Voor het weekend had ik rust gepland. Dacht maar eens aan voetjes hoog ofzo, maar het werd toch voetjes in draf, alweer.
Ik heb het gelukkig niet bewust meegemaakt, maar om 8.19 uur had ik al vijf! gemiste oproepen.
Van één en dezelfde persoon die heel graag een pup wilde adopteren. Ik hou van enthousiaste adoptanten hoor, maar ik hou ook van mijn bed. Was erg blij dat mijn telefoon in de tas zat waardoor ik het niet gehoord heb.
Maar goed, deze hele enthousiaste fanatiekelingen hadden hun zinnen gezet op een wrakpup.
Via mijn overbuurvrouw die ook voor ons fostert waren ze op de hoogte gebracht dat er een aantal onder de auto vandaan waren. Ze wilden eerste keus. Ja die heb je om 08.00 uur wel, maar om 16.00 uur ook nog hoor. Ze lopen echt niet weg, niet meer.
Het ontzettend lieve gezin heeft een keuze gemaakt en later ook nog bij een andere foster een vriendinnetje uitgezocht. Twee adopties in een uur. Doe mij maar tien van die uren op een dag, dan zijn we er zo doorheen.
Tijd voor quality time met mijn eigen honden. Samen met Maud en Esterelle hebben we onze honden mee genomen naar paso gijsje. Dat is een lekker wandelpad hier bij ons achter waar de honden lekker kunnen struinen. Alleen Luna heeft altijd pech, die blijft aan de lijn. Die is niet te vertrouwen. Ik heb haar een paar keer het voordeel van de twijfel gegeven, maar daar blijft ze misbruik van maken. Ze neemt een sprint en is foetsie. Pas na lang roepen komt ze dan eens een keer terug. Ik blijf dat toch doodeng vinden. Dadelijk vindt ze de weg niet terug of rent ze onder een auto. Daarom dus aan de lijn.
Bij terugkomst bleek ik weer heel veel telefoongesprekken gemist te hebben. Ik neem nooit iets mee met uitlaten om zo te voorkomen dat je iets kwijtraakt of beroofd wordt.
Deze keer geen adoptant die dolgraag een pup wilde. Nee helaas was het triester nieuws.
Éen van onze fosters en tevens vriendin van mij had in haar straat een doos pups gevonden.
Éen was er al overleden, twee oogden zwak en de vierde deed het redelijk. Ze had ze mee naar binnen genomen en apart gezet vanwege de andere honden, maar wat nu?
Ik heb de dierenarts gebeld die gelukkig thuis was en bereid om ons te ontvangen.
De sterkste van het nest liet zien dat ze nog voldoende energie had om het op een krijsen te zetten toen er in haar bekkie werd gekeken. Ook liep ze daarna onderzoekend door de ruimte. Deze dame had goede potentie om deze nare dumping te overleven.
Helaas moesten we haar broertje en zusje laten gaan. Die waren zo verzwakt en uitgedroogd, daar was de pit volledig uit. De vieze ogen, de uitdroging en de zwakte maakte dat er besloten is ze in te laten slapen. De zwakste was al bijna zelf gegaan. Zo sneu weer.
Het vervelendste in dit verhaal is dat er ergens een moederhond is die over een half jaar weer loops is en weer pups krijgt. Grote kans dat we die ook weer ergens in een doos tegenkomen. Tenminste dat is te hopen. En dat je dan op tijd bent en niet zoals nu er twee moet laten inslapen.
Weer thuis bij de foster hebben we het pupje gewassen. Ze stonk ontzettend naar haar dode broertje die naast haar in de doos had gelegen.
Het water was echt zwart wat er af kwam!
Ze ruikt nu weer heerlijk en mag gaan bijkomen van haar niet zo liefdevolle eerste weken van haar leven. Die worden vanaf vandaag gecompenseerd met extra veel liefde van de foster.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten