Alle mensen die in de korte lijnen erbij betrokken waren heb ik direct geïnformeerd en daarna ben ik gaan slapen.
Uitgerust wakker werd ik niet. Uiteraard werd ik wakker door de honden en dat was te vroeg om voldoende uren gemaakt te hebben.
Maar had ik wel mijn uren gemaakt dan was ik denk ik ook nog moe. Dit soort dingen vreet energie. Je denkt aan het wanhopige gevoel dat ratje ervaren moet hebben, je voelt je eigen machteloosheid en daarbij het verdriet dat het zo mis kon gaan. En dan niet alleen mis in het ontsnappen, maar ook haar plaatsingen.
Niemand zal een hond met opzet laten ontsnappen, dat begrijp ik heus, maar het doet me wel wat dat het toch is gebeurd. Het maakt me boos en verdrietig. Het is immers een hondje waar ik mijn ziel en zaligheid aan gegeven heb, ze was een tijd onderdeel van ons leven. Je bent nog zo duidelijk in waar mensen op moeten letten. En dan gaat het na drie weken toch mis. Of iedereen in de wereld daar boos en verdrietig over mag zijn en dit mag ventileren? Nee dat denk ik niet, maar ik vind wel dat ik hier in mijn eigen blog over mijn gevoel, mijn verdriet en mijn wanhopigheid mag schrijven. Dit is hoe ik het ervaar en wat het mij doet.
Ratje is inmiddels opgehaald en weer naar haar oude foster gebracht.
Daar was snel herkenning en voelde ze zich happy.. Het is fijn dat ze zich daar op haar gemak voelt, voor haar een prima plek om tot rust te komen. Nu eerst maar even een tijd niks. Ik wil dat ze eerst eens goed de kans krijgt om lekker zich zelf te zijn.
De rollercoaster van emoties dendert nog even door. Vandaag nam ik afscheid van Jill. Het voelt dubbel. De blijheid dat ze een plekje in Nederland heeft, maar daarbij hoort ook dat afscheid.
Ik heb gisteren nog een tijd met de adoptant van Jill gesproken. Wat wil namelijk het geval. Zij was drie weken geleden ook geïnteresseerd in ratje. Na het verhaal van ratje op Facebook had ze contact gezocht en wilde haar graag ontmoeten. Op dat moment was ik ook al in contact met het gezin waar ze de afgelopen drie weken zat.
Uiteindelijk koos deze mevrouw dus voor Jill omdat ratje geplaatst werd. En dan nog voordat Jill op reis gaat komt ratje terug. Ik wilde dat ze dit wist. Het kon niet zo zijn dat ze over een paar weken op Facebook ratje voorbij ziet komen terwijl zij in de veronderstelling was dat ratje succesvol geplaatst was. Ik heb nog heel even gedacht “maar wat als ze nu toch alsnog ratje wil?” Maar dat was niet zo. Ze keek enorm uit naar de komst van Jill.
Gelukkig!
Nadat ze in oktober met haar zussen van bullenbaai is gehaald gaat Jill vandaag dan op weg gegaan naar haar forever home. 7 maanden hebben we van haar genoten. Ze was altijd zo trouw, zo aanhankelijk, het liefst lag ze voor je voeten als je aan tafel zat. Toen ze haar poot blesseerde was het even spannend hoe verder, maar gelukkig was haar adoptant bereid haar te ontvangen en houdt ze zelf in de gaten hoe het met haar poot zal gaan. Een heerlijk huisje dus. En ja, dat dacht ik bij ze allemaal toen ze gingen. Gelukkig gaat het ook eigenlijk altijd goed en worden ze met open armen ontvangen. Wat ratje nu overkomt is godzijdank een uitzondering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten