Want geen enkele hond is perfect en wordt kant en klaar afgeleverd. Aan elke hond moet je werken zodat hij zich thuis voelt en begrijpt wat er van hem verlangt wordt. Ieder z'n eigen manier van leven met z'n eigen regels, dus logisch.
Op de dag dat ik weer uit Nederland kwam vertrok ratje. Mijn ratje, super sociaal, heel makkelijk met alle honden in de roedel groot en klein, zindelijk, aan de lijn lopend. Nou ja, voorbeeldhondje dus.
Op maandag kwam ze aan. Op diezelfde maandag had ik al een appje dat het lastig was. Wat is lastig! Je hebt de eerste 24 uur nog niet eens achter de rug. Geef het de tijd zeg, kom op! We bleven uiteraard contact houden en het zag er naar uit dat ze gewend raakte en dat ze zich gedroeg zoals dat door haar nieuwe baasje van haar verlangd werd.
Die vrijdag, dus nog in diezelfde week, kwam al het eerste bericht dat ze niet met haar hond kon en weg moest. Het liefst naar iemand zonder honden. Mijn ratje? Die hier met alles en iedereen speelde moest naar iemand zonder honden? Dat nooit! Er klopt iets niet. Gevraagd om filmpjes, maar die kreeg ik niet. Het verhaal was dat ze zou happen naar de andere hond. Ik had het idee dat haar spel verkeerd uitgelegd werd. Maar zonder beeldmateriaal werd het lastig.
In de afgelopen twee weken is er meerdere keren gezegd dat ze weg moest en daarna toch maar weer niet. En nu was het weer raak, maar nu heb ik meteen iemand laten bellen om de afspraak te maken haar op te halen zodat ze er niet meer op terug kon komen. En nu dus precies 21 dagen na aankomst in Nederland zit ze bij een tijdelijke foster. Helemaal kapot van de indrukken.
Dat koppie, ik moet er gewoon van janken. Dat staat zo treurig, zo niet de blije energieke ratje die ik weg gestuurd heb.
En zo krijgen de buitenlandse honden een slechte naam. Trauma, slecht verleden, niet te handhaven. Ligt dat aan de hond? Nee in dit geval zeker niet! En ik durf dat te zeggen omdat ik weet wat ik naar Nederland over laat komen. Pfff sommige mensen moeten echt eens bij zich zelf te raden gaan.
Bij foster Sandra heeft ze de eerste tijd alleen maar geslapen. Kapot was ze. Ze heeft regelmatig in een bench opgesloten gezeten wat ze helemaal niet gewend was en dingen naar haar hoofd gesmeten gekregen omdat ze niet zou luisteren. Arme arme ratje. Ik kan wel janken.
Vanmiddag kreeg ik een filmpje dat ze vanaf de bank speelde met de hond van de foster. Alsof ze niet meer durfde. Ik zie de oude ratje nog niet, maar dat gaat hopelijk snel weer komen. Ze heeft al heerlijk aan de lijn gewandeld en met alle dieren op de boerderij kennis gemaakt.
Geen enkel probleem zei Sandra. Nee dat weet ik, dit hondje is ook geen enkel probleem.
Ik ben opgelucht dat ze er nu weg is. We gaan op zoek naar een nieuw baasje wat haar wel leuk vindt. Arme ratje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten