Tjonge jonge wat een dag was het weer.
Het begon allemaal vanmorgen vroeg. Om 08.30 ging de bel. Ik sliep nog en het duurde ook even voordat mijn brein mij vertelde waarom de honden toch zo blaften. Snel in de kleren om te kijken wie er aan de deur stond. Niemand. Mmm, dan blijf je je toch afvragen wie of wat er geweest is.
Dat antwoord kwam al snel. Youri kwam thuis van z'n laatste dag school en vertelde dat de ouders van Lindsey, zijn vriendinnetje, een pup hadden gevonden. Wat ze er mee konden doen.
Een tien minuten later stond de moeder van Lindsey alsnog met de pup voor de deur.
Het was een lief teefje van een maand of vijf en zag er niet slecht uit. Je zou toch denken dat ze een baasje moet hebben of anders hebben gehad. Je weet het maar nooit natuurlijk.
Ik heb wat foto's van haar genomen en op Facebook geplaatst.
Al snel werd de link gelegd met een melding van een paar uur eerder waar een roedel honden uit de tuin ontsnapt was. Er stond bij dat ze inmiddels allemaal weer terug waren, maar op één van die foto's leek het wel of de gevonden pup stond. Ik heb mijn foto met telefoonnummer er maar onder geplaatst in afwachting van een reactie.
Ondertussen had ik ook weer een afspraak bij de dierenarts. Ik kwam er met twee pups en Tommy.
Alle drie hadden ze de rabies enting en de chip nodig voor hun reis naar Nederland.
Tommy deed het voorbeeldig.
Ondertussen werd ik gebeld. Het was de eigenaar van de pup. Ons gevonden hondje was inderdaad de laatste die nog kwijt was. Hij was heel blij dat ze gevonden was en wilde haar na zijn werk komen halen. Wat goed zeg! Meestal eindigt het vinden van een pup niet zo en blijven we er mee zitten.
Om 16.00 werd inderdaad het pupje opgehaald. De hond was heel blij haar baasje weer te zien.
En toen ging weer de telefoon. Weer drie pups gevonden. Maar ditmaal was wel meteen duidelijk dat deze oude eigenaar ze met opzet 'kwijt geraakt' was.
De vindster had eind vorige week iemand met een boodschappentas zien lopen. Nou is dit een best drukke weg waar je als voetganger niets te zoeken hebt. Het was dus ook raar dat deze persoon daar liep. De vindster die normaal ook voor ons fostert zit zelf vol in een verhuizing, maar het bleef knagen. Eerder deze week is ze op de bewuste plek waar de meneer liep gaan kijken. Niks te zien.
Vandaag was ze er weer en bingo. Ze waren er toch. En al behoorlijk vermagert.
Als de vindster die man met de tas niet gezien had waren ze nooit gevonden. Ze waren vanaf de weg niet te zien. Drie uitgehongerde pups onder de teken en de vlooien zijn met ons meegegaan.
Meteen maar door naar de dierenarts. Het eerste wat ze gekregen hebben is nexgard. Dit is een tablet dat de teken en vlooien dood. Dat was ook wel hard nodig.
Plukken is gevaarlijk door de karpattenziekte die ze hebben. Elk klein wondje kan dan een bloedbad veroorzaken. Gelukkig dood de nexgard binnen 24 uur alles.
We hadden ook nog eens het geluk dat er een foster beschikbaar was, dus de drie musketiers zijn vanaf nu veilig. Wat zullen ze vanavond genieten van hun bakje voer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten