Als ik het aan Tico of aan Alexa overlaat word ik de hele dag door afgelebberd.
Dit was een klein bescheiden teken dat ze me gaat herkennen en vertrouwen.
Ze lag vanmorgen trouwens in de bench. Zij wel, haar kids niet. Die lagen verspreid over de fleecedeken. Nou is die fleecedeken lekker warm en zacht, maar heb ik toch ook een aantal oude dekbedovertrekken rondom de kennel gehangen. Op deze manier kon ik de wind een beetje buiten de kennel houden. Tot zo ver mama met kids. Meer dan mama goed te voorzien in voer hoef ik niet, mama doet de rest.
Als ze dan later groot zijn krijgen ze entingen net als de pups waar ik vandaag mee op stap ben geweest. Twee voor hun rabies en chip en de oudste voor de derde enting.
Geen van deze hondjes zit bij mij, dat betekent dat ik ze dus eerst moest ophalen. Ik voel me net zo'n schoolbus waar bij elke halte iemand in stapt.
Daarna met een volle bak weer door naar de dierenarts.
Best leuk hoor dat ritje in de auto. Daarna werd het minder.
De jongste deelnemers aan dit schoolreisje dachten er zo het zijne van.
Deze lokatie stond niet in de boeken als meest favoriet. Maar met een beetje blikvoer waren ze alles snel weer vergeten.
Na de tennislessen had ik nog weer iemand voor een adoptie. Ze stond al voor mijn deur te popelen toen ik thuis kwam. Ik heb me even snel omgekleed en ben met haar mee naar de overkant gegaan.
Daar was nog éen pup beschikbaar. Er liepen er wel vier, maar die waren dus op éen na gereserveerd.
En de laatste is nu ook geadopteerd.
Het hele gedumpte nest van boca Sami met de witte mama is nu geadopteerd. Mama en zes van haar kinderen blijven op het eiland en drie verhuizen er naar Nederland. Weer een hoofdstuk afgesloten en voor de buurman rust. Hij zal er wel aan toe zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten