Steeds minder

Hoe je stil kunt staan bij hele gekke dingen. Vanmorgen stond ik op en had Sterre het niet droog gehouden. Het zindelijk zijn de hele nacht door is nog niet voor elke pup weg gelegd. Ze heeft het de ene nacht wel volgehouden en de andere weer niet.

Als het haar niet lukte ruimde ik het ‘s morgen gewoon op en klaar.

Vanmorgen lag er dus ook een plasje. Het was het allerlaatste plasje van een pup wat ik opruimde. Best gek eigenlijk. Het einde van het fosteren komt steeds dichterbij. De laatste pups zijn vanmiddag naar hato gebracht en vertrokken. De aller aller laatste. Het voelt als een afscheid, maar ook als een soort bevrijding. Pups en zeker de wat oudere kunnen je behoorlijk wat kopzorgen geven. Het niet zindelijk zijn is er eentje, maar het vele slopen werd ook niet altijd gewaardeerd. Pluto was qua slopen ook behoorlijk fanatiek. Die heeft nog even de rieten buitenset onder handen genomen, als afscheidskadootje. Dat de sloopperiode nu voor een groot deel afgesloten is vinden we niet zo erg. Alleen sunny is er nog één om in de gaten te houden, die heeft een voorliefde voor kussens. 

Vanmiddag dus weer twee bakken afgewassen en bij de voorraad hondenspulletjes in de kennel gelegd. Zo wordt het aantal voerbakken wat nog in gebruik is steeds minder. 

Wat we ook hopen dat steeds minder wordt is het aantal honden op het eiland. En dat er geen onderscheid meer is tussen rashonden en de westpointer.

We zijn vandaag Boca Sami ingegaan. Ook zo’n probleemwijk wat honden betreft. Het is schrijnend wat we zien. Maar ook dat onderscheid tussen goed verzorgde rashonden en aan ketting liggende westpointers. Waarom dat onderscheid? Een westpointer is net zo goed een hond met gevoel en recht op leven.

We hebben huis aan huis flyers in de bus gedaan. Bij één huis werd me gevraagd of ik de pup wilde meenemen, ze wilde hem niet meer.

Het is toch ongelofelijk. Ik heb altijd zo’n zin om zulke mensen een schop onder hun hol te geven. Losers zijn het.

Maar ja, beleefd blijven, anders wordt het zeker niks.

We kwamen langs een huis met 6 pups, broodmager natuurlijk.

Ik heb gelukkig altijd wat in mijn tas. Dat werd wel gewaardeerd.

Na wat lekkere koekjes heb je er direct vrienden bij. De hele straat door ben ik achtervolgd door deze honden.

Het zag er best komisch uit, maar dat is het zeker niet. Dat je zo’n honger hebt is gewoon triest.

Verderop in de wijk zagen we deze lieverd zitten. Helemaal blij met een beetje aandacht en wat voer. Het liefst had ik haar zo meegenomen, wat een lieverd zeg. Zelf nog hartstikke jong, maar wel al ergens een nestje of net een nestje gehad.

Ik hoop maar dat we ergens in de juiste brievenbus een flyer hebben gedaan. Geen idee namelijk bij welk huis ze hoorde.

Of anders is het altijd nog te lezen bij de plaatstelijke snack of mini market.

Ik hoop maar dat veel eigenaren zich melden en dat we ooit ooit nog eens hier kunnen zitten en kunnen genieten van het uitzicht zonder allemaal stumpers om je heen. Ooit.