Het kan ook maar gedaan zijn, dan hou ik misschien echt nog eens tijd over voor die stranden.
Gisteren en vandaag waren bewolkte dagen. Dat zijn misschien meteen dan ook wel de meest geschikte dagen om met spullen te sjouwen en je druk te maken. Het was tenminste te doen. Ik zet ook gewoon iedereen aan het werk. Ik verzin het en de rest is aan de beurt. Haha. Een bed optillen en tegelijkertijd een matras er onder uit trekken is in je eentje niet te doen. Met z'n tweeën bleek ook van niet, dus zelfs Youri moest in beweging.
En zo was de hele familie druk in de weer. Klaar nu? Nee, maar we zijn nu een heel eind. Ik mag niet klagen.
Kijk eens wie er zo goed meedoet in de roedel?
Het is de bange mamahond die hier nu inmiddels een jaar woont. Ooit gevangen met een vangkooi vanwege haar pups.
Niet aan te raken, zo bang. Ze zou terug gaan naar de plek waar ze gevoerd werd, maar daar was ze niet meer welkom.
Aanraken kan ik haar nog steeds niet, maar we maken vorderingen. Ze doet erg leuk mee met de rest. Rent net zo hard mee naar de deur als er gebeld wordt, loopt het hele uitdeelrondje mee met de voerbakken tot ze zelf aan de beurt is en zit tegenwoordig tussen de andere honden te wachten als ik met dat voer bezig ben. Ze mag volledig zichzelf zijn, we forseren niks. Het allerliefst ligt ze de hele ochtend op de bank. Dat is echt haar plekje.
En dan in de loop van de dag verhuisd ze naar buiten en verblijft dan waar de andere honden zijn. Echt spelen doet ze niet veel. Ze deed het nog wel eens met Desi. We hebben haar laatst wel betrapt op rollen. Ze lag heerlijk gelukkig op haar rug te rollen op de stenen. Ze is eindelijk happy.
Ons blijft ze met argusogen in de gaten houden. Doen we iets wat ze niet verwacht, dan gaat ze weg. Ze blijft tegenwoordig op de bank liggen als ik er langs veeg. En ook bij het openen of sluiten van deuren of gordijnen blijft ze nu liggen. Maar doe ik iets anders, dan gaat ze naar buiten.
Als ik buiten loop en de rest loopt met me mee dan loopt zij ook mee. Als ik dan mijn hand uitsteek komt ze even ruiken en krijg ik soms een likje.
Dat is dus echt al wen enorme vooruitgang. Hoe bang en hoe verpest kan je zijn als hond. Met dank aan de mens. Wij zijn blij met deze kleine stappen, maar als je bedenkt dat dit een jaar geduurd heeft, kan je je wel indenken wat voor leed haar is aangedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten