Nu dus niet, wat mij meer en meer wakker maakte en liet beseffen dat er misschien meer aan de hand was.
Luna lag inmiddels voor de deur en was maar wat blij dat ik opstond. Oké deze aanwijzing snap ik. Ze moest naar buiten. Ze rende inderdaad meteen naar achteren om daar haar behoefte te doen. Er had haar iets dwars gezeten dus.
Nu we dan toch wakker waren kon ik meteen meelezen hoe het met Jill was. Het vliegtuig was net geland en ze stonden nog op de koffers te wachten. Ik was er zo toch een beetje bij. Jill vond het ontzettend spannend. Je zag het aan haar koppie. In de bench is ze mee naar huis gegaan waar ze even rond kon snuffelen. Buiten plassen durfde ze nog niet, maar het eten en drinken ging er wel in.
Ik moest daarna met Tico naar de dierenarts. Hij moest er om 8.00 uur zijn. Hij kreeg vandaag een gebitsreinging. Hij had achterin wat tandsteen en stonk uit z’n mond. Tijd voor een grote schoonmaak. En dat doe ik liever hier dan in Nederland. De kosten van de behandeling hier of in Nederland is een enorm verschil en de behandeling hetzelfde. Nou dan weet ik het wel.
We hebben Tico ook meteen gewogen. 30 kilo schoon aan de haak. Dat had niemand ingeschat. Hij kreeg dan ook het compliment dat hij er lichter uitzag dan hij werkelijk was. Dat hoor ik nou nooit hè. Niemand die mij zegt, goh je ziet er minder zwaar uit dan je bent.
Daarna ben ik er bij gebleven tot hij sliep. Arme Tico. Hij was zo weg.
Nadat ik hem achter had gelaten en weer naar huis reed werd ik gebeld.
Een lokale dame aan de lijn die mij vraagt of we ook zieke honden ophalen, want ze wil hem niet meer.
Hoe groot kan het contrast zijn! Ik breng net mijn eigen hond weg voor een ingreep en zij wil zo zonder pardon afstand doen want hij is ziek.
Als je een dier hebt, heb je verantwoording. Tot de laatste dag! Het liefst scheld ik ze de huid vol. Kan echt drie kwartier scheldwoorden bedenken die ik ze toe zou wensen, maar ik hou het beschaafd. En ik geloof dat ik dit keer indruk gemaakt heb. Ik heb op de emotie gespeeld. Vanuit de hond.
Jaren gewaakt, lief geweest voor het gezin, nooit tot last en dan ben je oud en versleten en willen ze je niet tot het laatste moment begeleiden.
Het was zo waar na dit gesprek stil op de lijn. Ik heb ze verteld dat de kosten voor inslapen echt geen honderden guldens zijn en ik op zn minst wil dat ze bij de dierenartsen gaat informeren wat ze kwijt zou zijn. Dan hoort ze het zelf. Ze ging het doen zei ze. Of de dierenarts ook bij je thuis komt. Ja dat komen ze ook. Er werd dus echt nagedacht. Ik ga er morgen achteraan bellen of het gelukt is.
Vanmiddag was Tico weer thuis. Alsof er niks aan de hand was geweest en hij vanmorgen helemaal niet onder narcose had gelegen. Nou mooi, hij had duidelijk nergens last van. Hij heeft wel een kuurtje gekregen tegen ontstoken tandvlees. Deze ingreep was dus niet voor niks.
En dan is het weer wachten tot het tijd is. Het is net oud en nieuw. Dan kijk je op de klok en zie je ‘ nog zoveel uur’. In dit geval nog zoveel uur voordat ik Jenna weg bracht. In het begin gaat de tijd nog langzaam en dan ineens gaat het snel en is het zo ver. Met haar eigen dekentje in de bench zijn we naar hato vertrokken. De laatste bullenbaaier van het drie pack. Maar voor haar een reis naar een tussenstation. Een lieve foster zal haar ontvangen en opvangen. Tot er ook voor haar een keer iemand voorbij komt die op haar lieve karaktertje valt. Eerst maar eens landen, letterlijk en figuurlijk.
Dag lieve Jenna, wie weet zien we elkaar nog eens in Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten