Een gesprek met Desi

Al een tijdje volg ik op Facebook behave holistic, animal communicator. De vrouw die dit doet ken ik al langer, omdat we ook regelmatig advies aan haar vragen op het gebied van bijzonder gedrag bij honden. Sinds korte tijd kan ze ook contact leggen met dieren. Klinkt heel zweverig, maar naar mate ik meer van haar las kreeg ik steeds meer het gevoel dat wat ze deed klopte. Ik besloot Desi voor te stellen. Desi heeft een naar verleden, dat is wel duidelijk. Maar wat kan ze me niet vertellen. Misschien dat Esther dat wel kan. Ik moest eerst een aantal controle vragen bedenken. Deze vragen konden mij aantonen dat ze wel degelijk contact met Desi gehad had omdat ze deze antwoorden anders niet kon weten. Voor mij waren deze vragen bedenken nog het allermoeilijkst. Ik schrijf zo ontzettend veel in mijn blog dat vrijwel elke antwoord op een vraag daar wel uit te halen was. Het is me gelukt om drie vragen te bedenken en een foto van Desi te maken waarop duidelijk haar ogen stonden. 

Vandaag kreeg ik haar verhaal. 

Desi is een hondje die een tijd geleden ergens achteraf gedumpt is en op het moment in een opvanggezin woont. Desi heeft moeilijk verklaarbaar gedrag en vele angsten. Ze word panisch van de riem en bij drempels in huis moet ze echt haar angsten overwinnen.  Haar baasje wilde graag weten wat er gebeurd is en hoe ze Desi helpen kan. Ze zou haar zo graag mee willen nemen op de wandeling maar doordat aanlijnen niet lukt kan ze niet mee.

Controlevragen:

1. ze is op Bullenbaai Curacao gevonden, kan jij de precieze plek omschrijven waar ze gevonden is?
2. wat voor voer krijgt ze?
3. en van welke lichamelijke klacht heeft ze lang last gehad

Ik begin met het beschrijven van de vindplek. Zelf ben ik nooit bij bullenbaai geweest, heeft me nooit zo getrokken dus ik heb geen idee hoe het er daar uit ziet en weet alleen van de bekende bullenbaaifotos dat daar oude olieopslagtanks staan, maar daar is ze niet. Ik zie roestige ijzeren balken van een soort gebouw of verlaten fabrieksterrein denk ik want er ligt ook een betonnen vloerplaat als zijnde fundering. Ook liggen er plastic blauwe tonnen in de omgeving.

Terugkoppeling baasje: De dumplaats inderdaad bij een soort van dikke bruine olie buizen. Niet bij de torens, maar een heel eind daarvoor nog. Die zijn helemaal verroest en donkerbruin. De oude fundering was een soort van stuk beton met of oude put oid. Ik weet ook niet precies wat het was, maar dat was in die bosjes en daar lagen de dames op. De blauwe tonnen kan ik me niet herinneren, maar die zouden er best kunnen staan. De dumpplek was namelijk bij een afgang naar een duikplek. Die ben ik nooit afgegaan, maar daar kunnen best blauwe tonnen staan.

Voer: donkerbruine brokken (geen gekleurde) in een stalen bak. Ze laat ook zien dat ze daar een beetje blikvoer bij krijgt maar dat vind ik zo niet haar baasje dat ik het bij alleen de bruine brokken laat. Terugkoppeling baasje: Eten is idd in een stalen bak met donkerbruine brokken, er zit toch echt een lik blikvoer door… (shit.. ik moet echt gedetaileerder durven zijn)

Haar lichamelijke klacht: zere linker schouder, jeuk aan haar buik en na binnenkomst, dus niet op straat, een loopsheid met problemen. Ik denk een langdurige loopheid maar doordat ik het niet zeker weet hou ik het op een loopsheid met problemen. Terugkoppeling baasje: Ze werd idd loops een maand na binnenkomst. Besloten haar toen nog niet te steriliseren, maar een maand of twee te wachten. Maar na een maand werd ze weer loops. Ze werd er zelf ook gek van. Ze had heel veel jeuk aan haar vulva en draaide er rondjes van om er bij te komen. We hebben haar doordat ze zo’n rare cyclus had toch snel na die tweede loopsheid laten steriliseren. Dat zou de jeuk op de buik kunnen verklaren. De linkerschouder zegt me niks

Wat Desi verteld:

Ze is mishandeld op de drempels want ze mocht absoluut niet naar binnen. 1 misstap werd afgestraft met een pak slaag terwijl ze vastgebonden stond. De angst voor drempels zit heel diep! Was heel traumatisch. Ze wil dolgraag mee met de auto met de rest wandelen maar die riem is zo traumatisch dat dat zo niet snel lukken gaat. Persoonlijk denk ik dat als je haar zelf in en uit de auto leert springen thuis dat ze zo de rest achterna springt en gewoon los mee kan. Weglopen geloof ik niet in want ze voelt zich goed bij jullie. Ik heb haar uitgelegd dat riemen hier niet voor dat soort enge dingen gebruikt worden en dat ze hier veilig is. Dat vond ze maar gek, ze wist het wel maar het wil nog niet in haar systeem. Zegt jou trouwens varkens iets? Ze had het over varkens in een varkenshok. Verder vind ik haar een heel lief maar wiebelig meisje. Ze fladdert nog enorm lijkt het. Nog heel erg zoekend in haar doen en laten om stabiel te worden. Ze zegt nog dat haar zus in NL zit, ik antwoord dat ik dat weet. Lijkt haar wel leuk dat Nederland. (wiebelig en fladderig is ze idd, varkens zegt het baasje niks)

Haar baasje en ik praten nog wat na over oplossingen en hoe dan verder te werken. Dan scheelt het als je als communicator ook een goede trainingsbasis hebt. Toch ga ik in haar geval eerst voor een wat onorthodoxe trainingswijze. Die van het los meenemen, even geen nare herinnering maar gewoon even zonder zorgen mee. Oefenen met zelf in en uit de auto samen met de rest van de groep. Ze gaat sowieso aansluiten op de rest, de buitenwereld is te onveilig om alleen op stap te gaan, die verliest haar groep echt niet uit het oog. Eventueel wat ondersteuning tegen alle angsten waar ze mee worstelt om een beetje te helpen. Verder denk ik dat ze absoluut nog stappen gaat maken en hoop dat dit gesprek haar weer een setje in de goede richting heeft gegeven.

Na het lezen van de eerste zinnen die Desi verteld kreeg ik de tranen al in mijn ogen. Elke avond zie ik haar weer worstelen om zich over de angst van de drempel heen te zetten. Ze wil zo graag bij je zijn, maar vindt het ook zo donders zwaar. Het arme dier is verschrikkelijk mishandeld. Het vermoeden was er natuurlijk al, maar wordt nu bevestigd. Met de auto mee naar het uitlaatgebied ga ik proberen. Ik hoop dat ze dat begrijpt. Dat ze graag mee wil is altijd heel duidelijk. Als de rest mee mag en zij zich niet laat aanlijnen en wij dus maar weg gaan, staat ze te piepen en huilen aan de poort. Ik ga weer met haar verder. Ik zou zo graag willen dat ze de wereld weer helemaal vertrouwd. Desi, we gaan ervoor!