens vriendelijk gaan vragen of ze precies nu pauze aan het houden waren. Volgens de security mevrouw niet, maar joehoe waar is iedereen?

Er werd wat boos gebeld en iemand bij gehaald die vervolgens er voor gezorgd heeft dat de balie weer bemand werd. Inmiddels waren we ruim twee uur verder en had ik braaf al m'n parkeermeter bijgevuld. Zou er nog bij komen dat je na dit ellenlange wachten getrakteerd wordt op een wielklem.

Maar het is nu officieel. Geen inwoner meer van Curacao. Als Maud ons in de loop van het jaar bezoekt  mag ze op Hato gewoon weer in de non residents rij gaan staan. Beetje jammer natuurlijk. 

Er is niets zo leuk om uit een Boeing met 400 toeristen te rollen waarvan er maar een handje vol inwoners van Curacao zijn en de rest in die ellenlange rij voor niet inwoners staat te wachten. 

De blikken zijn dan echt leuk. En wat ook leuk is, is dat mensen denken dat ze ook in die rij mogen staan omdat Curacao ooit Nederland was. Als je ze dan vriendelijk verteld dat ze verkeerd staan, maar ze blijven eigenwijs toch voor je staan, dan verkneukel je je al op wat komen gaat. Dan zijn ze eenmaal aan de beurt en hebben hun immigratie formulier niet op orde, kunnen ze weer opnieuw in de rij maar dan die hele lange. Het commentaar wat daar dan bij geleverd wordt! Staan ze alleen echt op het verkeerde vliegveld. Ze lopen hier al niet zo hard, maar reken maar dat je dan helemaal een vervelende aankomst hebt.

Gelukkig weet Maud hoe het werkt. Als zij straks alleen reist zal ze vast met weemoed naar de residents rij kijken, maar zeker niet in de verkeerde rij gaan staan.