We hadden ons zo voorgenomen het curacaose ziekenhuis te vermijden. Dit omdat de zorg hier totaal niet te vergelijken is met die in Nederland. Het is echt alsof je een ziekenhuis van 40 jaar terug in loopt.
Vannacht om 01.45 werd ik wakker door een hele onrustige Erik. Die draaide in bed, stond op, liep rond, ging weer liggen. Hij bleek hele heftige buikpijn te hebben. Zo ineens uit het niets en ook zo heftig dat hij voorstelde een huisarts te bellen. Dan is het zeker heftig, want over het algemeen kijkt hij altijd eerst aan. Terwijl ik in overleg was stond hij voorovergebogen naast me te kreunen. Dit was niet goed. Als de huisarts zelf niet met het idee gekomen was om direct naar het ziekenhuis te rijden, dan had ik dat wel verzonnen. Ik wilde niet wachten op huisartsen die weet ik het waar vandaan moesten komen.
Op naar het Sehos dus. Het ziekenhuis van Curacao wat ongeveer uit elkaar valt van ellende.
Ze zijn druk bezig met een nieuw gebouw, alleen daar hebben we nu niks aan.
In het donker was slecht te zien waar de eerste hulp zat. We zagen wel een portier en een slagboom. Ja, het was om de hoek maar de auto moest buiten het terrein geparkeerd worden. Achter de slagboom lag een groot parkeerterrein. Geen idee voor welk doeleinde, maar blijkbaar hebben ze liever dat een spoedeisende hulp patiënt eerst de verkorte vierdaagse loopt.
Eenmaal binnen werd er een ponsplaatje gemaakt en mochten we door naar de wachtkamer.
Daar werden we eigenlijk direct weer opgehaald door? Ja door wie eigenlijk? Een dame in een trui.
Het was mij niet duidelijk of ze nou verpleegkundige was of de schoonmaakster. In ieder geval werd er een stoel gehaald en in een nisje geschoven. Blijkbaar waren de bedden bezet en was dit de enige plek die ze konden bedenken om de eerste controles te doen. Ik lieg niet, maar echt naast de stoel waar Erik op zat stond een groene vuilcontainer. Voor mij was geen stoel. De hartslag en bloeddruk werd gemeten en daarna werd de temperatuur gecontroleerd met een ouderwetse thermometer onder de oksel. En dat terwijl we hier gewoon een DA drogist hebben die onder andere ook oorthermometers verkoopt. Het infuus werd geprikt en er werd bloed afgenomen. Nog steeds alles zittend naast de container.
Toen werd het wachten op de spoedarts. Na een tijd werden we naar een ander nisje verplaatst en kreeg ik ook een stoel.
De spoedarts kwam Erik halen voor onderzoek in een kamertje verder. Ik bleef achter. Blijkbaar is het niet gewoon als partners meelopen. Na een tijd werd hij weer terug gebracht en moesten we de bloeduitslagen afwachten. Een heel duidelijke diagnose kon niet gegeven worden, maar de verdenkingen waren een galsteen. Daar kwamen alle klachten mee overeen. Toen alle pijnmedicatie via het infuus doorgelopen was en de bloeduitslagen geen bijzonderheden vertoonden konden we naar huis. Met de mededeling dat zodra de klachten terug kwamen we ons direct weer diende te melden.
Inmiddels was het 05.15 en waren we wel toe aan een bed. Gelukkig geen ziekenhuisbed, maar het bed thuis. Het was vandaag wel even spannend wat de dag zou brengen. Kwam de pijn terug? En dan? Ik vertrek morgen naar Nederland! Gelukkig bleef de pijn weg. Hopelijk blijft dat zo en kan ik zondag met een gerust hart het vliegtuig in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten