Eigenlijk zal me alles worst wezen, als mijn met zo veel liefde opgevangen fosterhondjes maar goed terecht komen.
Maar het gaat er steeds meer op lijken dat ik voor bijna allen een plekje heb. Bijna.
Ik heb in ieder geval een huisje voor onze appeleter Jill. Er was natuurlijk interesse in haar, maar ze had nog last van haar achterpoot.
Ik laat geen honden naar Nederland overvliegen die niet in orde zijn, dus deed ik vorige week een second opinion.
Vrijdag kreeg ik goed nieuws. De adoptant liet mij weten dat Jill hoe dan ook welkom was. Wat er dan ook verder met haar poot aan de hand was.
Onvoorwaardelijke liefde, hoe mooi is dat. Ze was gewoon verliefd en Jill was meer dan welkom. Een plek dus voor bullenbaai dame twee.
En ook voor bullenbaai dame drie heb ik wat geregeld. Jenna mag naar Nederland naar een hele lieve dame die ik ken en tevens collega van Erik is.
Zij had mij wel eens aangegeven te willen helpen. Een hond voor altijd zat er niet in, maar een hond tijdelijk kon zeker wel.
Ik heb haar gevraagd of ze Jenna in Nederland verder wil fosteren en dat wil ze. Super blij mee. Of Jenna nou naar een foster hier op het eiland verhuisd of naar Nederland, verhuizen moet ze toch. In Nederland heeft ze uiteindelijk veel meer kans geadopteerd te worden. Dus ondanks dat het geen nieuw baasje is ben ik er toch blij mee. Ik kan zelf dan in Nederland mee kijken en beslissen wie haar uiteindelijke baasje wordt. Zo blijf ik toch er bij betrokken.
En dan heb ik Sunny nog. De laatste dame van het gedumpte bullenbaai kwartet. Zij is de enige die nog op het eiland zit, al haar zusjes en broer zijn al in Nederland. Die hebben het allemaal heerlijk. Knuffelkonten zijn het, allemaal. Ik krijg regelmatig updates van honden naast het baasje, op het baasje en het liefst zowat in het baasje. Dit stel heeft het knuffelen uitgevonden. Heerlijk vinden ze het.
De laatste dame ook, maar toch is er nog niemand voor haar gevallen. Maar misschien, heel misschien heeft haar charme toch geholpen.
Vorige week waren hier toeristen en sunny was helemaal zen met die mevrouw. Ze was niet bij haar weg te slaan. En eigenlijk was die dame ook wel weg van Sunny. Met pijn in de buik is ze hier weer vertrokken. Sunny achterlatend. Thuis had ze al drie honden en vier werd toch echt te veel.
Maar ze ging sunny onder de aandacht brengen bij familie en vrienden. Ik hoop dat het lukt. Of stiekem dat ze toch voor sunny kiest. Dat zou helemaal mooi zijn. Dan heeft sunny haar eigen baasje uitgekozen.
En dan nog meer goed nieuws. Niet over de fosterhonden, maar over de kat. Ook die gaat naar Nederland. Ja logisch natuurlijk, maar hij gaat eerder dan wij. Er is een hele lieve dame die duvel voor ons gaat opvangen in de tijd dat wij zonder spullen zitten.
Het meerdere keren verhuizen is niet handig met een kat. Voor de lezers van het eerste uur een bekend verhaal, maar toen wij 4,5 jaar geleden aankwamen en twee dagen in ons tijdelijke verblijf zaten ontsnapte de kat. 10 dagen is hij weg geweest. Dit nooit meer zeg!
We verhuizen nu zelfs twee keer voor we in ons eigen huis terecht kunnen. Twee keer een nieuwe omgeving en dus twee keer de kat opsluiten.
Nee, dit is vele malen beter. Nog voordat wij ingepakt worden vertrekt Duvel vast naar Nederland. Geen zorgen om hem, dat is toch wel heel fijn.
Duvel weet nog van niks. Die maakt zich nergens zorgen om, dat doet het baasje wel als hij alle puzzelstukjes los trekt. De bovenkant was heel, met de nadruk op was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten