Sentiment

Je komt zo met het opruimen nog eens wat tegen. Vandaag was de kledingkast aan de beurt. Alle oude dekbedovertrekken en een deel van de strandlakens zijn vast verzameld. Die blijven hier achter voor de honden. Veel dekbedovertrekken hebben her en der een gaatje. Sommige door gebruik, andere ook door gebruik maar dan gebruikt door honden als kauwmatje. Hier fungeert zo’n gat als extra airco, in Nederland stel ik dat toch minder op prijs.

Ik kwam ook nog een sporttas tegen, volledig onder het stof. Dat kon ook wel kloppen, die is 4,5 jaar niet uit de kast geweest. Ik kwam mijn judopak er in tegen. 

Goede herinneringen aan een zware tijd. Jeugdsentiment kan ik het niet noemen, die zwarte band haalde ik namelijk pas in 2010. 37 jaar was ik, maar ik moest en zou hem halen. Na 17 jaar bruine band wilde ik het toch heel graag afronden met zwart. Tevens was ik op dat moment aan het lesgeven en was een zwarte band daarvoor een vereiste. Als ik dan ergens voor ga, dan ga ik er 200% voor. Na een jaar drie keer per week keihard trainen mocht ik hem dan in ontvangst nemen. Ik kan wel zeggen dat het bloed, zweet en tranen gekost heeft. Maar wat was ik blij en ook super trots. Tussen al die 16, 17 jarige had ik het ook maar mooi geflikt.

De foto van die dag staat nog altijd op mijn iPad. Het staat voor mij als een symbool dat je nooit op moet geven en je droom altijd na moet streven. Of hij nou onbereikbaar lijkt of niet, als je het niet probeert kom je er zeker niet. Mijn verhaal mag een inspiratie zijn voor iedereen die vindt dat hij ergens te oud voor is. 

Het pak gaat ongebruikt weer terug naar Nederland. Ik ben hier nog twee keer gevraagd of ik les wilde komen geven. Best een eer dat ze daarvoor bij mij kwamen. Ze hadden begrepen dat ik dat erg leuk kon doen, maar ik had er geen behoefte aan. Ik heb het jaren in Nederland gedaan en hier had ik nu andere prioriteiten, de hondjes.

Of ik het straks weer in Nederland op pik? Ik weet het niet. Ik denk het niet. Maar dat pak en die band hou ik voor altijd.