Lekker uitbuiten

Dit weekend zullen Erik en ik nog één keer naar Bonaire afreizen. Nog één keer genieten van de rust en het prachtige landschap van dat eiland.

Toch wel onze favoriete plek. We vonden als dat we daar dan nog één keer van moesten gaan genieten alvorens we in de hectiek van inpakken en vertrekken belanden. 

Youri blijft thuis. De achterwacht is geïnstalleerd. Telefoonnummers liggen nu al klaar. We hadden dit uitje al zo ver mogelijk naar de laatste maand gezet omdat ik wist of eigenlijk vooral hoopte dat het dan qua honden ook goed te doen was. Ik kan Youri moeilijk met een grote roedel of een nest pups achterlaten. Die verantwoording wil ik hem niet geven. Het zijn nu nog vijf volwassen honden die prima samen overweg kunnen. Geen enkele stress op dat gebied dus. Maar ondanks dat de roedel maar klein is, is het voor hem toch even aanpassen. Wij zijn woensdag weer thuis, maandag en dinsdag moet hij gewoon naar school. Dat betekent dat hij voor hij naar school vertrekt wel even aan de dieren moet denken.

Ook zal hij voor zich zelf koken. Je kunt beter eigenlijk spreken over een maaltijd in orde maken. Een pizza opwarmen vind ik niet echt een culinair hoogstandje, maar in het kader wij wat leuks hij wat leuks (lees lekkers ;-) eet hij onder andere een keer pizza. Die hebben we vanmiddag vast gekocht. Samen met al het andere voedsel waar hij vijf dagen mee rond moet komen. Zal niet zo’n probleem zijn. Hij verbruikt niet zo veel.

Al vond hij het maar wat leuk om van alles extra in het winkelwagentje te gooien waar ik normaal nee tegen zeg. Hij wist de situatie aardig uit te buiten. Nou is dat bij een aantal artikelen gelukt, maar zeker niet met alles. Sommige items zijn me echt te duur. Die eet hij in Nederland maar weer. 

Aan het eind van de middag hebben Erik en ik het cocktailtrio nog even mee op pad genomen. Eerst mee in de auto wat ze al geweldig vonden en daarna rennen door modder en zand. Ik kan er zo van genieten als ik zie hoe zij genieten. Daar doe je het voor. En voor de mooie natuur die je ziet, die is ook prachtig.

Lexa was ook mee hoor, maar die is wat behoudender. Luna rent altijd voorop en loopt de afstand zeker twee keer zo veel. Tico loopt in het midden. Die vindt het leuk om met Luna te rennen, maar als ze te ver gaat blijft hij liever bij ons in de buurt. En Lexa wijkt eigenlijk helemaal niet van onze zijde. Die mag van mij juist wel wat losser komen. Zij heeft nog even tijd nodig om te ervaren dat als ze ergens naar toe zou lopen wij echt wel op haar wachten. 

Wie weet komt het nog en anders maar niet. Ze geniet er niet minder om en ik hoef me geen zorgen te maken dat ik haar kwijt raak.

Uitlaten

Allereerst even starten met een lekker Hollands plaatje.

Daar zit ze dan. Deze antilaanse dame ziet voor het eerst in haar leven eendjes en die zijn best bijzonder. Maar waar ze nog het meest van schrikt zijn de vissen die zomaar opeens omhoog springen. Aan de andere kant van de tuin kan ze door het hek de straat opkijken. Fietsers zijn ook best eng, maar aangezien je er daar in Nederland heel veel van hebt wen je er snel aan. Na 10 fietsers was het al bijna gewoon. Het valt allemaal niet mee voor de zusjes bullenbaai. Beiden hebben toch echt wel even wat tijd nodig om te aarden. De één lijkt wat treurig en down door de situatie en de ander vindt alle geluiden en het uitlaten lastig. Ik kan me heel goed voorstellen dat het zo anders is. Woon je in Nederland dan is alle Nederlandse drukte je gewoon. Je weet niet beter en gaat er in mee. Hier loop je niet met je hond buiten zoals je dat in Nederland doet. Er zijn eilandbewoners die het ook echt belachelijk vinden dat je met je hond aan een lijntje loopt. Maar dus een rondje in de wijk waarbij je spelende kinderen, fietsers of andere honden tegen komt gebeurd hier niet. Er zijn niet eens voetpaden in de wijken, alleen wegen. Uitlaten plan je echt. Je rijdt met je auto naar een plek waar je dan gaat lopen.  Soms kom ik andere honden tegen als ik onze vaste route bij de watertoren loop. Maar daar loop je in de natuur en niet in drukte. Ik snap dus wel dat het een behoorlijke omschakeling is. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. 

En dan goed nieuws over de zieke hond van de dame die me maandag belde. Ik heb er echt achteraan gebeld. Het zou namelijk echt niet tof zijn als een hond die misschien pijn lijdt en op is verder lijdt omdat mensen niet bereid zijn geld te steken in hun dier. Maar zowaar hadden ze gebeld met de dierenarts en was deze bij ze thuis geweest. Ze hadden weer iemand anders bereid gevonden het inmiddels ingeslapen dier weg te brengen. Ze hadden zelf geen vervoer en mee laten nemen door de dierenarts kostte meer. Ik weet dat dit klopt. Ik weet ook dat als je het dier door selikor (vuilverwerkingsbedrijf) laat ophalen je ook betaald. Het dode dier zal wel ergens gedumpt zijn. Dat vrees ik wel, maar beter dood dan levend.

Het is en blijft een bizar iets dat je hier op het eiland meerdere plekken hebt waar mensen kadavers van dieren dumpen. Hond dood, hoppa gooi maar langs de kant van de weg ergens in een afgelegen stuk. En dan ligt er niet één, maar meerdere. Kan allemaal gewoon. Ook geen overheid die daar iets aan doet, geen prioriteit. Zolang de aasvliegen niet op hun bord strijken vinden ze het niet belangrijk. Ik vind het goor en respectloos om een dier zo achter te laten, maar ja ik ben dan ook die debiel die zn hond aan een lijntje uitlaat. 

Week van het gebit

Ik geloof dat het deze week de week van het gebit is.

Gisteren natuurlijk Tico die een reinigingsbeurt kreeg, vandaag was het de beurt aan Youri. Ook een soort reiniging maar dan anders.

De beugel van zijn ondergebit werd eraf gehaald en daarna de lijmresten verwijdert. Toch een soort reiniging dus.

Youri was maar wat blij met dit heugelijke moment. Eindelijk verlost van al dat ijzer in zijn mond. Klein stukje ijzer ging er wel in terug. Boven en onder heeft hij nu een draadje om de boel bij elkaar te houden.

Geen foto van dit geheel, want Youri is niet van de foto’s.

Eind van de dag Erik van het vliegveld gehaald. Dit was dan nu echt z'n laatste dienstreis hier. Nog een paar weken werken en dan zit het erop.

En dan nog een Jill en Jenna update.

Voor Jill was het haar tweede dagje Nederland. Het leven in Nederland is best spannend. Ook al ben je gewend aan de lijn te lopen, dan is uitgelaten worden in een woonwijk toch echt andere koek. Dan zijn er ineens fietsers, brommers, spelende kinderen. Die spelende kinderen zijn we in de tuin wel tegen gekomen, maar niet met fietsjes en steppen op straat. Maar stapje voor stapje wordt het leuker. Nu alleen nog buiten plassen, dat is nog even een dingetje. 

Ze is in ieder geval wel happy.

En dan Jenna. Vanmorgen aangekomen na een reis met behoorlijk turbulentie. Ze was doodmoe en heeft heel veel geslapen.

Dat had ze tijdens de vlucht waarschijnlijk niet gedaan, dus ze had wat in te halen.

Ook voor haar was het even ingewikkeld met hoe het nou zit met plassen. Waar en wanneer vooral. Ze zijn zeker wel zindelijk, maar hier kunnen ze van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat naar buiten. Als ze dus moeten staan ze op, lopen naar buiten en doen hun ding.

Nu is het de bedoeling dat ze plassen wanneer ze uitgelaten worden. Alleen moet nog even de link gelegd worden dat uitlaten met een rede is en niet alleen voor de leuk. Kost altijd even tijd. Maar deze dames kunnen dat. Ik weet het zeker.

Een groot contrast

6.00 uur vanochtend. Iedereen sliep nog, behalve Luna. Die vond het ineens tijd om druk te gaan doen. Half slaapdronken probeer ik haar dan aan haar verstand te peuteren dat ik dit echt niet grappig vind. Maar ze bleef druk. Eigenlijk was het ongewoon gedrag. Ze is normaal best goed te corrigeren.

Nu dus niet, wat mij meer en meer wakker maakte en liet beseffen dat er misschien meer aan de hand was.

Luna lag inmiddels voor de deur en was maar wat blij dat ik opstond. Oké deze aanwijzing snap ik. Ze moest naar buiten. Ze rende inderdaad meteen naar achteren om daar haar behoefte te doen. Er had haar iets dwars gezeten dus.

Nu we dan toch wakker waren kon ik meteen meelezen hoe het met Jill was. Het vliegtuig was net geland en ze stonden nog op de koffers te wachten. Ik was er zo toch een beetje bij. Jill vond het ontzettend spannend. Je zag het aan haar koppie. In de bench is ze mee naar huis gegaan waar ze even rond kon snuffelen. Buiten plassen durfde ze nog niet, maar het eten en drinken ging er wel in. 

Ik moest daarna met Tico naar de dierenarts. Hij moest er om 8.00 uur zijn. Hij kreeg vandaag een gebitsreinging. Hij had achterin wat tandsteen en stonk uit z’n mond. Tijd voor een grote schoonmaak. En dat doe ik liever hier dan in Nederland. De kosten van de behandeling hier of in Nederland is een enorm verschil en de behandeling hetzelfde. Nou dan weet ik het wel.

We hebben Tico ook meteen gewogen. 30 kilo schoon aan de haak. Dat had niemand ingeschat. Hij kreeg dan ook het compliment dat hij er lichter uitzag dan hij werkelijk was. Dat hoor ik nou nooit hè. Niemand die mij zegt, goh je ziet er minder zwaar uit dan je bent.

Daarna ben ik er bij gebleven tot hij sliep. Arme Tico. Hij was zo weg.

Nadat ik hem achter had gelaten en weer naar huis reed werd ik gebeld.

Een lokale dame aan de lijn die mij vraagt of we ook zieke honden ophalen, want ze wil hem niet meer. 

Hoe groot kan het contrast zijn! Ik breng net mijn eigen hond weg voor een ingreep en zij wil zo zonder pardon afstand doen want hij is ziek.

Als je een dier hebt, heb je verantwoording. Tot de laatste dag! Het liefst scheld ik ze de huid vol. Kan echt drie kwartier scheldwoorden bedenken die ik ze toe zou wensen, maar ik hou het beschaafd. En ik geloof dat ik dit keer indruk gemaakt heb. Ik heb op de emotie gespeeld. Vanuit de hond.

Jaren gewaakt, lief geweest voor het gezin, nooit tot last en dan ben je oud en versleten en willen ze je niet tot het laatste moment begeleiden. 

Het was zo waar na dit gesprek stil op de lijn. Ik heb ze verteld dat de kosten voor inslapen echt geen honderden guldens zijn en ik op zn minst wil dat ze bij de dierenartsen gaat informeren wat ze kwijt zou zijn. Dan hoort ze het zelf. Ze ging het doen zei ze. Of de dierenarts ook bij je thuis komt. Ja dat komen ze ook. Er werd dus echt nagedacht. Ik ga er morgen achteraan bellen of het gelukt is. 

Vanmiddag was Tico weer thuis. Alsof er niks aan de hand was geweest en hij vanmorgen helemaal niet onder narcose had gelegen. Nou mooi, hij had duidelijk nergens last van. Hij heeft wel een kuurtje gekregen tegen ontstoken tandvlees. Deze ingreep was dus niet voor niks.

En dan is het weer wachten tot het tijd is. Het is net oud en nieuw. Dan kijk je op de klok en zie je ‘ nog zoveel uur’. In dit geval nog zoveel uur voordat ik Jenna weg bracht. In het begin gaat de tijd nog langzaam en dan ineens gaat het snel en is het zo ver. Met haar eigen dekentje in de bench zijn we naar hato vertrokken. De laatste bullenbaaier van het drie pack. Maar voor haar een reis naar een tussenstation. Een lieve foster zal haar ontvangen en opvangen. Tot er ook voor haar een keer iemand voorbij komt die op haar lieve karaktertje valt. Eerst maar eens landen, letterlijk en figuurlijk. 

Dag lieve Jenna, wie weet zien we elkaar nog eens in Nederland.

Heel moe

Gisteravond ben ik lang opgebleven. Ik wilde net zo lang wakker blijven tot het in Nederland weer ochtend was. In de hoop natuurlijk dat bij het opstaan inderdaad ratje weer thuis was. En dat was zo! Om 8.00 uur ‘s morgens was ze ongedeerd weer in de tuin. Die had ze dus terug gevonden, wat een opluchting.

Alle mensen die in de korte lijnen erbij betrokken waren heb ik direct geïnformeerd en daarna ben ik gaan slapen.

Uitgerust wakker werd ik niet. Uiteraard werd ik wakker door de honden en dat was te vroeg om voldoende uren gemaakt te hebben.

Maar had ik wel mijn uren gemaakt dan was ik denk ik ook nog moe. Dit soort dingen vreet energie. Je denkt aan het wanhopige gevoel dat ratje ervaren moet hebben, je voelt je eigen machteloosheid en daarbij het verdriet dat het zo mis kon gaan. En dan niet alleen mis in het ontsnappen, maar ook haar plaatsingen.

Niemand zal een hond met opzet laten ontsnappen, dat begrijp ik heus, maar het doet me wel wat dat het toch is gebeurd. Het maakt me boos en verdrietig. Het is immers een hondje waar ik mijn ziel en zaligheid aan gegeven heb, ze was een tijd onderdeel van ons leven. Je bent nog zo duidelijk in waar mensen op moeten letten. En dan gaat het na drie weken toch mis. Of iedereen in de wereld daar boos en verdrietig over mag zijn en dit mag ventileren? Nee dat denk ik niet, maar ik vind wel dat ik hier in mijn eigen blog over mijn gevoel, mijn verdriet en mijn wanhopigheid mag schrijven. Dit is hoe ik het ervaar en wat het mij doet.

Ratje is inmiddels opgehaald en weer naar haar oude foster gebracht.

Daar was snel herkenning en voelde ze zich happy.. Het is fijn dat ze zich daar op haar gemak voelt, voor haar een prima plek om tot rust te komen. Nu eerst maar even een tijd niks. Ik wil dat ze eerst eens goed de kans krijgt om lekker zich zelf te zijn.

De rollercoaster van emoties dendert nog even door. Vandaag nam ik afscheid van Jill. Het voelt dubbel. De blijheid dat ze een plekje in Nederland heeft, maar daarbij hoort ook dat afscheid. 

Ik heb gisteren nog een tijd met de adoptant van Jill gesproken. Wat wil namelijk het geval. Zij was drie weken geleden ook geïnteresseerd in ratje. Na het verhaal van ratje op Facebook had ze contact gezocht en wilde haar graag ontmoeten. Op dat moment was ik ook al in contact met het gezin waar ze de afgelopen drie weken zat. 

Uiteindelijk koos deze mevrouw dus voor Jill omdat ratje geplaatst werd. En dan nog voordat Jill op reis gaat komt ratje terug. Ik wilde dat ze dit wist. Het kon niet zo zijn dat ze over een paar weken op Facebook ratje voorbij ziet komen terwijl zij in de veronderstelling was dat ratje succesvol geplaatst was. Ik heb nog heel even gedacht “maar wat als ze nu toch alsnog ratje wil?” Maar dat was niet zo. Ze keek enorm uit naar de komst van Jill.

Gelukkig! 

Nadat ze in oktober met haar zussen van bullenbaai is gehaald gaat Jill vandaag dan op weg gegaan naar haar forever home. 7 maanden hebben we van haar genoten. Ze was altijd zo trouw, zo aanhankelijk, het liefst lag ze voor je voeten als je aan tafel zat. Toen ze haar poot blesseerde was het even spannend hoe verder, maar gelukkig was haar adoptant bereid haar te ontvangen en houdt ze zelf in de gaten hoe het met haar poot zal gaan. Een heerlijk huisje dus. En ja, dat dacht ik bij ze allemaal toen ze gingen. Gelukkig gaat het ook eigenlijk altijd goed en worden ze met open armen ontvangen. Wat ratje nu overkomt is godzijdank een uitzondering.

Vreselijk bericht

Vanmorgen had ik lekker de deur open gezet en lag in bed nog wat nieuws te lezen toen ik lawaai hoorde. De honden hoorde het ook en stoven naar buiten. Ze bleven buiten, dan is er wat leuks te beleven. Omdat het lang duurde ben ik ook maar eens gaan kijken.

Er was een grote tak van een boom afgebroken. Ja dat gebeurd natuurlijk niet dagelijks.

Daar moet je dan met zn allen om heen drentelen, besnuffelen, tegen aan piesen. Ja dat laatste is echt niet alleen weg gelegd voor Tico hoor, Luna kan dat ook prima.

Maar ja, toen bleek dat er niet eens een leguaan mee naar beneden was gevallen, de tak verder stil bleef liggen en er inmiddels wel genoeg rond omheen gepiest was kon men weer over op de orde van de dag.

Mijn dag bestond voornamelijk aan administratie. Ik moest nog wat contracten versturen, maar ook van alles regelen voor de repat. Denk aan het maken van een afspraak voor het opnieuw vestigen in je gemeente, afspraken maken met de schilder en uitzoeken of er hier op het eiland een afspraak gemaakt kan worden om uit te schrijven. Bij Maud hadden we dit niet gedaan en er ruim twee uur gezeten. Dat gaan we liever niet weer doen.

En terwijl je dan zo bezig bent komt er een bericht binnen op je scherm. Het komt van de adoptant van ratje en start met ‘ik heb vreselijk nieuws’.

Op dat moment zit je hart meteen in je keel. Je hebt nog geen idee wat er aan de hand zal zijn. Allerlei scenario’s gingen door mijn hoofd.

En dan volgt de rest van het bericht. Ratje is vanavond tijdens de laatste wandeling ergens van geschrokken, heeft zich uit haar tuig gewurmd en is hard weg gerend. Het is werkelijk niet te geloven, ik dacht dat we alles nu wel gehad hadden in de drama story ratje, maar het kan nog erger.

Ik was al boos en verdrietig door het nieuws van gisteren. Nu ben ik het nog meer. Hoe is dit mogelijk! Ze loopt er al drie weken in dit tuigje en precies de avond voor ze morgen opgehaald zou worden ontsnapt ze. Heel eerlijk gezegd vind ik het heel lastig om dit zo klakkeloos aan te nemen. Maar wat verander ik eraan? Niks! Het feit is dat ze ergens in Groningen bang en alleen rond rent. Laten we duimen dat ze niet aangereden wordt en zelf naar huis terug komt. 

Op zulke momenten stap ik het liefst zelf in het vliegtuig en ga naar haar op zoek. Maar mijn verstand zegt dat dit helemaal niet kan. Ik kan niet weg. Erik is er niet, ik heb twee honden die de aankomende dagen vertrekken en het is ook een hoop geld om zo even een ticket aan te schaffen.

Het is er nu middennacht. Ik heb wat mensen op de hoogte gebracht in de hoop dat ze kunnen helpen. Morgen hoop ik goed nieuws te hebben. Hopelijk gaat dit verhaal zo eindigen als het verhaal van Dunya, maar voor nu heb ik er absoluut geen goed gevoel bij.

Geen positief einde

Het is alweer het eind van de week. Weer een week voorbij, wat vliegt de tijd.

Erik is nog steeds op dienstreis. Youri en ik hebben dus nog het rijk alleen.

Youri wilde heel graag met mij lunchen. Op zijn kosten, van zijn zelf verdiende centen, hoe lief is dat.

We zijn naar zijn eigen keuken geweest. We hebben een broodje bij kokomo gegeten. Het is leuk om te zien hoe hij daar gewaardeerd wordt en kan zijn wie hij is. Een gemotiveerde knul die als hij zich gewaardeerd voelt heel hard kan werken en met humor een leuke sfeer kan creëren.

Helaas is dat op school wel anders en voelt hij zich daar regelmatig buitengesloten. Het is onbegrijpelijk hoe de houding van een hoop leerlingen is.

Grote monden, heel brutaal, maken hun werk niet, komen gewoon niet. Doe je daar niet aan mee en ben je wel gemotiveerd dan val je er dus buiten.

Als het nou zo was dat het grootste deel gemotiveerd was, dan was het geen probleem en vindt je de aansluiting wel, maar het is dus juist andersom.

Ik vind het heel zorgelijk dat dit blijkbaar niet gezien wordt door ouders. Er is weinig tot geen controle over wat hun kinderen zouden moeten doen en wat ze werkelijk doen. Nou ja, ik zal niet spreken over anderen, maar ben blij dat ik een zoon heb die wel doet wat hij moet doen ondanks dat dit hem door zijn klasgenoten niet altijd in dank wordt afgenomen. 

Eind van de dag hebben we de laatste in rij op pad meegenomen voor een rondje wandelen. Ik had ze allemaal al een keer gehad, behalve sunny.

Dat is ook degene die er nog maar het korts is, dus is het begrijpelijk dat zij als laatste aan de beurt was..

Ze vond het super eng. Ik kwam Thea tegen van Alle Hadoc, die had ook een rondje met haar honden gelopen. Zij zou voor mij een filmpje maken als ik sunny uit de auto zou halen en mee zou nemen. Ehh dat filmpje werd geen succes. Ze wilde niet uit de auto, ik moest er helemaal in klimmen om haar eruit te krijgen. En toen had ik haar eruit, kroop ze onder de auto. Nee dat filmpje laten we maar voor wat het is. Foto’s heb ik wel. Van het eerste moment dat ze een klein beetje begreep wat we gingen doen.

Hier is het nog ontzettend spannend. Ze liet zich niet net als Jenna op de grond vallen, haar tactiek was gewoon blijven staan.

En toch was het snel bekeken. 

Het zien dat Tico en Luna los renden en heel blij waren, maakte Sunny ook meer ontspannen.

En eigenlijk nog geen vijf minuten later liep ze voor me in plaats van achter me. Hoe snel kan het gaan!

Nog een paar keer oefenen en ze weet niet beter.

De hele dag was zo best in een positieve flow, maar helaas bleef dat niet zo. Opnieuw kreeg ik slecht nieuws over ratje.

Het is ongelofelijk maar waar, ze mag weer niet blijven. Dit keer niet omdat het gezin vindt dat ze haar niet kunnen bieden wat ze nodig heeft aan beweging. Ze wil spelen, ze wil rennen, ze wil meedoen ook met spel tussen de kinderen, het is immers een jonge hond van 7 maanden, en nu komt men er achter dat ze dit toch niet kunnen bieden. Oja, en ze willen het beste voor haar, dus kan ze beter ergens anders heen. Dat laatste zakt je broek toch van af. Ze weten van haar geschiedenis. Dan is het beste echt niet nog eens een overplaatsing. Wat is dit toch! Een gezin waar onze foster verdorie nog geweest is! Ik kan er echt niet bij hoor. Dit maakt mij zo boos en verdrietig! Het is toch geen paar schoenen wat je terug brengt omdat ze toch te krap zitten. 

Is Ratje nou zo’n bijzonder hondje dat het telkens niet gaat? Nee helemaal niet! Ook door de foster in Nederland beaamt, maar ze treft constant verkeerde baasjes. Dit wordt of nee is zo wel een hoofdpijndossier. Vooral voor ratje vind ik het ontzettend vervelend. Hoe nu verder? Ik weet het effe niet. Ik kan dit er eigenlijk helemaal niet bij hebben. Ben al druk genoeg om alles hier op het eiland goed af te kunnen ronden. Dat is ook een emotionele rollercoaster. Kan wel janken.

Mevrouw tonnetje rond

Vandaag was dan die bezichtiging. Natuurlijk is het helemaal niet in mijn belang of de woning nou wel of niet verhuurd wordt, ik word er niet beter van. Maar toch vind ik het wel fijn voor de verhuurder als het wel zo is. We hebben een fijn contact met de verhuurder en gunnen haar het beste.

En ach ja, opruimen moest ik toch wel, nu dus wat sneller en rigoureus overal keuzes over gemaakt en opgeruimd. De rest kan in de dozen.

Vanmiddag had ik weer een afspraak bij de dierenarts. Ik niet alleen, maar met twee andere fosters tegelijk. Die hadden zelf even hun fosterhonden meegenomen. Ik ben altijd wel bereid ze op te halen en weer thuis te brengen, maar ik had nu lexa en sunny mee. Die zijn beide niet zo veel gewend. Ik heb daar in mijn eentje mijn handen vol aan en wil er ook gewoon voor ze zijn. Het werkt dan niet als ik nog twee benches met pups bij me heb.

Gelukkig was dit voor de fosters geen probleem. 

Lexa deed het uitermate goed. Ze liep aan de riem mee en liet zich zonder problemen enten.

Nou hadden we haar maar niet op tafel gezet. De tafel is geen goed plan, dat weten we van de vorige keer. Toen was er flinke paniek.

Dat ze niet op tafel hoefde scheelde mij weer een rugfractuur. Mevrouw tonnetje rond is nogal aan de maat. We hebben meteen maar even gewogen, dan weet ik hoeveel kilo’s ik voor haar moet reserveren. 20,8 gaf de weegschaal aan. Oké, met bench dus 30 kilo. 

Ze moest eens weten waar deze poespas allemaal voor is. 

Vanavond hebben we een soepje gegeten. Met stokbrood. Zei je stokbrood? O dat lusten wij ook! Of we mogen bedelen? Nee dat niet, maar er was stokbrood toch? Dan vergeten we alles.

Ik weet niet hoe het met andere ex straathonden is, maar Luna die toch echt een tijd op straat geleefd heeft doet een moord voor brood. Ze zal vast vroeger ‘s morgens langs de weg gestaan hebben om het ontbijt op te vangen wat door de autoramen naar buiten werd gegooid. 

Ze vindt het heerlijk. Gewoon een sneetje droog stokbrood, zo interessant is het niet, maar ze vindt het een delicatesse. Of de rest dat nou ook vindt weet ik niet, maar die zullen we gedacht hebben als zij het zo lekker vindt zullen wij dat ook wel vinden. En dus staan ze netjes in de rij te wachten of er wat overblijft. Of heet dit nou gewoon bedelen?

 

Vormen

In het kader van ‘de hondjes gaan naar Nederland’ lopen we wat af. Ik wil ze graag afleveren met voldoende ervaring aan de riem.

Omdat ik alleen thuis ben en Youri dit echt mijn ding vindt en vooral niet zijn ding, loop ik elke dag maar met een stel andere honden.

Gisteren met Jenna en Jill. Jenna heb ik de eerste keer ongeveer moeten sleuren, gisteren was het geen enkel probleem. Vanaf de eerste stap al niet.

Nou had ik Jill ook mee en die weet al niet beter. Die gaf ook het goede voorbeeld. 

Wat een verschil met de eerste keer en wat leren ze snel. Het is best bijzonder te noemen. Je haalt volwassen honden van de straat, gedumpt waren deze in dit geval. Ze waren niks gewend en moesten alles leren. Nu zijn het gezinshonden die aan de riem lopen, zindelijk zijn, binnen alleen kunnen blijven enz. En dat eigenlijk allemaal zonder probleem. Luna mijn eigen hond heeft lang op straat geleefd. Ook voor haar was omschakelen geen enkel probleem. 

Ik hoor heel vaak van mensen die op zoek zijn naar een hond dat ze graag een pup willen, want die kan je nog vormen. Ik begin dan nog net niet met mijn ogen te draaien. Ja pups zijn schattig en leuk voor de kinderen, ik ben er zelf 4,5 jaar geleden ook ingetrapt, maar volwassen honden zijn net zo goed te ‘vormen’. Wat versta je onder vormen? Want zie wat ik ze allemaal kan leren! En dat kost niet eens moeite. Ik kan ook prima vertellen wat voor karakter de hond heeft. Van pups is dat soms nog best lastig. Je ziet wel wie de haantjes de voorste zijn of de rustigste, maar dat zegt nog niet altijd wat.

Plus dat niet iedereen echt open staat voor advies, maar kiest op kleur en schattigheidsgehalte. Ik vind dat wel lastig. Ik ervaar het nu met de laatste volwassen honden, en elke foster met volwassen honden ervaart dat precies zo, wij zien die lieverds elke dag, krijgen ladingen liefde en toch worden ze niet gezien. Ze blijven allemaal lang zitten en de pups vertrekken. Zo jammer. Ik weet wel beter. Voor mij nooit meer een pup, daar heb ik er wel genoeg van gehad. Doe mij maar lekker een volwassen hond die de sloopperiode voorbij is, die je eeuwig dankbaar is en die net zo goed te ‘vormen’ is. 

Vanmiddag heb ik mijn zelf gevormde eigen loeders ook nog even uitgelaten.

Zie je ze? Nee? Ik ook niet. Toch iets mis gegaan in de vorming.

Sentiment

Je komt zo met het opruimen nog eens wat tegen. Vandaag was de kledingkast aan de beurt. Alle oude dekbedovertrekken en een deel van de strandlakens zijn vast verzameld. Die blijven hier achter voor de honden. Veel dekbedovertrekken hebben her en der een gaatje. Sommige door gebruik, andere ook door gebruik maar dan gebruikt door honden als kauwmatje. Hier fungeert zo’n gat als extra airco, in Nederland stel ik dat toch minder op prijs.

Ik kwam ook nog een sporttas tegen, volledig onder het stof. Dat kon ook wel kloppen, die is 4,5 jaar niet uit de kast geweest. Ik kwam mijn judopak er in tegen. 

Goede herinneringen aan een zware tijd. Jeugdsentiment kan ik het niet noemen, die zwarte band haalde ik namelijk pas in 2010. 37 jaar was ik, maar ik moest en zou hem halen. Na 17 jaar bruine band wilde ik het toch heel graag afronden met zwart. Tevens was ik op dat moment aan het lesgeven en was een zwarte band daarvoor een vereiste. Als ik dan ergens voor ga, dan ga ik er 200% voor. Na een jaar drie keer per week keihard trainen mocht ik hem dan in ontvangst nemen. Ik kan wel zeggen dat het bloed, zweet en tranen gekost heeft. Maar wat was ik blij en ook super trots. Tussen al die 16, 17 jarige had ik het ook maar mooi geflikt.

De foto van die dag staat nog altijd op mijn iPad. Het staat voor mij als een symbool dat je nooit op moet geven en je droom altijd na moet streven. Of hij nou onbereikbaar lijkt of niet, als je het niet probeert kom je er zeker niet. Mijn verhaal mag een inspiratie zijn voor iedereen die vindt dat hij ergens te oud voor is. 

Het pak gaat ongebruikt weer terug naar Nederland. Ik ben hier nog twee keer gevraagd of ik les wilde komen geven. Best een eer dat ze daarvoor bij mij kwamen. Ze hadden begrepen dat ik dat erg leuk kon doen, maar ik had er geen behoefte aan. Ik heb het jaren in Nederland gedaan en hier had ik nu andere prioriteiten, de hondjes.

Of ik het straks weer in Nederland op pik? Ik weet het niet. Ik denk het niet. Maar dat pak en die band hou ik voor altijd. 

Zonde

Regelmatig zie ik in de comments de vraag terug komen of ik straks doorga met schrijven.

Het is natuurlijk voor vele onderdeel van het ochtendritueel geworden. En voor de die-hards al 4,5 jaar lang. Dat is lang, dat is bijna afkicken als ik zou stoppen. Maar het antwoord is dat ik het nog niet weet. Aan tijd zal het niet liggen. Ik denk dat ik straks zonder fosterhonden zeeën van tijd heb. Het is meer of er voldoende inspiratie blijft. Mijn leven straks in Nederland is denk ik niet anders dan die van vele andere. Is dat dan nog wel leuk om over te schrijven? Ik weet het niet. Natuurlijk blijf ik betrokken bij alles en zal ik in Nederland mij ook blijven bezig houden met de stichting en de honden, maar dat zal meer administratief zijn. Kan ik ook wel wat over schrijven, maar hoe leuk is dat? Elke dag een foto van een computer?

Haha, nee het hangt heel erg af van mijn werkzaamheden, we zullen zien. Tot de laatste dag hier hou ik het zeker vol, nog even genieten dus.

Wij hebben vandaag gebikkeld. Youri en ik. We hebben groots schoon gemaakt. Was hoe dan ook vanwege de aankomende verhuizing nodig, maar omdat er donderdag een bezichtiging is moest het nu.

Het is zo’n klus die je constant uitstelt, er is gewoon niks aan en het is zinloos. Het was het schoonmaken van de palapa. De palapa is een overkapping van palmtakken die bij ons achter in de tuin staat. Prachtig om te zien, maar we doen er dus niks mee. Het is net te ver weg van het huis. Klinkt stom, maar als je ook een tafel voor je deur hebt staan zit je daar aan, wel zo makkelijk. Als je de palapa hebt schoongemaakt is dat voor hooguit een week. Er waait zo weer stof op de tafel en ‘s nachts slapen er vogels in. Schoon houden is een hele klus en al helemaal als je het toch niet gebruikt.

Maar nu moesten we wel en hebben we het rigoureus aangepakt. Hop, zo de tuinslang er in en flink geboend.

Youri vindt dit soort klusjes nog wel leuk. Met gevaar voor eigen leven staat hij op het gemak de maribomba nesten van het dak te spuiten. Ik hou dan wel even afstand. Ik weet hoe hard die krengen prikken.

Over elk latje is een doekje gegaan, over de tafel zelfs een likje olie. Het is weer om door een ringetje te halen. Voor een week dan. Zonde eigenlijk hè.

Geen zorgen

De tijd tikt verder. Elke dag verder is weer een dag dichter bij vertrek. 

Eigenlijk zal me alles worst wezen, als mijn met zo veel liefde opgevangen fosterhondjes maar goed terecht komen. 

Maar het gaat er steeds meer op lijken dat ik voor bijna allen een plekje heb. Bijna.

Ik heb in ieder geval een huisje voor onze appeleter Jill. Er was natuurlijk interesse in haar, maar ze had nog last van haar achterpoot.

Ik laat geen honden naar Nederland overvliegen die niet in orde zijn, dus deed ik vorige week een second opinion.

Vrijdag kreeg ik goed nieuws. De adoptant liet mij weten dat Jill hoe dan ook welkom was. Wat er dan ook verder met haar poot aan de hand was.

Onvoorwaardelijke liefde, hoe mooi is dat. Ze was gewoon verliefd en Jill was meer dan welkom. Een plek dus voor bullenbaai dame twee.

En ook voor bullenbaai dame drie heb ik wat geregeld. Jenna mag naar Nederland naar een hele lieve dame die ik ken en tevens collega van Erik is.

Zij had mij wel eens aangegeven te willen helpen. Een hond voor altijd zat er niet in, maar een hond tijdelijk kon zeker wel.

Ik heb haar gevraagd of ze Jenna in Nederland verder wil fosteren en dat wil ze. Super blij mee. Of Jenna nou naar een foster hier op het eiland verhuisd of naar Nederland, verhuizen moet ze toch. In Nederland heeft ze uiteindelijk veel meer kans geadopteerd te worden. Dus ondanks dat het geen nieuw baasje is ben ik er toch blij mee. Ik kan zelf dan in Nederland mee kijken en beslissen wie haar uiteindelijke baasje wordt. Zo blijf ik toch er bij betrokken.

En dan heb ik Sunny nog. De laatste dame van het gedumpte bullenbaai kwartet. Zij is de enige die nog op het eiland zit, al haar zusjes en broer zijn al in Nederland. Die hebben het allemaal heerlijk. Knuffelkonten zijn het, allemaal. Ik krijg regelmatig updates van honden naast het baasje, op het baasje en het liefst zowat in het baasje. Dit stel heeft het knuffelen uitgevonden. Heerlijk vinden ze het. 

De laatste dame ook, maar toch is er nog niemand voor haar gevallen. Maar misschien, heel misschien heeft haar charme toch geholpen.

Vorige week waren hier toeristen en sunny was helemaal zen met die mevrouw. Ze was niet bij haar weg te slaan. En eigenlijk was die dame ook wel weg van Sunny. Met pijn in de buik is ze hier weer vertrokken. Sunny achterlatend. Thuis had ze al drie honden en vier werd toch echt te veel.

Maar ze ging sunny onder de aandacht brengen bij familie en vrienden. Ik hoop dat het lukt. Of stiekem dat ze toch voor sunny kiest. Dat zou helemaal mooi zijn. Dan heeft sunny haar eigen baasje uitgekozen.

En dan nog meer goed nieuws. Niet over de fosterhonden, maar over de kat. Ook die gaat naar Nederland. Ja logisch natuurlijk, maar hij gaat eerder dan wij. Er is een hele lieve dame die duvel voor ons gaat opvangen in de tijd dat wij zonder spullen zitten. 

Het meerdere keren verhuizen is niet handig met een kat. Voor de lezers van het eerste uur een bekend verhaal, maar toen wij 4,5 jaar geleden aankwamen en twee dagen in ons tijdelijke verblijf zaten ontsnapte de kat. 10 dagen is hij weg geweest. Dit nooit meer zeg!

We verhuizen nu zelfs twee keer voor we in ons eigen huis terecht kunnen. Twee keer een nieuwe omgeving en dus twee keer de kat opsluiten. 

Nee, dit is vele malen beter. Nog voordat wij ingepakt worden vertrekt Duvel vast naar Nederland. Geen zorgen om hem, dat is toch wel heel fijn. 

Duvel weet nog van niks. Die maakt zich nergens zorgen om, dat doet het baasje wel als hij alle puzzelstukjes los trekt. De bovenkant was heel, met de nadruk op was.

Bijzonder portret

Vandaag is Erik voor de allerlaatste keer naar Amerika vertrokken. Nou ja, de allerlaatste keer voor zijn werk hier op Curacao dan.

Ik hoop met hem Amerika privé nog eens vaker te bezoeken. Het is een prachtig land met diverse mogelijkheden.

Ik ben de afgelopen 4,5 jaar regelmatig alleen geweest. Zonder partner, de kinderen waren er altijd wel.

Er zijn collega vrouwen hier op het eiland die er niet aan moeten denken dat hun partner zo vaak weg is. Ik weet niet beter.

Van de 4,5 jaar die we hier gewoond hebben is hij opgeteld zeker wel een jaar weg geweest. Ik denk dat het heel erg aan je persoon ligt hoe je daarmee omgaat en of je voldoende om handen hebt om je eigen pad te volgen. Nou dat laatste hoef ik geen verdere uitleg over te geven denk ik.

We zullen nu ook geen probleem hebben de aankomende week door te komen.

Hato stond weer op het programma. Weer twee bofkonten die naar Nederland mochten. Ze gaan in Zeeland wonen, in de buurt van het strand.. Dat klinkt toch heerlijk! 

Het was een grote zware bench om te tillen, maar zo saampjes in de bench was wel gezelliger dan ieder in een eigen bench.

Het wegen was nog een hele happening. De vluchtbegeleider heeft ook op de weegschaal gestaan.

De koffer en de bench waren eigenlijk te zwaar. Door wat handbagage en ruimbagage om te wisselen en lief de medewerkers aan te kijken is het toch gelukt om zonder bij te betalen te vertrekken. Top! Want elke kilo boven de 50 kilo is €10. 10 kilo overgewicht is dus €100. 

Daarna nog even een extra knuffel en dan in de bench en wachten om ingeladen te worden.

En dan kom je thuis en verraad Jill dat Youri de airco aan heeft.

Als ze zo voor de deur liggen weet ik genoeg. We hebben eigenlijk de afspraak dat de airco overdag uit is, mits het heel heet is. Tja en over dat laatste kun je natuurlijk als puber discuseren, want wat ik niet heet vind vindt hij wel heet.

Jill is trouwens toch wel een bijzonder portret. Die houdt heel erg van appeltjes.

Als ik een appeltje eet laat ze heel duidelijk merken dat zij ook wel heel graag een stukje lust.

Die oogjes haha, ja ik kan dat niet weerstaan. Natuurlijk krijgt ze dan een stukje appel. Sorry aankomend baasje. Ik kan nou eenmaal niet zo goed tegen bedelende hondenoogjes.

Steeds minder

Hoe je stil kunt staan bij hele gekke dingen. Vanmorgen stond ik op en had Sterre het niet droog gehouden. Het zindelijk zijn de hele nacht door is nog niet voor elke pup weg gelegd. Ze heeft het de ene nacht wel volgehouden en de andere weer niet.

Als het haar niet lukte ruimde ik het ‘s morgen gewoon op en klaar.

Vanmorgen lag er dus ook een plasje. Het was het allerlaatste plasje van een pup wat ik opruimde. Best gek eigenlijk. Het einde van het fosteren komt steeds dichterbij. De laatste pups zijn vanmiddag naar hato gebracht en vertrokken. De aller aller laatste. Het voelt als een afscheid, maar ook als een soort bevrijding. Pups en zeker de wat oudere kunnen je behoorlijk wat kopzorgen geven. Het niet zindelijk zijn is er eentje, maar het vele slopen werd ook niet altijd gewaardeerd. Pluto was qua slopen ook behoorlijk fanatiek. Die heeft nog even de rieten buitenset onder handen genomen, als afscheidskadootje. Dat de sloopperiode nu voor een groot deel afgesloten is vinden we niet zo erg. Alleen sunny is er nog één om in de gaten te houden, die heeft een voorliefde voor kussens. 

Vanmiddag dus weer twee bakken afgewassen en bij de voorraad hondenspulletjes in de kennel gelegd. Zo wordt het aantal voerbakken wat nog in gebruik is steeds minder. 

Wat we ook hopen dat steeds minder wordt is het aantal honden op het eiland. En dat er geen onderscheid meer is tussen rashonden en de westpointer.

We zijn vandaag Boca Sami ingegaan. Ook zo’n probleemwijk wat honden betreft. Het is schrijnend wat we zien. Maar ook dat onderscheid tussen goed verzorgde rashonden en aan ketting liggende westpointers. Waarom dat onderscheid? Een westpointer is net zo goed een hond met gevoel en recht op leven.

We hebben huis aan huis flyers in de bus gedaan. Bij één huis werd me gevraagd of ik de pup wilde meenemen, ze wilde hem niet meer.

Het is toch ongelofelijk. Ik heb altijd zo’n zin om zulke mensen een schop onder hun hol te geven. Losers zijn het.

Maar ja, beleefd blijven, anders wordt het zeker niks.

We kwamen langs een huis met 6 pups, broodmager natuurlijk.

Ik heb gelukkig altijd wat in mijn tas. Dat werd wel gewaardeerd.

Na wat lekkere koekjes heb je er direct vrienden bij. De hele straat door ben ik achtervolgd door deze honden.

Het zag er best komisch uit, maar dat is het zeker niet. Dat je zo’n honger hebt is gewoon triest.

Verderop in de wijk zagen we deze lieverd zitten. Helemaal blij met een beetje aandacht en wat voer. Het liefst had ik haar zo meegenomen, wat een lieverd zeg. Zelf nog hartstikke jong, maar wel al ergens een nestje of net een nestje gehad.

Ik hoop maar dat we ergens in de juiste brievenbus een flyer hebben gedaan. Geen idee namelijk bij welk huis ze hoorde.

Of anders is het altijd nog te lezen bij de plaatstelijke snack of mini market.

Ik hoop maar dat veel eigenaren zich melden en dat we ooit ooit nog eens hier kunnen zitten en kunnen genieten van het uitzicht zonder allemaal stumpers om je heen. Ooit.

Voorbeeldrol

En daar gaan we weer. Weer de app die eruit klapte op het moment dat ik klaar met schrijven was en mijn foto’s wilde plaatsen.

O ik word daar zo gefrustreerd van. Kan nu alles weer overnieuw schrijven. Op die momenten denk ik echt, waarom doe ik dit nog.

Maar goed, omdat anders iedereen morgen zonder blog wat verloren aan de koffie zit gaan we maar weer door met poging twee.

Vandaag was de laatste volle dag Curacao voor Pluto en Sterre. Zij gaan morgen met de baasjes van Sterre naar Nederland.

Vanmorgen werden ze nog een keer opgehaald. Voor Sterre heel leuk en goed zodat ze vast haar baasjes beter leert kennen en Pluto ging mee omdat hij als voorbeeld moest dienen.

Sterre vindt het aan de riem lopen maar zo zo, Pluto daarentegen heeft dat nu zo vaak gedaan, die vindt het allemaal prima. 

Hij had dus een voorbeeld rol, hij mocht laten zien dat het niet eng is en dat als je de riem omkrijgt je juist leuke dingen gaat doen.

Ze zijn saampjes naar het strand geweest. Het water was wel een beetje raar en ook omslaande golven zijn gekke dingen, maar verder was het een zeer geslaagd uitje.

Mijn eigen honden hadden vandaag diezelfde voorbeeldrol. Dit keer voor Jenna.

Als we de riemen uit de kast halen staan alle honden die inmiddels weten wat er gaat gebeuren te dansen en te springen.

Tico maakt 360 rondjes van geluk en Luna rent al piepend door het huis. Je moet je toch afvragen als hond die nog niet is meegeweest wat er nou zo leuk aan is. Maar de honden die nog nooit zijn meegeweest vinden het eigenlijk helemaal niks. De drukte die ze niet begrijpen, de halsbanden die gepakt worden, ze houden zich er afzijdig van. 

Jenna kreeg een tuig om. Ze vond het verschrikkelijk. Ze hapte erin, draaide zich rond en liet zich op haar rug vallen. Nou zijn we daar niet van onder de indruk. De ervaring leert dat je hier gewoon echt doorheen moet. Gewoon doen zeg maar. Tico en Luna gaan dan voorop. Die vinden het geweldig en laten maar wat graag zien hoe leuk dit nou eigenlijk is.

De ene hond heeft eind van de straat nog door wat de bedoeling is, de ander heeft er meer tijd voor nodig. Jenna had meer tijd nodig. Die heeft zich onderweg nog een paar keer ter aarde gestort. Maar dan trekken we haar weer op en lopen gewoon weer door. 

En zie, dan komt er ineens dat moment dat er het besef is dat het best leuk is. Dan gaat die staart ontspannen hangen en de bek wat open. 

Op de terug weg ging zelfs de staart omhoog. Missie geslaagd. Nu snel nog een keer mee zodat het besef er komt dat dit echt leuk is.

Oja en laten we het uitzicht niet vergeten, dat is altijd even een genieten.

Heel zinvol!

De ochtend begon vandaag met een bezoek van toeristen. Zij hadden in Nederland snel nog van alles geregeld en gekocht en wilde dat heel graag langs komen brengen.

Gisteren hadden we ook al visite om dezelfde rede. Het geeft aan de ene kant onrust, aan de andere kant is het voor de honden ook leerzaam.

Telkens weer nieuwe gezichten en mensen die ze graag aan willen raken en willen aaien.

Zelfs onze rolmops Lexa begint zich steeds beter te gedragen. Gisteren en ook vandaag heeft ze maar kort geblaft en was daarna stil.

Ze kwam zelfs voor haar doen heel dichtbij, en dan heb ik het over een afstand van een meter. Echt heel dichtbij dus. Nou werden er ook koekjes uitgedeeld. Op dat soort momenten vergeet je gewoon even dat je eigenlijk bang was.

Vanmiddag ben ik met een hele stapel flyers op stap geweest. We hebben van 13 tm 17 juni een groot sterilisatie project. Met hulp van dierenartsen uit Nederland gaan we proberen 400 honden te steriliseren. Om aan die honden te komen vragen we eigenaren ze op te geven.

Het liefst hebben we de honden uit de ‘slechte’ wijken, de wijken waar veel armoede heerst. Ik heb vandaag zo’n wijk bezocht.

Ik ben langs toko’s en snacks gereden en ben bij allen gaan vragen of ik flyers mocht ophangen en achterlaten.

Er werd soms wel wat raar gekeken naar de kleine blonde Nederlandse dame die een lokale snack binnen stapte. Maar het maakt me niks uit, ik voel me niet zo snel ergens onveilig. Er was af en toe een probleem met de taal. Er werd alleen Papiaments of Spaans gesproken, maar er was altijd wel een klant in de zaak die het voor mij kon vertalen. Op die manier kon ik toch uitleggen wat ik kwam doen. 

Het was echt ontzettend zinvol! Ik kreeg meteen al vragen over bijvoorbeeld wanneer een hond geholpen kon worden na de bevalling. 

Er was ook iemand die had twee teefjes en was zo blij met mijn flyer. Hij zei hier was ik echt aan toe. Mooi toch. Je voldoet duidelijk aan een behoefte, je moet alleen even de juiste mensen en hun honden zien te vinden.

Ik heb zelfs flyers uitgedeeld in stoppende taxibusjes en ben langs gegaan bij de plaatselijke kapper. Echt zo’n ouderwetse kapperszaak waar de dames met de krulspelden onder de droogkap zaten. Ik had er eigenlijk een foto van moeten maken, het was echt alsof ik weer even in de jaren 70 beland was.

Maar ook hier was men heel blij met de flyer. Er zat een dame van de KPC (korps politie Curacao) in de kapperstoel. Ze heeft alle vragen voor me vertaald zodat ik ze kon beantwoorden. Daarna mocht ik midden op de muur mijn flyer plakken. Ik weet zeker dat er een aantal dames zullen bellen.

Het was echt zo zinvol dit! Als je nu door Veeris rijdt zie je her en der flyers hangen. Dit wijk is nu voorzien. Morgen weer verder, maar dan een ander wijk.

Keuzes maken

Het was alweer drie weken geleden dat de tuinman voor het laatst geweest was. De laatste dagen zagen we het gras steeds langer en langer worden.

Het kriebelde nog net niet onder mijn oksels als ik de poep opruimronde deed. Poep vinden in hoog gras is sowieso ingewikkeld.

Het was dan ook fijn dat het vandaag weer gekortwiekt werd. Ziet er meteen een stuk verzorgder uit. De honden zijn nooit zo gecharmeerd van alle herrie die de tuinman maakt. Sunny maakte het zo bond, die besloot dat het genoeg was geweest met de trimmer en hapte Gilbert in zijn kuit.

Tja dat kan dus echt niet. Ik was net zo blij dat het gras eindelijk gedaan werd. Sunny heeft eenzame opsluiting in de kennel gehad, dat kon niet anders.

Ondertussen werd Sterre, de pup die met Pluto vliegt ook nog opgehaald. Het viel voor de honden niet mee om prioriteiten te stellen. Blaffen bij de poort, blaffen bij de grasmaaier, ja dat zijn nog eens keuzes. 

Keuzes moesten er vanmiddag ook gemaakt worden. Toen kreeg ik visite van mensen die graag langs wilden komen om wat te brengen.

Ze hadden een hele tas met hondenspeeltjes meegenomen. Die werd zo leeggekieperd op het gras.

En leuk dat de honden dat vonden! Ze hebben allemaal iets uitgezocht om mee te spelen.

Je zag wel heel duidelijk wie waarin voorkeur had. Luna kwam knuffels halen. Elke keer weer een andere. Tico is gek op piepspeeltjes en heeft er twee gescoord. Jill begon een eigen verzameling een stukje verderop en Jenna was duidelijk fan van de flostouwen. Ik vond het super om te zien. De toeristen natuurlijk ook.

We hadden vanmiddag ook nog onze afspraak bij de orthodontist. Youri keek erg uit naar het moment dat zijn beugel er nu eindelijk uit ging.

Helaas een kleine teleurstelling voor hem. De helft is er maar uit. Hij krijgt na het verwijderen van de beugel draadjes achter zijn tanden. Ze hadden alleen het draadje voor boven binnen gekregen. Die van de onderkant was niet goed doorgekomen en niet besteld. Die draadjes worden op maat gemaakt naar aanleiding van happen in gelei. Geen volledige verwijdering van de beugel dus. Boven is er af en onder zit er nog in, voor twee weken.

Youri baalde wel. Hij had zich er erg op verheugd. Nou ja, die twee weken komen we ook nog wel overheen.

Second opinion

Het gaat goed met Jody. Dat was het eerste nieuws dat ik vanmorgen las. Dat zijn natuurlijk goede berichten. Daar hou ik wel van.

De eerste pogingen tot spel zijn inmiddels ook gezet. En dat na een dag, we mogen niet klagen.

De halsbandhond heeft gelukkig ook een ander plekje. De kat heeft hij heel gelaten. Eigenlijk heeft hij zich keurig gedragen, kan niet anders zeggen.

Hij wilde gewoon heel graag heel veel aandacht. Als je op de bank zat lag hij aan je voeten. Dit is er echt zo één die zo veel gemist heeft, dat je de liefde nu onvoorwaardelijk van hem terug krijgt. 

Als zijn hals straks goed genezen is kan hij naar een nieuw huisje. We vinden vast snel wat voor deze lieverd. Aan zijn karakter ligt het zeker niet.

Toen ik hem bracht leek hij wel te lachen. En dat kleine staartje ging maar op en neer, het is een echte genieter!

Vanmiddag zijn we met Jill naar de dierenarts geweest. Het is alweer even geleden dat ze zich bezeerd had aan haar linkerachterpoot.

Pijnstilling hielp, maar na de kuur was de pijn niet weg. Een foto wees niks uit. Dan kom je al snel op banden, pezen, spieren enz. Dat zie je natuurlijk niet op foto’s. Het is hier qua zorg geen Nederland. Geen MRI of ct scans of dat soort dingen om verder onderzoek te doen. We mogen echt al blij zijn dat er nu een aantal dierenartsen een röntgenapparaat en een echo apparaat hebben. 

Zonder apparatuur moet je het hebben van de expertise van de arts zelf. Ieder heeft z’n specialiteit of interessegebied. 

Ik ben vandaag met Jill naar een andere dierenarts geweest dan waar ik normaal heen ga. Bij deze dierenarts ben ik toentertijd ook met Goofy geweest. Die had ook iets aan zijn poten waar maar geen duidelijkheid over kwam. Uiteindelijk bleek dat toen een bepaald syndroom te zijn waarbij hij dubbele groeischijven had.

Jill heeft wel iets weg van Goofy. Ze heeft dezelfde kleuren en opstaande oren. We noemen haar ook wel eens Goofy 2.

Jill vond het wel wat gek dat ze alleen mee op pad ging. Als we halsbanden en tuigen omdoen is dat meestal omdat we met een hele meute op stap gaan.

In de wachtkamer van de dierenarts kroop ze onder mijn stoel. Dit uitje was toch niet zo leuk.

Het onderzoek hebben we op de grond gedaan. Op tafel vond ze de vorige keer zo eng, dat ze geheel gestresst de dierenarts wilde bijten.

Nu dus maar op de grond gebleven, maar wel met snuitje om. Geen risico’s natuurlijk. Maar ze was op de grond duidelijk een stuk relaxter.

Ze heeft geen enkele poging tot happen gedaan. Wel zag je dat ze verkrampte op de momenten dat de zere plekken werden aangeraakt.

Er werden geen scheuren in pezen of spieren gevoeld, maar zonder scans blijft dat toch moeilijk te diagnostiseren.

We gaan opnieuw met pijnstilling werken en ze heeft supplementen voorgeschreven gekregen. En ze weet het nog niet, maar we gaan zwemmen. Goed voor lijf en leden. In dit geval ledenmaten. We hopen dat ze daarmee van haar pijn afkomt en volledig herstelt, want er wacht een huisje in Nederland op haar.

Bijzonder verhaal

Ik ben ervan overtuigd dat heel veel dingen met een rede gebeuren. Niks is toeval. Ook nu weer een bijzonder verhaal.

In onze opvang hadden we Naud. Naud was een straathond die al langere tijd door Alexandra gevoerd werd. Rond oud en nieuw deed het haar pijn aan het hart dat die arme stakkers met al die herrie van het vuurwerk buiten zaten. 

Ze besloot ze mee naar huis te nemen. Drie stuks in totaal. Maar ja, na een week in huis wilde ze de honden eigenlijk niet meer terug op straat zetten. 

Dus werden er fosters gezocht. Alleen Naud had een probleem. Hij was dan wel van de straat, maar de straat niet uit hem. 

Hij bleef de behoefte houden om elke dag even op pad te gaan. En kon dat niet omdat er een hek was, dan vrat hij een gat in dat hek om alsnog weg te kunnen.

Door dit euvel verhuisde hij van foster naar foster. Dachten we bij de één dat hij daar absoluut niet weg kon, dan lukte het hem alsnog. Het was vaak te gevaarlijk waar hij dan liep, of hij nam meerdere honden mee op zijn pad wat ook weer niet de bedoeling was. Naud werd een behoorlijk hoofdpijndossier.

Tot hij vorige week werd geadopteerd. De adoptanten hadden we goed uitgelegd wat Naud deed, maar ze dachten niet dat hij de tuin uit kon en als dat wel zo was woonde hij veilig.

Naud kwam dus toch de tuin uit. En inderdaad, de straat was zo veilig en saai dat hij zijn avontuur verder ging zoeken. En zo stond hij ineens aan de overkant van een hele drukke doorgaande weg bij een duikcentrum. Op zijn naamtag stond het nummer van Alexandra nog en zij werd gebeld.

We zaten al met de handen in het haar, wat nu? Maar het belletje van de duikschool kreeg een hele andere wending. Ze vonden Naud namelijk wel heel erg leuk. Eigenlijk wilde ze hem best graag hebben. Maar weer uitgelegd wat je dan in huis haalt, maar dat was helemaal geen probleem.

Zij hadden zelf al 10 honden waaronder ook zo één als Naud met uitbreek behoefte. Die ging elke dag een rondje maken en kwam weer teurg. Naud kon dan samen met die hond op stap. Deze mensen woonde ver weg van gevaarlijke drukke wegen en hadden dus ervaring met ex straathonden zoals Naud. 

En zo ging Naud mee naar weer een nieuw adres, maar wel eentje bij mensen die hij zelf uitgekozen heeft. Het gaat daar ontzettend goed. Eindelijk! 

Maar het verhaal is nog niet af. 

De adoptanten van Naud die dus eigenlijk voor hem gekozen hadden wilde toch nog steeds graag een tweede hond. Ze zochten een maatje voor hun eigen hond. Ik had deze mensen op Messenger. Het liefst wilde ze graag weer net zo’n hond als Naud. Nou ja qua uiterlijk dan, niet eentje die weg loopt.

Die hebben we zeker wel, maar ik had deze mensen ook verteld over mijn honden en over dat ik naar Nederland terug ga.

Of ze misschien toch even naar de foto’s wilden kijken. Ik heb ze gestuurd en behoudens dat ze er zeker niet als Naud uitzagen was er toch belangstelling. Afgelopen donderdag zijn ze even langs geweest om kennis te maken. En kozen ze voor Jody!! Geweldig blij mee. Jody is geen hondje voor Nederland. Veel te schichtig. Ze is echt een hondje voor hier, dus super fijn dat ze gekozen werd. Ik hoop wel dat ze een klik gaat krijgen met de adoptanten, want ze kwam niet echt bij ze kijken. Dat deed sunny weer wel. Die vond deze mensen helemaal geweldig. Ik geloof wel in het idee dat een hond zijn baas uitzoekt. Dat deed sunny eigenlijk. Maar goed, we zullen zien. Hopelijk vindt Jody snel haar plekje.

Ik heb haar vanmorgen gebracht.

Na een bakkie koffie was ze best al aardig ontdooit. Ze was al door het huis geweest en had achter gesnuffeld.

Het is er niet één die binnen komt en meteen gaat spelen met de hond die er woont. Dat heeft echt even zijn tijd nodig. Ik hoop snel de goede berichtjes te horen dat ze haar plekje gevonden heeft. En mocht ze echt echt niet kunnen aarden, dan plaatsen we alsnog Sunny. We zullen zien.
Maar zo zie je maar, door het bijzondere verhaal van Naud werd uiteindelijk Jody geadopteerd.

Logeetje erbij

Sinds gisteren hebben we er een logeetje bij. Het is voor het goede doel. Het is namelijk de bedoeling dat Pluto samen met dit hondje in 1 bench naar Nederland vliegt. Het kan natuurlijk niet dat ze elkaar pas op Hato ontmoeten en we ze zo hoppa in één bench zetten.

Dus Sterre logeert nu bij mij, zodat ze kan wennen en spelen met Pluto. Het is maar voor een week. Aankomende vrijdag vertrekken ze beide naar Nederland. 

Sterre vond het wel heel spannend. Begrijpelijk, want er waren er een aantal die dachten dat het leuk was te laten zien dat je groter, stoerder en sterker bent dan haar. Eigenlijk zijn ze dat helemaal niet, maar doen ze net alsof. En met succes, Sterre vond er niks aan. Gelukkig gaat het nu een heel stuk beter en hobbelt ze lekker al wat mee met de rest.

Vanmiddag zijn haar baasjes langs geweest. Die zijn hier gisteren voor een vakantie aangekomen en waren natuurlijk super nieuwsgierig naar het hondje dat ze hadden uitgezocht. Nou, prima keuze! En ook Sterre was ook dik tevreden met haar baasjes. Ze was niet bij ze weg te slaan. Ze had overduidelijk een goed gevoel bij deze mensen.

Ondertussen was ik ook druk geweest met de hond van de halsband. Die had ik vanmiddag opgehaald bij de dierenarts en precies nog voor het bezoek van de baasjes van Sterre bij Thea kunnen brengen. De hond die door de meldster Reagan was genoemd was super blij en stond er goed bij. 

Zijn wond was netjes schoon en zag er stukken beter uit. 

Helaas ging het niet goed bij Thea. Hij vond zijn opsluiting in de kennel niet leuk en liet dit duidelijk merken.

Los laten lopen kon ook niet, want hij vond alle katten die er liepen ook te leuk. En nu zit hij dus tijdelijk bij mij. Tot er een andere plek gevonden is, want ook ik heb een kat en die wil ik graag heel mee naar Nederland nemen. Plus dat ik toch echt echt moet minderen en niet juist er één bij nemen.

Maar zoals het er uit ziet heeft zich een reddende engel gemeld en kan hij morgen verhuizen. 

Om te kotsen

Zo, deze dag kan weer in de boeken als intensief en druk. Maar ja, nu kan ik me nog druk maken om de honden dus doen we dat ook.

Allereerst had ik vanmorgen een afspraak bij de dierenarts. Ik moest onder andere met een aantal pups van andere fosters die kant uit.

Dat betekent dus eerst een rondje door het dorp om her en der pups vandaan te halen. Dan door naar de dierenarts en daarna weer terug om alles weer af te leveren. Daarna aan de slag om benches te poetsen, want er zijn er altijd wel een paar die mijn rijstijl om te kotsen vinden.

Ik kon nog net snel een broodje eten voor ik weer op pad moest. Ik had een afspraak met een dame die zich zorgen maakte over een hond in haar straat.

Hij was al een tijd geleden aangereden geweest en liep daardoor mank, maar nu had hij ook een ingegroeide halsband. Ze kon dat niet goed zien, want ze durfde eigenlijk nooit dicht bij hem te komen. De hond woonde in een niet afgebouwd huis aan de achterkant van hun resort. Vanaf het balkon gooide ze brood naar hem toe.

Ik was benieuwd wat ik aan zou treffen en of het een schuwe hond zou zijn of niet. Met een blik kattenvoer en een kooi ben ik die kant uit gegaan.

Het hondje was nieuwsgierig en hongerig genoeg om mijn kattenvoer te waarderen. Het duurde niet lang voor ik hem kon aanraken en hij uit mijn hand at. Ik rook de ontsteking al, toen had ik de halsband nog niet eens gezien.

Het was afschuwelijk, wat moet dat beestje een pijn hebben. Het was z'n puppenbandje die op het allelaatste gaatje stond. Volledig in het vlees gegroeid.

Als we het dan over 'om te kotsen' hebben, is het wel de mentaliteit van hier. Volgens de politici moet eerst de mentaliteit veranderen en dan zou de dierenwet aangepast moeten worden. Ja droom lekker verder. Zolang er geen sancties aan dit gedrag hangen, gaat die mentaliteit echt niet veranderen.

Ik kon de hond vrij snel in de kooi krijgen en heb hem meegenomen naar de dierenarts. Daar waren we dus voor de tweede keer vandaag.

Ik plaats de toonbare foto's. Geloof me, het zag er niet uit en stonk verschrikkelijk.

En hoe lief deze hond ook weer was. Ik kon hem aaien, oppakken, alles. Je zou toch denken dat het vertrouwen in de mens op het onder nul niveau zou zijn. Ongelofelijk.

Hij is bij de dierenarts gebleven waar onder narcose zijn halsband verwijdert gaat worden. Alles wordt dan schoongespoeld en hij krijgt een antibioticakuur. De grootste uitdaging wordt het vinden van een fosters, want met zo'n wond kan hij echt de straat niet op.

Daarna snel weer naar huis, want ik had nog een afspraak staan. 

Er is iemand in Jill geïnteresseerd. Iemand in Nederland. Laat nou net haar collega/vriendin hier op het eiland zijn en die kreeg de taak om live Jill te komen bewonderen. We zijn een lekker stukje gaan lopen. Zo was ook meteen zichtbaar hoe goed ze dat doet. Jill deed het uitstekend.

Ook thuis liet ze alle aandacht goed wel gevallen. Ze heeft zich van haar hele goede kant laten zien. Nu maar hopen dat alle foto's en filmpjes voldoende zullen zijn om de knoop door te hakken.

Schokerend nieuws

Nee, er is niks met me aan de hand. Ik ben niet ziek en heb nergens last van. Ja van honden die me elke morgen belachelijk vroeg wakker maken omdat ze vinden dat de dag begint.

Zijn je kinderen op de leeftijd dat ze uitslapen, vinden de honden het steeds vroeger en vroeger tijd om op te staan. Grrr, en dat is heel vaak precies op dat tijdstip dat ik het helemaal nog geen tijd vind.

Maar ja, je kunt het onaangename ook met het aangename verenigen natuurlijk. Erik en ik zijn hier op het eiland nog nooit ergens samen gaan ontbijten. Ja je leest het goed. Gewoon niet mijn ding om ergens al voor 10.00 uur te zitten. Als ik pas net wakker ben en met moeite één croissant naar binnen krijg is het ook nog eens zonde van het geld.

Maar nu de honden ons elke dag tussen 8.00 en 8.30 wakker maken groeide daar het grandioze idee om dan maar eens samen ergens te ontbijten.

En zo gebeurde het vanmorgen. Zelfs maud schrok ervan en vroeg of de foto die we in de familie app plaatste echt van nu was. Ja die was van nu.

Wees gerust lezers, dit wordt niet de nieuwe tendens. Ik ben en blijf een avondmens, de ochtenden zijn niet aan mij besteed. Zeker niet als ik niet uit vrije wil ben opgestaan, maar door toedoen van honden, geluiden, telefoons enz. 

Genoeg schokerend nieuws voor vandaag. Over op de orde van de dag.

Een aantal poeslieve nergens van bewust zijnde dotjes die natuurlijk totaal geen last hebben van wat voor humeur dan ook.

Dit zijn ze dan, de meest onschuldige types die je kan bedenken. Zo lief spelend met elkaar. Zo harmonieus, zo grrrrr.

Oké oké, als ik dit zie ben ik ook alles weer vergeten. Dan voel ik alleen maar liefde en vergeet spontaan hoe ik ze elke morgen wel wat aan kan doen.

Bijzondere passant

Na de aankondiging over het dogcenter dat komen gaat was het van onze kant weer even stil.

Wij kunnen nu ook nog niet zo veel.

Er moet eerst geld ingezameld worden waarmee de startbasis gebouwd zal worden. Vanuit die basis wordt gefilmd. En ook op straat natuurlijk, hoe de situatie nu is.

Straks als in het najaar dan de afleveringen op tlc worden uitgezonden is het de bedoeling dat er nog meer geld binnen komt en de grote gebouwen neergezet kunnen worden. 

Om het eerste startkapitaal bij elkaar te sprokkelen zijn vandaag een aantal bekende Nederlanders bij elkaar gekomen. Zij hebben behoudens hun eigen connecties ook willekeurige bedrijven benaderd voor hulp. 

Super fijn dat ze daar tijd in hebben willen steken. Nu maar hopen dat dit alvast een goede grote bijdrage heeft opgeleverd.

Vandaag hadden we weer eens iets totaal anders dan honden.

Hier hadden we vandaag toch wel een hele bijzondere passant in de straat.

De honden waren heel onrustig en na deze grote jongen gezien te hebben begreep ik ook wel waarom.

De buurman was zich rot geschrokken, die was er bijna overheen gereden. Dan was het geen schildpad meer maar een schildplat.

Gelukkig hoefde we geen slecht nieuws in de buurtapp te plaatsen, maar wel de vraag natuurlijk van wie dit bijzondere huisdier was.

Een halsband met naamtag had hij niet. Er stond ook geen telefoonnummer in zijn schild gegraveerd.

Al vrij snel kwamen er ideeën van waar hij vandaan kon komen. Zijn huis bleek één straat verder te zijn. Wanneer zou deze schildpad de benen hebben genomen? Vorige week? Twee weken geleden? Hoe lang zou hij doen over een survivaltocht door de mondi? Ik zal helaas met die vraag moeten blijven zitten. De buurman heeft hem terug naar huis gebracht en van hem heb ik niet gehoord hoe lang hij al verdwenen was. Eind goed al goed, schildpad is weer thuis.