Maar helaas ook zoveel kapot. Ik heb zo vaak pups en die gaan allemaal een keer die sloopfase in.
Ik hoop dan altijd maar dat ze voor die tijd geadopteerd zijn. Helaas lukt dat niet altijd.
Er zijn al heel wat sokken, slippers, schoenen, punten van sierkussens en andere dingen gesloopt.
En vandaag dan een kabel.
Ik had geen idee welke en was eigenlijk verbaasd dat alles het nog deed. Tot Youri thuis kwam, toen werd snel duidelijk welke kabel door midden was. Zijn internet, en ja jongens van 15 zonder computer met internet. Ik hoef denk ik verder niks meer uit te leggen toch?
Gisteren was hij ook al de sigaar, hij had zijn deur van de slaapkamer open gelaten.
Resultaat, een doorbeten iPhone kabel en een kapotte schoen. Ik vind dat net zo vervelend als hij.
Het is alleen zo lastig tegen te gaan. Ja de deur van de slaapkamer van Youri had gewoon dicht moeten zijn, net als alle andere kamers waar de honden niks te zoeken hebben. Maar kabels in de woonkamer wordt lastig. Echt, pups of honden in het algemeen opvoeden is net als met kinderen. En als ze heel stil zijn is het niet goed.
De kabel heeft Erik gelukkig vanmiddag kunnen fixen. Volgende week is Erik in Nederland. Als dan dat soort geintjes gebeuren is het echt niet grappig. In ieder geval voor Youri niet.
Wat ook niet grappig is, is als een fosterhond het niet redt. Verre van grappig kan je wel zeggen.
Het is alweer een ruime twee weken geleden dat ik angel ophaalde bij een lokale meneer.
Aangereden en door hem mee naar huis genomen. Ze had een voorpoot die niets meer deed.
Een breuk kon er niet gevonden worden, dus dacht de dierenarts aan zenuwletsel.
Ze heeft medicatie gehad en rust. Helaas was er geen enkele verbetering. Niet alleen in het gebruik van de poot, maar ook niet in haar gedrag. Ze hapte naar de foster en liet zich niet aanraken.
Ze was het vertrouwen in de mens volledig kwijt. Samen met de foster hebben we nagedacht wat het beste voor haar zou zijn. We hebben besloten haar te laten gaan. We zouden kunnen amputeren, maar wondverzorging en toedienen van medicatie was niet te doen. Omdat de poot zo laten ook echt niet kon, ze sleepte er mee, was inslapen echt de meest humane oplossing. Het was voor de foster haar eerste fosterhond. Het was dan ook wel heel verdrietig dat dit eerste 'project' zo eindigde.
Helaas zijn dat de minder 'grappige' kanten van fosteren. Gelukkig wil ze wel blijven fosteren, maar nu nog even niet. En daar heb ik uiteraard alle respect voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten